Απαντήσεις σε απορίες

 
Ε: Πριν κοινωνήσουμε πλένουμε τα δόντια μας;
Α: Ναι, μπορούμε, εφ’ όσον δεν καταπίνουμε νερό. Είναι πράξη καθαριότητας – σεβασμού προς τη Θ. Κοινωνία.
 
Ε: Πώς πρέπει να πιάνουμε το μάκτρο (το κόκκινο πανί), όταν κοινωνούμε;
Α: Το κρατάμε με τα δυό μας χέρια, τεντωμένο κάτω από το πηγούνι μας, ώστε, αν τυχόν πέσει η Θεία Κοινωνία, να πέσει πάνω σ’ αυτό.
 
Ε: Τι πρέπει να κάνουμε μόλις κοινωνήσουμε;
Α: Δε φιλάμε το Άγιο Ποτήριο, δε μιλάμε, για να μην τυχόν πεταχτεί από το στόμα μας Μαργαρίτης (ψίχουλο από τη Θ.Κ.), τρώμε αμέσως Αντίδωρο και ξεπλένουμε το στόμα μας με αγιασμό (εάν έχει στον Ναό). Δε χρειάζεται να προσκυνάμε εικόνες ή και άγιοα λείψανα. Εάν μας έλθει βήχας, βήχουμε με κλειστό το στόμα ή σε χαρτομάντηλο, το οποίο καίμε. Δε φτύνουμε.
 
Ε: Τι κάνουμε, όταν η Θεία Κοινωνία πέσει στα ρούχα μας;
Α: Ό,τι έχει έλθει σε επαφή με τη Θεία Κοινωνία πρώτα το γλείφουμε, μετά το κόβουμε και το καίμε. Τη στάχτη τη ρίχνουμε σε ποτάμι, στη θάλασσα, σε χωνευτήρι Ι. Ναού η και σε μέρος που δεν πατιέται.
 
Ε: Το πρωί τρώμε πριν πάμε στην Εκκλησία;
Α: Δεν τρώμε, δεν πίνουμε νερό, ιδίως πριν κοινωνήσουμε, αλλά και όταν θελήσουμε να φάμε αντίδωρο.
 
Ε: Τι κάνουμε, όταν ο Ιερέας μας θυμιάζει;
Α: Μετά το θυμιάτισμα των Αγίων εικόνων θυμιάζει ο Ιερέας και εμάς τιμητικά ως εικόνες του Θεού. Γι’ αυτό κάνουμε υπόκλιση ευχαριστώντας. Μετά παρακολουθούμε τα ψαλλόμενα και όχι τον θυμιάζοντα Ιερέα.
 
Ε: Πότε κάνουμε τον σταυρό μας;
Α: Εκτός του Ναού υπάρχουν πάρα πολλές περιπτώσεις. Όταν περνάμε έξω από Ι. Ναούς, όταν τρώμε, όταν ξεκινάμε ένα ταξίδι ή φθάνουμε στον προορισμό μας, όταν κινδυνεύουμε κλπ. Εντός του Ναού σε κάθε Τριαδική εκφώνηση, στις εκφωνήσεις της Παναγίας, όταν ακούγεται στα τροπάρια το όνομα του τιμωμένου αγίου, στον Τρισάγιο ύμνο, στην «Τιμιωτέραν…» (όταν φθάνουμε στο «την όντως Θεοτόκον…» για να τονίζεται ότι γέννησε Θεό), στην αρχή και στο τέλος των Ακολουθιών κ.λπ.
 
Ε: Τι κάνουμε, όταν ο ιερέας μας ευλογεί, π.χ. «Ειρήνη πάσι»;
Α: Έγκαιρα σηκωνόμαστε (εάν καθόμαστε) και υποκλινόμαστε, ευχαριστώντας για την ευλογία που μας προσφέρει.
 
Ε: Πώς χαιρετούμε έναν ιερωμένο;
Α: Ανάλογα προς τον βαθμό του λέμε: Την ευχή σας, Σεβασμιώτατε, Γέροντα, Πάτερ ή Ευλογείτε …
 
Ε: Τι κάνουμε το μουχλιασμένο αντίδωρο, τα κόλλυβα που δεν τρώγονται, τον παλιό αγιασμό που δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε, τα βαΐα, τα καρυδόφυλλα που παίρνουμε από τους ναούς (Βαΐων και Αγίου Πνεύματος) όταν ξεραθούν;
Α: Τα παραχώνουμε ή τα ρίχνουμε σε χώρο που δεν πατιέται ή τα καίμε.

αν σας άρεσε το άρθρό κοινοποιήστε το:

Πρόσφατα άρθρα

Δεν είναι πάντα ώρα για παράπονα.

Χθες το βράδυ, ο σύζυγός μου έριξε κατά λάθος ένα ποτήρι κρασί, το οποίο έσπασε σε κομμάτια στο πάτωμα. Δεν είδα τη σκηνή, αλλά άκουσα τον ήχο να σπάει το γυαλί. Στη συνέχεια ο σύζυγός μου μάζεψε τα κομμάτια και, αφού βεβαιώθηκε ότι είχε αφαιρέσει όλα τα θραύσματα, πήγε για ύπνο Εκείνο το βράδυ σηκώθηκα για να πάω στο πλυσταριό και, περνώντας από την κουζίνα, παρατήρησα ότι υπήρχαν ακόμα μεγάλα κομμάτια γυαλιού σκορπισμένα στο πάτωμα. Ειλικρινά, η πρώτη μου αντίδραση ήταν να νευριάσω. Σκέφτηκα: «Τι θα γινόταν αν ένα από τα παιδιά σηκωθεί και πατήσει ένα κομμάτι γυαλιού;» Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο πιο ενοχλημένη ένιωθα. Τότε, ξαφνικά, μια μικρή εσωτερική φωνή με διόρθωσε: «Δεν είσαι εδώ για να τον βοηθήσεις;» Έπειτα πήρα τη σκούπα και άρχισα να μαζεύω τα υπόλοιπα κομμάτια. Μετακίνησα και κάποια αντικείμενα, σε περίπτωση που τυχόν θραύσματα γυαλιού κατέληγαν αλλού. Και, μάλιστα, βρήκα αρκετά. Αυτό είναι γάμος. Οι σύζυγοί μας δεν τα κάνουν πάντα όλα τέλεια, ακόμα και με τις καλύτερες προθέσεις, αλλά ένας αληθινός σύντροφος βλέπει πού λείπει κάτι και κάνει τη διαφορά. Δεν είναι πάντα ώρα για παράπονα, μερικές φορές είναι απλά η ώρα να αναλάβετε δράση.

διαβάστε περισσότερα »

Ξέρεις ποια χαρίσματα σου έδωσε ο Θεός;

  Ξέρεις ποια χαρίσματα σου έδωσε ο Θεός; Σε ποιους ανθρώπους δίνει χαρίσματα ο Θεός; Πώς μπορώ να βρω το χάρισμα ή τα χαρίσματα που μου έχει δώσει ο Θεός; Τι χρειάζεται να κάνει κάποιος για να του δώσει ο Θεός ένα χάρισμα; Στην Καινή Διαθήκη στην παραβολή των ταλάντων, δηλαδή των χαρισμάτων που δίνει ο Θεός στον άνθρωπο, αν μελετήσουμε προσεκτικά το κείμενο θα βρούμε πολλά νοήματα, για τα χαρίσματα που μας δίνει ο Θεός. Και θα δούμε γιατί σε κάποιους ανθρώπους δίνει περισσότερα χαρίσματα και σε κάποιους άλλους δίνει λιγότερα. Φαίνεται ξεκάθαρα στην Καινή Διαθήκη ότι ο Θεός δεν ξεχωρίζει τους ανθρώπους. Στα μάτια του Θεού είναι όλοι ίσοι. Η διαφορετικότητα είναι στους ανθρώπους. Η διαφορετικότητα έγκειται στην ψυχή και την καρδιά του κάθε ανθρώπου. Ο Χριστός δίνει σε όλους το ίδιο, δεν δίνει κάτι διαφορετικό σε κάποιους. Το θέμα είναι εμείς πως το αξιοποιούμε ό,τι μας προσφέρει ο Θεός ή εμείς είμαστε υπεύθυνοι αν θα δεχθούμε αυτό που μας προσφέρει. Μέσα σε ολόκληρη την Καινή Διαθήκη, στα ευαγγελικά και αποστολικά κείμενα, βλέπουμε τον Ιησού Χριστό να λέει και να προσφέρει τα ίδια σε όλους τους μαθητές του. Η διδασκαλία του δεν είναι διαφορετική σε κάποιους μαθητές, τους διδάσκει όλους με τη ζωή Του και τα λόγια Του το ίδιο. Εμείς ακούγοντας και διαβάζοντας τα λόγια και το θέλημα του Θεού, είμαστε υπεύθυνοι αν θα αξιοποιήσουμε τα χαρίσματα που μας δίνει ο Θεός. Διότι σε όλους τους ανθρώπους δίνει χαρίσματα. Η καρδιά μας πρέπει να έχει αγάπη για να μπορεί να δεχθεί και να εφαρμόσει στην πράξη αυτά που μας προσφέρει ο Θεός.

διαβάστε περισσότερα »

Ο Θεός μας δίνει σταυρό για να σωθούμε και εμείς τον πετάμε!

  Ο Θεός μας δίνει σταυρό για να σωθούμε και εμείς τον πετάμε! Και όχι μόνο τον πετάμε, αλλά ζητάμε του Χριστού και τα ρέστα! Δεν καταλαβαίνουν οι άνθρωποι… Είμαστε για ξύλο… Όποια η μάχη, τοιαύτη και η νίκη. Στην αγορά του ουρανού, δεν υπάρχουν φθηνά πράγματα. Οι στιγμές του πόνου και της θυσίας είναι στιγμές ευλογίας. Κοντά σε κάθε σταυρό είναι και μία ανάσταση… Με τις θλίψεις σώζεται ο άνθρωπος· χωρίς θλίψεις δεν σώθηκε κανείς. Χωρίς θλίψεις και βάσανα, ας μην περιμένει κανείς ανάπαυση στην πέρα του τάφου ζωή. Με τις πρόσκαιρες θλίψεις, τις οποίες υπομένουμε, εξαγοράζουμε την μελλοντική, την αιώνιο χαρά και ανάπαυση. Υπάρχουν άνθρωποι που γογγύζουν και λένε, να οι άλλοι καλοπερνάνε και κάνουνε τόσες αμαρτίες και εμείς κάνουμε το σταυρό μας, με νηστείες, κοίτα τι τραβάμε! Μα ο Θεός τους έδωσε το σταυρό αυτόν, για να σωθούνε. Γιατί άνθρωπος χωρίς σταυρό, δεν θα πάει στον τάφο του Χριστού, αλλά στον τάφο του διαβόλου. Ο Θεός μας δίνει σταυρό για να σωθούμε και εμείς τον πετάμε! Και όχι μόνο τον πετάμε, αλλά ζητάμε του Χριστού και τα ρέστα! Δεν καταλαβαίνουν οι άνθρωποι… Είμαστε για ξύλο… Μας αξίζει!!! Πάρτε τον σταυρό σας, για να πάτε στον παράδεισο! Σε διαφορετική περίπτωση, όταν δεις την Αλήθεια, θα χτυπάς το κεφάλι σου, αλλά θα είναι πια αργά και δεν θα μπορείς να γυρίσεις πίσω για να τα διορθώσεις… Μέσα στις θλίψεις υπάρχει ο Χριστός και μέσα στην ανάπαυση (καλοπέραση) υπάρχει το πνεύμα του διαβόλου, που είναι η αιτία όλων των κακών. Πίσω από κάθε δοκιμασία κρύβεται η αγάπη του Θεού. Γιατί αν δεν προηγηθούν οι πειρασμοί και οι θλίψεις, δεν φτάνει κανείς να γιορτάσει μέσα του, την ανέκφραστη χαρά της θείας επισκέψεως. Άμα σκεφτόμαστε το αιώνιο κέρδος των δοκιμασιών, δεν θα στενοχωριόμαστε. Εάν θέλει ο Θεός να πάσχουμε, άρα έχει κάποιον σωτήριο σκοπό, τον οποίον εμείς οι γήινοι δεν μπορούμε να τον προβλέψουμε, ενώ η υπομονή και η μακροθυμία και το ταπεινό της παραδοχής του πειρασμού, πάντοτε, ναι, πάντοτε, θα φέρει κατόπιν σίγουρη ωφέλεια. Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας

διαβάστε περισσότερα »

Όποιος θάβει τα δικά του χαρίσματα, ζηλεύει τα χαρίσματα των άλλων.

  – Γέροντα, πώς θα βοηθηθεί κάποιος που ζηλεύει να ξεπεράσει τη ζήλεια; – Αν γνωρίσει τα χαρίσματα με τα όποια τον έχει προικίσει ο Θεός και τα αξιοποιήσει, τότε δεν θα ζηλεύει και η ζωή του θα είναι Παράδεισος. Πολλοί δεν βλέπουν τα δικά τους χαρίσματα· βλέπουν μόνον τα χαρίσματα των άλλων και τους πιάνει η ζήλεια. Θεωρούν τον εαυτό τους αδικημένο, μειωμένο, κι έτσι βασανίζονται και κάνουν τη ζωή τους μαύρη. «Γιατί αυτός να έχει αυτά τα χαρίσματα κι εγώ να μην τα έχω;», λένε. Μα εσύ έχεις άλλα χαρίσματα, εκείνος άλλα. Θυμάστε τον Κάιν και τον Άβελ; Δεν έψαξε ο Κάιν να βρει τα δικά του χαρίσματα, αλλά κοιτούσε τα χαρίσματα του Άβελ· οπότε καλλιέργησε τον φθόνο προς τον αδελφό του, μετά τα έβαλε και με τον Θεό και τελικά από τον φθόνο έφθασε στον φόνο. Και μπορεί αυτός να είχε περισσότερα και μεγαλύτερα χαρίσματα από τον Άβελ. – Γέροντα, πώς μπορεί κανείς, όταν βλέπει τα χαρίσματα των άλλων, να μη ζηλεύει, αλλά να χαίρεται; – Αν αξιοποιεί τα δικά του χαρίσματα και δεν τα θάβει, τότε θα χαίρεται με τα χαρίσματα των άλλων. Χρόνια τώρα βλέπω εδώ μια αδελφή τι φωνή έχει, τι ευλάβεια, και όμως δεν πάει να ψάλει. Και επειδή το δικό της χάρισμα το θάβει και δεν ψάλλει, μαραζώνει, όταν ακούει την άλλη που δεν έχει και τόσο καλή φωνή να ψάλλει. Δεν σκέφτεται ότι σ’ αυτήν έδωσε ο Θεός καλύτερη φωνή, αλλά δεν την καλλιεργεί. Γι’ αυτό, λέω, ο καθένας να ψάξει να δει μήπως το χάρισμα που βλέπει στον άλλον και το ζηλεύει το έχει και αυτός, αλλά δεν το καλλιεργεί, ή μήπως ο Θεός του έδωσε άλλο χάρισμα. Γιατί ο Θεός δεν αδικεί κανέναν, στον καθέναν έχει δώσει ένα διαφορετικό χάρισμα που θα τον βοηθήσει στην πνευματική του πρόοδο. Όπως ο ένας άνθρωπος δεν μοιάζει με τον άλλο, έτσι και το χάρισμα του ενός δεν μοιάζει με του άλλου. Προσέξατε καμμιά φορά τα αγριομπίζελα που έχετε εκεί κάτω στον φράχτη; Όλα είναι από μία ρίζα, αλλά έχουν διαφορετικά χρώματα και το ένα είναι πιο όμορφο από το άλλο. Και όμως το ένα δεν ζηλεύει το άλλο… Το καθένα χαίρεται με το χρώμα που έχει. Βλέπετε και τα πουλιά; Το καθένα έχει τη χάρη του, το δικό του κελάηδημα. Ας βρει λοιπόν ο καθένας τα χαρίσματα που του έδωσε ο Θεός, ας δοξάζει τον Καλό Θεό, όχι εγωιστικά, φαρισαϊκά, αλλά ταπεινά, αναγνωρίζοντας ότι δεν έχει ανταποκριθεί στις δωρεές του Θεού, και ας τα αξιοποιήσει στο εξής. – Γέροντα, ζηλεύω μερικές αδελφές, γιατί έχουν ορισμένα χαρίσματα που εγώ δεν τα έχω. – Σ’ εσένα ο Θεός έδωσε τόσα χαρίσματα κι εσύ ζηλεύεις τα χαρίσματα των άλλων; Μου θυμίζεις την κόρη ενός ζαχαροπλάστη που είχαμε στην Κόνιτσα. Ο πατέρας της της έδινε κάθε μέρα ένα μικρό κομμάτι ραβανί, για να μην την πειράξει το μεγάλο, και αυτή έβλεπε τα παιδιά στο σχολείο που έτρωγαν μεγάλο κομμάτι μπομπότα [1] και τα ζήλευε. «Τι μεγάλο κομμάτι τρώνε αυτά! έλεγε. Έμενα ο πατέρας μου μικρό μου δίνει». Ζήλευε την μπομπότα που έτρωγαν τα άλλα παιδιά, ενώ αύτη είχε ολόκληρο ζαχαροπλαστείο και έτρωγε ραβανί! Θέλω να πω, κι εσύ δεν εκτιμάς τα μεγάλα χαρίσματα που σου έδωσε ο Θεός, αλλά βλέπεις τα χαρίσματα των άλλων και ζηλεύεις. Ας μην είμαστε αχάριστοι προς τον Καλό Πατέρα μας Θεό, ο Όποιος έχει προικίσει όλα τα πλάσματά Του με χαρίσματα διάφορα, γιατί Αυτός γνωρίζει τι χρειάζεται ο καθένας μας, ώστε να μη βλαφθούμε. Εμείς όμως πολλές φορές κάνουμε σαν τα μικρά παιδιά και παραπονιόμαστε, γιατί δεν έδωσε και σ’ εμάς ο Πατέρας ένα φράγκο ή ένα δίφραγκο [2], όπως έδωσε στα αδέλφια μας, ενώ σ’ εμάς έχει δώσει ολόκληρο εκατοστάρικο. Νομίζουμε ότι αυτό που έδωσε σ’ εμάς δεν είναι τίποτε, γιατί περνάμε το εκατοστάρικο για χαρτί, και μας συγκινεί το φράγκο ή το δίφραγκο που έδωσε στα αδέλφια μας και κλαίμε και αγανακτούμε με τον Καλό Πατέρα μας! Γέροντας Παΐσιος

διαβάστε περισσότερα »
Χρονολογικό αρχείο

Φόρμα επικοινωνίας

Εορτολόγιο