Ο Άγιος Σπυρίδωνας, ο προστάτης της Κέρκυρας μα και ολάκερης της Κύπρου έχει το προσωνύμιο ”Θαυματουργός”, γιατί όμως; Όλοι οι Άγιοι δεν θαυματουργούν; Μα και βέβαια και θαυματουργούν, μα ο Άγιος Σπυρίδωνας θα λέγαμε είναι το κάτι άλλο (ας μου επιτραπεί η έκφραση) όσοι τον έχουν επικαλεστεί τάχιστα έτρεξε κοντά τους. Σε κάθε σπίτι σε κάθε οικογένεια έχουν να αναφέρουν ένα από τα θαύματα του, αλλά μεγάλα άλλα μικρά. Οι Κερκυραίοι δε, έχουν να καύχιονται για το πολύτιμο δώρο που τους έκανε ο ίδιος ο Θεός και ο Άγιος. Ποιο; Να έχουν εκεί το άφθαρτο ευωδιάζων σκήνωμά του και την αισθητή παρουσία του στο νησί τους καθώς ο καθένας τους έχει να διηγηθεί από ένα θαύμα. Ο Άγιος Σπυρίδωνας ο Θαυματουργός δεν κάνει θαύματα μόνο μετά την κοίμηση του αλλά έχει κάνει μεγάλα και τρομερά θαύματα και εν ζωή. Έχετε ακούσει για το θαύμα του Αγίου με το φίδι; Με το φίδι; Ναι με το φίδι, μα τι είχε γίνει; Μια μέρα, ένας πτωχός με μεγάλη οικογένεια χτύπησε την πόρτα της του Αγίου Σπυρίδωνα, επισκόπου Τριμυθούντος της Κύπρου. Πλησίασε τον άγιο και με δάκρυα του ζήτησε ένα δάνειο. Το ήθελε για να πληρώσει κάποιο χρέος του σ’ ένα πλούσιο, που απειλούσε να του πωλήσει το μικρό σπίτι του που του το είχε βάλει ως ενέχυρο και που να έμενε μετά με την οικογένεια του ο δύσμοιρος. Πού να βρει όμως ο άγιος ένα τόσο μεγάλο ποσό για αν τον βοηθήσει; Πόνεσε η καρδιά του Αγίου μπροστά στην θέα των δακρύων του πτωχού που σπάραζε για το μέλλον της οικογενείας του. Ο στοργικός επίσκοπος στενοχωρημένος άρχισε να βηματίζει στην αυλή έξω από την οικεία του. Ξαφνικά εκεί μπροστά του, πήρε το μάτι του ένα φίδι να σέρνεται μέσα στην πρασινάδα. Σαν αστραπή πέρασε από τον νου του το ραβδί του Ααρών, που στο παλάτι του Φαραώ τ’ αφήκε να πέσει στη γη κι έγινε φίδι. Κι αμέσως άρχιζε να ψελλίζει «Ας ήταν, Κύριε, το φίδι αυτό να γινόταν χρυσάφι για τον πτωχό αυτόν οικογενειάρχη. Ναί, Κύριε. Ας γινόταν χρυσάφι, για να βοηθηθεί το δυστυχισμένο αυτό πλάσμα σου», ξανάπε και σήκωσε το χέρι. Το φίδι σταμάτησε. Κι ο άγιος έσκυψε και το πήρε. Στο χέρι του το ερπετό της πτώσεως του ανθρώπου από τον ποθητό παράδεισο μεταμορφώθηκε κι άστραψε τώρα, έγινε χρυσό. O πτωχός γεμάτος χαρά πήρε το χρυσό φίδι κι έτρεξε και το έδωσε ως ενέχυρο στον πλούσιο δανειστή. Όταν αργότερα με τη βοήθεια του Θεού πλήρωσε το χρέος του, ο δανειστής του επέστρεψε το χρυσαφένιο ενέχυρο. Κι ο πτωχός το πήρε και με δάκρυα ευγνωμοσύνης το γύρισε στον Άγιο ευχαριστώντας με δάκρυα χαράς και ευγνωμοσύνης στα μάτια του. Ο Άγιος Σπυρίδων αφού το έλαβε στα χέρια, έστρεψε τα μάτια στον ουρανό, δόξασε τον Θεό για την άπειρη φιλανθρωπία του κι ύστερα το έριξε στη γη. Και ώ του θαύματος! Το χρυσό φίδι ζωντάνεψε κι άρχισε να σέρνεται μπροστά στα μάτια του πτωχού μες τα χόρτα έως ότου χάθηκε από τα μάτια τους. Φοβερό και ίσως δυσνόητο στον ανθρώπινο νου αλλά για τον θεό και τους Αγίους που έχουν ποτιστεί με την Χάριν του τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο τίποτε δεν αποτελεί εμπόδιο της αγάπης τους. mountathos360.com

Φοβερές καταστάσεις ταλανίζουν τον σημερινό άνθρωπο. Από τη μία η άνεση με τη διαχείριση της ύλης και της τεχνολογίας και από την άλλη πνευματική φτώχεια και άρρωστες καταστάσεις.  Κατάθλιψη, ανορεξίες, bulling, βία, τρέλα…. Όλα αυτά τα αποτελέσματα έχουν το αίτιό τους. Είναι οι αδιέξοδοι δρόμοι στους οποίους μας οδήγησε η σπασμένη πυξίδα. Σπάσαμε την πυξίδα του υπαρξιακού προσανατολισμού και αντί να απευθυνθούμε στον Κύριο απευθυνόμαστε στο είδωλο του άρρωστου εαυτού μας, με αποτέλεσμα να μην βρίσκουμε λύσεις αλλά αδιέξοδα.  Τι λύση να βρεις όταν μιλάς με τον άρρωστο εαυτό σου, και αντί να πας στον γιατρό, κάνεις τον γιατρό χωρίς γνώση ;  Ζούμε στην εποχή του ναρκισσισμού : “Βρές τη δύναμη μέσα σου , είσαι τα πάντα, αξίζεις τα πάντα, ΕΓΩ τα κατάφερα όλα, είμαι ο καλύτερος κλπ”. Πού οδηγούν όλα αυτά τα νυχτοπερπατήματα με την μύτη του εγωϊσμού ψηλά; Με βεβαιότητα στον όλεθρο.  Η λύση στα προβλήματα είναι να φτιάξουμε την εσωτερική μας πυξίδα που  οδηγεί στη σωτηρία της ψυχής,μέσα από την εκκλησία και τη σχέση με τον Χριστό και να εγκαταλείψουμε την εγωϊστική εμπιστοσύνη στον εαυτό μας.  Να απευθυνόμαστε σε Εκείνον ! Για να το κάνουμε όμως αυτό πρέπει να βγούμε από την αιχμαλωσία του ναρκισσισμού που μας κρατάει γερά. Ας σπάσουμε τα δεσμά, και ας κάνουμε την ηρωϊκή έξοδο….  Ο Χριστός μας καλεί σε σχέση… Ας πούμε το μεγάλο ΝΑΙ… Πώς όμως; Με υπακοή, με μαθητεία, με αγαπητική ορμή, σαν τον άσωτο που έχασε τον δρόμο και τώρα γύρισε. Δεν πρόκειται ποτέ να βρούμε απαντήσεις μέσα μας, εκεί βασιλεύει ακόμα το χάος, ο όνειδος και η αμαρτία σύμφωνα με τα δικαιώματα που έχουμε δώσει. Είμαστε έρμαιο των παθών.  Ας κάνουμε την έξοδο και ας πάμε στον Χριστό. Φτιάχνοντας την πυξίδα να δούμε πού είναι η ανατολή και να τρέξουμε να μας λούσει το άκτιστο φως του ήλιου της δικαιοσύνης του Κυρίου μας.  Ένα μικρό βηματάκι για την θεραπεία…..  Ας ξεκινήσουμε με εκκλησιασμό, και σιγά σιγά με την εξομολόγηση, χωρίς ντροπή, αλλά με ντομπροσύνη, να κάνουμε το διαζύγιο και πάλι γάμο, με τη χάρι του Παναγίου Πνεύματος. Στην αρχή σαν κουβέντα,, μετά θα γίνει το βαθύτερο σκάψιμο για να βρεθεί η πληγή και να προχωρήσουμε στην θεραπεία.  Μην ψάχνουμε αδιέξοδους προσανατολισμούς , η λύση υπάρχει στην ανατολή, εκεί που είναι το νοσοκομείο, η Εκκλησία ! Ας τρέξουμε συνειδητά και τότε η αμαρτία θα υποχωρήσει, το σκοτάδι θα δώσει τη θέση του στο φως. Στην εσωτερική έρημος θα αρχίσουν να φυτρώνουν οι καρποί του Παραδείσου…. Ας πάρουμε απόφαση , ας τρέξουμε σε αυτή την αγκαλιά , εκεί στην Εκκλησία είναι στο σπίτι Του, είναι το σπίτι μας . Ήρθε η ώρα να γυρίσουμε πίσω…  Καλή επιστροφή αδερφέ… imverias