«Βρωμάτων νηστεύουσα ψυχή μου, καί παθῶν μή καθαρεύουσα, μάτην ἐπαγάλλῃ τῇ ἀτροφίᾳ∙ εἰ μή γάρ ἀφορμή σοι γένηται πρός διόρθωσιν, ὡς ψευδής μισεῖται παρά Θεοῦ, καί τοῖς κακίστοις δαίμοσιν ὁμοιοῦσαι, τοῖς μηδέποτε σιτουμένοις∙ μή οὖν ἁμαρτάνουσα, τήν νηστείαν ἀχρειώσῃς, ἀλλ’ ἀκίνητος, πρός ὁρμάς ἀτόπους μένε, δοκοῦσα παρεστάναι ἐσταυρωμένῳ τῷ Σωτῆρι, μᾶλλον δέ συσταυροῦσθαι, τῷ διά σέ σταυρωθέντι, ἐκβοῶσα πρός αὐτόν∙ Μνήσθητί μου Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Ἀπόστιχα τῶν Αἴνων, Ἰδιόμελον, ἦχος α΄). (Ψυχή μου, με το να νηστεύεις από φαγητά, αλλά να μη καθαρίζεσαι από τα πάθη σου, μάταια χαίρεσαι που δεν τρως. Διότι αν η νηστεία δεν σου γίνεται αφορμή για διόρθωσή σου, προκαλεί την αποστροφή του Θεού ως ψεύτικη, κι εσύ γίνεσαι όμοιος με τους δαίμονες, οι οποίοι δεν σιτίζονται καθόλου. Μην εξαχρειώσεις λοιπόν τη νηστεία με τις αμαρτίες σου, αλλά μένε ακίνητος, χωρίς να στρέφεσαι προς τις άτοπες ορμές. (Κι αυτό θα το καταφέρεις) με τη σκέψη ότι βρίσκεσαι μπροστά στον Εσταυρωμένο Σωτήρα Χριστό, ή μάλλον ότι είσαι σταυρωμένος μαζί μ’ Εκείνον που σταυρώθηκε για σένα, φωνάζοντας δυνατά προς Αυτόν: Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη Βασιλεία Σου). Το συγκεκριμένο τροπάριο είναι από τα πιο συγκλονιστικά όλου του Τριωδίου. Ο υμνογράφος με κρυστάλλινη διαύγεια και αμεσότητα, με προφητική δύναμη που θυμίζει τους παλαιούς μεγάλους Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, τονίζει τον αληθινό χαρακτήρα της νηστείας, η οποία όχι μόνον δεν εξαντλείται στον περιορισμό των τροφών ή και στην αποχή από αυτές, αλλά γίνεται αποδεκτή ακριβώς στον βαθμό που οδηγεί στη διόρθωση της ζωής του ανθρώπου, ως απομάκρυνση και κάθαρσή του από τα ψεκτά πάθη του εγωισμού και της φιλαυτίας∙ που θα πεί ότι, αφού διορθώνει τον άνθρωπο, γίνεται το μέσον για στροφή του προς τον Θεό, άρα προς απόκτηση περισσότερης αγάπης. Αν δεν κατανοηθεί έτσι η νηστεία του πιστού, τότε αφενός προκαλεί την αποστροφή του Θεού ως ψεύτικη και φαρισαϊκή, αφετέρου εξομοιώνει τον άνθρωπο με τους ίδιους τους δαίμονες, αφού κι εκείνοι απέχουν ολιωσδόλου από φαγητά. Τι προτείνει λοιπόν ο υμνογράφος ως στόμα της Εκκλησίας; Να κρατάει ο πιστός την αληθινή νηστεία, αποφεύγοντας τις αμαρτίες και μένοντας σταθερός σ’ αυτό που έχει κληθεί ως μέλος Χριστού: να είναι πάντα ενώπιον του Εσταυρωμένου, που σημαίνει να βλέπει τον εαυτό του συσταυρωμένο με Εκείνον. Στην πνευματική αυτή κατάσταση το μόνο που απαιτείται είναι να φωνάζει κι αυτός σαν τον ληστή πάνω στον Σταυρό: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθεις στη Βασιλεία Σου». Είναι περιττό βεβαίως να σημειώσουμε ότι ο υμνογράφος, μολονότι μας διδάσκει και μας καθοδηγεί, δεν γίνεται καθόλου απόμακρος ή αποκρουστικός, γιατί απευθύνεται πρωτίστως στον εαυτό του και την ψυχή του, οπότε ο λόγος του αποκτά τη δραματική ένταση του πιστού που πάσχει κι αγωνίζεται κατά της αμαρτίας και των διαστροφών της. Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Δορμπαράκης

Η αχαριστία είναι στάση ζωής πολλών. Στηριγμένοι στα χαρίσματά τους, στην δύναμη του χρήματος, στην ικανότητα να χειρίζονται τους άλλους, εκμεταλλεύονται την αγάπη ή την αδυναμία που τους δείχνουν για να ικανοποιήσουν τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις τους, χωρίς να αισθάνονται ότι οφείλουν αναγνώριση σε όσους τους ευεργετούν, σε όσους προσφέρουν. Σαν να δικαιούνται τα πάντα, ξεχνούν ακόμη και το «ευχαριστώ». Η αχαριστία είναι συνδεδεμένη με το ανθρώπινο θέλημα. Ιδιαιτέρως αυτό φαίνεται στα παιδιά της εποχής μας. Όσα κι αν τους παρέχουν οι γονείς τους, πάντοτε θα βρίσκουν αφορμή να απαιτήσουν περισσότερα. Όταν οι γονείς αρνηθούν την ικανοποίηση μιας επιθυμίας μέσα στις πολλές που εκπληρώνουν, τότε το παράπονο ανεβαίνει εύκολα στα χείλη και τα παιδιά έχουν ήδη πείσει τον εαυτό τους ότι οι γονείς τους τα αδικούν και δεν καταλαβαίνουν τις ανάγκες τους. Ανάλογη είναι και η συμπεριφορά όσων έχουν εξουσία στα χέρια τους. Ανικανοποίητοι, παρά την εκπλήρωση όλων των επιθυμιών τους από τους υφισταμένους τους, παρότι συχνά δεν το αξίζουν, επιβάλλουν ολοένα και μεγαλύτερα φορτία σε όσους τους διακονούν, ενώ δεν λαμβάνουν υπόψιν τους ότι οι «άνθρωποί» τους έχουν όρια, αλλά και ότι χρειάζονται από αυτούς ένα «ευχαριστώ», μία αναγνώριση και όχι την απαξίωση. Όμως η εξουσία κάνει τους κατόχους της τυφλά προσανατολισμένους στην εκπλήρωση του θελήματός τους και θεωρούν αυτονόητο ότι όσοι εξαρτώνται από αυτούς θα λειτουργούν στην προοπτική των «δούλων». Και στον έρωτα υπάρχει αχαριστία. Όταν ο ένας αυτοθαυμάζεται και ο άλλος αναζητεί εναγωνίως κάλυψη στην μοναξιά του ή αναγνώριση ότι αξίζει, τότε εύκολα ο έρωτας χάνει το νόημά του. Η σχέση μετατρέπεται σε εξάρτηση και συνήθως ο ισχυρότερος κουρελιάζει την αξιοπρέπεια του αδύναμου, τον απατά, τον κάνει «κολλημένο» και τον οδηγεί στο να ανέχεται κακές συμπεριφορές. Επειδή όμως ο αδύναμος νιώθει την ανάγκη να κρατηθεί από τον ισχυρό, τον ανέχεται και στην αχαριστία, κάποτε βαφτίζοντας «υπομονή» την αδυναμία του να αλλάξει ζωή. Η Εκκλησία μάς δείχνει την οδό του σταυρού στην ζωή και στις ανθρώπινες σχέσεις. Επισημαίνει ότι οι άνθρωποι αρνήθηκαν να αποδεχτούν τις ευεργεσίες του Θεού και Τον σταύρωσαν. Σταυρός σημαίνει θυσία και συγχώρεση, δρόμος που περνά από την μετάνοια όπως αυτή εκφράζεται στην παραίτηση από το ίδιον θέλημα. Έκφραση αυτής της παραίτησης είναι η ευγνωμοσύνη. Το «ευχαριστώ» σε όσους αγαπούνε, αλλά και σε όσους, μέσα από την κακία και την αχαριστία τους, δίνουν την ευκαιρία της ταπείνωσης. Σταυρός σημαίνει την απουσία εκδίκησης, αλλά και την κριτική της αχαριστίας στην προοπτική της αλήθειας. Ο Χριστός αποδέχτηκε την μετάνοια του ληστή και σιώπησε στις προκλήσεις. Ο λαός όμως που Τον ειρωνευόταν, βλέποντας τον σεισμό που ακολούθησε και τον πόνο της γης «έτυπτε τα στήθη». Πολλοί εξ αυτών βαφτίστηκαν χριστιανοί μετά την Πεντηκοστή, δείχνοντας ότι κατάλαβαν πόσο αχάριστοι υπήρξαν. Ο Σταυρός ως αλήθεια, αλλά και θυσία και ταπείνωση μπορεί να γίνει οδοδείκτης στις ανθρώπινες σχέσεις. Όχι για να πάψουμε να αγαπούμε τους αχάριστους, αλλά για να τους δείχνουμε ότι ο εγωκεντρισμός δεν ωφελεί. Στην απλότητα του «ευχαριστώ» και στην αναγνώριση ότι δεν μας ωφελεί η ικανοποίηση όλων των επιθυμιών μας, αλλά μόνο αυτών που έχουν σχέση με το Ευαγγέλιο, μπορούμε τελικά να βρούμε το μέτρο που μας λείπει. π. Θεμιστοκλή Μουρτζανού