Σε μια κωμόπολη ζούσε κάποιος που τόσο πολύ νήστευε, ώστε όλοι να τον διαφημίζουν σαν μεγάλο νηστευτή. Η φήμη του έφθασε και στον αββά Ζήνωνα. Τότε ο αββάς τον κάλεσε κοντά του. Εκείνος ήρθε. Χαιρετήθηκαν και κάθισαν. Ο αββάς άρχισε το εργόχειρό του και η ώρα περνούσε σε απόλυτη σιωπή. Ο νηστευτής, μη μπορώντας να μιλήσει, άρχισε να στενοχωρείται και ν’ αδημονεί. Στο τέλος δεν άντεξε και είπε: – Ευχήσου για μένα, αββά, γιατί θέλω να φύγω. – Γιατί; τον ρώτησε εκείνος. – Νιώθω σφίξιμο στην καρδιά μου και δεν ξέρω τι συμβαίνει. Στον κόσμο νηστεύω μέχρι το βράδυ και δεν νιώθω καμιά δυσκολία. Εδώ στην έρημο δεν αντέχω. – Στον κόσμο, του απαντά ο αββάς, από τα αυτιά σου τρέφεσαι. Σε τρέφουν οι έπαινοι των ανθρώπων. Πήγαινε λοιπόν και, όπως οι άλλοι, να κάνεις κάθε μέρα ενάτη (δηλ. να γευματίζεις μια φορά στις τρεις το απόγευμα). Ο νηστευτής πήγε πάλι στον κόσμο και με δυσκολία και θλίψη περίμενε την ώρα του φαγητού, ενώ άλλοτε με ευκολία νήστευε μέχρι το βράδυ. Το διαπίστωσαν αυτό οι γνωστοί του και έλεγαν μεταξύ τους: – Φαίνεται ότι δαιμόνιο τον κυρίευσε. Λυπημένος εκείνος πήγε πάλι στον αββά Ζήνωνα και του περιέγραψε τη νέα κατάσταση. Και ο Γέροντας του είπε: – Αυτός είναι ο σωστός δρόμος. Αυτό είναι το θέλημα του Θεού. Μακριά από τους επαίνους να εργάζεσαι μυστικά και με κόπο την αρετή.   Ιερά Μονοπάτια.

Οι παλαιοί είχαν το καλό έθιμο να τρώνε αντίδωρο κάθε πρωί, πίνοντας αγιασμό και κάνοντας τον σταυρό τους, πριν αρχίσουν κάθε έργο. Σήμερα, αυτό γίνεται στα μοναστήρια. Όταν δεν τελείται η Θεία Λειτουργία, δηλαδή δεν υπάρχει Θεία Κοινωνία άρα δεν υπάρχει αντίδωρο, στην έξοδο από την ορθρινή ακολουθία, προσφέρεται αγιασμός και φρυγανισμένο αντίδωρο, μικρό κυβάκι, από κάποια άλλη μέρα που τελέστηκε η Λειτουργία. Οι μοναχοί αρχίζουν την καθημερινή τους διατροφή με βρώση και πόση αγιασμένη, αντίδωρο κι αγιασμό. Κάθε σκέψη και κίνηση να γίνεται Χριστός. Εύκολα λοιπόν θα σκεφτεί κανείς κι αμέσως θα κολλήσει την “ταμπέλα” του αναχρονιστή ή παλιομοδίτη σε κάποιον που διατηρεί αυτή τη συνήθεια. Δεν είναι μόνο ο κακός λογισμός των άλλων αλλά και ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε κι εμείς συχνά τα πράγματα. “Θα φάω αντίδωρο και θα πιω αγιασμό για να μου πάει καλά η μέρα…”, θα σκεφτεί κάποιος. “Φάε λίγο αντίδωρο, έτσι για το καλό! ”, θα πει η μάνα στο παιδί και θα επιμείνει. Εξετάζουμε όμως συχνά το αποτέλεσμα και όχι την αιτία. Όντως είναι καλό κι ευλογημένο να τρώμε αντίδωρο το πρωί, πριν από κάθε τροφή και να πίνουμε αγιασμό. Όχι απλώς για να μας “πάει καλά η μέρα”..! Το ότι τρώω λοιπόν αντίδωρο το πρωί και πίνω αγιασμό σημαίνει ότι στυλώνω το σώμα μου μαζί με την Εκκλησία του Χριστού. Του λέω, στην ουσία, ότι “και σήμερα αρχίζω τη συντήρηση του χωματένιου μου σώματος από Σένα”. Θυμίζει σ’ όλους ότι θα κοινωνήσουμε και την επόμενη Κυριακή. Φαντάσου ο καθένας να είχε στο νου του να κοινωνάει κάθε Κυριακή. Πόσο διαφορετικοί θα είμασταν όλοι… Αν αρχίζουμε με το Θεό τη μέρα μας, ας συμμετέχουμε στη Λειτουργία, να καταλαβαίνουμε τα λόγια, να μη τ’ ακούμε μηχανικά, να τα ζούμε, έστω να προσπαθούμε…τότε, τίποτε δεν θα πηγαίνει στραβά ή εμείς θα έχουμε αλλάξει τρόπο να βλέπουμε τα πράγματα. Κι αυτό κι αν είναι ευτυχία. Μακαριότητα.

Είναι σχεδόν αδύνατο για τον αλαζόνα και τον εγωιστή άνθρωπο να κατανοήσει τον πρώτο μακαρισμό του Κυρίου στην επί του όρους ομιλία Του. Οι κοσμικοί άνθρωποι έχουν μάθει να θαυμάζουν τους «πετυχημένους» στην εργασία τους ανθρώπους, τους πλουσίους, τους πολυταξιδεμένους, τους διάσημους και ο Μακαρισμός αυτός δεν μπορεί να γίνει δεκτός γιατί δε συμβαδίζει με τη λογική τους.Αυτό βέβαια συμβαίνει επειδή βλέπουν τα πράγματα επιφανειακά και τους φαίνεται περίεργο το πώς μακαρίζονται οι «πτωχοί τω πνεύματι», γιατί θεωρούν πως πρόκειται για τους ανόητους, δηλαδή αυτούς που, κατά μία έκφραση, είναι «φτωχοί στο πνεύμα». Ποιοι λοιπόν είναι αυτοί οι πτωχοί, τους οποίους μακαρίζει πρώτους ο Κύριος; «Πτωχοί τω πνεύματι» είναι οι πτωχοί προς την . Είναι όσοι στερήθηκαν τη Θεία Χάρη, η οποία πλουτίζει πράγματι τον άνθρωπο και την αποδιώχνει η αμαρτία. Είναι όσοι έχασαν τα πνευματικά μέσα, τα απαραίτητα για τη θεραπεία της εκ της αμαρτίας θανασίμως πασχούσης ψυχής των, αλλά τώρα ΣΥΝΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ αυτή τη στέρηση και ποθούν την θεραπεία τους και επιζητούν τον Σωτήρα. Όπως υλική πτωχεία είναι η απώλεια ή η στέρηση υλικών πραγμάτων την οποία ζούμε πλέον όλο και περισσότερο στις μέρες μας, ακριβώς ίδια είναι η απώλεια και η στέρηση του πνευματικού πλούτου. Και όπως οι φτωχοί ως προς τα υλικά , όχι μόνο καταλαβαίνουν και συναισθάνονται τη φτώχεια τους, αλλά και υποφέρουν εξαιτίας της και ποθούν και αγωνίζονται ν΄ απαλλαγούν από αυτήν, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο οι πτωχοί τω πνεύματι, έχουν λυπηρή συναίσθηση της πνευματικής και ηθικής πτωχείας τους, της αμαρτωλότητας τους, της νοσηρής πνευματικής τους κατάστασης, των ηθικών ελλείψεων και ατελειών τους. Πονούν και λυπούνται για όλες τις φορές που στη ζωή τους λύπησαν τον Σωτήρα τους. Αυτούς μακαρίζει ο Κύριος, γράφει ο αείμνηστος π. Σεραφείμ Παπακώστας. Και τους μακαρίζει όχι για την κατάσταση τους καθ΄ εαυτή, αλλά γιατί είναι οι άνθρωποι εκείνοι που αφού γνώρισαν την Αλήθεια, επιθυμούν όσο τίποτε άλλο, την ένωση με τον Δημιουργό τους. Επιθυμούν όπως το διψασμένο ελάφι αναζητεί το κρυστάλλινο ύδωρ την απόκτηση του Αγίου Πνεύματος. Γίνονται νηπτικοί (προσεχτικοί) στις παγίδες τις αμαρτίας και της συνήθειας και αγωνίζονται για την πρόσκτηση εκείνων των αρετών που καθαρίζουν και ανορθώνουν την ψυχή. Είναι εκείνοι που αγωνίζονται να γίνουν «άνθρωποι του Θεού» και έχοντας «πνεύματα συντετριμμένα και καρδιές συντετριμμένες και τεταπεινωμένες» κινούν όλη την αγάπη και τη μακροθυμία του Θεού.   Βήμα Ορθοδοξίας