Οδοιπόρος είμαι και φιλοξενούμενος σ’ αυτή τη ζωή. Έτσι μιλούσαν παλαιότερα οι ηλικιωμένοι. Το όραμά τους ήταν διαυγές και τα αισθήματά τους για τη ζωή ήταν ξεκάθαρα. Αυτό το όραμα στα χρόνια μας θάμπωσε. Η αντίληψη της πραγματικότητας στην εποχή μας θόλωσε. Αδερφοί μου! Και τα δύο παραπάνω είναι σημαντικά, πολύ σημαντικά… Για ποιο λόγο το όραμά μας, για τη ζωή, θάμπωσε όπως θαμπώνει το τζάμι του παραθύρου και δεν διακρίνεται τίποτε; Για ποιο λόγο βυθιστήκαμε σε μια τέτοια κατάσταση ώστε να μην μπορούμε να καταλάβουμε ποιοι άνεμοι φυσούν από την Ανατολή και από την Δύση; Ξεχάσαμε ότι είμαστε οδοιπόροι σ’ αυτή τη ζωή, και ούτε που ρωτάμε κανένα για τον δρόμο που πρέπει να πάρουμε. Φτιάξαμε την εστία του σπιτιού μας στην μέση του δρόμου έχοντας την ελπίδα ότι η φωτιά της θα κρατήσει για χιλιάδες χρόνια… Λησμονήσαμε πως είμαστε φιλοξενούμενοι. Αφεθήκαμε στο ξένο σπίτι σαν να βρισκόμασταν σε ξενοδοχείο, φωνάζοντας τόσο δυνατά μέσα σ’ αυτό, σαν να είμασταν εμείς οι ιδιοκτήτες του. Γι’ αυτό το λόγο το χέρι του αόρατου Οικοδεσπότη μας ραπίζει, και μας πονάει. Παραπονιόμαστε στο Θεό αλλά συνεχίζουμε τα ίδια. Θα πείτε: Μα εμείς ρωτάμε για το σωστό δρόμο; Ποιόν ρωτάτε; Εάν δύο οδοιπόροι πορεύονταν σ’ έναν άγνωστο τόπο, για πρώτη φορά, δίχως να ρωτάνε κανένα, για το σωστό δρόμο, θα λέγατε πως αυτοί παραφρόνησαν. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους σήμερα. Όλοι οι μοντέρνοι λαοί συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο. Οι λαοί αυτοί αρέσκονται περισσότερο να λέγονται μοντέρνοι παρά χριστιανικοί. Για τους λαούς αυτούς ο δρόμος του Θεού μετατράπηκε σε δρόμο για σουλάτσο. Αυτοί οι λαοί, τον ιερό τόπο του Κυρίου, το πέρασαν για το χάνι που διασκεδάζουν οι μεθυσμένοι. Ποιός θα μας υποδείξει τον δρόμο; Για ποιο δρόμο ρωτάμε; Στην Βίβλο οι δρόμοι δεν είναι άπειροι; Υπάρχει ο δρόμος του Θεού και ο δρόμος της κακίας, ο ίσιος δρόμος και ο στραβός δρόμος, ο δρόμος της αλήθειας και ο δρόμος του ψέματος, ο δρόμος της δικαιοσύνης και ο δρόμος της αδικίας, ο δρόμος του φωτός και ο δρόμος του σκοταδιού, ο δρόμος της σωτηρίας και ο δρόμος της καταστροφής, ο δρόμος της ελεημοσύνης και της ασπλαχνίας, ο δρόμος των ευσεβών και ο δρόμος των εχθρών του Θεού. Εμείς με λίγα λόγια θα ονομάζουμε τον πρώτο δρόμο, δρόμο του Θεού, και τον άλλο δρόμο, δρόμο της κακίας. Για ποιο δρόμο εσείς ρωτάτε; Αν ρωτάτε για τον δρόμο του Θεού, τότε ρωτήστε μόνο τον Κύριο. Αυτός θα σας δείξει τον δρόμο του Θεού. Αν όμως ρωτάτε για τον δρόμο της κακίας, τότε ρωτήστε τον εαυτό σας και τους συνοδοιπόρους σας οι οποίο γνωρίζουν όσο και εσείς. Ρωτήστε τις μάντισσες και τις χαρτορίχτρες, οι οποίες παίρνουν πληροφορίες από εκείνον τον αποστάτη του Θεού, για να κοροϊδεύουν τον κόσμο. Αδερφοί μου, η δική μας γενιά, εμείς, μοιάζουμε με ταξιδευτές που βρίσκονται κάτω από την επιρροή κάποιας μαγγανείας – μαγείας. Το φυσικό είναι, όταν οι οδοιπόροι πορεύονται σ’ έναν άγνωστο δρόμο, να ρωτάνε κάποιον που γνωρίζει, κάποιον που πέρασε τον ίδιο δρόμο από την αρχή μέχρι το τέλος. Αυτό είναι εύλογο για όσους δεν βρίσκονται κάτω από την επιρροή κάποιας μαγγανείας. Οι σημερινοί όμως οδοιπόροι επηρεασμένοι από κάποια υπερφυσική επιρροή συνταξιδεύουν, και παρόλο που δεν γνωρίζει κανείς τους τίποτε, δεν ρωτάνε κανένα και τίποτε για το δρόμο. Αδερφοί μου, για ποιο λόγο η Ευρώπη έχασε τον σωστό δρόμο και χάθηκε στη δύσβατη έρημο; Επειδή απέστρεψε το βλέμμα της από τον Χριστό, τον μεγάλο οδηγό και άρχισε να συμβουλεύεται για το σωστό δρόμο τους φιλοσόφους της, τους πολιτικούς της, τους διανοούμενούς της και όλους τους άλλους που ήταν απαίδευτοι και ψευδοπροφήτες. Η Ευρώπη πήρε την απόφαση να μην αποτείνεται σ’ Εκείνο, τον Χριστό. Έπαψε ν’ απευθύνεται σ’ Εκείνον που κατέβηκε από τα ουράνια και στα ουράνια αναλήφθηκε, αφού σταυρώθηκε και έχυσε το αίμα Του γι’ αυτήν. Πήρε την απόφαση να αποτείνεται, σ’ εκείνους που από μόνοι τους αποκλήθηκαν οδηγοί και εισέσπρατταν χρήματα για τις συμβουλές τους. Ο προφήτης Ησαϊας εμπνευσμένος από το πνεύμα του Θεού προφητεύει το μέλλον της ανθρωπότητας: και τί βλέπει; – Εκεί θα υπάρξει οδός καθαρά, οδός, η οποία θα ονομασθεί αγία… Δεν θα υπάρξει πλέον φόβος να παραπλανηθούν (Ησαϊας 35, Η Ευρώπη αποφάσισε, ήδη από παλιά, πριν από χίλια χρόνια, να φύγει από τον δρόμο του Θεού. Δεν μπορεί εύκολα να ξαναγυρίσει σ’ αυτόν τον δρόμο επειδή ο δρόμος του Θεού έχει μόνο οδηγό τον Χριστό. Ένας μόνον είναι ο δρόμος του Θεού, οι δρόμοι της κακίας είναι εκατοντάδες. Το χέρι του Κυρίου ραπίζει τον άνθρωπο στους δρόμους της κακίας και μόνον στο δρόμο του Θεού <<χαϊδεύει>> τον άνθρωπο. Στους δρόμους της κακίας συντροφιά του ανθρώπου είναι ο σατανάς, ενώ στον δρόμο του Θεού ο άνθρωπος έχει σύντροφο τον Χριστό. Αδελφοί μου, η ιερή οδός του Κυρίου δεν είναι δύσβατη, και έχει οδοδείκτες, γι’ αυτό ας μην παραπονιόμαστε για αυτήν, που δεν την βλέπουμε, δεν την ξέρουμε κτλ… Επειδή απ’ αυτήν την οδό πορεύτηκαν οι άγιοι μάρτυρες και ομολογητές, οι άγιοι ασκητές και ερημίτες, και χιλιάδες και εκατομμύρια χριστιανοί. Την ίδια οδό πορεύτηκαν οι καλύτεροι πρόγονοί σας και πριν τον Άγιο Σάββα και μετά τον Άγιο Σάββα. Δεν πρέπει να λέτε: δεν γνωρίζουμε την οδό αυτή. Αυτή η οδός είναι η πιο γνωστή οδός στη χριστιανική ιστορία και στη δική σας εθνική ιστορία. Στην ιερή οδό του Κυρίου ο Θεός ευλογεί τον ιερό λαό Του. Αμήν. Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίριβιτς: <<Μέσα από το παράθυρο της φυλακής>>, εκδόσεις <<Ορθόδοξη Κυψελη>>,
