Είναι φορές που τα δάκρυα μας
γίνονται οι κρυψώνες μας…..
Σαν εκείνους τους καταρράκτες
που κρύβουν ολάκερες σπηλιές
στις οποίες μάλιστα κρύβονται
πάθη τόσο επικίνδυνα…..
Και είναι και κάποια
πάθη χαμαιλέοντες ….
Καμουφλάρονται δήθεν
στο ‘’έχεις δίκιο, έκανα λάθος’’
με αποτέλεσμα
να αναβάλλονται αγώνες,
να κρύβονται κάτω από το χαλί της συγνώμης
συζητήσεις ειλικρινείς
που πρέπει να γίνουν
με τον εαυτό μας
μα και με τους άλλους……
Αξίζει λοιπόν να δούμε τι γεύση
έχουν τα δάκρυα μας….
Γιατί όταν κλαίει ο εγωισμός μας
είναι σκέτη χολή….
Βλέπεις τα δάκρυα του
είναι τα σάλια του θυμού του…..
Γι’ αυτό εύκολα
μας μαγκώνει και στην απόγνωση…..
Που καταλήγουμε;
Στην ανάγκη της ύπαρξης
του πνευματικού στην ζωή μας….
Να μας καθοδηγεί,
να ρίχνει με την Χάρη του Θεού
λίγο Φως στον δρόμο μας….
Δεν είναι μόνο για τον προορισμό
αλλά είναι και που έχουν
καταματωθεί τα ”ποδάρια της ψυχής” μας
στα κοτρόνια και στα τριβόλια
του κοσμοκράτορα του κόσμου τούτου……
Πατήρ Ιωάννης Παπαδημητρίου
