Παρακολουθήσαμε τήν συζήτηση στή Βουλή καί ἀκούσαμε τά ὃσα ἐλέχθησαν. Ἐκφράζομε τήν βαθυτάτην ὀδύνη μας διά τε τήν ἐπιχειρηματολογίαν καί βεβαίως διά τό ἀποτέλεσμα, ἀφοῦ ἡ θεσμοθέτηση αὐτοῦ τοῦ Νομοσχεδίου, ἒγινε, σύν τοῖς ἂλλοις, ἐρήμην τοῦ Λαοῦ καί βεβαίως ἐρήμην τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνο ὃμως, τό ὁποῖο μᾶς θλίβει ὃλως ἰδιαιτέρως, εἶναι τό ὃτι, κάποιοι, στήν Ἑλλάδα, δέν ἐκφράζουν ἁπλῶς γνώμη, ἀλλά «ἀπαιτοῦν» ἀπό τήν Ἐκκλησία νά σιωπήσῃ. Νά μήν ἒχῃ λόγο στά θέματα πού ἀφοροῦν στό Λαό μας, στήν κοινωνία. Μᾶς εἶπαν μέ θράσος ὃτι δέν νομοθετεῖ ἡ Ἐκκλησία καί ὃτι πρέπει νά περιορισθῇ, στά τοῦ οἲκου της. Καί βέβαια γνωρίζομε καί σεβόμεθα μέ εὐλάβεια τούς διακριτούς ρόλους, ὃμως οὐδείς ἒχει τό δικαίωμα νά μᾶς φιμώσῃ, ὡς Ἓλληνες πολίτες καί ὡς ἓνα Θεοΐδρυτο θεσμό, πού ὀρθοτομεῖ τόν λόγον τῆς ἀληθείας καί βεβαίως σέβεται τούς νόμους τοῦ Κράτους, ὡς ὑπαγορεύει τό Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος, τό ὁποῖον φέρει ὡς «ἐπικεφαλίδα» τό, «εἰς τό Ὂνομα τῆς Ἁγίας καί Ὀμοουσίου καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος» καί προστατεύει τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησία, τά Δόγματα, τούς Ἱερούς Κανόνας, τήν οἰκογένεια, τήν μητρότητα, τήν πατρότητα κ.λ.π. Τό Ἀποκορύφωμα, ὁ λόγος τοῦ Πρωθυπουργοῦ, ὁ ὁποῖος ἀναφερόμενος στήν Ἐκκλησία, μεταξύ τῶν ἂλλων, εἶπε: «Τά τοῦ Καίσαρος τῷ καίσαρι καί τά τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ» καί προχώρησε, «γιά νά τό πῶ μέ ἂλλα λόγια ἢ παπᾶς παπᾶς, ἢ ζευγάς ζευγάς». Μέ ἂλλα λόγια, μᾶς εἶπε: «ὃτι δέν ἒχετε τό δικαίωμα νά μιλᾶτε γιατί εἶσθε παπάδες…» Τί κρῖμα γιά ἂλλη μιά φορά ἀπαξιώνεται ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία στάθηκε καί στέκεται ἡ κολώνα, ὁ στῦλος ὁ ἀκλόνητος αὐτοῦ τοῦ Λαοῦ. Καί τό ἁγιογραφικόν χωρίον τό ὁποῖον ἐχρησιμοποίησατε κ. Πρωθυπουργέ, ἀλλά καί ἡ λαϊκή ρήσις, ἒχουν μεγάλο βάθος καί βαθυτάτην ἑρμηνείαν. Ἂν οἱ Ἱερεῖς, κ. Πρωθυπουργέ, ἦτο μόνο Παπάδες καί περιορίζονταν μόνο στίς ἱερές Ἀκολουθίες, ὃπερ εἶναι καί τό πρώτιστο καθῆκον τους καί δέν ἒδιναν τό αἷμα μας γι’ αὐτόν τόν τόπο καί τόν Λαό, δέν θά εἲσασταν ἐσεῖς σήμερα σ’ αὐτή τή θέση, οὒτε ἡ Ἑλλάδα, βεβαίως, θά ἢταν ἐλεύθερη. Ἡ ἱστορία, παρακαλῶ μελετεῖστε την εἰς βάθος, δέν ἐπικυρώνει τήν ρῆσιν σας, ἡ ὁποία στηρίζεται σέ παροιμία τοῦ Λαοῦ, τήν ὁποία δυστυχῶς δέν ἑρμηνεύετε σωστά καί τήν ὁποία χρησιμοποιήσατε διά νά ἀπαξιώσετε τόν ρόλο τῆς Ἐκκλησίας. Ἐάν ἦταν ὁ Παπᾶς περιορισμένος στούς τέσσερις τοίχους τοῦ Ναοῦ, ἐπί τόσες ἑκατονταετίες, δέν θά εἶχε διασωθεῖ οὒτε ὁ Ἑλληνικός πολιτισμός, οὒτε ἡ γλῶσσα, οὒτε ἡ ἐλευθερία μας. Καλό θά ἦτο νά κάνετε μιάν ἐπίσκεψη σέ ὀρεινά χωριά τῆς Ἑλλάδος γιά νά διαπιστώσετε ὃτι οἱ ἣρωες Παπάδες μας, κρατᾶνε ἀπό τό ἓνα χέρι τῆς καμπάνας τό σχοινί καί ἀπό τό ἂλλο τό ἀλέτρι γιά νά καλλιεργήσουν τήν γῆ πού ρήμαξε, ἓνεκα τῆς καταστροφικῆς πολιτικῆς, ἀνέκαθεν, γιά τήν ὓπαιθρο τῆς Ἑλλάδος. Καί ὁ πατέρας μου ἦτο καί Παπάς καί ζευγάς γιά νά μᾶς μεγαλώσῃ, σέ δύσκολες ἐποχές. Πάντως, οὐδείς ἀνέμενε, ἀπό τά δικά σας χείλη, τοιοῦτον λόγον περί τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Λειτουργῶν της. Μήπως γνωρίζετε κύριε Πρωθυπουργέ, τί προσφέρει ὁ Παπᾶς, πού εὐτυχῶς δέν κάθεται σέ κάποιον καναπέ, ὣστε νά πηγαίνῃ μόνο στήν Λειτουργία; Ρίξτε μιά ματιά, στό κοινωνικό ἒργο τῆς Ἐκκλησίας, τήν προσφορά της στόν Λαό πού παίνεται ἀπό τήν ἀνεργία, τήν ἀνέχεια, τήν ἐγκατάλειψη τῆς ὑπαίθρου, τήν ὑπογεννητικότητα, τό μεταναστευτικό, τήν παραβατικότητα, τήν ἐνδοοικογενειακή σχολική βία καί τόσα ἂλλα. Εὒκολα μπορεῖτε νά διαπιστώσετε μέσα ἀπό τά ἢδη λειτουργοῦντα πλεῖστα ὃσα Ἱδρύματα τῆς Ἐκκλησίας τήν προσφορά της, ὃπως λέμε ἐμεῖς, μετά τήν Ἁγία Τράπεζα, στήν κοινωνία. Τό κάνομε, καί δέν θά σταματήσωμε νά τό κάνωμε, γιατί δώσαμε ὑπόσχεση ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὃτι θά ὑπηρετοῦμε τό θέλημά Του, θά λειτουργοῦμε καί θά διακονοῦμε μέχρι τελευταίας ρανίδος τοῦ αἳματός μας, ἂν χρειασθῇ, αὐτόν τόν Λαό, ὁ ὁποῖος πολλάκις ἀπαξιώθηκε καί περισσότερες φορές ἀγνοήθηκε. Εὐτυχῶς κύριε Πρωθυπουργέ, πού σταθήκαμε ὡς Ἱερεῖς ἀπό ἑκατοντάδων ἐτῶν καί στεκόμαστε, στό ὓψος τῶν περιστάσεων, τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ καί τῆς Διακονίας τοῦ Λαοῦ. Καί σᾶς διαβεβαιοῦμε ὃτι οὒτε τώρα, οὒτε στό μέλλον θά ἀλλάξωμε, οὒτε νερό στό κρασί μας, θά ρίξωμε, ὑπερασπιζόμενοι τά ἱερά καί τά ὃσια τοῦ τόπου μας καί τοῦ Λαοῦ μας καί κηρύττοντας τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, τήν ὁποία τό Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος ὑπερασπίζεται. Σᾶς διαβεβαιοῦμε ἐπίσης ὃτι εἲμαστε καί ἒτσι θά παραμείνωμε: «Καί Παπάδες καί ζευγάδες». Ἂ, καί μη λησμονεῖτε κ. Πρωθυπουργέ. 1) Ὁ Θεός ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δέ δίδωσι χάριν (Ἰακ, 4,6) καί 2) Κριτής καί ἀφέντης εἶναι ὁ Θεός καί δραγουμάνος του ὁ Λαός.

  Οι περισσότεροι γονείς στο άκουσμα περί Κατηχητικών Σχολείων δείχνουν μια αδικαιολόγητη αποστροφή. Ταυτόχρονα, οι ίδιοι, έχουν ήδη από την τάξη του νηπιαγωγείου σχηματίσει την καλύτερη γνώμη για τα παιδιά τους. «Το παιδί μου είναι έξυπνο, καλό, κοινωνικό, έχει κάτι το ιδιαίτερο». Φράσεις που ακούμε συχνά σε συναναστροφές με άλλους γονείς. Πολλές φορές όμως ζούμε σε μια ψευδαίσθηση, σε μια ουτοπία. Φανταζόμαστε το παιδί μας ως ένα μελλοντικό δικηγόρο, ως γιατρό ακόμη και ως πρωθυπουργό, με οικονομική πάντοτε ευχέρεια. Δυσκολευόμαστε να δούμε και να σκεφτούμε το παιδί μας απλά ευτυχισμένο, σε ένα ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον, περιστοιχισμένο από καλοπροαίρετους ανθρώπους και με έναν καλό σύντροφο στο πλάι του. Στη διάρκεια, όμως, της σχολικής ζωής του δημοτικού σχολείου έρχονται και τα πρώτα σύννεφα προβληματισμού για τη συμπεριφορά του παιδιού μας. Η δασκάλα θα μας καλέσει και τότε θα ακούσουμε για πρώτη φορά ότι το παιδί μας έχει ενδείξεις παραβατικής συμπεριφοράς. Ενδείξεις που δεν έχουν να κάνουν πάντοτε με θέματα που αφορούν στην επίδραση ψυχολογικών και ψυχοκοινωνικών προβλημάτων της οικογένειας, όπως για παράδειγμα γονείς σε διάσταση ή γονείς χωρισμένοι, γονέας ή γονείς που κακοποιούν τα παιδιά κ.λπ. Η αγωγή που δίδεται από το σπίτι στα παιδιά, στις περισσότερες περιπτώσεις είναι η αγωγή της κοσμικής ζωής και της ευμάρειας με χαλαρούς ελέγχους και έλλειψη επικοινωνίας. Θέλουμε πάντα να δίνουμε στα παιδιά μας τα καλύτερα χωρίς στερήσεις, ενώ αυτό στην πραγματικότητα δημιουργεί ανεξέλεγκτες καταστάσεις στην ψυχοσύνθεση του παιδιού και έχει ως συνέπεια να νομίζει ότι μπορεί να κάνει και να αποκτά ό,τι θέλει εύκολα και γρήγορα. Πολλά από τα παιδιά που βίωσαν την αληθινή χαρά σε κάποιο Κατηχητικό Σχολείο της ενορίας τους, άλλαξαν με τον καιρό νοοτροπία και άρχισαν να βλέπουν τη ζωή με άλλα μάτια. Τα παιχνίδια τους, για παράδειγμα, από βίαια και μοναχικά έγιναν πιο ομαδικά, με περισσότερο ενδιαφέρον και χαρά. Τα κατηχητικά μαθήματα γίνονται συνήθως σε χώρο του Ναού με την επιτήρηση του υπευθύνου ιερέως νεότητας και από εξαίρετους κατηχητές διορισμένους από την εκάστοτε Μητρόπολη. Η ευρύτερη προσφορά του Κατηχητικού Σχολείου στους νέους σήμερα, θα μπορούσε να συμπεριληφθεί στα εξής ακόλουθα: 1) καλλιεργεί την αγάπη για τον Θεό και τον συνάνθρωπο. 2) βοηθάει στη διάκριση των ποικίλων κινδύνων και παγίδων της ζωής. 3) προσφέρει τα απαραίτητα πνευματικά εφόδια για την αντιμετώπιση των δυσκολιών και αδιεξόδων που παρουσιάζονται στο διάβα της ζωής. 4) καθοδηγεί στον δρόμο του ορθοδόξου χριστιανικού ήθους. 5) διδάσκει τον σεβασμό των αξιών της κοινωνίας μας. 6) βοηθάει στην αποφόρτιση από την πίεση, το βάρος και την κούραση της καθημερινότητας. 7) συντελεί στην κοινωνικοποίηση μέσα από το ομαδικό πνεύμα των συνάξεων και της ψυχαγωγίας και 8) συμπληρώνει το έργο των γονέων και των δασκάλων, συμβάλλοντας στη διαμόρφωση μιας υγιούς και ολοκληρωμένης προσωπικότητας. Σε μια εποχή, λοιπόν, που τα ναρκωτικά κάνουν θραύση, η παραβατικότητα ανθεί και τα παιδιά μας απειλούνται ανά πάσα στιγμή και ώρα από ποικίλους κινδύνους, είναι καιρός να σκεφθούμε να στείλουμε τα παιδιά μας στη θαλπωρή της Εκκλησίας, εκεί που υπάρχει αγάπη και ασφάλεια, εκεί που το παιδί μας θα αναπτύξει ισχυρό χαρακτήρα και θα μάθει να σέβεται τον εαυτό του και τους άλλους, να αγαπάει και να εκφράζει ελεύθερα τη σκέψη και τα συναισθήματά του. Το παιδί στο Κατηχητικό Σχολείο δεν έχει να χάσει τίποτα, ίσως κάποιες ελάχιστες ώρες, οι οποίες όμως θα αποδειχθούν στο μέλλον βάλσαμο τόσο για το ίδιο και την οικογένειά του, όσο και για το σύνολο της κοινωνίας. π. Γεώργιος Χριστοδούλου (υπεύθυνος Νεότητος Ιερού Ναού Αγίας Σοφίας Νέου Ψυχικού)

Έλεγε κάποτε ο Άγιος Πορφύριος στον Σεβ. Μητρ. Νεοφύτου και Μπάτσκας κ. Ειρηναίο: «Κάθισα μία ημέρα πάνω σε μία γέφυρα εκεί στα μέρη σας,(ενν. στη Σερβία όπου μετέβαινε με χαρισματικό τρόπο)… Παρατηρούσα τους ανθρώπους που περνούσαν. Και με τη χάρι του Θεού τους έβλεπα διάφανους, και τα σώματα και τις ψυχές τους. Τι να σου πω, Ειρηναίε! Είδα ψυχές άδειες, μοναχικές, πληγωμένες, τσακισμένες. Έβλεπα εκεί να περνούν αγόρια και κορίτσια πιασμένα χέρι χέρι, χωρίς όμως οι ψυχές τους να έχουν δύναμη να αγαπήσουν αληθινά. Ερωτεύονται χονδρά και επιφανειακά. Μεγαλωμένα χωρίς οικογένεια ή και σε άθεη οικογένεια, δεν έχουν εφόδια για την αληθινή αγάπη. Πολλές από τις κοπέλες σας δεν είναι καν εις θέσιν να γίνουν μητέρες από την ελευθεριάζουσα ζωή που κάνουν. Γι’ αυτό μη λέτε στους νέους θεωρίες, αλλά να τους ομιλείτε να ζουν σεμνή ζωή. Να μη ζουν με χαλαρότητα ηθών. Να τους ομιλείτε σε βασικά θέματα: ότι ο Χριστός τα κάνει όλα, αλλά εμείς πρέπει να θέλουμε τον Χριστό. Να τον αποδεχόμεθα. Και αυτό επιτυγχάνεται με προσπάθεια, με εγκράτεια. Την θέλει την άσκηση ο Χριστός. Θέλει τον αγνό έρωτα. Στους νέους λοιπόν να συνιστάτε να αγαπούν την αγνότητα, γιατί η ελευθεριάζουσα ζωή δεν είναι μόνο ανθυγιεινή και άχαρη, αλλά είναι και εξαθλιωτική. Εξαθλιώνει τον άνθρωπο, τον αχρηστεύει, δημιουργεί ψυχολογικές και σωματικές διαταραχές. Στους νέους να διδάσκεις να μελετούν την Αγία Γραφή και ειδικά το Ψαλτήρι». Σεβ. Μητρ. Νεοφύτου και Μπάτσκας κ. Ειρηναίου/ Η πνευματική σχέση του Γερ. Πορφυρίου με τον Σερβικό λαό, στο Πρακτικά Διορθόδοξου Μοναστικού Συνεδρίου: Γέροντας Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης, Ορόσημο αγιότητος στο σύγχρονο κόσμο, Ιερά Μονή Χρυσοπηγής, Χανιά 2008, σελ. 296.

  Να μην είσαι γρήγορος στη σύναψη φιλίας· όταν όμως συνάψεις δεσμό, να τον διατηρείς άλυτο με κάθε τρόπο, σηκώνοντας όλο το βάρος του συνανθρώπου, με την προϋπόθεση ότι δεν επιφέρει κίνδυνο στην ψυχή. Διότι οι διαστάσεις προς τους φίλους εκφαυλίζουν όλη την προαίρεση των ανθρώπων και υποβάλλουν όχι μόνο τον υπαίτιο αλλά και τον αναίτιο στην ίδια υπόνοια. Φίλους να κάμεις εκείνους, οι οποίοι διατηρούν παντοτινά άδολη την φιλία προς τους άλλους και μήτε όταν ευημερούσαν τους φθόνησαν μήτε όταν δυστυχούσαν τους παραμέλησαν. Πράγματι πολλοί βοήθησαν κι πόνεσαν τους φίλους όταν βρίσκονταν σε δυστυχία, αλλά όταν ήσαν ευτυχείς δεν βάσταξαν την ευημερία τους· έτσι αυτούς που δεν τους ήλεγξε ο καιρός της συμπαθείας, τους ξεσκέπασε το πάθος του φθόνου. Ν’ αποκτάς λοιπόν φίλους όχι τους φαύλους αλλά τους αρίστους· διότι τα ήθη των φίλων κρίνονται συνήθως από την ποιότητα των φιλουμένων. Διά των εντίμων φίλων εύκολα επαναφέρεται κανείς και όταν παραπέσει, οι φαύλοι όμως φθείρουν και την υπάρχουσα καλοκαγαθία· οι πρώτοι καλύπτοντας οι ίδιοι την έλλειψη των φίλων στην αρετή την κάμουν να φαίνεται ανελλιπής, ενώ η συναναστροφή με τους φαύλους καθιστά νόθο και ό,τι υπόλοιπο αρετής υπάρχει. Να μη ζητάς ν’ ακούεις τα ευχάριστα από τους φίλους, αλλά μάλλον τα αληθινά. Διότι, αν δεν πρέπει να πιστεύσουμε στους εχθρούς ακόμη και όταν λέγουν την αλήθεια, από τους φίλους δεν έχει φθαρεί η αλήθεια και ζητούν κι εκείνοι να λέγονται τα ευχάριστα, από που αλλού θα προέλθει για μας η γνώση της αληθείας και η διόρθωση των τυχόν ανουσίων λόγων και πράξεών μας; Γι’ αυτό να θεωρεις σπουδαίο πράγμα το να διαφέρουν οι φίλοι των κολάκων. Οι μεν κόλακες, επαινώντας σε κατά πρόσωπο, και σένα τον ίδιο δεν αφήνουν να έρθεις σε συναίσθηση των σφαλμάτων που φυσικά διαπράττεις, αλλά και μεγαλύτερα τα καθιστούν με τις διαβολές προς τους άλλους· οι φίλοι όμως με τον φιλικό έλεγχο και σένα τον ίδιο ενισχύουν περισσότερο, ώστε ν’ αντιληφθείς την παρανομία, και, αν χρειασθεί να λεχθεί κάτι και προς τους έξω, τότε αντί κατηγορίας βρίσκουν απολογία για την πράξη. Όσο λοιπόν διαφέρει η άσκηση της αρετής από την προκοπή στην κακία και το να διαλύει κανείς τις διαβολές από το να διαβάλλει στους υπηκόους, τόσο πρέπει και συ να προτιμάς τους φίλους από τους κόλακες. Όσα από τα μυστικά αυξάνουν την αρετή σου, να τα γνωστοποιείς στους φίλους· όσα όμως εκφαυλίζουν τη γνώμη, αυτά ούτε ο ίδιος να τα εκτελείς ούτε στους φίλους να τα διαβιβάζεις. Αυτό είναι άριστο και χωρίς άλλη αιτιολογία· πλην όμως, όταν η φιλία, όπως συχνά συμβαίνει στα ανθρώπινα, μεταστραφεί σε κορεσμό, τότε γίνεται περισσότερο αντιληπτή η χρησιμότης της παραινέσεως. Πράγματι, το φαύλο μυστικό, και μάλιστα αυτό που υπεισέρχεται στους λογισμούς του συμμεριζομένου και τους διασείει, απομακρύνει γρήγορα και χωρίς καθυστέρηση από την αγάπη και δεν του επιτρέπει να αποβλέψει προς την επιστροφή· και όταν δημοσιοποιηθεί θα σου προκαλέσει βαριά βλάβη και θα σε διαθέσει δυσμενώς προς αυτόν που το διέδωσε. Το χρηστό όμως μυστικό και τον συμμεριζόμενο θα συγκρατήσει από την διάσπαση της φιλίας, εκβιάζοντάς τον μ’ ένα δυνατό δεσμό, την αρετή, και εισερχόμενο στο νου του θα τον καλέσει σ’ έπαινο της σπουδαίας σου γνώμης, αλλά οπωσδήποτε και σένα, αν παραφέρθηκες σε κάτι, θα σε πείσει, βλέποντας αυτά, να αναλάβεις χωρίς δυσαρέσκεια πάλι την προς αυτόν συναναστροφή και φιλική σχέση. Πάντοτε λοιπόν να λες καλά λόγια για τους φίλους, και μάλιστα τους απόντας ενώπιον των παρόντων έτσι μπορεί και το κακό της κολακείας να αποφύγεις, μη επιτρέποντας να φανεί στη συμπεριφορά σου ούτε ίχνος της, και στους φίλους θα παρουσιασθείς ευάρεστος αφού διαβεβαίωσες τους παρόντες ότι είσαι τέτοιας διαθέσεως, όπως εφάνηκες σ’ αυτούς μετά λόγια σου περί των απόντων. Άγιος Φώτιος ο Μέγας.  

  Η Εκκλησία σήμερα τιμά τη μνήμη του Αγίου Μάμαντος του θαυματουργού και θεωρείται προστάτης των βοσκών, αλλά και των υιοθετημένων παιδιών. Η ζωή και το έργο του Αγίου Μάμαντος του Θαυματουργού είναι ο λόγος που θεωρείται σήμερα ως προστάτης των υιοθετημένων, αλλά και των βοσκών. Συγκεκριμένα ο Άγιος Μάμας γεννήθηκε στη Γάγγρα της Παφλαγονίας το 260 μ.Χ., από γονείς χριστιανούς, το Θεόδοτο και τη Ρουφίνα, αλλά από βρέφος, βίωσε την ορφάνια. Όμως, μία πλούσια χριστιανή γυναίκα ανέλαβε την ανατροφή του. Επειδή το βρέφος συνήθιζε να φωνάζει τη γυναίκα αυτή «μάμα», ονομάστηκε Μάμας. Σε ηλικία 15 χρονών ο Άγιος Μάμας συνελήφθη από ειδωλολάτρες και υποβλήθηκε σε φρικτά βασανιστήρια, λόγω της γενναίας δράσης του διδάσκοντας το ιερό Ευαγγέλιο. Όταν έγινε 15 χρονών, πιάστηκε από ειδωλολάτρες, διότι χωρίς φόβο, δημόσια, ομολογούσε το Χριστό. Τότε τον χτύπησαν αλύπητα. Κρέμασαν στο λαιμό του μολυβένιο βαρίδιο και τον έριξαν στη θάλασσα. Όμως με τη δύναμη του Θεού σώθηκε. Έπειτα τον ξανασυνέλαβαν και τον έριξαν σε αναμμένο καμίνι και μετά τροφή στα θηρία. Αλλά και απ’ αυτά σώθηκε θαυματουργικά. Ο Άγιος Μάμας, λοιπόν, θεωρείται προστάτης των βοσκών, διότι κατόρθωσε να δαμάσει όλα αυτά τα άγρια θηρία, αλλά και προστάτης των υιοθετημένων παιδιών, αφού και αυτός έμεινε ορφανός από βρέφος και υιοθετήθηκε. Τιμάται ιδιαίτερα στην Κύπρο, στην Χαλκιδική και στις Σπέτσες.

Στην εκκλησία συντηρείται η χαρά όσων χαίρονται. στην εκκλησία βρίσκεται η ευθυμία των πικραμένων, η ευφροσύνη των λυπημένων, η αναψυχή των βασανισμένων, η ανάπαυση των κουρασμένων. Γιατί ο Χριστός λέει: «Ελάτε σε εμένα όλοι όσοι είστε κουρασμένοι και φορτωμένοι με προβλήματα, κι εγώ θα σας αναπαύσω» (Ματθ. 11:28). Τί πιο ποθητό από αυτή τη φωνή; Τί πιο γλυκό από τούτη την πρόσκληση; Σε συμπόσιο σε καλεί ο Κύριος, όταν σε προσκαλεί στην εκκλησία. σε ανάπαυση από τους κόπους σε παρακινεί. σε ανακούφιση από τις οδύνες σε μεταφέρει. Γιατί σε ξαλαφρώνει από το βάρος των αμαρτημάτων. Με την πνευματική απόλαυση θεραπεύει τη στενοχώρια και με τη χαρά τη λύπη. Παρ’ όλα αυτά, λίγοι είναι εκείνοι που έρχονται στην εκκλησία. Τι θλιβερό! Στους χορούς και στις διασκεδάσεις τρέχουμε πρόθυμα. Τις ανοησίες των τραγουδιστών τις ακούμε με ευχαρίστηση. Τις αισχρολογίες των ηθοποιών τις απολαμβάνουμε για ώρες, δίχως να βαριόμαστε. Και μόνο όταν μιλάει ο Θεός, χασμουριόμαστε, ξυνόμαστε και ζαλιζόμαστε. Μα και στα ιπποδρόμια, μολονότι δεν υπάρχει στέγη για να προστατεύει τους θεατές από τη βροχή, τρέχουν οι περισσότεροι σαν μανιακοί, ακόμα κι όταν βρέχει ραγδαία, ακόμα κι όταν ο άνεμος σηκώνει τα πάντα. Δεν λογαριάζουν ούτε την κακοκαιρία ούτε το κρύο ούτε την απόσταση. Τίποτα δεν τους κρατάει στα σπίτια τους. Όταν, όμως, πρόκειται να πάνε στην εκκλησία, τότε και το ψιλόβροχο τους γίνεται εμπόδιο. Κι αν τους ρωτήσεις, ποιος είναι ο Αμώς ή ο Οβδιού, πόσοι είναι οι προφήτες ή οι απόστολοι, δεν μπορούν να ανοίξουν το στόμα τους. Για τα άλογα, όμως, τους τραγουδιστές και τους ηθοποιούς μπορούν να σε πληροφορήσουν με κάθε λεπτομέρεια. Είναι κατάσταση αυτή; Γιορτάζουμε μνήμες αγίων, και σχεδόν κανένας δεν παρουσιάζεται στο ναό. Φαίνεται πως η απόσταση παρασύρει τους χριστιανούς στην αμέλεια. ή μάλλον όχι η απόσταση, αλλά η αμέλεια μόνο τους εμποδίζει. Γιατί, όπως τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει αυτόν που έχει αγαθή προαίρεση και ζήλο να κάνει κάτι, έτσι και τον αμελή, τον ράθυμο και αναβλητικό όλα μπορούν να τον εμποδίσουν. Οι μάρτυρες έχυσαν το αίμα τους για την Αλήθεια, κι εσύ λογαριάζεις μια τόσο μικρή απόσταση; Εκείνοι θυσίασαν τη ζωή τους για το Χριστό, κι εσύ δεν θέλεις ούτε λίγο να κοπιάσεις; Ο Κύριος πέθανε για χάρη σου, κι εσύ Τον περιφρονείς; Γιορτάζουμε μνήμες αγίων, κι εσύ βαριέσαι να έρθεις στο ναό, προτιμώντας να κάθεσαι στο σπίτι σου; Και όμως, πρέπει να έρθεις, για να δεις το διάβολο να νικιέται, τον άγιο να νικάει, το Θεό να δοξάζεται και την Εκκλησία να θριαμβεύει. «Μα είμαι αμαρτωλός», λες, «και δεν τολμώ να αντικρύσω τον άγιο». Ακριβώς επειδή είσαι αμαρτωλός, έλα εδώ, για να γίνεις δίκαιος. Ή μήπως δεν γνωρίζεις, ότι και αυτοί που στέκονται μπροστά στο ιερό θυσιαστήριο, έχουν διαπράξει αμαρτίες; Γι’ αυτό οικονόμησε ο Θεός να υποφέρουν και οι ιερείς από κάποια πάθη, ώστε να κατανοούν την ανθρώπινη αδυναμία και να συγχωρούν τους άλλους. «Αφού, όμως, δεν τήρησα όσα άκουσα στην εκ­κλησία», θα μου πει κάποιος, «πώς μπορώ να έρθω πάλι;». Έλα να ξανακούσεις τον θείο λόγο. Και προσπάθησε τώρα να τον εφαρμόσεις. Αν βάλεις φάρμακο πάνω στο τραύμα σου και δεν το επουλώσει την ίδια μέρα, δεν θα ξαναβάλεις και την επόμενη; Αν ο ξυλοκόπος, που θέλει να κόψει μια βελανιδιά, δεν κατορθώσει να τη ρίξει με την πρώτη τσεκουριά, δεν τη χτυπάει και δεύτερη και πέμπτη και δέκατη φορά; Κάνε κι εσύ το ίδιο. Αλλά, θα μου πεις, σ” εμποδίζουν να εκκλησιαστείς η φτώχεια και η ανάγκη να εργαστείς. Όμως δεν είναι εύλογη και τούτη η πρόφαση. Εφτά μέρες έχει η εβδομάδα. Αυτές τις εφτά μέρες τις μοιράστηκε ο Θεός μαζί μας. Και σ’ εμάς έδωσε έξι, ενώ για τον εαυτό Του άφησε μία. Αυτή τη μοναδική μέρα, λοιπόν, δεν δέχεσαι να σταματήσεις τις εργασίες; Και γιατί λέω για ολόκληρη μέρα; Εκείνο που έκανε στην περίπτωση της ελεημοσύνης η χήρα του Ευαγγελίου, το ίδιο κάνε κι εσύ στη διάρκεια αυτής της μιας μέρας. Έδωσε εκείνη δυο λεπτά και πήρε πολλή χάρη από το Θεό. Δάνεισε κι εσύ δυο ώρες στο Θεό, πηγαίνοντας στην εκκλησία, και θα φέρεις στο σπίτι σου κέρδη αμέτρητων ημερών. Αν όμως δεν δέχεσαι να κάνεις κάτι τέτοιο, σκέψου μήπως με αυτή σου τη στάση χάσεις τους κόπους πολλών ετών. Γιατί ο Θεός, όταν περιφρονείται, γνωρίζει να σκορπίζει τα χρήματα που συγκεντρώνεις με την εργασία της Κυριακής. Μα κι αν ακόμα έβρισκες ολόκληρο θησαυροφυλάκιο γεμάτο από χρυσάφι και εξ αιτίας του απουσίαζες από το ναό, θα ήταν πολύ μεγαλύτερη η ζημιά σου. Και τόσο μεγαλύτερη, όσο ανώτερα είναι τα πνευματικά από τα υλικά. Γιατί τα υλικά πράγματα, κι αν ακόμα είναι πολλά και τρέχουν άφθονα από παντού, δεν τα παίρνουμε στην άλλη ζωή, δεν μεταφέρονται μαζί μας στον ουρανό, δεν παρουσιάζονται στο φοβερό εκείνο βήμα του Κυρίου. Αλλά πολλές φορές, και πριν ακόμα πεθάνουμε, μας εγκαταλείπουν. Αντίθετα, ο πνευματικός θησαυρός που αποκτούμε στην εκκλησία, είναι κτήμα αναφαίρετο και μας ακολουθεί παντού. «Ναι, αλλά μπορώ», λέει κάποιος άλλος, «να προσευχηθώ και στο σπίτι μου». Απατάς τον εαυτό σου, άνθρωπε. Βεβαίως, είναι δυνατόν να προσευχηθείς και στο σπίτι σου. Είναι αδύνατον όμως να προσευχηθείς έτσι, όπως προσεύχεσαι στην εκκλησία, όπου υπάρχει το πλήθος των πατέρων και όπου ομόφωνη κραυγή ικεσίας αναπέμπεται στο Θεό. Δεν σε ακούει τόσο πολύ ο Κύριος όταν Τον παρακαλείς μόνος σου, όσο όταν Τον παρακαλείς ενωμένος με τους αδελφούς σου. Γιατί στην εκκλησία υπάρχουν περισσότερες πνευματικές προϋποθέσεις από όσες στο σπίτι. Υπάρχουν η ομόνοια, η συμφωνία των πιστών, ο σύνδεσμος της αγάπης, οι ευχές των ιερέων. Γι’ αυτό, άλλωστε, οι ιερείς προΐστανται των ακολουθιών για να ενισχύονται με τις δυνατότερες ευχές τους οι ασθενέστερες ευχές του λαού, κι έτσι όλες μαζί να ανεβαίνουν στον ουρανό. Όταν προσευχόμαστε ο καθένας χωριστά, είμαστε ανίσχυροι. όταν όμως συγκεντρωνόμαστε όλοι μαζί, τότε γινόμαστε πιο δυνατοί και ελκύουμε σε μεγαλύτερο βαθμό την ευσπλαχνία του Θεού. Κάποτε ο απόστολος Πέτρος βρισκόταν αλυσοδεμένος στη φυλακή. Έγινε όμως θερμή προσευχή από τους συναγμένους πιστούς, κι αμέσως ελευθερώθηκε. Τί θα μπορούσε, επομένως, να είναι πιο δυνατό από την κοινή προσευχή, που ωφέλησε κι αυτούς ακόμα τους στύλους της Εκκλησίας; Σας παρακαλώ, λοιπόν και σας ικετεύω,

Όταν κάποτε οι αδηφάγες κάμερες της τηλεόρασης στράφηκαν στο πρόσωπο ενός νεαρού εγκληματία, που έβγαινε σιδηροδέσμιος από ανακριτικά γραφεία, κάποιος δημοσιογράφος τον ρώτησε: –  «Εσύ έκανες το έγκλημα;» –  «Όχι, εσείς», αποκρίθηκε ο νεαρός. Η απάντηση συνοψίζει το πρόβλημα και έχει πολλούς αποδέκτες, κυρίως τρεις. ΜΜΕ (εξαθλίωσης), σχολείο, οικογένεια. Αυτό το αδυσώπητο “εσείς” στρέφεται πρωτίστως στην πανίσχυρη τηλεοπτική εξουσία. Υπολογίστηκε ότι κατά μέσο όρο ένα παιδί, μέχρι να τελειώσει το Λύκειο έχει αφιερώσει στην «λατρεία» της μικρής οθόνης και του διαδικτύου 28.000 ώρες, που σημαίνει 1100 μέρες ή, χονδρικά, 3 περίπου χρόνια τηλεοπτικής αιχμαλωσίας. Ακόμη στην Αμερική σύμφωνα με έρευνες,  ένα παιδί «μετέχει», παρακολουθεί, ετησίως περίπου 3.000 και πάνω φόνους στην τηλεόραση ή, χειρότερα, μέσω των ηλεκτρονικών παιχνιδιών, «διαπράττει» το ίδιο, εκατοντάδες φόνους. Η φράση δείχνει και την οικογένεια. Παραθέτω κάτι από τον άγιο Χρυσόστομο, επικαιρότατο. Στηλιτεύει ο άγιος την αδικαιολόγητη ανοχή των γονέων στα παραπτώματα των παιδιών. «Πολλοί γονείς», γράφει, «επειδή δεν θέλουν να μαλώσουν ή να λυπήσουν τα παιδιά τους, για την άτακτη ή απρεπή συμπεριφορά τους, τα είδαν αργότερα πολλές φορές να συλλαμβάνονται, επειδή υπέπεσαν σε μεγάλα εγκλήματα». Δυστυχώς σήμερα οι πιο πολλές οικογένειες έχουν σαν κέντρο της ζωής τους τις επιθυμίες και τα κέφια του παιδιού. Ικανοποιούν κάθε του επιθυμία. Γίνεται το παιδί ένας κακομαθημένος, αχαλίνωτος τυραννίσκος, γιατί δεν το παιδαγωγούν οι γονείς του. Αλλά παιδεία θα ειπεί γλώσσα. Και η ελληνική γλώσσα είναι πρώτα δουλειά της μάνας. Οι μαστοί της είναι τρεις. Οι δύο για το γάλα και ο τρίτος το στόμα της, η λαλιά της, η γνήσια και άδολη πηγή της γλώσσας. Ποια μάνα σήμερα μεταβιβάζει με το στόμα της, στο παιδί της, την μακραίωνη παράδοση του λαού μας; Ποια το νανουρίζει; (Τα τρισάθλια βιβλία Γλώσσας, όπως έχω γράψει, ζητούν από τα παιδιά να γράψουν ένα νανούρισμα για χταπόδια, στο Ανθολόγιο Γ’-Δ’ Δημοτικού). Πριν ανοίξουμε τα πορτοπαράθυρα των σπιτιών μας και εισβάλλουν οι αναθυμιάσεις του ευρωπαϊκού, «δυτικού μοντέλου αγωγής», οι μάνες κατηχούσαν τα παιδιά τους στο σπίτι. Τους πρόσφεραν μαθήματα πατριδογνωσίας και αγωγή αγιότητας. Σε κείμενό της η πολύ σπουδαία, μακαριστή πια, Γαλάτεια Σουρέλη, έγραφε. (Συμβουλεύω να αγοράζουν οι γονείς τα βιβλία της, είναι το καλύτερο δώρο για τα παιδιά τους, ν’ αφήσουν τα «κινητά» δηλητήρια). «…Αγωγή αγιότητας γινόταν και με τον λαϊκό κατηχητικό λόγο, που μάθαιναν οι μανάδες στα παιδιά τους: Ένας είναι ο Κύριος, δεύτερη είναι η Παναγιά, τρίτος είναι ο Πρόδρομος, τέσσερα τα Ευαγγέλια, πέντε οι Παρθένες, έξι τα εξαπτέρυγα, επτά είναι τα μυστήρια, οκτώ το οκτωήχι, εννιά είναι τα τάγματα, δέκα είναι οι εντολές, έντεκα τα εωθινά, δώδεκα οι Απόστολοι. Όλα αυτά τα μάθαιναν οι μανάδες στα παιδιά τους ψέλνοντάς τα. Και το παιδομάνι-τότε οι άνθρωποι κάνανε πολλά παιδιά-κατέβαζε αυτήν την πρόσθεση και την έκανε αφαίρεση: Δώδεκα οι Απόστολοι, έντεκα τα εωθινά, δέκα είναι οι εντολές…. ένας είναι ο Κύριος! Αγωγή, ακόμα, γινόταν και με το νανούρισμα: Στο πάπλωμα σου κέντησα αετούς να σε στολίζουν/σου κέντησα μια Παναγιά, στ’ αχνό προσκέφαλό σου/κι ακόμα την Αγιά-Σοφιά να’ χεις στο μάγουλό σου. Αγωγή γινόταν και με την ευχή: Η Παναγιά μαζί σου, που περιέχει ολόκληρη την ορθόδοξη παράδοση! Ποιο παιδί φεύγει σήμερα για το σχολείο του και κάποιος βρίσκεται πίσω του να το σταυρώσει και να του πει: να ‘χεις την ευχή μου, η Παναγιά μαζί σου; Ακόμα και από την ευχή μας έχουμε στερήσει τα παιδιά μας». («Αγιότητα, ένα λησμονημένο όραμα», συλλογικό έργο, σελ. 218, εκδ. «Ακρίτας»). Η φράση «εσείς το κάνατε το έγκλημα» δείχνει και το τωρινό σχολείο- παιδομάζωμα. Λέει ένας σπουδαίος ποιητικός λόγος: «Πάρε τις λέξεις μου, δωσ’ μου το χέρι σου». Τα παιδιά δεν έχουν λέξεις, δεν μπορούν να εκφραστούν, γιατί δεν διδάσκονται την γλώσσα και στα σχολεία. Και γλώσσα σημαίνει λογοτεχνία, ποίηση, πράγματα προγραμμένα από τα εν χρήσει σχολικά τάχα και βιβλία Γλώσσας. Μία από τις σοβαρότερες και σημαντικότερες συνέπειες αυτού του γλωσσικού υποσιτισμού είναι ότι προτρέπονται, καταφεύγουν οι νέοι σε πράξεις βίας, που θα μπορούσαν να αποφευχθούν με τον λόγο. Πολλά παιδιά φτάνουν στην εξαλλοσύνη και την απελπισία, γιατί δεν μπορούν να συν-εννοηθούν. Να πω κάτι και από την εμπειρία μου στην τάξη. Δίδαξα πριν από ενάμιση μήνες στους μαθητές -Στ’ Δημοτικού- τον γνωστό, διδακτικότατο μύθο του Αισώπου, «παις κλέπτης και μήτηρ». Ρώτησα τις προάλλες τα παιδιά. Θυμόταν τα πάντα, σχεδόν όλο το κείμενο. (Βεβαίως το διδάσκω και στην αρχαία ελληνική). Όταν δεν διδάσκεις, τις τιμαλφείς αξίες, στην αρτιμελή γλώσσα του Γένους μας, τότε οι καρδιές σκληραίνουν και, κάποιες φορές, τα χέρια οπλίζονται. Να παραθέσω και τον προαναφερόμενο μύθο του Αισώπου, που περιγράφει στις ολέθριες συνέπειες της ατιμωρησίας. Τα παιδιά επειδή είναι έξυπνα και δεν πάσχουν από τη λοιμική νόσο του «ξερόλα», τον κατάλαβαν και συμφώνησαν. Αν πας στους «μεγάλους», ιδίως τους ανίατα προοδευμένους, θα χαρακτηρίσουν και τον Αίσωπο οπισθοδρομικό και άσχετο, διότι δεν είχε γνώση των σύγχρονων ρευμάτων της… Παιδαγωγικής. (Συζητώντας με νεαρά δασκάλα για την αξία των μύθων μου αντέτεινε το ακαταμάχητο επιχείρημα «μα ζούμε στον 21ο αιώνα…». Μάλιστα. Δηλαδή, κατά την κρανιοκενή αυτή κοινοτοπία, τους προηγούμενους αιώνες ο λαός μας ζούσε στην βαρβαρότητα. Οι μανάδες και οι γιαγιάδες μας, φτωχές αλλά με αρχοντιά και φιλότιμο, που κεντούσαν αριστουργήματα ή έφτιαχναν γλυκά κουταλιού «χάδια της κοιλιάς» που θα έλεγε και ο Παπαδιαμάντης, ήταν απολίτιστες κι εμείς τα απολειφάδια της ιστορίας ξεχειλίζουμε από πολιτισμό; Ένα απλό κουλουράκι για τα παιδιά τους στο σχολείο δεν ξέρουν οι μεταμοντέρνες να φτιάξουν και τον καφέ τους έτοιμο τον παίρνουν, γι’ αυτό γεμίσαμε «ταχυκαφεπωλεία». Μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας- πιάνεις την μύτη σου από την ευτέλεια και την αδιαντροπιά – άλλο φανερώνει. Ο παλιμβαρβαρισμός είναι ορατός). Ο μύθος. (Και «μύθος εστί λόγος ψευδής εικονίζων την αλήθειαν», ο μύθος περιγράφει μια αληθινή κατάσταση. « Ήταν μια φορά ένα σχολιαρόπαιδο που έκλεψε την πλάκα του συμμαθητή του στο σχολείο και την έφερε στη μάνα του. Εκείνη, όχι μόνο δεν τον μάλωσε, αλλά του είπε και μπράβο. Την επόμενη φορά, λοιπόν, ο κλέφτης άρπαξε και της πήγε ένα πανωφόρι. Το καλοδέχτηκε και αυτό η μάνα με ακόμη μεγαλύτερους επαίνους. Έτσι, καθώς το παιδί μεγάλωνε, άρχισε πλέον να καταπιάνεται με πιο χοντρές κλοπές. Όμως  μια μέρα τον έπιασαν επ’ αυτοφώρω. Αμέσως τότε του δέσανε τα χέρια πισθάγκωνα και τον

“Ὁ δάσκαλος ὅμως δέ διδάσκει μόνο μέ λόγια, ἀλλά καί μέ ἔργα, γιατί αὐτή εἶναι ἡ ἄριστη διδασκαλία τοῦ δασκάλου. Γιατί καί ὁ κυβερνήτης, ὅταν βάζει δίπλα του τό μαθητή, τοῦ δείχνει βέβαια πώς νά κρατάει τό τιμόνι, ἀλλά προσθέτει καί λόγια στήν πράξη, καί δέ λέγει μόνο, οὔτε ἐργάζεται μόνο. Τό ἴδιο καί ὁ οἰκοδόμος, ἀφοῦ τοποθετήσει δίπλα του ἐκεῖνον πού θέλει νά μάθει πῶς χτίζεται ὁ τοῖχος, τοῦ δείχνει βέβαια μέ τήν πράξη, τοῦ δείχνει ὅμως καί μέ λόγια. Τό ἴδιο κάνει καί ὁ ὑφαντής καί κεντητής καί χρυσοχόος καί χαλκουργός, καί κάθε τέχνη ἔχει τό δάσκαλό της καί μέ λόγια καί μέ ἔργα. Ἐπειδή λοιπόν καί ὁ Χριστός ἦρθε νά μᾶς διδάξει κάθε ἀρετή, γι’ αὐτό καί λέγει νά κάνουμε καί τά κάμνει ὁ ἴδιος. Γιατί λέγει “ὅποιος ἔκαμε καί δίδαξε, αὐτός θά ὀνομασθεῖ μεγάλος στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν” (Ματθ. ε΄ 19). Πρόσεχε ὅμως, πρόσταξε νά εἴμαστε ταπεινόφρονες καί πρᾶοι καί τά δίδαξε αὐτά μέ τά λόγια, Βλέπε πῶς τά διδάσκει αὐτά καί μέ τίς πράξεις.  Γιατί λέγοντας, “μακάριοι εἶναι οἱ ταπεινόφρονες, μακάριοι οἱ πρᾶοι” (Ματθ. ε΄ 3-5), δείχνει πῶς πρέπει νά κατορθώνουμε αὐτά. Πῶς λοιπόν δίδαξε; Πῆρε μιά ποδιά καί ζώσθηκε μ’ αὐτή, καί ἔπλυνε τά πόδια τῶν μαθητῶν του (Ἰωάν. ιγ΄ 4-5). Τί εἶναι ἴσο μέ τήν ταπεινοφροσύνη αὐτή; Γιατί δέν τή διδάσκει πιά μόνο μέ τά λόγια, ἀλλά καί μέ τά ἔργα. Ἐπίσης τήν πραότητα καί τήν ἀνεξικακία τά διδάσκει μέ τά ἔργα. Πῶς; Δέχθηκε ράπισμα ἀπό τό δοῦλο τοῦ ἀρχιερέα καί λέγει “ἄν εἶπα κάτι κακό, πές ποιό ἦταν αὐτό, ἄν ὅμως μίλησα συνετά, γιατί μέ δέρνεις;” (Ἰωάν. ιη΄ 23). Πρόσταξε νά προσευχόμαστε γιά τούς ἐχθρούς μας. Καί αὐτό πάλι τό διδάσκει μέ τά ἔργα, γιατί ὅταν ἀνέβηκε πάνω στό σταυρό λέγει “Πατέρα, συγχώρησέ τους, γιατί δέν ξέρουν τί κάνουν” (Λουκ. κγ΄ 34). Ὅπως λοιπόν ἔδωσε ἐντολή νά προσευχόμαστε, ἔτσι καί ὁ ἴδιος προσεύχεται, γιά νά διδάξει ἐσένα νά προσεύχεσαι, γιατί καί ὁ ἴδιος δέν παύει νά συγχωρεῖ. Ἐπίσης διέταξε νά εὐεργετοῦμε ὅσους μᾶς μισοῦν καί νά ὠφελοῦμε ὅσους μᾶς βλάπτουν… Ἔλεγε πάλι στούς μαθητές του “μή πάρετε στό ζωνάρι σας χρυσό ἤ ἀσημένιο ἤ χάλκινο νόμισμα” (Ματθ. ι΄ 9), μέ σκοπό νά τούς προετοιμάσει στήν ἀκτημοσύνη. Κατά τόν ἴδιο τρόπο τούς ἐδίδαξε πάλι καί νά προσεύχονται… Ἀλλ’ ὄχι μόνο νά προσεύχονται, ἀλλά ἔπρεπε νά μάθουν καί πῶς πρέπει νά προσεύχονται. Γι’ αὐτό λοιπόν τούς παρέδωσε καί προσευχή πού ἔχει ὡς ἐξῆς· “Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς…” (Ματθ. στ΄ 9-13). Ἐπειδή λοιπόν διέταξε νά προσεύχονται “μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν”, αὐτό ἀκριβῶς τό ἴδιο τούς διδάσκει μέ τήν πράξη, λέγοντας “Πάτερ, εἰ δυνατόν, παρελθέτῳ ἀπ’ ἐμοῦ τό ποτήριον τοῦτο”, διδάσκοντας ὅλους τούς πιστούς νά μήν ὁρμοῦν στούς κινδύνους, οὔτε νά χάνουν τό θάρρος τους, ἀλλά νά τούς ὑπομένουν ὅταν ἐπέρχονται καί νά δείχνουν κάθε ἀνδρεία, ὅμως νά μήν τρέχουν ἀπό πρίν, οὔτε νά ὁρμοῦν πρῶτοι στά δεινά. Γιατί; Γιά νά τούς διδάξει τήν ταπεινοφροσύνη καί νά τούς ἀπαλλάξει ἀπό τίς κατηγορίες τῆς ματαιοδοξίας. Γι’ αὐτό ἀκριβῶς καί ἐδῶ ὅταν ἔλεγε αὐτά “ἀπομακρύνθηκε”, λέγει, “καί προσευχήθηκε” καί ὕστερα ἀπό τήν προσευχή λέγει στούς μαθητές τά ἐξῆς: “δέν μπορέσατε οὔτε μία ὥρα νά μείνετε ξάγρυπνοι μαζί μου; Μένετε ξάγρυπνοι καί προσεύχεστε, γιά νά μήν πέσετε σέ πειρασμό” (Ματθ. κστ΄ 40, 41). Βλέπεις ὅτι δέν προσεύχεται μόνο ἀλλά καί συμβουλεύει; “Τό πνεῦμα εἶναι πρόθυμο”, λέγει, “ἀλλά ἡ σάρκα ἀδύναμη”. Καί αὐτό τό ἔλεγε γιά νά διώξει τήν ὑπερηφάνεια ἀπό τήν ψυχή τους, νά τούς ἀπαλλάξει ἀπό τήν ἀλαζονεία, νά τούς κάνει προσεκτικούς, καί νά τούς καταστήσει μετριόφρονες.” Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Αυτό δεν είναι μόνο “κιτς” αλλά ασέβεια προς το ιερό μυστήριο της βαπτίσεως.  Ο Μίκυ επάνω στην κολυμπήθρα και το “μάτι” για να ξορκίσει το κακό στην εκκλησία. Η άποψή μου είναι πως η Ιερά Κολυμπήθρα δε στολίζεται, όπως κάθε λειτουργικό σκεύος της Εκκλησίας μας.    Το μάτι επίσης, έχω την εντύπωση, πως όχι μόνο δε διώχνει το κακό αλλά το τραβάει κιόλας ως εργαλείο που χρησιμοποιεί ο διάβολος για να εξαπατά τους ελαφρόμυαλους και ολιγόπιστους χριστιανούς. π. Γεώργιος Χριστοδούλου agios-dimitrios.

Aκούμε πολλές φορές ανθρώπους να λένε ότι δεν μιλάνε μεταξύ τους, με κύρια αιτία την περιουσία. Είναι λυπηρό το γεγονός να παρατηρούμε παιδιά να μην μιλούν στους γονείς τους επειδή κατά την γνώμη τους αδικήθηκαν κατά το μοίρασμα της πατρικής περιουσίας. Οι καημένοι οι γονείς, μοχθούν καθημερινά για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην προσπαθώντας με σωστό προγραμματισμό και αποταμίευση χωρίς σπατάλες να δημιουργήσουν και να αφήσουν κάτι σταπαιδιά τους, το οποίο όμως δυστυχώς, ουχ ολίγες φορές, γίνεται αιτία διενέξεων, εντάσεων ακόμη και χωρισμών. Ο λόγος; Απλός. Μπερδεύονται διεκδικώντας με πλεονεξία αυτά που κατ΄ουσίαν δεν τους ανήκουν, αφού δεν μόχθησαν για να τα δημιουργήσουν!Μία πολύτεκνη μητέρα κουβαλώντας την εμπειρία μιας ολόκληρης ζωής και προφανώς για να προλάβει όλες αυτές τις παρεκτροπές του οικογενειακού της περιβάλλοντος, έγραψε μία πρωτότυπη διαθήκη με την παράκληση να διαβασθεί μετά τον θάνατο της! Για να διασφαλίσει μάλιστα τα γραφόμενα της και να υλοποιηθούν σύμφωνα με την επιθυμία της, πήγε σε ένα συμβολαιογράφο και έγραψε όλα αυτά που ήθελε να γνωρίζουν τα 8 παιδιά, τα 26 εγγόνια και τα 13 δισέγγονα της. Ας δούμε κάποιες από τις σκέψεις της, οι οποίες καλό θα είναι να γίνουν αιτία υγιούς προβληματισμού απ΄όσους τις διαβάσουν. Σίγουρα θα ωφελήσουν και θα οδηγήσουν σε σωστά αποτελέσματα εάν υπάρχει αγαθή προδιάθεση και καλός λογισμός. Λέει λοιπόν μεταξύ άλλων η σοφή αυτή μητέρα: Αγαπητά μου παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα, σας χαιρετώ όλους με πραγματική και άδολη αγάπη. Είμαι πολύ χαρούμενη που δεν έχω υλική περιουσία για να σας μοιράσω. Θέλω όμως να γίνετε κληρονόμοι της πνευματικής μου περιουσίας που απέκτησα σ΄όλη μου την ζωή! Θέλω να σας πω κάποια πράγματα τα οποία επιθυμώ να εφαρμόσετε τώρα που δεν είμαι πια κοντά σας! Ακούστε λοιπόν με προσοχή: Κάθε πρωί που θα σηκώνεστε αφού ετοιμασθείτε, πριν βγείτε από το σπίτι σας να θυμιάσετε τις εικόνες και να κάνετε την προσευχή σας και το Σταυρό σας. Έτσι θα πάτε στη δουλειά σας με ψυχική δύναμη για να αντιμετωπίσετε ήρεμοι και γαλήνιοι ότι σας συμβεί, με την αίσθηση ότι ο Θεός θα σας προστατεύει και θα σας σκεπάζει από κάθε κακό. Κάθε Κυριακή πρωί να ξυπνάτε νωρίς να ετοιμάζεσθε και να πηγαίνετε όλοι μαζί στην Εκκλησία. Πρέπει να προλαβαίνετε να φιλάτε το πρώτο Ευαγγέλιο και να ακούτε τα λόγια της Εκκλησίας που είναι μοναδικά και ανεπανάληπτα. Είναι τα τραγούδια του Θεού. Εάν συνηθίσουν τα παιδιά σας από μικρά να εκκλησιάζονται, αργότερα όσοι κίνδυνοι και αν παρουσιασθούν στη ζωή τους δεν θα μπορέσουν να τα κάμψουν και να τα τραυματίσουν γιατί θα είναι θωρακισμένα με την ασφάλεια του Θεού και της Παναγίας. Να μάθετε να κοινωνάτε πολλές φορές το χρόνο και όχι μόνο τις μεγάλες γιορτές. Η Θεία Κοινωνία είναι φάρμακο και όπως λέει ο Ιερέας, όταν κοινωνούμε λαμβάνουμε Σώμα και Αίμα Χριστού εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον. Μην ξεχνάτε να τηρείτε τις νηστείες όπως τις τηρούσα και εγώ από μικρή, κάθε Τετάρτη και Παρασκευή και όποτε η Εκκλησία μας τις έχει θεσπίσει. Μη λησμονείτε επίσης να τηρείτε τα ήθη και τα έθιμα της πατρίδας μας. Δυστυχώς κάποιοι επιτήδειοι ξενόφερτοι τώρα τελευταία προσπαθούν όλα αυτά να τα γκρεμίσουν και να τα ξεριζώσουν. Αντισταθείτε όσο μπορείτε, γιατί το χώμα που πατάτε είναι ποτισμένο με αίμα ηρώων και αγίων μαρτύρων.  Να κάνετε καλές πράξεις βοηθώντας όσους έχουν ανάγκη. Να γνωρίζετε ότι η αρετή της ελεημοσύνης είναι η καλύτερη αποταμίευση στον ουρανό. Ακόμη να θυμάστε ότι είμαστε προσωρινοί σ΄αυτή τη γη. Δεν θα πάρετε τίποτε μαζί σας, όπως και εγώ δεν πήρα τίποτε υλικό! Και ακόμη κάτι τελευταίο: Σας δίνω ολοπρόθυμα την ευχή μου να είσθε αγαπημένοι, ποτέ να μην μαλώνετε, να συγχωράτε ο ένας τον άλλον, να μην λέτε ψέματα και να μην αδικείτε. Εάν όλα αυτά που σας είπα τα εφαρμόσετε να ξέρετε κάτι. Θα νιώθω ότι με θυμάστε. Είναι σαν να μου ανάβετε καθημερινά ένα κεράκι! Τί έχουμε να προσθέσουμε σ΄αυτά τα τόσο διαχρονικά και σοφά λόγια αυτής της μητέρας; Μόνο μία σκέψη: Η υλική περιουσία όσο μεγάλη και αν είναι ακόμη και να μοιρασθεί δίκαια, θα είναι παροδική ενώ η πνευματική περιουσία δεν μοιράζεται αλλά κληρονομείται και είναι μόνιμη, σταθερή, αποτελεσματική και μεταμορφωτική! π.Νεκτάριος Πόκιας oiaggeloitoufwtos.

Ένας νεαρός άνδρας πήγε να υποβάλλει αίτηση για μια διευθυντική θέση σε μια μεγάλη εταιρεία . Αφού πέρασε την αρχική συνέντευξη , έπρεπε τώρα να συμφωνήσει και ο γενικός διευθυντής για την πρόσληψη. Ο διευθυντής ανακάλυψε από το βιογραφικό του, ότι ο νεαρός είχε εξαιρετικές ακαδημαϊκές σπουδές. Ρώτησε, «Πως κατάφερες να κάνεις αυτέ τις σπουδές; Μήπως πήρες υποτροφίες;» «Όχι του απάντησε ο νεαρός». «Ο πατέρας σου κατέβαλλε όλα αυτά τα δίδακτρα;» ρώτησε ξανά ο διευθυντής. «Ο πατέρας μου κύριε πέθανε όταν ήμουν ενός έτους, η μητέρα μου ήταν αυτή που πλήρωνε τα δίδακτρά μου» Απάντησε. «Που εργάζεται η μητέρα σου;» «Η μητέρα μου εργάζεται ως καθαρίστρια ρούχων. Πλένει ρούχα για άλλους» Ο διευθυντής ζήτησε τότε από το νεαρό να του δείξει τα χέρια του. Ο νεαρός έδειξε τα χέρια του τα οποία ήταν λεία και πολύ απαλά. «Έχεις βοηθήσει ποτέ τη μητέρα σου στο πλύσιμο των ρούχων;» «Ποτέ, η μητέρα μου ήθελε πάντα να μελετώ και να διαβάζω όσο το δυνατόν περισσότερο. Εκτός αυτού, η μητέρα μου πλένει τα ρούχα πιο γρήγορα από μένα. Ο διευθυντής είπε: «Θέλω να σου ζητήσω κάτι. Όταν πας σπίτι σήμερα, πήγαινε να καθαρίσεις τα χέρια της μητέρας σου και θα τα ξαναπούμε αύριο το πρωί». Ο νεαρός θεώρησε ότι οι πιθανότητες να πάρει τη θέση, ήταν πολύ μεγάλες. Όταν πήγε πίσω στο σπίτι, ζήτησε από τη μητέρα του να τον αφήσει να καθαρίσει τα χέρια της. Η μητέρα παραξενεύτηκε και με ανάμεικτα συναισθήματα άπλωσε τα χέρια της προς το γιο της. Ο νεαρός άρχισε να πλένει τα χέρια της μητέρας του σιγά-σιγά, ενώ δάκρυα έσταζαν από τα μάτια του όση ώρα το έκανε αυτό. Ήταν η πρώτη φορά που παρατήρησε ότι τα χέρια της μητέρας του ήταν τόσο ζαρωμένα, και ότι υπήρχαν τόσες πολλές μελανιές πάνω τους. Μερικές μελανιές μάλιστα ήταν τόσο οδυνηρές, που η μητέρα του βογκούσε όταν τις άγγιζε. Ήταν η πρώτη φορά που ο νεαρός συνειδητοποίησε ότι ήταν αυτά τα χέρια που έπλεναν σε καθημερινή βάση ρούχα για να μπορέσει να πληρώσει τα δίδακτρά του. Οι μελανιές στα χέρια της, ήταν το τίμημα που η μητέρα έπρεπε να πληρώσει για την εκπαίδευσή του και το μέλλον του παιδιού της. Μετά τον καθαρισμό των χεριών της μητέρας του, ο νεαρός άρχισε να πλένει σιγά – σιγά όλα τα ρούχα που είχαν στοιβαχτεί για πλύσιμο, μονολογώντας «Μάνα συγγνώμη και σ’ ευχαριστώ για όλα» Μάνα συγγνώμη και σ’ ευχαριστώ για όλα»… ενώ δάκρυα συνέχιζαν να τρέχουν από τα μάτια του. Εκείνο το βράδυ, μητέρα και ο γιος έκατσαν και κουβέντιασαν για αρκετή ώρα. Την άλλη μέρα το πρωί, όταν ο νεαρός πήγε στο γραφείο του διευθυντή συγκινημένος και βουρκωμένος, βλέποντάς τον έτσι, τον ρώτησε. «Για πες μου λοιπόν, τι έγινε χθες στο σπίτι σου; Τι έκανες; Έμαθες κάτι καινούργιο» Ο νεαρός απάντησε: «Καθάρισα τα χέρια της μητέρας μου, αλλά και έπλυνα τελικά όλα τα ρούχα που είχε για πλύσιμο» «Τώρα κατάλαβα και εκτίμησα την προσπάθεια της μητέρας μου. Χωρίς τη μητέρα μου, δεν θα ήμουν αυτό που είμαι σήμερα. Συνειδητοποίησα με την πράξη αυτή, πόσο σημαντική είναι η βοήθεια που σου προσφέρουν οι άλλοι. Έχω καταλήξει να εκτιμώ την αξία και τη σημασία που έχει το να βοηθά ο ένας τον άλλο στην οικογένεια και στην κοινωνία» Ο διευθυντής τότε του είπε: «Αυτό είναι που ψάχνω σε ένα συνεργάτη. Θέλω να προσλάβω ένα άτομο που δεν θα σκέφτεται μόνο το εαυτό του, που μπορεί να γνωρίζει και να εκτιμά τη βοήθεια, τις προσπάθειες και τα δεινά των άλλων, για να επιτευχτούν κάποια πράγματα στη ζωή και δεν θα θέτει τα χρήματα ως μοναδικό στόχο του στη ζωή του. Έχεις προσληφθεί» Αυτό το νεαρό άτομο εργάστηκε πολύ σκληρά, έλαβε αξιώματα στην επιχείρηση και απολάμβανε το σεβασμό των υφισταμένων του. Κάθε εργαζόμενος που είχε, εργάστηκε επιμελώς και ως ομάδα με τους υπόλοιπους. Οι επιδόσεις της εταιρείας βελτιώθηκαν σημαντικά. Συμπέρασμα Ένα παιδί, που μεγαλώνει με υπερπροστασία και συνήθως απολαμβάνει ότι θέλει, αναπτύσσει πολλές φορές την «αρρωστημένη» νοοτροπία να θέτει τον εαυτό του πάνω απ’ όλα. Αυτό το άτομο δύσκολα εκτιμά τις προσπάθειες και τον αγώνα των γονέων του. Όταν αρχίζει να εργάζεται, έχει την απαίτηση, κάθε εργαζόμενος να τον ακούει υποτακτικά και αν γίνει προϊστάμενος ή διευθυντής, ποτέ δεν θα αναγνωρίσει τις προσπάθειες των εργαζομένων του και θα κατηγορεί πάντα τους άλλους, για τυχόν αποτυχίες. Αυτό το είδος των ανθρώπων, οι οποίοι μπορεί να είναι μορφωμένοι σπουδασμένοι και με πολλά πτυχία, μπορεί προσωρινά να επιτύχουν, αλλά τελικά ποτέ δεν αισθανθούν την «γλύκα» της επιτυχίας. Θα γκρινιάζουν συνεχώς θα είναι γεμάτοι μίσος και θυμό στην προσπάθειά τους να αναδειχτούν. Αν ανήκουμε σ’ αυτό το είδος των γονέων καλό θα ήταν να λάβουμε υπόψη μας τα παραπάνω. Μπορεί το παιδί μας να μεγαλώνει σ’ ένα όμορφο και άνετο σπίτι, να έχει το φαγητό της αρεσκείας του, να του προσφέρουμε άφθονα παιχνίδια, να το μαθαίνουμε πιάνο και χορό, να του προσφέρουμε όλες τις ανέσεις και να μην του χαλάμε χατίρι, αλλά….. Όταν πχ σκαλίζουμε ή καθαρίζουμε τον κήπο μας ας το αφήσουμε να συμμετέχει, όταν στρώνουμε το τραπέζι για φαγητό ας το καλέσουμε να βοηθήσει, ας το μάθουμε να συμμετέχει. Δεν είναι επειδή έτσι θα μας ελαφρύνει από τα οικονομικά βάρη, ή ότι δεν έχουμε – αν είμαστε πλούσιοι – την ανάγκη της βοήθειάς του, αλλά με αυτό τον τρόπο του δείχνουμε την βασισμένη σε σωστές βάση αγάπη μας και το πιο σημαντικό του μαθαίνουμε να εκτιμά την αξία της συνεργασίας με άλλους προκειμένου να επιτευχθούν κάποια πράγματα σ’ αυτή τον κόσμο. churchofagianapa.blogspot.com

Ταινία μικρού μήκους για παιδιά, που παρουσιάζει την πορεία του Αποστόλου Παύλου από τη Δαμασκό μέχρι την Ακρόπολη. Παραγωγή: Ιερά Μητρόπολη Γλυφάδας, Ελληνικού, Βούλας, Βουλιαγμένης και Βάρης

«Κάποτε, ένας πατέρας, από μία πολύ εύπορη οικογένεια, θέλησε να δώσει στον πρωτότοκο γιο του μία ευκαιρία να συνειδητοποιήσει το πόσο πλούσιοι ήτανε και, συγχρόνως, να του δείξει το πώς ζούνε αντίστοιχα οι φτωχοί άνθρωποι.Τον πήρε, λοιπόν, και πήγαν να περάσουν λίγες μέρες σε μία συγγενική τους φτωχική οικογένεια, που ζούσε σε μία αγροτική περιοχή της χώρας. Οι μέρες πέρασαν και, καθώς άρχισε το ταξίδι του γυρισμού στην πόλη, ο πατέρας θέλησε να μάθει τις εντυπώσεις και τα συμπεράσματα του παιδιού του. Ακολούθησε ο πιο κάτω διάλογος:– Λοιπόν, πως σου φάνηκε αυτή η επίσκεψη, παιδί μου;– Ήταν υπέροχα, πατέρα.– Είδες πως ζούνε αυτοί οι άνθρωποι;– Ναι, βέβαια, πατέρα.– Πες μου λοιπόν, τι κατάλαβες από όλα αυτά που είδες;Το παιδί φάνηκε να συγκεντρώνεται για λίγο και μετά, σαν να απαριθμούσε με τη σειρά τις σκέψεις του, άρχισε να λέει:– Είδα, πατέρα ότι: Εμείς έχουμε έναν σκύλο και αυτοί έχουν τρεις. Εμείς έχουμε μία πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου μας και αυτοί έχουν ένα ποτάμι που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις από πού αρχίζει και που σταματάει. Το βράδυ στην αυλή τους έχουν χιλιάδες αναμμένα άστρα που δεν έχω δει ποτέ στον δικό μας κήπο, αν και φωτίζεται από εκείνα τα στρογγυλά φώτα. Το δικό μας οικόπεδο έχει φράχτη γύρω-γύρω, ενώ τα δικά τους χωράφια είναι ανοικτά και ελεύθερα, για να βλέπουν ως πέρα τον ορίζοντα. Εμείς έχουμε υπηρέτες που μας φροντίζουν, αλλά συχνά κάνουν εσένα να φωνάζεις και τη μαμά να παραπονιέται ότι δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους, ενώ αυτοί χαίρονται να φροντίζουν και να περιποιούνται ο ένας τον άλλον, όπως και εμάς τους φιλοξενούμενους. Εμείς πρέπει να αγοράζουμε όλα αυτά που τρώμε, ενώ αυτοί τα έχουν όλα από δικά τους, από αυτά που έχουν στη δική τους αυλή και στο κοτέτσι τους. Εμείς όλο νοιαζόμαστε για το πότε λήγουν τα τρόφιμα που έχουμε στα ψυγεία μας, ενώ αυτοί τα έχουν όλα φρέσκα κάθε μέρα.Εμείς, τον παππού και τη γιαγιά τους βλέπουμε μόνο λίγες μέρες το χρόνο. Αυτοί τους έχουν κοντά τους και τα παιδιά έχουν χορτάσει από ωραία παραμύθια, ενώ εμένα τι παραμύθι να μου πει η καημένη η Λάκια από τις Φιλιππίνες; Εμείς σπάνια τρώμε μαζί, γιατί και εσύ και η μαμά έχετε πάντα τόσες δουλειές και υποχρεώσεις, ενώ αυτοί περνούν τόσο ωραία όλοι μαζί γύρω από το βραδινό τραπέζι. Αυτοί είδες πως γύρισαν χαρούμενοι όλοι μαζί την Κυριακή το πρωί από την εκκλησία, ενώ εμείς ξυπνάμε συνήθως με το ζόρι και με γκρίνια, όταν κοντεύει μεσημέρι…Ο πατέρας είχε μείνει άφωνος. Ο μικρός, βλέποντας την έκφραση που είχε πάρει το πρόσωπο του πατέρα του, πήρε το χέρι του και πρόσθεσε: ”Δεν πειράζει όμως, πατέρα, μη στενοχωριέσαι. Εγώ θέλω να σε ευχαριστήσω που, τώρα που βλέπεις πως μεγαλώνω, μου έδωσες την ευκαιρία να καταλάβω το πόσο φτωχοί είμαστε ε μ ε ί ς, εκεί στην πόλη που ζούμε…”. theomitoros