Να μάθουμε να βλέπουμε τον εαυτό μας στον άλλον.

 Η ικανότητα κατανόησης είναι μία από τις σημαντικότερες ανθρώπινες δεξιότητες στην οποία και μάς εξασκεί η καθημερινότητα. Αυτή η ικανότητα έχει πολλά πρόσωπα: αυτό τής κατανόησης τού Θεού, αυτό τής κατανόησης τών δρώμενων στον κόσμο, αυτό τής κατανόησης των συνανθρώπων μας, και τέλος αυτό τής κατανόησης τού ίδιου τού εαυτού μας. Αν και εκ πρώτης όψεως φαίνεται να έχουμε να κάνουμε με κάτι που είναι μια ολότελα φυσική ιδιότητα τού ανθρώπου, εντούτοις η εμφύσηση τής πραγματικής και βαθιάς κατανόησης είναι εξαιρετικά δύσκολο έργο, όπως αποδεικνύει ό,τιδήποτε μάς περιβάλλει στην ζωή. Γιατί είναι τόσο σπάνια η ικανότητα να κατανοούμε; Και πώς μπορούμε να την καλλιεργήσουμε σε μάς;

Η κατανόηση ως ζωτικής σημασίας αναγκαιότητα

Κατά πάσα πιθανότητα συμβαίνει στον κάθε ιερέα από καιρό σε καιρό να έρχεται αντιμέτωπος με μια εντελώς παράδοξη κατάσταση όπως η ακόλουθη: παρατηρεί πως άνθρωποι που έχουν ζήσει μαζί για πολλά χρόνια και, που θα περίμενε κανείς να έχουν έρθει πιό κοντά ο ένας στον άλλον, δεν καταλαβαίνουν καν ο ένας τον άλλον. Μιλά ταυτόχρονα και με τούς δυό συζύγους, οι οποίοι έχουν έρθει σε αυτόν γιά να κουβεντιάσουν γιά κάποιο πρόβλημα, και συνειδητοποιεί ότι πρέπει να “μεταφράζει” τα λόγια τού ενός συζύγου στον άλλον. Ρωτά την σύζυγο: «Μήπως θέλατε μόνο να πείτε αυτό, κι αυτό, κι αυτό;». Για να απαντήσει η σύζυγος: “Ναι”, και τότε ξαφνικά ο σύζυγός της αντιδρά σαν να ακούει για πρώτη φορά από τον ιερέα αυτό που ήθελε να τού «μεταδώσει» η σύζυγος.

Γιατί συμβαίνει αυτό, σε τι οφείλεται αυτή η αποτυχία επικοινωνίας; Συχνά, κι όσο κι αν ακούγεται παράξενα, λόγω έλλειψης τής πεποίθησης ότι είναι όντως απαραίτητο να καταλαβαίνουμε τούς άλλους. Αλλά αυτή η πεποίθηση είναι το «κλειδί» εδώ, κι αυτό γιατί ο άνθρωπος είναι ένα τέτοιο πλάσμα που όταν αντιμετωπίζει την ανάγκη για κάτι, αρχίζει να αναζητά μέσα για να κατακτήσει/αποκτήσει αυτό το κάτι. Το πιο απλό παράδειγμα: όλοι χρειαζόμαστε φαγητό και, σίγουρα, κάθε άνθρωπος θα καταλάβει πώς να φάει την τροφή και πώς/πού μπορεί να την βρεί. Και αν, για παράδειγμα, ένα παιδί πρέπει να χρησιμοποιήσει ένα μαχαίρι και ένα πιρούνι στο μεσημεριανό γεύμα, βλέποντάς τα για πρώτη φορά στη ζωή του, θα το καταφέρει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Αυτή είναι μιά γενικότερη αρχή και ισχύει σε οποιοδήποτε πεδίο: άπαξ κάποιος καταλάβει ότι πραγματικά χρειάζεται κάτι, τότε θα μάθει σχεδόν τα πάντα γι΄αυτό το κάτι.

Γιατί είναι η κατανόηση μιά από αυτές τις ζωτικές ανάγκες; Διότι χωρίς αυτήν, η ζωή μας φτωχαίνει πολύ, περιορίζεται και, γενικά, είναι ασαφής και ακατάληπτη για μας τούς ίδιους – επειδή είμαστε περιτριγυρισμένοι από παντού από ανθρώπους που παραμένουν άγνωστοι σε μάς και είναι επομένως ξένοι σε μάς. Να ζείς σε έναν τέτοιο κόσμο είναι μια πραγματικά οδυνηρή εμπειρία. Αυτό το αισθάνεται ιδιαίτερα αυτός που αρχίζει να κάνει τα πρώτα βήματα προς την κατανόηση τών άλλων: αισθάνεται αμέσως πόσο ευκολότερα και πόσο πιό ευχάριστα γίνονται τα πάντα στην καθημερινή ζωή.

Ένας άλλος λόγος, επίσης προφανής, αλλά όχι τόσο στοιχειώδης, είναι η εμμονή τού ανθρώπου στο ίδιον όφελος και στον εαυτούλη του. Ίσως και να μην αντιτίθεται στο να προσπαθεί να κατανόησει τον άλλον, αλλά δεν θα το κάνει, γιατί σε αυτή την περίπτωση θα έρθει σε επαφή με τη λογική αυτού τού άλλου ατόμου, τα συναισθήματά του, τις επιθυμίες του και θα πρέπει να τα συμπεριλάβει στους υπολογισμους του. Τέτοιες καταστάσεις οδηγούν με μαθηματική βεβαιότητα σε μια εσωτερική σύγκρουση: ποιανού τα συναισθήματα και ανάγκες έχουν μεγαλύτερη σημασία, τού άλλου ή τα δικά μου; Κι ο άνθρωπος που συνηθίζει να βλέπει μόνο τον εαυτό του κι αυτό που είναι δικό του, απλά δεν θέλει να δημιουργήσει προβλήματα γιά τον ίδιο.

Φυσικά, υπάρχει ένα κάποιο όριο σε όλα αυτά: μπορούμε βέβαια να «μπούμε» στη λογική τού άλλου, στις επιθυμίες του, στις σκέψεις του, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να «μάς πάρουν από κάτω», να γίνουμε ένα με αυτές, να πείσουμε τούς εαυτούς μας ότι αυτή είναι κι η δική μας λογική, ότι αυτές είναι κι οι δικές μας επιθυμίες. Για παράδειγμα, σε μια εξομολόγηση, συμβαίνει από καιρό σε καιρό να ακούει ο ιερέας πράματα που ξεπερνούν κάθε λογική. Κι όμως, κι αυτό το άτομο πρέπει επίσης να γίνει κατανοητό, αλλά, από την άλλη, αν δεν αποστασιοποιηθείτε εσωτερικά από αυτό που ακούτε, μπορείτε με το πέρασμα τού χρόνου να καταστρέψετε τον ίδιο τον εαυτό σας. Και δεδομένου ότι σήμερα στον κόσμο μας η ψυχική υγεία είναι, δυστυχώς, μια σπανιότητα, αυτό δεν είναι μόνο ένας κίνδυνος για τούς ποιμένες αλλά είναι ένας κίνδυνος γιά όλους. Και πρέπει αυτόν τον κίνδυνο να τον ελαχιστοποιήσετε στη ζωή σας, αλλά αυτό, επαναλαμβάνω, δεν πρέπει να σταθεί εμπόδιο στο να προσπαθείσετε να καταλάβετε τούς άλλους.

Αποδεχτείτε κάποιον που σκέφτεται διαφορετικά

Απο πού να ξεκινήσουμε την παίδευσή μας στην κατανόηση; πρώτα απ’όλα, πρέπει να δεχτούμε ότι η κατανόηση θα ακολουθείται από ενέργειές μας και πολύ συχνά θα απαιτηθούν θυσίες από εμάς. Εάν ένα άτομο παύσει να βλέπει αυτή τη αμοιβαία σχέση εξάρτησης, η αμοιβαία κατανόηση με τους ανθρώπους θα αρχίσει να χειροτερεύει.

Αν νομίζετε ότι υπάρχουν μόνο δύο απόψεις – οι δικές σας και οι λανθασμένες, τότε βρίσκεστε σε ένα κλουβί κλειδωμένο από το δικό σας χέρι

Και το επόμενο βήμα θα πρέπει να είναι η παραδοχή από μέρους μας ότι η εμπειρία μας είναι περιορισμένη, όπως και οι ιδέες μας και η ικανότητά μας να αντιλαμβανόμαστε. Ακολούθως όταν έρθουμε αντιμέτωποι με το γεγονός ότι ο άλλος σκέφτεται διαφορετικά και θέλει να ενεργήσει διαφορετικά, θα πρέπει να αποφύγουμε αντιδράσεις όπως το χτίσιμο ενός αδιαπέραστου τοίχους ανάμεσα στους εαυτούς μας και σε αυτόν. Όταν κάποιος πιστεύει ότι υπάρχουν μόνο δύο απόψεις – η δική του και η «λάθος», τότε αυτός βρίσκεται σε κάποιο είδος κλουβιού που είναι κλειδωμένο με το δικό του χέρι και στο οποίο κανένας άλλος δεν μπορεί να εισέλθει όσο και να προσπαθήσει. Και πάνω απ ‘όλα, είναι κρίμα που δεν μπορεί να κοιτάξει τριγύρω του, σε ό,τι τον περιβάλει στην ζωή, και χάνει έτσι την ευκαιρία να αποκομίσει κάτι που θα τον βοηθούσε να αλλάξει προς το καλύτερο.

Πολλοί από εμάς βρίσκονται στη ζωή τους κοντά σε ανθρώπους, η κατανόηση τών οποίων είναι όσο ζωτικός είναι κι ο αέρας που αναπνέουμε, αλλά δεν τα καταφέρνουμε να φτάσουμε στο θεμιτό επίπεδο κατανόησης, και αυτό μετατρέπει την κατ’οίκον ή την επαγγελματική μας ζωή σε ταλαιπωρία. Και ξαφνικά συνειδητοποιείτε ότι αυτό που ξέρετε περί κατανόησης στην θεωρία, είναι πολύ δύσκολο να το εφαρμόσετε στην πράξη. Σε αυτή την περίπτωση, ας θυμηθούμε ένα απλό και σημαντικό πρακτικό πράγμα: να προσπαθήσουμε να δούμε τον εαυτό μας στον άλλον.

Τι σημαίνει αυτό και τι μπορεί να αποφέρει; Το γεγονός είναι ότι πολλοί από εμάς κάνουμε έναν διαχωρισμό στο μυαλό μας: «αυτό είμαι εγώ και αυτό είναι αυτοί». Μπορεί να μην έχουμε συνείδηση αυτού τού διαχωρισμού, αλλά χρησιμοποιούμε άλλα μέτρα και σταθμά γιά μάς, κι άλλα γιά τούς άλλους:

«Αισθάνομαι εγώ ο ίδιος άσχημα» = «Αυτό είναι το τέλος τού κόσμου».

«Αισθάνεται ο άλλος άσχημα» = «Εντάξει, δεν είναι και το τέλος τού κόσμου».

Μπορεί να έχουμε κάποιες πεποιθήσεις, αλλά αυτές ξαφνικά να αρχίσουν να μεταβάλλονται όταν πρόκειται για εμάς τούς ίδιους. Μπορούμε να έχουμε θεσπίσει γιά μάς τούς ίδιους αυστηρούς κανόνες και περιορισμούς, αλλά να τους παραβιάζουμε και να δικαιολογούμε αυτήν μας την ενέργεια με κάθε τρόπο, προβάλοντας σαν επιχείρημα ότι δεν αποτελεί καν παραβίαση, αλλά απλά εξαίρεση. Όλα αυτά βάζουν μεγάλα εμπόδια στην κατανόηση μεταξύ τών ανθρώπων. Και για να αρχίσουμε να κατανοούμε πραγματικά, πρέπει να δεχτούμε το γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι χρειάζονται περίπου το ίδιο πράγμα. Ο καθένας μας θέλει να μπορεί να χαλαρώνει, θέλει απλά να αγαπηθεί, όχι για κάποιο λόγο, αλλά απλά να αγαπηθεί, θέλει να νιώθει ότι «έχει κι αυτός μοίρα κάτω από τον ήλιο». Ο καθένας μας έχει επίσης στιγμές με σκαμπανεβάσματα, με αδυναμίες και με αμφιβολίες. Μπορεί να μην αισθανόμαστε τον πόνο τού άλλου, όταν ειμαστε εμείς οι ίδιοι αυτοί που τον προκάλεσαν, αλλά αν προς στιγμήν, φανταστούμε ότι οι άλλοι μάς προκαλούν τον ίδιο πόνο, τότε όλα γίνονται πιό ξεκάθαρα. Φυσικά, διαφέρουμε σε κάποια πράματα, αλλά κατά κύριο λόγο, κατά βάθος, μοιάζουμε πολύ, και αυτή η ομοιότητα είναι αρκετή για να καταλάβει ο καθένας από μάς πώς να προσφέρει στην άλλη πλευρά ζεστασιά και φροντίδα.

Για να μπορέσουμε να αφουγκραστούμε αυτό που μας λένε οι άλλοι, πρέπει να μάθουμε απλά να τούς ακούμε

Υπάρχει ένα άλλο πρακτικό σημείο που είναι τόσο απλό και γνωστό ώστε συχνά να μην τού δίνουμε την δέουσα προσοχή. Για να μπορούμε να αφουγκραστούμε τι λένε οι άλλοι, πρέπει να ξεκινήσουμε με το να μάθουμε ακούμε. Μπορούμε, χωρίς να διακόψουμε, χωρίς να διαφωνήσουμε αμέσως, να δώσουμε την ευκαιρία στον άλλον να μάς πει αυτό που θέλει να μάς μεταδώσει; Αυτό θα πρέπει απαραίτητα να μάς γίνει μια καλή συνήθεια. Και πρέπει πάντα να ακούμε με προσοχή. Μπορούμε να ελέγξουμε τον εαυτό μας σε μια συνομιλία: σ΄αυτό το σημείο είπε ο άλλος κάτι. Μπορώ να επαναλάβω αυτό που είπε; Συχνά αποδεικνύεται ότι δεν μπορούμε, επειδή οι σκέψεις μας εκείνη την στιγμή ήταν ίσως κάπου αλλού.

Γιατί λέει ο Κύριος στο Ευαγγέλιο «ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω» (κατά Ματθαίον 13:9); Επειδή, ένα άτομο μπορεί να ακούει και να μην αφουγκράζεται, αλλά ταυτόχρονα δεν έχει καμία δικαιολογία – αν ήθελε να αφουγκραστεί, θα το έκανε. Την ώρα τού λιθοβολισμού τού αρχιδιάκονος Στεφάνου, τα θυελλώδη λόγια τού οποίου ήταν λόγια ελεγκτή και κατήγορου, πολλοί απο τον όχλο σφράγιζαν τα αυτιά τους για να μην ακούνε τι λέει. Θεωρούσαν ότι έτσι είχαν κάποια δικαιολογία, αλλά, πάλι, δεν υπήρχε καμία δικαιολογία.

Και πρέπει να αποκτηθεί μία ακόμα ικανότητα για την κατανόηση τών άλλων – αυτή είναι η δυνατότητα μας να ξεχνούμε τον εαυτό μας. Κάτι συχνά μάς πληγώνει σε μια συνομιλία – κάποια λεπτομέρεια θίγει την υπερηφάνειά μας, τον εγωϊσμό μας, μερικές συγκεκριμένες λέξεις προκαλούν την δυσφορία μας. Και τη στιγμή που κάποιο από τα προαναφερθέντα συμβεί, αφήνουμε τον συνομιλητή μας στην άκρη γιά να ασχοληθούμε με την υπερηφάνεια μας και την δυσφορία μας. Αυτό δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να το κάνουμε κι αντ΄αυτού πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας στον συνομιλητή μας.

Πρώτα απ ‘όλα, δεν χρειάζεται στην συνομιλία μας με έναν άλλο να έχουμε σαν κύριο στόχο το να αγωνιστούμε για την αλήθεια μας

Δεν είναι απαραίτητο, πρώτα απ ‘όλα, σε μια συζήτησή μας με κάποιον άλλον να έχουμε σαν κύριο στόχο το να αγωνιστούμε για την δική μας αλήθεια. Αν όντως επιλέξουμε αυτήν την στρατηγική, τότε στην καλύτερη περίπτωση, θα μείνουμε μόνοι με την αλήθεια μας, που σημαίνει ταυτόχρονα ότι μπορούμε να μείνουμε μόνοι με τα δικά μας λάθη και παρανοήσεις, αν σε κάτι κάνουμε λάθος. Παρεμπιπτόντως, αυτή είναι μια από εκείνες τις στιγμές όπου ένας πιστός μπορεί να μιμηθεί τον Χριστό. Ο Κύριος δεν εισβάλλει στη ζωή μας, δεν ασκεί καμία βία εναντίον μας. Επιτρέπει να εμμένουμε στις απόψεις μας , την στιγμή που ο ίδιος διαλέγει να παίζει τον ρόλο τού ταξιδιώτη που χτυπά στην πόρτα τής ανθρώπινης καρδιάς.

Περί «διεύρυνσης» τής καρδιάς μας

Είμαι βαθύτατα πεπεισμένος ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο ενδιαφέρον στον κόσμο από τον άνθρωπο. Και αν ζούμε τη ζωή μας χωρίς να ενδιαφερόμαστε για τούς άλλους, είναι δύσκολο να πούμε τι ζωή είναι αυτή που ζούμε. Πολύ κρίμα κάποιος να ζεί με αυτόν τον τρόπο. Σκεφτείτε μόνο ότι, αν και ο εσωτερικός μας κόσμος μπορεί να είναι κυριολεκτικά τεράστιος, κοσμικός και να χωράει άλλους ανθρώπους, κι όμως αυτός ο κόσμος μπορεί να γίνει κάτι επίπεδο και τόσο περιορισμένο που ακόμη και για τον εαυτό μας θα είναι στενόχωρος. Και αυτό μπορεί να το δεί κανείς και με ένα άλλο παράδειγμα: ένα άτομο που δεν μπορεί να «φιλοξενήσει» μέσα του άλλους ανθρώπους, ανεξάρτητα από το ποιός είναι αυτός, ανεξάρτητα από το πόσο ευφάνταστος είναι, ή με τι ασχολείται, αυτός ο άνθρωπος θα έχει πολλά προβλήματα με τον ίδιο τον εαυτό του.

Παραδείγματα αδυναμίας κατανόησης μάς παρέχει ακόμη και το Ευαγγέλιο. Βλέπουμε, γιά παράδειγμα, ανθρώπους που γίνονται μάρτυρες τών θαυμάτων τού Χριστού – και τον απορρίπτουν επειδή δεν καταλαβαίνουν πώς μπορεί κανείς να θεραπεύει μέρα Σάββατο, μέρα δηλαδή που δεν πρέπει να κάνεις τίποτε γενικά. Και όταν ακούνε ότι Αυτός που έχουν μπροστά τους είναι ο Κύριος τού Σαββάτου, και ότι δεν είναι ο άνθρωπος για το Σάββατο, αλλά το Σάββατο για τον άνθρωπο, ειλικρινά, μισούν ολόψυχα τον ομιλητή, γιατί αυτό που τούς ειπώθηκε δεν είναι συμβιβαστό με τις ιδέες τους.

Και ταυτόχρονα, βλέπουμε ότι οι απόστολοι μερικές φορές ακούν από τον Χριστό αυτό που δεν μπορούσαν καν να φανταστούν: για παράδειγμα, ότι με μεγαλύτερη άνεση μπορεί να περάσει μια καμήλα από την τρύπα μιάς βελόνας παρά ένας πλούσιος άνθρωπος να εισέλθει στη Βασιλεία τών Ουρανών. Αυτά τα λόγια τού Χριστού φέρνουν τα πάνω κάτω στην συνείδηση τών μαθητών, οι οποίοι ζούσαν μέχρι τούδε με την πεποίθηση ότι η ανθρώπινη ευημερία είναι απόδειξη τής ανθρώπινης ευσέβειας. Ξαφνικά, συνειδητοποιούν ότι αυτό για το οποίο θεωρούσαν φυσιολογικό να αγωνίζονται, μπορεί να αποδειχθεί τελικά εμπόδιο στο δρόμο τους προς τη Βασιλεία των Ουρανών, και αυτό τούς συγκλονίζει τόσο που σπεύδουν να συμπεράνουν ότι τότε κανείς δεν μπορεί να σωθεί.

Αλλά ταυτόχρονα, βλέπουμε ότι όλα αυτά δεν τούς δημιουργούν την επιθυμία να αποστασιοποιηθούν από τον Δάσκαλό τους, να ειρωνευτούν τα λόγια Του ή να προσποιηθούν ότι δεν κατάλαβαν. Και μετά από λίγο καιρό βλέπουμε τους ίδιους μαθητές να έχουν γίνει άνθρωποι με εντελώς διαφορετικές απόψεις και με διαφορετική συνείδηση. Εδώ μπορούμε να υπενθυμίσουμε τα λόγια τού αποστόλου Παύλου ότι «Εις τους ασθενείς κατά την πίστιν και την αρετήν Χριστιανούς έγινα κι’ εγώ σαν ασθενής, δια να κερδήσω εις Χριστόν τους ασθενείς» (Α Κοριν. 9: 22). Αυτή είναι η κατανόηση που πρέπει να επιδιώκει ένας χριστιανός – και που προέρχεται από την «διεύρυνση» τής καρδιάς μας στο σημείο που να μπορεί να φιλοξενεί όλους και τουλάχιστον να βοηθήσουμε μερικούς να έρθουν στον Χριστό.

Κι αν η καρδιά μας δεν μπορεί να χωρέσει ανθρώπους, καθένας από τους οποίους είναι τοσοδούλης, πώς μπορεί να χωρέσει έναν ολόκληρο Θεό που όρια δεν γνωρίζει;

Μου αρέσουν πολύ, και πολύ συχνά αναφέρομαι σε αυτά στις συνομιλίες μου, τα λόγια τού αρχιμανδρίτη Αιμιλιανού τής Σιμωνόπετρας που μού έκαναν μεγάλη εντύπωση. ¨Ελεγε λοιπόν ότι αν η ανθρώπινη καρδιά δεν μπορεί να χωρέσει μέσα της ανθρώπους, καθένας από τους οποίους είναι τόσο μικρός και σε μεγάλο βαθμό περιορισμένος, δεν θα είναι τότε καν σε θέση να φιλοξενήσει έναν Θεό που όρια δεν γνωρίζει. Και αντίστροφα, εάν υπάρχει διάλογος με τους ανθρώπους στη ζωή μας, αν τους ακούμε και τούς κατανοούμε, αν δεν τους υποτιμούμε, τότε θα καταφέρουμε σιγά σιγά να αντιληφθούμε και να αφομιώσουμε αυτό που μάς δίνει ο Κύριος και να ανταποκριθούμε και στο ότι, πρώτα απ ‘όλα, θέλει να μάς προσφέρει τον ίδιο τον Εαυτό του.

Ο γέροντας άγιος Παϊσιος έλεγε ότι ένα άτομο μπορεί με τους επίγειους του πόρους να χαράξει έναν τεράστιο αριθμό μηδενικών στη ζωή του, αλλά αυτά θα παραμείνουν μηδενικά αν ο Κύριος δεν προσθέσει μπροστά από την σειρά των μηδενικών την μονάδα – τότε μόνο κάθε ένα από αυτά τα μηδενικά θα αποκτήσει αξία και ως εκ τούτου θα καταλήξουμε με ένα μεγάλο αριθμό. Όταν δεν θέλουμε να καταλάβουμε τούς άλλους ανθρώπους, τότε δεν μαθαίνουμε να καταλαβαίνουμε και τον Θεό, παραμένουμε όχι μόνο στην μοναξιά μας, αλλά και μέσα σε μια σειρά ατελείωτων μηδενικών. Και ο δρόμος να μετατρέψουμε αυτά τα μηδενικά σε έναν ορισμένο αριθμό, έγκειται σαφώς στην υπέρβαση αυτής τής μη κατανόησης μας.

Ηγούμενος Νεκτάριος (Μορόζοφ)

Μετάφραση για το gr.pravoslavie.ru: Γρηγόριος Μάμαλης

theomitoros

αν σας άρεσε το άρθρό κοινοποιήστε το:

Πρόσφατα άρθρα

Η Νηστεία των Χριστουγέννων και το Σαρανταλείτουργο.

Η Νηστεία των Χριστουγέννων και το Σαρανταλείτουργο. (15 Νοεμβρίου έως 24 Δεκεμβρίου). Στὶς 15 Νοεμβρίου ἀρχίζει ἡ νηστεία τῶν Χριστουγέννων. Πρόκειται γιὰ μιὰ περίοδο ἔντονης πνευματικῆς ἐργασίας καὶ ψυχοσωματικῆς προετοιμασίας γιὰ τὸν ἑορτασμό τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς Γεννήσεως τοῦ Κυρίου. Ἀπὸ τὶς 15 Νοεμβρίου ἕως τὶς 12 Δεκεμβρίου νηστεύουμε τὸ κρέας, τὰ γαλακτομικά καὶ τὰ αὐγά καὶ τρῶμε ψάρι (ἐκτὸς βεβαίως Τετάρτης καὶ Παρασκευῆς, ποὺ νηστεύουμε αὐστηρά). Μετὰ τὶς 12 Δεκεμβρίου νηστεύουμε καὶ τὸ ψάρι. Ἡ νηστεία ὅμως κατὰ τὴν ὑπόδειξη τοῦ Κυρίου μας ἔχει νόημα, ὅταν συνδυάζεται μὲ προσευχὴ καὶ ἐλεημοσύνη. Γιὰ τὸ λόγο αὐτό, ἡ Ἐκκλησία μὲ τὴν ἔναρξη τῆς νηστείας μᾶς προσκαλεῖ σὲ ἐντονότερη λειτουργικὴ ζωή καὶ ἀγαθοεργία. Ἔτσι, ἡ ἐκκλησιαστικὴ παράδοση προβλέπει γιὰ τὴν περίοδο αὐτὴ τὴν καθημερινὴ τέλεση τῆς θείας λειτουργίας, τὴν τέλεση δηλαδὴ σαρανταλείτουργου. Ἡ τέλεση τοῦ σαρανταλείτουργου ἀποτελεῖ πολὺ μεγάλη εὐλογία. Εἶναι μιὰ θαυμάσια εὐκαιρία γιὰ βίωση τὴς μυστηριακῆς καὶ λατρευτικῆς ζωῆς, γιὰ ἐπαφὴ μὲ τὸν πλοῦτο τῆς ὑμνολογίας καὶ τῆς ἀκροάσεως τῶν θείων Γραφῶν, γιὰ συχνότερη θεία κοινωνία, γιὰ συχνότερη συγκρότηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητας. Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος μᾶς λέει: «Προσπαθεῖστε μὲ σπουδὴ νὰ ἔρχεσθε ὅλοι μαζί στὴ Σύναξη τῆς Θείας Εὐχαριστίας (Θεία Λειτουργία), γιὰ νὰ εὐχαριστεῖτε τὸν Θεὸ καὶ νὰ Τὸν δοξολογεῖτε. Διότι ὅταν συχνά ἔρχεσθε στὴ Σύναξη τῆς Θείας Εὐχαριστίας, συντρίβονται οι δυνάμεις του σατανᾶ καί λύεται κάθε ὀλέθρια ἐνέργεια του». Ἡ δύναμη τῆς Θείας Λειτουργίας δὲν εἶναι μαγική. Εἶναι ἡ δύναμη τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἑνότητας ἐν Χριστῷ. Ἡ Θεία Λειτουργία μᾶς μαθαίνει νὰ συγχωροῦμε, νὰ ἀγαποῦμε καὶ νὰ εἴμαστε ἑνωμένοι μὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε προσφέρουμε τὰ Δῶρα μας στὸ Θεό, τὸν Ἄρτο καὶ τὸν Οἶνο, προσευχόμενοι γιὰ ζῶντες καὶ κεκοιμημένους ἀδελφούς μας. Ἡ μνημόνευση τῶν ὀνομάτων τῶν ζώντων καὶ κεκοιμημένων προσώπων εἶναι ἔργο πολὺ σημαντικὸ καὶ ἱερό, ποὺ θεσμοθετήθηκε ἀπὸ τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους καὶ ἐπιτελεῖται ἀδιάλειπτα μέσα στοὺς αἰῶνες. Το Ιερό Σαρανταλείτουργο Το Ιερό Σαρανταλείτουργο, κατά την διάρκεια της νηστείας των Χριστουγέννων, υπέρ υγείας ζώντων και υπέρ αναπαύσεως των κεκοιμημένων αδελφών μας. Και ό μακαριστός π. Παΐσιος, σχετικά με την ανάγκη προσευχής για τούς κεκοιμημένους, έλεγε: «…να αφήνετε μέρος τής προσευχής σας για τούς κεκοιμημένους. Οι πεθαμένοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για τούς εαυτούς τους. Οι ζωντανοί μπορούν… Να πηγαίνετε στην εκκλησία λειτουργία, δηλαδή πρόσφορο, και να δίνετε το όνομα τού κεκοιμημένου, να μνημονευθή από τον ιερέα στην προσκομιδή. Επίσης, να κάνετε μνημόσυνα και τρισάγια. Σκέτο το τρισάγιο, χωρίς Θεία Λειτουργία, είναι ελάχιστο. Το μέγιστο, πού μπορούμε να κάνουμε για κάποιον, είναι το Σαράντα Λείτουργο. Καλό θα είναι να συνοδευθεί και με ελεημοσύνη. Αν έχεις ένα νεκρό, ό όποιος έχει παρρησία στον Θεό, και τού ανάψεις ένα κερί, αυτός έχει υποχρέωση να προσευχηθεί για σένα στον Θεό. Αν πάλι, έχεις ένα νεκρό, ό όποιος νομίζεις ότι δεν έχει παρρησία στον Θεό, τότε, όταν τού ανάβεις ένα αγνό κερί, είναι σαν να δίνεις ένα αναψυκτικό σε κάποιον πού καίγεται από δίψα. 15 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΟΝ ΑΡΧΕΤΑΙ Η ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΘΗΜΕΡΟΣ ΝΗΣΤΕΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ.

διαβάστε περισσότερα »

Τι ακριβώς γιορτάζουμε με τη σύναξη των Αρχαγγέλων;

  Στις 8 Νοεμβρίου η Εκκλησία μας γιορτάζει τη Σύναξη των Αρχαγγέλων, μια ιδιαίτερη ημέρα για τη Χριστιανική ζωή. Πριν δούμε τι σημαίνει αυτή τη «Σύναξη των Αρχαγγέλων» είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι η έννοια «Αρχάγγελος» παραπέμπει σε ανώτατης εξελικτικής βαθμίδας, νοήμονα και ενσυνείδητα πνευματικά όντα, τα οποία αντιστοιχούν σε Κοσμικούς Νόμους και Ποιότητες, ενσαρκώνουν Κοσμικές Λειτουργίες και αποτελούν άμεσους «συνεργάτες» του Θεού, διαχειριστές του Θείου Σχεδίου, Πολεμιστές του Καλού, Προστάτες, Καθοδηγητές, Θεραπευτές και Ευεργέτες των ανθρώπων και όλων των όντων. Οι Αρχαγγελικές Υπάρξεις ενσαρκώνουν συγκεκριμένους τύπους κοσμικών ενεργειών και ποιοτήτων. Γιατί ονομάζεται Ταξιάρχης; Ο κάθε Αρχάγγελος είναι επιφορτισμένος με συγκεκριμένο Έργο και για την υλοποίησή του διοικεί –έχοντας ως βοηθούς του–ολόκληρη «ταξιαρχία» αγγέλων (επίσης ενσυνείδητων υπάρξεων, συγκεκριμένων ιδιοτήτων και ποιοτήτων, ταγμένων στην υπηρεσία του Θεού), γι’ αυτό και ονομάζεται και Ταξιάρχης. Η Αγία Γραφή δίνει σαφή και ακράδαντη μαρτυρία ότι οι άγγελοι ακαταπαύστως επικοινωνούν με τον κόσμο. Η σύναξη των Αρχαγγέλων Ο Mιχαήλ είναι ο πιο ένδοξος και λαμπρός ταξιάρχης των ασωμάτων Δυνάμεων. Πολλές είναι οι επεμβάσεις και οι ευεργεσίες του τόσο στην Παλαιά Διαθήκη, όσο και στη Καινή Διαθήκη. Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ εμφανίστηκε στον Πατριάρχη Αβραάμ κατά τη θυσία του Ισαάκ. Έπειτα στον Λωτ, όταν τον λύτρωσε μαζί με την οικογένειά του από την καταστροφή των Σοδόμων. Μετά παρουσιάστηκε στον Πατριάρχη Ιακώβ, όταν τον λύτρωσε από τα φονικά χέρια του αδερφού του Hσαύ. Αυτός προπορεύονταν μπροστά από τους Ισραηλίτες όταν ελευθερώθηκαν από τη σκλαβιά των Αιγυπτίων, με τη μορφή νεφέλης την ημέρα και φωτιάς τη νύχτα, τους έδειχνε το δρόμο προς τη γη της Επαγγελίας. Αυτός παρουσιάστηκε στον μάντη Bαλαάμ, όταν εκείνος ήθελε να καταραστεί τον Ισραηλιτικό λαό για να μη συνεχίσει το δρόμο προς τη Χαναάν. Αυτός παρουσιάστηκε και στον Ιησού του Nαυή απαντώντας του «Eγώ αρχιστράτηγος Kυρίου νυνί παραγέγονα». Είναι γνωστό και το θαύμα του Αρχάγγελου Μιχαήλ στους Κολοσσούς της Φρυγίας. Στην περιοχή των Κολοσσών είχε αναβλύσει πηγή με αγιασμένο νερό που θεράπευε κάθε αρρώστια. Εκεί χτίστηκε ναός στο όνομα του Αρχάγγελου Μιχαήλ.  Οι ειδωλολάτρες στράφηκαν εναντίον του ιερέα του ναού, τον οποίο όμως προστάτευσε ο Αρχάγγελος και σώθηκε. Οι ειδωλολάτρες δοκίμασαν τότε να εκτρέψουν το ρου ενός ποταμού για να πνίξουν τον ιερέα και να καταστρέψουν το ναό. Τότε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ επενέβη και με τη ρομφαία του έσκισε στα δυο τη γη και τα νερά χωνεύθηκαν μέσα. Έως σήμερα τα νερά των ποταμών χωνεύονται, γι’ αυτό και το μέρος ονομάστηκε Χώναι. Όταν ο Εωσφόρος λόγω της υπερηφάνειας του εξεγέρθηκε κατά του Θεού, θέλησε να βάλει τον θρόνο του στον ουρανό και να γίνει όμοιος με το Θεό. Τον ακολούθησε ένα τάγμα Αγγέλων, το οποίο και αυτό αποσκίρτησε από το Θεό εξαιτίας της υπερηφάνειας του. Τότε εξέπεσαν και διώχτηκαν από τον ουρανό μαζί με τον αρχηγό τους τον Διάβολο. Και έγιναν όλοι τους σκοτεινοί αντί φωτεινοί. Δαίμονες αντί Άγγελοι. Τότε ο μέγας αυτός αρχάγγελος Μιχαήλ, βλέποντας την ελεεινή έκπτωση των Αγγέλων , κατάλαβε την αιτία της πτώσης τους, και για αυτό με την υποταγή και την ταπείνωση την οποία έδειξε στο Δεσπότη Θεό, διεφύλαξε τόσον τη δική του δόξα και λαμπρότητα, όσο και την δόξα των άλλων Αγγελικών ταγμάτων. Για την υποταγή του και την ταπείνωση αυτή, διορίστηκε από το Θεό Παντοκράτορα να είναι ο πρώτος των Αγγελικών τάξεων. Κατά την περίοδο εκείνη ο αρχάγγελος Μιχαήλ συγκέντρωσε και ένωσε τις τάξεις των Αγγέλων, και φώναξε σ’ αυτούς το “Πρόσχωμεν. Ήτοι ας προσέξωμεν και ας εννοήσωμεν, τι έπαθον ούτοι οι εκπεσόντες δαίμονες διά την υπερηφανίαν τους, οίτινες προ ολίγου ήτον μαζί με ημάς Άγγελοι. Kαι ας στοχασθώμεν τι μεν είναι ο Θεός, τι δε είναι ο Άγγελος. O μεν γαρ Θεός, είναι Δεσπότης και Δημιουργός ημών των Aγγέλων. Hμείς δε οι Άγγελοι, είμεθα δούλοι και κτίσματα του Θεού”. Και έτσι ύμνησε και δόξασε τον Θεό Παντοκράτορα, αναφωνώντας εκείνον τον θείο και αγγελικό ύμνο με όλους τους Αγγέλους, «Άγιος, Άγιος, Άγιος Kύριος Σαβαώθ, πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης αυτού». Αυτή λοιπόν τη σύναξη των αγγέλων εορτάζουμε στις 8 Νοεμβρίου. Η Ιερά Παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας μάς διδάσκει τα ονόματα των επτά αρχηγών των αγγελικών δυνάμεων: Μιχαήλ, Γαβριήλ, Ραφαήλ, Ουριήλ, Σαλαθιήλ, Ιεγουδιήλ και Βαραχιήλ (ενίοτε συμπληρώνεται και ένας όγδοος, ο Ιερεμιήλ). «Μιχαήλ» στην Εβραϊκή γλώσσα σημαίνει «ποιος είναι όμοιος με τον Θεό;» (τις ως ο Θεός ημών;). Ο άγιος Αρχάγγελος Μιχαήλ απεικονίστηκε ήδη από τους πρώτους χριστιανούς ως στρατηγός, ο οποίος κρατάει στο δεξί χέρι του δόρυ, με το οποίο επιτίθεται στον Εωσφόρο, τον Σατανά, και στο αριστερό του χέρι κρατά ένα πράσινο κλαδί φοίνικα. Στην κορυφή του δόρατος υπάρχει μια λινή κορδέλα με κόκκινο σταυρό. Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ θεωρείται ως ο φρουρός της Ορθοδόξου πίστεως, ο οποίος μάχεται κατά των αιρέσεων. Μιχαήλ – Το όνομά του σημαίνει «Που Μοιάζει του Θεού». Αρχάγγελος του Ελέους και της Μετάνοιας, Ηγέτης του Τάγματος των Αρχαγγέλων και Αγγέλων, συχνά εμφανίζεται ως Στρατηγός των Αγγελικών στρατιών ενάντια στο κακό. Ένας πολυαγαπημένος Αρχάγγελος, όχι μόνο από τους Εβραίους και Χριστιανούς, μα και από τους Μουσουλμάνους. Συχνά στις Γραφές αναφέρεται ότι είναι ένα Χερουβείμ, αλλού πάλι ότι είναι Ηγέτης των Μαλακείμ & Ταρσισείμ ή των Εξουσιαστών. Γαβριήλ, ο άνθρωπος του Θεού «Γαβριήλ» σημαίνει «Άνθρωπος του Θεού», η «ισχύς του Θεού». Είναι ο αγγελιαφόρος των μυστηρίων του Θεού, ιδιαιτέρως δε της Ενσάρκωσης του Θεού και όλων των σχετικών με αυτήν μυστηρίων. Απεικονίζεται συνήθως κρατώντας στο δεξί χέρι του φανάρι με φωτισμένη λαμπάδα και στο αριστερό του χέρι έναν καθρέφτη από πράσινο ίασπη. Ο καθρέφτης σηματοδοτεί τη σοφία του Θεού ως ένα κρυμμένο μυστήριο. Θεός ο Θεραπευτής «Ραφαήλ» σημαίνει «Θεία θεραπεία» ή «Θεός ο θεραπευτής». Ο Ραφαήλ απεικονίζεται να οδηγεί με το δεξί χέρι του τον Τωβίτ (ο οποίος κρατάει ένα ψάρι αλιευμένο στον Τίγρη ποταμό) και με το αριστερό μια αλαβάστρινη ιατρική θήκη. «Ουριήλ» σημαίνει «Πυρ του Θεού», ή «Φως του Θεού». Απεικονίζεται να κρατάει ένα σπαθί κατά των Περσών στο δεξί χέρι του και μια πύρινη φλόγα στο αριστερό. «Σαλαθιήλ» σημαίνει «πρεσβευτής προς τον Θεό». Απεικονίζεται με χαμηλωμένο το πρόσωπο και τα μάτια του, κρατώντας τα χέρια του στο στήθος σε στάση προσευχής. «Ιεγουδιήλ» σημαίνει «αυτός που δοξάζει τον Θεό». Απεικονίζεται με χρυσό στεφάνι στο δεξί του χέρι και τριπλό μαστίγιο

διαβάστε περισσότερα »

Οι Άγιοι Άγγελοι στη ζωή του χριστιανού.

  Πολλοί από τους ανθρώπους έχουν συνδέσει τους Αγγέλους με τα παραμύθια. Άλλοι νομίζουν ότι είναι διακοσμητικά στοιχεία της γιορτής των Χριστουγέννων. Υπάρχουν και κάποιοι που γνωρίζουν τους αγγέλους από τα έργα τέχνης καλλιτεχνών, κυρίως, της βικτωριανής σχολής. Οι χριστιανοί όμως γνωρίζουμε πως οι Άγγελοι αποτελούν ζωντανή πραγματικότητα και δεν ανήκουν στην μυθολογία ή στην έμπνευση. Είναι ενεργητικές και δραστήριες παρουσίες μέσα στον κόσμο και μάλιστα αποτελούν δυναμικό μέρος του. Όποιος αγνοεί τους Αγγέλους, στην ουσία στερεί την ζωή του από την προστασία τους, την φροντίδα, την βοήθεια και την παρηγοριά τους, την οποία χαρίζει σε μας  ο Θεός όταν το ζητάμε με την προσευχής μας. Ζούμε σε μια εποχή όπου η ζωή των άλλων δεν έχει αξία. Ο θάνατος έγινε το πιο συνηθισμένο φαινόμενο, τόσο οικείο σε μας, που το βλέπουμε καθημερινά στα Μέσα Ενημέρωσης και δεν μας προκαλεί κάποια ανησυχία ή εντύπωση. Οι ασθένειες κυριαρχούν ακόμη και με την μορφή παγκόσμιων επιδημιών, όπως ο Έμπολα. Οι ισχυροί της γης  εκλιπαρούν για ειρήνη στις διεθνείς συσκέψεις και όταν επιστρέφουν στους… οίκους τους, πωλούν όπλα. Τα φυσικά φαινόμενα δημιουργούν αλλεπάλληλες πλημμύρες, σεισμούς, ξηρασίες  που είναι συνέπεια της ανθρώπινης κακοποίησης της φύσης. Σε ένα τέτοιο κόσμο, λοιπόν, είναι πολύ ελπιδοφόρο για μας να ξέρουμε ότι υπάρχουν άγγελοι που υπηρετούν τους ανθρώπους και είναι οι φύλακές τους. Οι άνθρωποι έχουμε πολλούς λόγους για να νιώθουμε την ανάγκη της παρουσίας των Αγγέλων δίπλα μας. Έχουμε ανάγκη την ανακούφιση, την ανάπαυση, την χαρά και την ελπίδα που προσφέρουν. Τί είναι όμως οι Άγγελοι και πώς υπάρχουν; Την ύπαρξη των Αγγέλων την πληροφορούμαστε από την Αγία Γραφή, η οποία τους  αναφέρει ως βέβαιο γεγονός πριν την δημιουργία του κόσμου. Στο βιβλίο του Ιώβ (38,6-7) λέει: «Ποιός έβαλε τον ακρογωνιαίο λίθο της γης;  Όταν έγιναν τα άστρα με ύμνησαν με μεγάλη φωνή όλοι οι Άγγελοι μου». Οι στίχου αυτού του βιβλίου μας αποδεικνύουν ότι προϋπήρχαν.  Είναι δημιουργήματα του Θεού πριν την ορατή δημιουργία. Στο πρώτο άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως, αναφέρεται: «Πιστεύω (…) ορατών τε πάντων και αοράτων». Στην αόρατη δημιουργία του Θεού, την οποία αναφέρει το πρώτο άρθρο ανήκουν οι Άγιοι Άγγελοι. Είναι όντα ασώματα που έχουν νου, θέληση, αυτεξούσιο, δύναμη. Είναι ουράνια όντα, πνεύματα μεν συγκρινόμενα με τον άνθρωπο, δημιουργήματα κτιστά δε συγκρινόμενα με τον Θεό που είναι ο μόνος άκτιστος. (Ιωάννης ο  Δαμασκηνός). Οι Άγγελοι είναι μέρος του σύμπαντος κόσμου όπως εμείς οι άνθρωποι, λέει ο Απόστολος Παύλος, «δημιουργήματα του Θεού, επουράνια, και επίγεια, ορατά και αόρατα».(Κολ. 1,16). Ο Μ. Βασίλειος λέει ότι «η  ουσία των αγγέλων είναι μια πνοή του ανέμου ή μια αθάνατη φλόγα. Είναι καθαρά και τέλεια πνεύματα. Δεν τους περιορίζει ούτε ο χρόνος, ούτε ο χώρος. Δεν έχουν ηλικία ούτε γένος, δεν γνωρίζουν πόνο ούτε φόβο. Είναι τέλεια όντα αγάπης, ζωής και ενεργητικότητας». Τί σημαίνει Άγγελος και ποιό το έργο του; Άγγελος σημαίνει αγγελιοφόρος και ονομάστηκαν έτσι γιατί αποστέλλονται από τον Θεό στους ανθρώπους, για να αναγγείλουν το θέλημά Του. Λειτουργικά πνεύματα εις διακονίαν αποστελλόμενα, γράφει ο Απ. Παύλος στους Εβραίους (1,14). Αυτό είναι το έργο τους όπως το γνωρίζουμε από την συνάντηση (φιλοξενία) των τριών Αγγέλων με τον Αβραάμ (Γεν. 18) έως τον Άγγελο που μετακίνησε τον βράχο από τον τάφο του Ιησού (Ματθ. 28: 2-4). Ο αριθμός των αγγέλων είναι αναρίθμητος. Όμως κατά τον Άγιο Διονύσιο Αρεοπαγίτη χωρίζονται σε εννέα τάγματα ανάλογα με τις υπηρεσίες που προσφέρουν. Τα τάγματα αυτά τα ονομάζει «χορούς αγγέλων». Αυτή είναι και οι πιο ταιριαστή ονομασία αφού ολόκληρη η ζωή των αγγέλων είναι ένας ατελείωτος ύμνος δοξολογίας και ευχαριστίας στον Τριαδικό Θεό. Τα τάγματα χωρίζονται σε τρεις ομάδες ως εξής:  1 Σεραφείμ (Ησαΐας 6,2) Χερουβείμ (Εζεκίας 10,1) Θρόνοι (Κολλασαείς 1,16)  2 Κυριότητες (Κολλασαείς 1,16) Εξουσίες (Α’ Πέτρου 3,22) Δυνάμεις (Κολλασαείς 1,16)  3 Αρχές (Εφεσίους 3,10) Αρχάγγελοι (Α’ Θεσσαλονικείς 4,15) Άγγελοι (230 φορές αναφέρονται στην Αγία Γραφή) Η πρώτη τριάδα δεν έχει σχέση με τους ανθρώπους. Λατρεύει μόνο τον Θεό. Η δεύτερη τριάδα είναι οι κυρίαρχοι του κόσμου (των πλανητών και του σύμπαντος). Η τρίτη τριάδα υπηρετεί τους ανθρώπους, τους φροντίζει αι τους προστατεύει. Εκτελούν το θέλημα του Θεού και είναι οι φύλακες των ανθρώπων (Ματθαίου 18,10). Πιο οικείοι στους ανθρώπους είναι οι Αρχάγγελοι, οι οποίοι απεικονίζονται συχνά στους Ναούς και  γνωρίζουμε τα ονόματά τους από την Αγία Γραφή. Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, είναι ο κορυφαίος, είναι αυτός που νίκησε τον Εωσφόρο και τον έθεσε εκτός Παραδείσου (Δανιήλ 10, 13-21). Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ γνωστός σε όλους μας από τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου (Λουκά 1, 19). Ο Αρχάγγελος Ραφαήλ είναι αυτός που μεταφέρει τις προσευχές μας στον Κύριο (Τωβίδ 3,16). Ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης αναφέρει και τον Αρχάγγελο Ουριήλ. Όσο πιο πολύ γνωρίζουμε τους Αγίους Αγγέλους, τόσο περισσότερο γεμίζει η ζωή μας από την αγάπη και το μυαλό και η καρδιά μας από την δυνατότητα να ενεργούμε ευεργετικά στην ζωή των άλλων, αφού κατά τον ορισμό του Αγίου Διονυσίου για τους Αγγέλους «ένας άγγελος είναι μια εικόνα του Θεού, ένας λαμπρός ολοκάθαρος καθρέπτης, ο οποίος αντανακλά την απέραντη αγάπη και καλοσύνη του Θεού». Η Εκκλησία μας τιμά τους Αγγέλους με απόφαση της 7ης Οικουμενικής Συνόδου, με δύο τρόπους: εβδομαδιαία αφιερώνοντας την Δευτέρα στις αγγελικές δυνάμεις και ετησίως με έξι εορτές αφιερωμένες στον αγγελικό κόσμο, με κεντρικό εορτασμό την 8η Νοεμβρίου που είναι η Σύναξη όλων των αγγελικών δυνάμεων με πρωτοστάτη τον Αρχάγγελο Μιχαήλ. Ας τιμήσουμε λοιπόν και μείς τους Αγίους Αγγέλους την ημέρα της γιορτής τους, έτσι ώστε να κατασταθούν στη ζωή μας βοηθοί και συνοδοιπόροι μας και να τους παρακαλέσουμε να γίνουν στη ζωή μας,  χρησιμοποιώντας τα λόγια του Αγίου Ιππολύτου, «οι δυνατοί ναύτες στο τρικυμισμένο καράβι της ζωή μας». + Αρχιμ. Ειρηναίου Λαφτσή, Πρωτοσυγκέλλου της Ι.Μ. Αλεξανδρουπόλεως

διαβάστε περισσότερα »
Χρονολογικό αρχείο

Φόρμα επικοινωνίας

Εορτολόγιο