Σύμφωνα με μια αρχαία χριστιανική παράδοση που σώζεται στο απόκρυφο βιβλίο των Πράξεων του Πέτρου, όταν ξέσπασε ο φοβερός διωγμός του Νέρωνα στη Ρώμη, οι χριστιανοί έπεισαν τον Απόστολο Πέτρο να φύγει για να διασώσει τη ζωή του που θα ήταν πολύτιμη για την Εκκλησία. Λίγο έξω από την πύλη της πόλης που σήμερα είναι αφιερωμένη στον Άγιο Σεβαστιανό, πάνω στην Αππία οδό, βλέπει θαμπά μια φιγούρα να πλησιάζει για να μπει στη Ρώμη. Η θέα τον συνταράσσει γιατί είναι Αυτός που Σταυρώθηκε για τη σωτηρία μας, ο ίδιος ο Χριστός. Συγκλονισμένος τον ρωτά: Domine quo vadis? –(Κύριε που πηγαίνεις;)- κι Εκείνος του απαντά: «Rōmam eō iterum crucifīgī» («Πηγαίνω στη Ρώμη για να σταυρωθώ για δεύτερη φορά»). Η απάντηση αυτή συγκλονίζει τον πιστό μαθητή που αντιλαμβάνεται το θέλημα του Κυρίου του και αλλάζει κατεύθυνση γυρίζοντας στη Ρώμη όπου και σταυρώνεται για να γίνει η θυσία του πολυτιμότερη της ζωής ενός φυγά. Στο σημείο που η παράδοση τοποθέτησε τη συνάντηση, βρίσκεται σήμερα ένα εκκλησάκι στην ανηφόρα που οδηγεί στις κατακόμβες του αγίου Καλλίστου. Η προτροπή σε θυσία δεν είναι κάτι το πρωτοφανέρωτο στο γεγονός που περιγράφηκε. Η προτροπή του Χριστού προς τους μαθητές του γνωστή: «ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων» (Ιω.10,11) (ο καλός βοσκός θυσιάζει τη ζωή του για τα πρόβατά του).
Θυμήθηκα αυτή την αρχαία παράδοση όταν έλαβα με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο την προτροπή του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών να παραμείνουμε στα ιατρεία μας για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα των ασθενών μας, μια που τα νοσοκομεία είναι πλέον επικίνδυνα για όσους έχουν άλλα εκτός της λοίμωξης με κορονοϊό προβλήματα αλλά και διότι δε μπορούν να αντιμετωπίσουν άλλα περιστατικά, καθώς όλο το βάρος έχει πέσει στη μάχη κατά της πανδημίας. Και σας διαβεβαιώνω ότι δεν έχει τίποτα ηρωικό το να κάνεις αυτό το οποίο αποφάσισες στη ζωή σου ως λειτούργημα και αποστολή. Το ιατρείο είναι ανοιχτό για όσους το χρειάζονται, όχι πια ως δυνατότητα βιοπορισμού αλλά ως ανάγκη αυτοί που σου εμπιστεύθηκαν τη ζωή τους να γνωρίζουν ότι είσαι εκεί για τα προβλήματά τους. Τα βιολογικά αλλά και ψυχολογικά τους προβλήματα. Και όχι μόνο η αυτοπρόσωπη παρουσία αλλά και η 24ωρη ανταπόκριση σε κάθε τηλεφωνική κλήση. Αυτές τις ημέρες το τηλέφωνο χτυπάει συνεχώς, τόσο συχνά ώστε κάποιες φορές που οι κλήσεις είναι ταυτόχρονες να αναγκάζομαι να τηλεφωνώ εγώ σε αυτούς που δε μπόρεσα να απαντήσω. Τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι θέλουν να επιβεβαιώσουν ότι είσαι εκεί γι’ αυτούς. Ότι όταν σε χρειαστούν θα σπεύσεις σε βοήθειά τους. Ρωτούν για το πόσο κινδυνεύουν και περιμένουν να τους μιλήσεις ζεστά, με αγάπη και να τους ενθαρρύνεις. Να τους δείξεις μέσα στο σκοτάδι ένα φως. Να τους διαβεβαιώσεις ότι όλα θα πάνε καλά. Και μου κάνει εντύπωση που παίρνουν και άγνωστοι ασθενείς ενθαρρυμένοι από κάποιους δικούς μου ασθενείς για να μιλήσουν. Ξέρω ότι πολλούς από αυτούς δε θα τους δω ποτέ όταν επανέλθουμε στην κανονικότητα αλλά δε με πειράζει καθόλου. Έχω ορκιστεί ότι θα είμαι εκεί για όλους όσοι με χρειαστούν. Κάποιο ηλικιωμένοι φοβούνται να βγουν, πάω και τους βρίσκω στο σπίτι, τους δίνω τις συνταγές των φαρμάκων τους, λέω και μια ενθαρρυντική κουβέντα. Αυτές τις ημέρες χειροκροτούμε τους υγειονομικούς που πολλές φορές κατηγορούσαμε στο παρελθόν και θα τους ξανακατηγορήσουμε πάλι γιατί δεν ήσαν πολλές φορές άδικες οι κατηγορίες μας. Δεν είναι ήρωες, κάνουν αυτό το οποίο επέλεξαν να κάνουν στη ζωή τους όπως και οι οδηγοί των αστικών συγκοινωνιών, οι υπάλληλοι στα σούπερ μάρκετ και τα βενζινάδικα. «Έκαστος εφ’ ω ετάχθη».
Και τις ατέλειωτες ώρες που περιμένω κάποιον να έρθει στο ιατρείο σκέφτομαι: Αυτή την περίοδο οι χριστιανοί χρειάζονται την παρουσία της Εκκλησίας τους, το γνώριμο χώρο του ενοριακού ναού, το χαμόγελο του ιερέα, δυο λόγια παρηγοριάς, τη Θεία Κοινωνία «εἰς ἴασιν ψυχῆς καὶ σώματος». Και πολλές φορές βρίσκουν τους ιερούς ναούς κλειστούς μια που τα ωράρια λειτουργίας τους έχουν συρρικνωθεί, τους ιερείς στα σπίτια τους να υλοποιούν το «Μένω στο σπίτι», τη Θεία Ευχαριστία εικόνα στην τηλεόραση σε μια Θεία Λειτουργία-παράσταση. Θα πείτε από αγάπη για να προστατεύσουμε τους πιστούς. Σωστά. Αλλά μέχρι και τα καταστήματα για ζώα ανοίγουν για το κοινό για να προμηθευτούν οι ιδιοκτήτες τους τροφές. Σκεπτόμαστε τα ζώα πιο πολύ από τους ανθρώπους. Ή για την ακρίβεια την ψυχή των ανθρώπων γιατί για τα σώματα τα εξυπηρετούν τα σούπερ μάρκετ που λειτουργούν με διευρυμένο ωράριο και τις Κυριακές. Ο άνθρωπος όμως έχει και ψυχή και αυτή έχει τις ανάγκες της. Δε θα παραβιάζονταν οι κανόνες υγιεινής αν οι ναοί ήσαν ανοικτοί όλο το 24ωρο, αν κάποιος εφημέριος ή ψάλτης στο αναλόγιο διάβαζε τους Ψαλμούς ή κομμάτια της Αγίας Γραφής, αν τελούνταν στο ναό συνεχώς παρακλήσεις υπέρ της απαλλαγής από την πληγή της νόσου ώστε οι διερχόμενοι και πάντα μέσα στα πλαίσια των υγειονομικών κανόνων πιστοί, να κοντοστέκουν για λίγα λεπτά και να προσθέτουν την προσευχή τους στη κοινή προσευχή. Δε θα παραβιαζόταν κανένας κανόνας αν τελείτο η Θεία Λειτουργία με τόσους πιστούς όσους δικαιούνται να βρίσκονται σε ένα σούπερ μάρκετ. Και κάποιοι να βρίσκονται απ’ έξω. Τα κινητά τηλέφωνα των ιερέων να είναι στη διάθεση όλων των πιστών σε 24ωρη βάση για συμπαράσταση και βοήθεια. Οι επισκέψεις στους έχοντες ανάγκη να πυκνώσουν. Η πίστη δεν είναι αξεσουάρ για τις εποχές της ευμάρειας. Είναι όπλο για τις δύσκολες στιγμές. Δε μπορεί ο λειτουργός να εξαφανίζεται με τη δικαιολογία της προστασίας του εαυτού του και των άλλων. Να το κάνει αλλά χωρίς να εγκαταλείπει την αποστολή του. Αισθάνομαι ντροπή να λέω τέτοια πράγματα. Δεν είμαι ο κατάλληλος να υποδεικνύω. Μου δίνει μικρό θάρρος για να πω αυτά που σκέπτομαι το ότι τα γράφω από το ιατρείο μου περιμένοντας κάποιον να πάρει τηλέφωνο ή να χτυπήσει την πόρτα. Και θα περιμένω όσο έχω τη δύναμη και την υγεία μου.
Αυτά γράφει κάποιος ιατρός «ελευθεροεπαγγελματίας» καθόλου ήρωας από όσο ξέρω. Τον ευχαριστώ γιατί μου τις εμπιστεύθηκε.
theomitoros.blogspot
