Αν ψάξετε στην Παπική ή στην Προτεσταντική παράδοση, αυτή η επωνυμία για τον Χριστό, ως ιατρό, δεν υπάρχει πουθενά! Ο Χριστός μόνο στην Ορθόδοξη παράδοση αποκαλείται ιατρός. Γιατί όμως αυτή η παράδοση έσβησε από τους Παπικούς και τους Προτεστάντες και, όταν τους μιλάμε για θεραπευτική αγωγή, ξαφνιάζονται; Διότι η ανάγκη της καθάρσεως και του φωτισμού, η ανάγκη της εσωτερικής αλλαγής έφυγε από τους ανθρώπους αυτούς στην δική τους Θεολογία. Γι αυτούς εκείνος που αλλάζει δεν είναι ο άνθρωπος, αλλά ο Θεός! Ο άνθρωπος γι’ αυτούς δεν αλλάζει. Το μόνο πράγμα που κάνει ο άνθρωπος γι αυτούς είναι ότι γίνεται καλό παιδί. Και όταν ο άνθρωπος από κακό παιδί που ήταν γίνη καλό παιδί, τότε ο Θεός τον αγαπά. Διαφορετικά, τον αποστρέφεται! Αν παραμένη ή γίνεται κακό παιδί, τότε ο Θεός δεν τον αγαπά! Δηλαδή, αν ο άνθρωπος γίνη καλό παιδί, τότε αλλάζει και ο Θεός και γίνεται καλός. Και από εκεί που δεν τον αγαπούσε, τώρα τον αγαπά ! Όταν ο άνθρωπος γίνεται κακό παιδί, ο Θεός θυμώνει και, όταν ο άνθρωπος γίνεται καλό παιδί, ο Θεός χαίρεται! Αυτό δυστυχώς γίνεται στην Ευρώπη. Αλλά το κακό είναι ότι αυτό δεν γίνεται μόνο στην Ευρώπη, αλλά γίνεται και στην Ελλάδα και σε πολλούς μέσα στην Εκκλησία αυτό το πνεύμα επικρατεί. Έχει καταντήσει να είναι η Ορθοδοξία μία θρησκεία, που ο Θεός αλλάζει διαθέσεις! Όταν ο άνθρωπος είναι καλός, ο Θεός τον αγαπάει. Και όταν είναι κακός, ο Θεός δεν τον αγαπάει. Ο Θεός δηλαδή τιμωρεί και βραβεύει! Οπότε η ουσία της Ορθοδοξίας σήμερα είναι μία ηθικολογία στην Ελλάδα. Αυτά δεν διδάσκανε τα Κατηχητικά στα παιδιά και οι παραεκκλησιαστικές Οργανώσεις, που έχουν Δυτικά πρότυπα και διέβρωσαν το Ορθόδοξο πνεύμα; π. Ιωάννης Ρωμανίδης

Ένας νέος καταλαμβανόμενος από τη σκέψη, ότι και οι αιρετικοί με τα καλά έργα θα σωθούν, πήγε μετά την απόλυση της θείας Λειτουργίας στο κελί του λεγόμενου Διδασκάλου και τον ρώτησε: «Πανοσιότατε πατέρα, σήμερα μεγάλη εντύπωση μου προξένησε ο λόγος σας, αλλά επειδή ακόμα με διστάζει ο λογισμός μου, γι’ αυτό θα σας κάνω την εξής ερώτηση. Αν δύο σώφρονες και ανεπτυγμένοι άνθρωποι, ο ένας είναι τέκνο της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας και ο άλλος υποτάσσεται στις αιρέσεις που υπάρχουν, αν αυτοί -λέω- κάνουν έργα θεοφιλή και θεάρεστα, είναι ελεήμονες, αμνησίκακοι, σώφρονες, περιφρουρούν τη δικαιοσύνη και κάθε άλλη αρετή, αυτοί όταν πεθάνουν, θα σωθούν εξίσου;». Σε απάντηση ο Διδάσκαλος, βγάζοντας από το πορτοφόλι του ένα χαρτονόμισμα αξίας εκατό φράγκων, είπε: «Αυτό το χαρτί τι αξίζει;». Ο νέος απάντησε: «Εκατό φράγκα». Τότε του παρουσιάζει και ένα άλλο χαρτί επίχρυσο, το οποίο συνήθως χρησιμοποιούν σε διαφημίσεις, και του λέει: «Αυτό πόσο αξίζει;». Ο νέος τότε είπε: «Αυτό το χαρτί δεν αξίζει ούτε δύο λεπτά». «Και πώς -του είπε ο Διδάσκαλος- δεν αξίζει, ενώ είναι παρόμοιο με το άλλο και μάλιστα φαίνεται πιο ωραίο;». Τότε ο νέος του λέει: «Το πρώτο έχει την αξία του, γιατί έχει τη βασιλική σφραγίδα, ενώ το δεύτερο είναι άχρηστο, γιατί του λείπει αυτή η σφραγίδα». «Να, παιδί μου -του είπε ο Διδάσκαλος- με αυτό το παράδειγμα λύθηκε η απορία σου. Καθώς το πρώτο χαρτί ανήκει στον ορθόδοξο Χριστιανό, του οποίου τα θεάρεστα έργα είναι επικυρωμένα με τη βασιλική σφραγίδα του Χριστού και θα καταταγούν στο βασιλικό ταμείο, ενώ το άλλο χαρτί μη έχοντας αυτή τη σφραγίδα θα αποβληθεί έξω». Αφού άκουσε αυτά ο νέος και συγκινήθηκε πολύ, έπεσε στα πόδια εκείνου του πνευματικού πατέρα και με δάκρυα εξέφρασε τις ευχαριστίες του, διότι τον απάλλαξε από την εσφαλμένη εκείνη άποψη. (Γράφτηκε στα Κατουνάκια του Αγίου Όρους, στις 6 Οκτωβρίου 1910, από τον ελάχιστο Δανιήλ Μοναχό Κατουνακιώτη)

Να ξέρετε ότι όχι σπάνια έχω δει κυρίες και δεσποινίδες που πηγαίνουν στην Εκκλησία κάθε Κυριακή και πασχίζουν να βαδίσουν στο δρόμο της αλήθειας, αλλά, μεταξύ άλλων, καταφεύγουν περιστασιακά σε διάφορα μαγικά μέσα… Δυστυχώς, αυτές οι γυναίκες ακολουθούν μια μορφή πνευματικότητας που είναι ρηχή και αντιφατική, ανίκανη να διακρίνει ανάμεσα σε αυτό που είναι του Θεού και τι είναι του Σατανά.  Λέγεται και πνευματική ανωριμότητα. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν γνωρίζουν πολλά για την πίστη στην οποία βαφτίστηκαν και, δυστυχώς, δεν φαίνεται να ανησυχούν για την κατάσταση.  Αφέλεια, έλλειψη έρευνας και ανησυχία ακόμη και σε ελάχιστο επίπεδο μπορεί να παρατηρηθεί πολύ εύκολα στην περίπτωση αυτών των ανθρώπων. Έχουν όμως ακόμα τη χαρά και τον χρόνο να καθίσουν αναπαυτικά και να ακούσουν όλα όσα τους λένε όλοι οι σημερινοί ακατάλληλοι που αυτοαποκαλούνται «πνευματικοί κύριοι».  «Αλλά τι κοινωνία έχει η δικαιοσύνη με την ανομία, ή ποια κοινωνία έχει το φως με το σκοτάδι;»  – (Β’ Κορινθίους 6, 14). Αυτό ρώτησε ο Άγιος Απόστολος Παύλος στους Κορινθίους στην επιστολή του, το ίδιο θέλω να ρωτήσω και τις κυρίες που συνδυάζουν την Ορθοδοξία με το ταρώ, τη μαντεία στον καφέ, την κρυσταλλοθεραπεία και πολλές άλλες αποκρυφιστικές πρακτικές. Θα πρόσθετα επίσης αυτό που λέει ο προφήτης Ησαΐας: «Αλίμονο σε αυτούς που λένε το κακό καλό και το καλό κακό.  που αποκαλούν το φως σκοτάδι και το σκοτάδι φως.  που μετράνε το πικρό γλυκό και το πικρό γλυκό!».  – (Ησαΐας 5, 20) Κάποτε, ρωτώντας μια κυρία για την εμπλοκή της σε τέτοιες δραστηριότητες, απάντησε ότι τελικά δεν κάνει κακό σε κανέναν και ότι δεν υπάρχει τίποτα σοβαρό σε αυτό, μόνο περιστασιακά τις ασκεί από περιέργεια. Προσθέτοντας ότι, τελικά, αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι να παραμένουμε καλοί άνθρωποι, ακόμα και όταν τολμούμε να διαβάζουμε ωροσκόπια, να πειραματιζόμαστε με κρυσταλλοθεραπείες, να δοκιμάζουμε ανάγνωση καφέ ή να εξερευνούμε άλλες παρόμοιες πρακτικές… Αυτή η κυρία και πολλοί άλλοι σαν αυτήν δεν κατάλαβαν ότι δεν μπορείς να συνδυάσεις το φως με το σκοτάδι και ότι με αυτόν τον τρόπο κινδυνεύεις να χάσεις τη σωτηρία σου.  Παρόλο που μπορεί να ακούγεται σκληρό ή σοκαριστικό σε μερικούς ανθρώπους, αυτή είναι η αλήθεια. Δεν πρόκειται για προσωπικές απόψεις ή υποθέσεις, αλλά για την Αλήθεια που μαρτυρήθηκε από τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και τους Αγίους Του, οι οποίοι μέσα από τη ζωή τους έδωσαν παραδείγματα άξια να ακολουθηθούν. Αυτές οι πρακτικές δεν είναι του Θεού, αλλά είναι οι απατηλές παγίδες του Διαβόλου, ο οποίος εκμεταλλεύεται τη δίψα του ανθρώπου για πνευματικότητα.  Ως εκ τούτου, προσφέρει τις αφελείς γρήγορες απαντήσεις και λύσεις με διάφορα απόκρυφα μέσα, τα οποία η Αγία Γραφή και οι Άγιοι Πατέρες μας προειδοποιούν συνεχώς να προσέχουμε. Η άγνοια είναι πραγματικά σοβαρά ζητήματα, ειδικά όταν πρόκειται για αλήθεια, πίστη και πνευματικότητα.  Είναι απαραίτητο για κάθε Ορθόδοξο Χριστιανό να γνωρίζει την πίστη του και να τη ζει αυθεντικά, κατανοώντας το νόημα και τη σημασία της. Όπως δεν μπορείτε να υπηρετήσετε δύο κυρίους ταυτόχρονα, έτσι και τα πράγματα του Θεού και τα πράγματα του Σατανά είναι ασύμβατα.  Ο διάβολος δεν θα έρθει κοντά σου για να σε τρομάξει και να σου δείξει ποιος πραγματικά είναι. Θα κρυφτεί κάτω από τη μάσκα της ανεκτικότητας, της αθωότητας, του θετικισμού και της ελευθερίας, γιατί ξέρει ότι αν ερχόταν ανοιχτά, οι άνθρωποι θα ήξεραν αμέσως την αλήθεια και θα έπαιρναν προφυλάξεις και θα απομακρύνονταν. Φυσικά, για όσους δεν έχουν κατανοήσει τις διαφορές μεταξύ των θρησκειών, την ιστορία τους, την προέλευση των τελετουργιών και των πρακτικών που ακολουθούν, όλες αυτές οι πτυχές μπορεί να φαίνονται υπερβολικές και εξτρεμιστικές.  Δυστυχώς υπάρχουν και εκείνοι που γελούν με τέτοιες ανακαλύψεις, θεωρώντας τις ανοησίες που ισχύουν μόνο για τους κλειστόμυαλους. Ωστόσο, ο στόχος μας δεν είναι να πείσουμε τους άλλους να υιοθετήσουν τις ίδιες πεποιθήσεις, αλλά να εκθέσουμε την αλήθεια και τους κινδύνους που συνδέονται με αυτόν τον πνευματικό αποπροσανατολισμό, ο οποίος μπορεί να οδηγήσει σε απώλεια ψυχών. Έχουμε τα απαραίτητα παραδείγματα στην Αγία Γραφή, μεταξύ των οποίων και αυτό του Βασιλιά Σαούλ.  Για μια βαθύτερη κατανόηση αυτού του θέματος, σας συνιστώ να διαβάσετε το Πρώτο Βιβλίο των Βασιλέων από την Παλαιά Διαθήκη.  Ο Θεός θα σε βοηθήσει να καταλάβεις. Επίσης, υπάρχουν πολλά βιβλία και μαρτυρίες Αγίων και άλλων πρώην ασκούμενων του αποκρυφισμού, που κατάφεραν να περιορίσουν την υπερηφάνειά τους και να ζητήσουν ταπεινά από τον Κύριο να τους δείξει την αλήθεια και να τους βγάλει από την παγίδα της ψευδούς πνευματικότητας. Σε προτρέπω να σταματήσεις να ανακατεύεις την Ορθοδοξία με κάτι άλλο, γιατί τότε δεν θα σε ακούσει ο Θεός και σταδιακά θα χάσεις τη σωτηρία της ψυχής σου.  Παρόλο που μπορεί να είναι δύσκολο να το πιστέψει κανείς, αυτή είναι η πραγματικότητα. Όσο παραμένετε κολλημένοι στις υπερήφανες πεποιθήσεις και τις σοφιστείες σας, δεν θα μπορείτε να συνειδητοποιήσετε ότι είστε βαθιά εξαπατημένοι.  Ο μόνος δρόμος για την Αιωνιότητα και τη ζωή είναι μόνο μέσω του Ιησού Χριστού και της Εκκλησίας Του. «Εγώ είμαι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή.  Κανείς δεν έρχεται στον Πατέρα μου παρά μόνο μέσω εμού.  Είμαι το Φως του κόσμου.  αυτός που με ακολουθεί δεν θα περπατήσει στο σκοτάδι, αλλά θα έχει το φως της ζωής».  – (Ιησούς Χριστός) Ο Ορθόδοξος Χριστιανός Πρέσβης

  Ο όρος παγανισμός προέρχεται από τη λατινική λέξη pagani που σημαίνει χωρικοί. Η ονομασία αυτή δόθηκε τα πρωτοβυζαντινά χρόνια στους εναπομείναντες ειδωλολάτρες της εποχής εκείνης που αντιδρούσαν στο ευαγγελικό μήνυμα της σωτηρίας και έμειναν προσηλωμένοι, λόγω αμάθειας και τυφλού φανατισμού, στις πρωτόγονες ειδωλολατρικές δοξασίες του παρελθόντος. Η προσηγορία «παγανιστής» την εποχή αυτή ήταν σκωπτική ύβρις. Ας σημειωθεί πως λείψανα της αρχαίας ειδωλολατρικής θρησκείας συναντάμε ως τον ζ’ αιώνα στα νησιά της Ιταλίας και ως τον Θ περίπου αιώνα στις απομονωμένες περιοχές της Μάνης της Πελοποννήσου (Βλ. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια Φοίνιξ, τόμ. Ιθ’, σελ. 318). Ο παγανισμός είναι ουσιαστικά ειδωλολατρία. Τόσο η αρχαιοελληνική θρησκεία, όσο και οι θρησκείες των άλλων προχριστιανικών λαών ήταν σαφώς ειδωλολατρικές. Η έννοια του θείου σε αυτές, συγκρινόμενη με την σύγχρονη μονοθεϊστική αντίληψη, έχει όλα τα γνωρίσματα της ειδωλολατρίας. Η λατρεία αψύχων αντικειμένων και φανταστικών θείων οντοτήτων είναι καθαρή ειδωλολατρία. Η ειδωλολατρία από την άποψη της χριστιανικής διδασκαλίας είναι η χειρότερη συνέπεια της πτώσεως του ανθρωπίνου γένους. Είναι η κυριότερη έκφραση αποστασίας του ανθρώπου από το Θεό. Ο άνθρωπος, σκοτισμένος από τις συνεχείς πτώσεις του, λησμόνησε τον αληθινό θεό και τον υποκατέστησε, σταδιακά, με είδωλα του περιβάλλοντος του (ζώα, δένδρα, ποταμούς, λίθους, άστρα, φυσικά φαινόμενα, κοσμικές δυνάμεις, κ.λπ.). Οι μεταπτωτικοί άνθρωποι, συμφωνά με τον απόστολο Παύλο «μετήλλαξαν την αλήθεια του Θεού εν τω ψεύδει και έσεβάσθησαν και λάτρευσαν τη κτίσει παρά τον κτίσαντα» (Ρωμ. 1:25), «φάσκοντες είναι σοφοί έμωράνθησαν και ήλλαξαν την δόξα του άφθαρτου Θεού εν όμοιώματι εικόνος φθαρτού ανθρώπου και πετεινών και τετραπόδων και ερπετών» (Ρωμ. 1:22). Παράλληλα συνεπαρμένοι από την πνευματική και ηθική τους σκοτοδίνη, έπλεξαν «γραώδεις μύθους» για τους ψεύτικους Θεούς τους. Έτσι προέκυψαν, με την πάροδο του χρόνου, οι διάφορες ειδωλολατρικές θρησκείες. Η θρησκεία του κάθε λαού είναι ανάλογη με την πνευματική του εξέλιξη. Στους αρχαίους, αλλά και σε ορισμένους σύγχρονους λαούς, συναντούμε θρησκείες, άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο ειδωλολατρικές. Οι πιο πρωτόγονες μορφές ειδωλολατρίας είναι ο φετιχισμός και ο τοτεμισμός, οι οποίες είναι λατρεία αψύχων αντικειμένων και εμψύχων όντων. Η πιο εξευγενισμένη ειδωλολατρία είναι η ανθρωπομορφική ειδωλολατρία και ιδιαίτερα η ιδεατή ειδωλολατρία. Στις κατηγορίες αυτές μπορεί να ενταχθεί η εξελιγμένη αρχαιοελληνική θρησκεία, τουλάχιστον όπως τη βίωσαν οι διανοούμενοι, οι φιλόσοφοι και οι μορφωμένοι προγονοί μας. Αντίθετα οι αμαθείς μάζες και οι αμόρφωτοι χωρικοί βίωναν την πιο πρωτόγονη μορφή της. Αυτό το ομολογεί και σύγχρονος «αρχαιολάτρης» συγγραφέας (περ. «Απολλώνειον Φως», Ιανουάριος – Φεβρουάριος 1998, σελ. 9).

  Ο Χριστός, ο Υιός του Θεού και Σωτήρ του κόσμου (που Θεός ων αληθινός, έγινε και άνθρωπος και πέθανε πάνω στον σταυρό για να μας λυτρώσει από τα δεσμά του θανάτου και από τη δουλεία του Σατανά), λίγες μέρες πριν σταυρωθεί είχε πει στους μαθητές Του τούτα τα προφητικά λόγια: «Βλέπετε μή τις ὑμᾶς πλανήσῃ… Ἐγερθήσονται γαρ ψευδόχριστοι και ψευδοπροφῆται και δώσουσι σημεῖα μεγάλα και τέρατα, ὥστε πλανήσαι, εἰ δυνατόν, και τους ἐκλεκτους» (Ματθ. κδ’ 4, 11, 24). Αλλά και ο Απ. Πέτρος προειδοποιεί τους χριστιανούς ότι «ἔσονται ψευδοδιδάσκαλοι [ἐν τῷ λαῷ], οἵτινες παρεισάξουσιν αἱρέσεις ἀπωλείας» (Β’ Πέτρ. β’ 1). Ο Απ. Παύλος απεκάλυψεν ότι οι ψευδοδιδάσκαλοι αυτοί άρχισαν ήδη να εμφανίζονται από την εποχή των Αποστόλων (Πράξ. κ’ 29-30), και ότι θα συνέχιζαν να εμφανίζονται μέχρι και τους εσχάτους καιρούς (Α’ Τιμ. δ’ 1). Τους ψευδοδιδασκάλους αυτούς ο Απ. Ιωάννης ονομάζει «αντίχριστους» (Α’ Ἰωαν. β’ 18) και προτρέπει τους πιστούς να μείνουν σταθεροί στη διδαχή του Χριστού και να αρνούνται να έχουν και απλή επαφή μαζί τους (Β’ Ἰωαν. 10-11). Σήμερα, κοντά στις τόσες αιρέσεις και στους τόσους ψευδοδιδασκάλους που εμφανίσθηκαν ανάμεσα στους αιώνες, προστέθηκαν και οι Χιλιασταί, οι γνωστοί ως «Μάρτυρες του Ιεχωβά». Αυτοί αποτελούν τη χειρότερη αίρεση και τους χειρότερους ψευδοδιδασκάλους που εμφανίσθηκαν ποτέ. Η αίρεση των Χιλιαστών ή Μαρτύρων του Ιεχωβά εμφανίσθηκε στο τέλος του περασμένου αιώνα, γύρω στα 1870. Αρχηγός και ιδρυτής της αιρέσεως υπήρξεν ο Εβραίος έμπορος Κάρολος Ρώσσελ, που διεκήρυττεν ότι «ελάμβανε τον θείον λόγον κατ’ ευθείαν από το στόμα του Θεού»! Ο εν λόγω Εβραίος και οι οπαδοί του εγκολπώθηκαν όλες τις αιρέσεις που είχαν εμφανισθεί διά μέσου των αιώνων και δημιούργησαν μια καινούργια αίρεση, μια παναίρεση αυτή τη φορά. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, αλλοίωσαν τόσο πολύ τη Χριστιανική θρησκεία ώστε να μην έχουν σήμερα τίποτε κοινό με αυτήν. Όπως οι γραμματείς και φαρισαίοι της εποχής του Χριστού, έτσι και αυτοί «περιάγουν την θάλασσαν και την ξηράν ποιήσαι ἔνα προσήλυτον, και ὅταν γένηται, ποιοῦσιν αὐτόν υἱόν γεέννης διπλότερον αὐτῶν» (Ματθ. κγ’ 15). Με το άφθονο (εβραϊκό τις περισσότερες φορές) χρήμα, που διαθέτουν, σκορπούν παντού χιλιάδες βιβλία, περιοδικά και φυλλάδια, προσπαθώντας να διαδώσουν τις πλάνες τους και να κλονίσουν τα θεμέλια του Χριστιανισμού. Όπως χαρακτηριστικά γράφει ένας Ορθόδοξος Ιερομόναχος, «Οι Ιεχωβίται δεν κηρύττουν μίαν μόνον αίρεσιν αλλά πολλάς αιρέσεις μαζί. Είναι Αρειανοί, πνευματομάχοι, θνητοψυχίται, χιλιασταί, εικονομάχοι, ιουδαΐζοντες και εις μερικά σημεία προτεστάνται. Αποτελούν δηλαδή παναίρεσιν, συνονθύλευμα όλων των μεγάλων αιρέσεων, που εφάνησαν εις την ιστορίαν της Εκκλησίας. Όλαι αι αναθεματισθείσαι από τους Αγίους Πατέρας αιρέσεις επαναλαμβάνονται από αυτούς. Διά τους Ιεχωβίτας και όλους τους αιρετικούς ομίλησε προφητικά ο ίδιος ο Κύριος: «Προσέχετε ἀπό τῶν ψευδοπροφητῶν, οἵτινες ἔρχονται προς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δέ εἰσι λύκοι ἅρπαγες» (Ματθ. ζ’ 15). Πράγματι, οι Ιεχωβίται έρχονται με ενδύματα προβάτων, αλλά εις την πραγματικότητα κατασπαράζουν τας ψυχάς που θα πέσουν εις τα δίκτυά των. Προσοχή λοιπόν. Μην ανοίγετε συζήτησιν μαζί των πριν μάθετε καλά την Αγίαν Γραφήν. Γίνεται απόστολοι και μάρτυρες του Χριστού… Ας παρακαλούμεν τον Θεόν να τους φωτίσει να επιστρέψουν στην αλήθειαν και ας εργαζώμεθα πάντοτε να ζώμεν κατά τας αγίας εντολάς του Κυρίου μας Ιησού Χριστού εις τον οποίον ανήκει όλη η δόξα «εν τη Εκκλησία» (Ἐφεσ. γ’ 21) εις όλους τους αιώνας» (Ιερομ. Γεωργίου Καψάνη, «Η Ορθόδοξος πίστις μας και αι πλάναι των Ιεχωβιτών»). Μερικές χαρακτηριστικές κακοδοξίες των είναι οι εξής: Διδάσκουν ότι για να σωθεί κανείς πρέπει να ονομάζει τον Θεό «Ιεχωβά» (εξ ου και η ονομασία τους). Αρνούνται την Αγία Τριάδα (Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα), τον μόνο αληθινό Θεό. Γι’ αυτούς ο μεν Υιός είναι κτίσμα του Θεού (και συγκεκριμένα ο αρχάγγελος Μιχαήλ), το δε Άγιον Πνεύμα, μια απρόσωπη δύναμη του Θεού. Αρνούνται την Ιεράν Παράδοσιν ως πηγήν της θείας αποκαλύψεως Αρνούνται τη σωματική ανάσταση του Χριστού. Αρνούνται την Εκκλησία και τα άγια Μυστήριά της. Αρνούνται την αθανασία της ψυχής. Διδάσκουν ότι η Δευτέρα Παρουσία έγινε το 1914(!), και ότι σύντομα θα έλθει ο Χριστός να ιδρύσει επί της γης χιλιετή βασιλείαν (εξ ου και η ονομασία τους «Χιλιασταί»). Διδάσκουν ότι ο Παράδεισος θα είναι επί της γης, και ότι η αιώνια ζωή θα είναι ζωή υλικών απολαύσεων. Αρνούνται την αιώνια κόλαση και διδάσκουν την εκμηδένιση των μη σωζομένων. Αρνούνται τη Θεοτόκο και το αειπάρθενον αυτής. Αρνούνται τους αγίους και τις πρεσβείες των, τον τίμιο Σταυρό και τις άγιες εικόνες. Όπως διαπιστώνει κανείς, δεν άφησαν διδασκαλία του Χριστιανισμού που να μη τη διαστρέψουν ή να μη την αρνηθούν. Γι’ αυτό αποτελούν κίνδυνο για τους αστήρικτους στην πίστη Χριστιανούς. Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τη θρησκευτική αυτή οργάνωση είναι μια ρευστότητα σε μερικά σημεία του πιστεύω της. Σε ορισμένα θέματα, άλλα επίστευαν στο παρελθόν κι άλλα πιστεύουν τώρα. Μην μπορώντας να αρνηθούν αυτές τις αντιφάσεις στη διδασκαλία τους, τις δικαιολογούν και τις παρομοιάζουν «μ’ αυτό που είναι γνωστό στους κύκλους της ναυσιπλοΐας σαν πλεύση διαδρομών ζιγκ-ζαγκ». «Είναι αλήθεια – γράφουν πάλι – ότι επειδή το φως λάμπει προοδευτικά, και επειδή έγιναν λάθη λόγω ανθρώπινης ατέλειας και αδυναμίας, αυτοί οι Χριστιανοί (οι Μάρτυρες του Ιεχωβά) χρειάστηκε, σε μερικές περιπτώσεις, να ξαναεκτιμήσουν απόψεις και διδασκαλίες». Και, αφού παραθέσουν μερικά τέτοια παραδείγματα αλλαγής στο πιστεύω τους, προσθέτουν ότι «τέτοιες εξελίξεις κατανοήσεως» (!), «περιλαμβάνουν μια πορεία σαν να λέγαμε με ζιγκ-ζαγκ, που χρησίμευε σαν δοκιμασία της πιστότητας» των μελών της οργάνωσης προς την ηγεσία της στο Μπρουκλίν(!). Δεν χρειάζονται, νομίζομεν, σχόλια. Αφού και οι ίδιοι παραδέχονται ότι η πορεία τους δεν είναι ευθεία αλλά ζιγκ-ζαγκ, ο καθένας μπορεί να βγάλει άνετα τα κατάλληλα συμπεράσματα. (Βλ. «Σκοπιά» 1/7/1979, σσ. 26-29, 1/4/1982 σσ, 26-31, 15/6/1984, σ. 11, κ.α.) Είναι γνωστό ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν δέχονται καμιά συζήτηση, αν αυτή δεν βασίζεται μόνο στην Αγία Γραφή. (Κι αυτό, παρά την κακοποίηση της Αγίας Γραφής εκ μέρους των με το να δέχονται τυφλά τις ερμηνείες που δίνει σχετικά με αυτήν η ηγεσία της Οργάνωσης). Εμείς οι Ορθόδοξοι γνωρίζουμε ότι η Αγία Γραφή μόνη, δεν αποτελεί αυτάρκη πηγή της Χριστιανικής πίστεως γιατί προϋποθέτει την Ιερά Παράδοση· γι’ αυτό και πρέπει να μελετάται πάντοτε υπό το φως της Ιεράς Παραδόσεως. Το να χρησιμοποιήσουμε, λοιπόν, μόνη την Αγία

  Βρισκόμαστε σε μια εποχή μεγάλης πνευματικής σύγχυσης. Το θρησκευτικό μπέρδεμα είναι τέτοιο, που θυμίζει τα ρωμαϊκά χρόνια, όταν πρωτοεμφανίστηκε ο χριστιανισμός – τότε, το ανακάτεμα των θρησκειών και η μαγεία διαφόρων ειδών κυριαρχούσαν. Κάτι παρόμοιο παρατηρούμε και σήμερα: ο δυτικός κόσμος έχει γεμίσει από πρόσωπα και ομάδες που δίνουν πνευματικές υποσχέσεις, ανακατεύοντας ιδέες και πρακτικές από διάφορες θρησκείες και βεβαιώνοντας ή πιστεύοντας και οι ίδιοι ότι διαθέτουν κάποιο ξεχωριστό «χάρισμα» και την υψηλή «αποστολή» να διδάξουν και να καθοδηγήσουν την ανθρωπότητα… Πέρα από τους γκουρού, τα μέντιουμς κ.ά., που προέρχονται από τις θρησκείες της Άπω Ανατολής ή την αρχαία ειδωλολατρία, και στο χώρο του χριστιανισμού έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις, σε όλο τον πλανήτη, η εμφάνιση ανθρώπων με «ιδιαίτερα χαρίσματα», «κλήσεις» και «αποστολές». Τα πρόσωπα αυτά συχνά συσπειρώνονται στις ομάδες που ονομάζονται «Εκκλησία της Πεντηκοστής» («πεντηκοστιανοί») ή στις ομάδες των «αναγεννημένων» ή «χαρισματικών χριστιανών», που κατά τις λατρευτικές συγκεντρώσεις τους πέφτοντας σε κάποια μορφή έκστασης θεωρούν ότι τους επισκέπτεται το Άγιο Πνεύμα και τους οδηγεί σε διάφορες προφητικές ή θαυματουργικές καταστάσεις. Άλλοι ιδρύουν δικές τους ομάδες, για να διδάξουν τον κόσμο, είτε στην ιδιαίτερη πατρίδα τους είτε ταξιδεύοντας σε όλη τη Γη. Υπάρχουν όμως και κάποιοι που θεωρούν τον εαυτό τους ορθόδοξο χριστιανό, πηγαίνουν στην εκκλησία, προσεύχονται, γονατίζουν, μεταλαβαίνουν, ίσως μάλιστα και να εξομολογούνται, και συγχρόνως ζουν μια μεγάλη σειρά υπερφυσικών εμπειριών, οραμάτων και αποκαλύψεων, που πιστεύουν πως τους έρχονται από το Χριστό, την Παναγία, τους αγγέλους ή κάποιον άγιο. Ορισμένοι από τους «χαρισματούχους» αυτούς συνανθρώπους μας, όλων των παραπάνω περιπτώσεων, εμφανίζουν στ’ αλήθεια προφητικά ή θαυματουργικά χαρίσματα και γίνονται ευεργέτες ταλαίπωρων και δυστυχισμένων ανθρώπων, με αποτέλεσμα να εδραιώνεται μέσα τους (αλλά και στους άλλους) η βεβαιότητα πως είναι άγιοι, εκλεγμένοι από το Θεό για μια ξεχωριστή αποστολή. Απομιμήσεις θεϊκών εμπειριών Η ιστορία του χριστιανισμού είναι γεμάτη περιπτώσεις ανθρώπων, που έζησαν υπερφυσικές εμπειρίες οι οποίες φαίνονταν να προέρχονται από το Θεό, κι όμως στην πορεία αποδείχτηκε ότι προέρχονταν από το διάβολο. Η ίδια η Καινή Διαθήκη μάς λέει ότι ο διάβολος μπορεί να μεταμορφωθεί και σε άγγελο φωτός για να ξεγελάσει και να παγιδεύσει τους χριστιανούς (Β΄ προς Κορινθίους, 11, 14). Στις Πράξεις των Αποστόλων αναφέρεται η περίπτωση μιας σκλάβας με μαντικές ικανότητες, που φώναζε για τον απόστολο Παύλο και τους συνεργάτες του πως είναι άνθρωποι του Θεού και διδάσκουν το δρόμο της σωτηρίας! Κι όμως, παρόλο που τούς έκανε διαφήμιση, ο Παύλος στράφηκε και διέταξε το πνεύμα που κατοικούσε μέσα της να την αφήσει ελεύθερη. Τότε η γυναίκα ελευθερώθηκε από το διάβολο και έχασε αμέσως την ικανότητα να μαντεύει! Ακόμη και ο Ιησούς Χριστός προειδοποιεί ότι θα εμφανιστούν ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήτες με υπερφυσικές δυνάμεις που θα πλανήσουν ακόμη και εκλεκτούς (δηλ. τους πιο πιστούς και ενάρετους), αλλά και ότι θα υπάρξουν άνθρωποι που κάνουν προφητείες και θαύματα στο όνομά Του, μα δε θα έχουν καμιά πραγματική σχέση μ’ Αυτόν – και θα τους πει: «ποτέ δε σας γνώρισα· φύγετε από κοντά μου, οι εργαζόμενοι την ανομία» (κατά Ματθαίον 7, 21-23, και 24, 23-25). Μέσα στην ιστορία τέτοιες περιπτώσεις έχουν εμφανιστεί πολλές, ενώ σήμερα, όπως προαναφέραμε, έχουν πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας σε παγκόσμια κλίμακα. Πηγή τους είναι ο ανθρώπινος εγωισμός. Όλοι λαχταράμε να είμαστε κάτι ξεχωριστό. Και είμαστε: ο καθένας για το Θεό είναι ξεχωριστός και καλεσμένος να ενωθεί μαζί Του, μέσω του Ιησού Χριστού, να γίνει άγιος και να σωθεί στην αιωνιότητα. Ναι, είμαι ξεχωριστός: ο Θεός έγινε άνθρωπος και σταυρώθηκε για μένα, έδωσε στον κόσμο τα άγια Μυστήρια για να μπορέσω να ενωθώ με Αυτόν, το βάπτισμα για να γίνω μέλος του σώματός Του (της Εκκλησίας, δηλ. του συνόλου των χριστιανών), το χρίσμα, για να λάβω τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, την εξομολόγηση, για να συγχωρούνται οι αμαρτίες μου και να λαμβάνω καθοδήγηση από τον πνευματικό μου, τη θεία Μετάληψη για να παίρνω μέσα μου το πανάγιο Σώμα και Αίμα Του!… Αλλά το ίδιο ξεχωριστός είναι κι ο διπλανός μου, κι ο απέναντί μου κι ο κάθε άνθρωπος. Όλοι είμαστε καλεσμένοι από τον Ίδιο τον Ιησού Χριστό (προσωπικά ο καθένας μας) για το άγιο βάπτισμα και τον πνευματικό και ηθικό αγώνα της Ορθοδοξίας, που οδήγησε και οδηγεί χιλιάδες ανθρώπους κάθε εποχής στην ένωση με το Θεό. Γι’ αυτά είμαστε καλεσμένοι και είναι υπεραρκετά. Δε χρειάζεται να «μας καλέσει προσωπικά ο Χριστός» να κάνουμε θαύματα ή προφητείες ή να διδάσκουμε την ανθρωπότητα. Ας γίνουμε πρώτα ταπεινά μέλη του σώματός Του (της Εκκλησίας) και βλέπουμε… Τότε γινόμαστε «οι εκλεκτοί», για τους οποίους μίλησε ο Χριστός και είπε «πολλοί είναι οι καλεσμένοι, αλλά λίγοι οι εκλεκτοί» (κατά Ματθαίον, κεφ. 20 – είναι από την παραβολή των εργατών, όπου φαίνεται ότι ΟΛΟΙ είμαστε καλεσμένοι, αλλά οι πονηροί θέλουν να ξεχωρίζουν από τους άλλους επειδή «κουράστηκαν περισσότερο»). Ποιοι είναι λοιπόν οι εκλεκτοί; Αυτοί που αποδέχονται την πρόσκληση. Αν όλοι την αποδέχονταν, θα ήταν όλοι εκλεκτοί, γιατί ο Χριστός μοιράζει το Σώμα και το Αίμα του εξίσου σε όλους μας (δες και την παραβολή του μεγάλου δείπνου, κατά Λουκάν 14, 15-24). Όμως το θέμα είναι ότι ο Χριστός δίδαξε πως η σωτηρία έρχεται με την ταπείνωση και η ταπείνωση χρειάζεται μεγάλο πνευματικό αγώνα. Και τον ασφαλή τρόπο αυτού του αγώνα μάς τον δείχνουν οι άγιοι, από την εποχή των αποστόλων ακόμη, μέχρι και σήμερα. Θ. Ι. Ρηγινιώτης