Όταν η εμπειρία των πατέρων της εκκλησίας, αναφέρει ότι η μετάνοια είναι μια ισόβια πράξη ζωής, δηλαδή ότι μια ζωή παλεύεις με τα πάθη σου, σίγουρα δεν το κάνει για να μας απογοητεύσει.
Αλλά για να μας προσγειώσει και να μας κάνει να καταλάβουμε ότι δεν θα σωθούμε γιατί γίναμε τέλειοι αλλά ταπεινοί και ειλικρινείς.
Οι πατέρες έχουν επίγνωση της ανθρώπινης συνθήκης. Ξέρουν καλά τι σημαίνει άνθρωπος. Οι περισσότεροι λοιπόν από εμάς θα χρειαστούμε αγώνα και προσπάθεια απέναντι στα πάθη και τα σκοτάδια μας.
Εντάξει υπάρχουν και κάποιες εξαιρετικές περιπτώσεις μετάνοιας και αλλαγών που ακριβώς επειδή είναι και σπάνιες ονομάζονται θαυμαστές. Όμως αυτές δεν είναι το σύνηθες, αλλά η εξαίρεση.
Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, των πιστών, δεν θα καταφέρει να ξεπεράσει τα πάθη της. Πιο πιθανόν θα πεθάνουμε μαζί με κάποια από αυτά.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων με την Χάρη του Θεού θα μάθουμε να τα διαχειριζόμαστε. Να τα αποδεχόμαστε, όχι δικαιολογώντας τα αλλά κατανοώντας τα.
Τώρα βέβαια το ηθικιστικό και νομικό κομμάτι του εαυτού μας, και της αλλοτριωμένης παραδόσεως μας, θα επαναστατήσει λέγοντας, «και πως θα σωθούμε;» Κοιτάξτε.
Ευτυχώς που ο Θεός δεν έχει καμία σχέση με τις δικές μας αντιλήψεις και ψυχικές προβολές.
Ευτυχώς που ο Θεός δεν ενεργεί με τα δικά μας κριτήρια δικαιοσύνης.
Ευτυχώς που ο Θεός δεν περιμένει την τελειότητα μας, αλλά την αυθεντικότητα μας. Την ρεαλιστική αποδοχή των υπαρκτικών μας ορίων. Θεός ζητά την ανθρωπιά και ειλικρίνεια μας.
Εκείνο που μπορεί να μας κλείσει την θύρα της Βασιλείας Του δεν θα είναι η αμαρτία μας, αλλά η υποκρισία και η ψευτιά μας. Ο απίστευτος κρυφός και φανερός εγωισμός μας, που πιστέψτε με ξέρει να κρύβεται καλά ακόμη και μέσα στις δήθεν αρετές μας.
π. Λίβυος
