Άφρονες υπήρξαν και υπάρχουν σε όλες τις εποχές, και εν πολλοίς όλοι μας πολλές φορές μετέχουμε στην αφροσύνη.
Τρία σημεία πάνω στα οποία συνίσταται η Αφροσύνη στις ημέρες μας.
Το πρώτον, είναι ότι ο άνθρωπος από την στιγμή που ένοιωσε περιττή την παρουσία του Θεού στην ζωή του και αυτονομήθηκε, ζει ως ένας άφρων. Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον Θεό, όχι ως ανεξάρτητος αλλά να έχει τη σχέση του Πατέρα και του Υιού, δηλαδή ο ίδιος ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη έκανε την συμφωνία με τον Αβραάμ και είπε ότι « ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας». Και πάλιν «ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καί αὐτοί ἔσονταί μοι λαός».
Από την στιγμή που ο άνθρωπος διέρρηξε αυτή την σχέση με τον Θεό, ζει μέσα στην αφροσύνη του. Η σημερινή κοινωνία, που στην πλειονότητα της απέρριψε τον Θεό από τη ζωή της, ακριβώς παρατηρούμε αυτή την αφροσύνη, στον σύγχρονο λαό και πολιτισμό μας.
Δεύτερον, τα υλικά αγαθά με τα οποία ο Θεός πλούτισε την δημιουργία Του, για την διατροφή και την εξυπηρέτηση του ανθρώπου, τα ιδιωτικοποιήσαμε, και από την πλεονεξία μας θεωρούμε τον πλούτον του Θεού ημέτερον.
Έτσι διαμορφώνεται μια εικόνα στην κοινωνία το «Ος μεν πεινά, ος δε μεθύει». Το φαινόμενο της ανισότητος στην κοινωνία μας, δηλαδή του πλουτισμού και της πτωχείας, είναι το αποτέλεσμα της σύγχρονης αφροσύνης με την οποία ζει ο άνθρωπος του 21ου αιώνος.
Και το τρίτο σημείο, είναι ότι ο άνθρωπος αγάπησε την αμαρτία παρά τον Θεό. Όπως εξέπεσε ο Αδάμ και η Εύα, και διέρρηξαν την σχέση τους με τον Θεό και ντύθηκαν τους δερμάτινους χιτώνες, ακολουθώντας την προτροπή του διαβόλου, έτσι λοιπόν ο σύγχρονος άφρων διέρρηξε την σχέση του με τον Θεό και ντυμένος τον χιτώνα της ποικίλης αμαρτίας της εποχής μας, η οποία μάλιστα διαφημίζεται και διακηρύσσεται ως αρετή και ως νομιμότητα στη ζωή του ανθρώπου, ζώντας με τον εγωισμό του, με την κακία του, την ηδονή του, την φιλαυτία του, με την πλεονεξία του και την φιλοδοξία του, πίστευσε ότι καταξιώθηκε με όλα τα ανωτέρω αμαρτήματα και ότι προόδευσε.
Mπορεί μεν στην παρούσα ζωή να διαχειριστούμε κατά το δοκούν την ελευθερία την οποία μας χάρισε ο Θεός, αλλά όταν θα έλθει η ώρα και θ’ ακούσουμε «ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου», όλα τα παραπάνω θα είναι η ουτοπία και η χίμαιρα της παρούσης ζωής μας.
Μητροπολίτου Κερκύρας Νεκταρίου.
