Οι άνθρωποι κρίνουν τα πράγματα ανάλογα με το περιεχόμενο που έχουν μέσα τους.
Γέροντα, πώς γίνεται τo ίδιο πράγμα το βλέπουν διαφορετικά δύο άνθρωποι;
Όλα τα μάτια βλέπουν το ίδιο καθαρά; Για να δει κανείς καθαρά, πρέπει να έχει τα μάτια τής ψυχής του υγιέστατα, γιατί τότε έχει την εσωτερική καθαρότητα.
Γιατί, Γέροντα, μερικές φορές, το ίδιο περιστατικό ένας το θεωρεί ευλογία και άλλος δυστυχία;
Καθένας το ερμηνεύει ανάλογα με τον λογισμό του. Το κάθε πράγμα μπορείς να το δεις από την καλή του πλευρά ή από την κακή του πλευρά. Είχα ακούσει το εξής περιστατικό: Σέ ένα μοναστήρι πού βρισκόταν σέ κατοικημένη περιοχή είχαν τυπικό να κάνουν εσπερινό και όρθρο τα μεσάνυχτα και πήγαιναν και κοσμικοί, γιατί το μοναστήρι ήταν περιτριγυρισμένο από σπίτια πού σιγά-σιγά είχαν χτισθεί εκεί κοντά.
Μια φορά ένας αρχάριος νέος μοναχός ξέχασε το κελί του ανοιχτό και μπήκε μέσα μια γυναίκα. Όταν το έμαθε, στενοχώρια, κακό! Ώ, μολύνθηκε το κελί! Τρομερό, χάθηκε ο κόσμος! Παίρνει οινόπνευμα, ρίχνει στο πάτωμα και βάζει φωτιά, για να το απολυμάνει! Παραλίγο να κάψει το μοναστήρι. Το πάτωμα τού κελιού του το έκαψε, τον λογισμό του όμως δεν τον έκαψε. Εκείνον έπρεπε να κάψει, γιατί το κακό στον λογισμό του βρισκόταν. Αν έφερνε καλό λογισμό και έλεγε ότι η γυναίκα μπήκε στο κελί από ευλάβεια, για να ωφεληθεί, για να πάρει χάρη και να αγωνισθεί και αυτή στο σπίτι της, θα αλλοιωνόταν πνευματικά και θα δόξαζε το Θεό.
Από την ποιότητα των λογισμών ενός ανθρώπου φαίνεται η πνευματική του κατάσταση. Οι άνθρωποι κρίνουν τα πράγματα ανάλογα με το περιεχόμενο πού έχουν μέσα τους. Αν δεν έχουν πνευματικό περιεχόμενο, βγάζουν λάθος συμπεράσματα και αδικούν τον άλλον. Αν λ.χ. δει κάποιον αργά το βράδυ έξω ένας πού κάνει ελεημοσύνες την νύχτα, για να μην τον βλέπουν, ποτέ δεν θα βάλει κακό λογισμό. Αν τον δεi όμως κάποιος πού ξενυχτάει στην αμαρτία, θα πει: «το τέρας, ποιος ξέρει πού ξενυχτούσε», γιατί τέτοιες εμπειρίες έχει. Ή, αν ακούγονται την νύχτα από τον επάνω όροφο ντούκ-ντούκ, ένας πού έχει καλούς λογισμούς θα πει: «μετάνοιες κάνει», ενώ ένας πού δεν έχει καλούς λογισμούς θα πει: «όλη την νύχτα χορεύει». Αν ακούγεται μελωδία, ο ένας θα πει: «τί ωραίες ψαλμωδίες», ενώ ο άλλοςει: «τί τραγούδια είναι αυτά;».
Θυμάστε πώς αντιμετώπισαν τον Χριστό οι δύο ληστές πού είχαν σταυρωθεί μαζί Του; Και οι δύο έβλεπαν τον Χριστό επάνω στον Σταυρό, την γη να σείεται κ.λπ. Τί λογισμό όμως έβαλε ο ένας και τί ο άλλος! Ο ένας, ο εξ ευωνύμων, βλασφημούσε καιέλεγε: «Ει σύ εί ο Χριστός, σώσον σεαυτόν καί ημάς»[1].Ο άλλος, ο εκ δεξιών, έλεγε: «Ημείς μέν άξια ών επράξαμεν απολαμβάνομεν· ούτος δέ ουδέν άτοπον έπραξε»[2]. Ο ένας σώθηκε, ο άλλος κολάσθηκε.΄
[1] Λουκ. 23, 39.
[2] Βλ. Λουκ. 23, 41.
Από τό βιβλίο: Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, ΛΟΓΟΙ Γ «Πνευματικός αγώνας»
