Η υπέρ των μελών της Εκκλησίας μέριμνα δεν παραμένει στην επίγεια πραγματικότητα, αλλά εκτείνεται στην αιωνιότητα, συγκεντρώνοντας στην ίδια στιγμή το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, αυτό που ονομάζει η ορθόδοξη θεολογία ως εσχατολογικό παρόν. Η Εκκλησία σε αυτό το πλαίσιο θυμάται διαρκώς όλα τα κεκοιμημένα μέλη της, από κτίσεως κόσμου και τους γενάρχες Αδάμ και Εύα, έως και τον πιο πρόσφατα αποδημήσαντα αδελφό. Η έγνοια αυτή της Εκκλησίας φαίνεται ξεκάθαρα κάθε φορά που τελείται η Θεία Λειτουργία, οπότε ο ιερέας μνημονεύει τα ονόματα των κεκοιμημένων στην πρόθεση, προετοιμάζοντας τα Τίμια Δώρα. Η μνημόνευση των ονομάτων των κεκοιμημένων, αλλά και των ζώντων στη Θεία Λειτουργία λαμβάνει κανονικά χώρα δύο φορές, αφενός στην πρόθεση και αφετέρου στα Δίπτυχα, δηλαδή μετά τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων και την εκφώνηση του Εξαιρέτως. Σημαντική πτυχή της μνημόνευσης των κεκοιμημένων αποτελούν τα ιερά μνημόσυνα, δηλαδή οι συνοπτικές τελετές μνημόνευσης υπέρ αναπαύσεως της ψυχής των κεκοιμημένων αδελφών με την ταυτόχρονη παράθεση νεκρώσιμων κολλύβων. Η αξία των μνημοσύνων είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας και τη μνημόνευση των ονομάτων στην πρόθεση. Η αποκομμένη από τη Θεία Λειτουργία τέλεση μνημοσύνων κατά τη διάρκεια άλλων ακολουθιών (π.χ. Εσπερινός) ή επί του μνήματος στο κοιμητήριο συνιστά ευκαιρία προσευχής υπέρ του κεκοιμημένου, αλλά είναι ατελής και πρέπει να γίνεται μόνο συμπληρωματικά. Κάθε πράξη προσευχής συνεργεί στην ανάπαυση της ψυχής του κεκοιμημένου, αλλά η πληρότητά της βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στη τέλεση της Θείας Λειτουργίας, δηλαδή της απόλυτης έκφρασης της εκκλησιαστικής σύναξης.

  Μπλεγμένοι στις αμαρτίες και στα πάθη μας, θολωμένοι από την προσκόλλησή μας στα αισθητά και υλικά πράγματα αδυνατούμε συχνά να δούμε την προτεραιότητα, ό,τι ο Κύριος έλεγε: «Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην Αυτού, και όλα τα υπόλοιπα θα σας προστεθούν στη ζωή σας». Η προσήλωση στον Κύριο και στις άγιες εντολές Του είναι αξιολογικά το πρώτο στη ζωή μας, γιατί είναι αυτό που μας δίνει νόημα και δύναμη, ακόμη και προς υπέρβαση του φόβου του θανάτου. Και ο Κύριος δεν το απέκρυψε και δεν το αποκρύβει: «Να εργάζεσθε – λέει – όχι πρωτίστως για την τροφή σας που χάνεται, την υλική και αισθητή, αλλά για την τροφή που έχει αιώνιο χαρακτήρα». «Και τι να κάνουμε για να εργαζόμαστε τα έργα του Θεού;» ρωτούν οι Ιουδαίοι. Για να πάρουν τη συγκλονιστική απάντηση, κι εκείνοι και διαχρονικά όλοι οι άνθρωποι μαζί τους, ότι «Αυτό είναι το έργο του Θεού: να πιστέψετε σ’ Αυτόν που απέστειλε Εκείνος». Η πίστη στον Χριστό: την αρχή, τη μεσότητα και το τέλος του κόσμου, την πηγή της Ζωής, είναι η αληθινή εργασία του ανθρώπου. Κι αυτό προϋποθέτει ότι ο άνθρωπος δέχεται την αγάπη Εκείνου που τον έχει προσλάβει και τον έχει κάνει κομμάτι του εαυτού Του. Η δήλωση του αποστόλου Παύλου είναι παραπάνω από σαφής: Τι ζω ως άνθρωπος με το σώμα μου σ’ αυτήν τη ζωή; Την πίστη του Χριστού που με αγάπησε και παρέδωσε τον εαυτό Του για χάρη μου. «Ο δε νυν ζω εν σαρκί, εν πίστει ζω τη του Υιού του Θεού, του αγαπήσαντός με και παραδόντος εαυτόν υπέρ εμού». Πίστη στον Χριστό ως τον Θεό που ενανθρώπησε σημαίνει ότι βρίσκομαι μέσα στην αγάπη Του και στην ίδια φορά και πορεία ζωής συνεπώς μ’ Εκείνον. Κι αυτό θα πει συσταύρωση μαζί Του. Ο απόστολος Παύλος για να πει το βίωμά του απεκάλυψε προηγουμένως: «Είμαι σταυρωμένος μαζί με τον Χριστό, γι’ αυτό και δεν ζω εγώ αλλά ο Χριστός μέσα στην ύπαρξή μου». Συσταύρωση με τον Χριστό σημαίνει θυσιαστική αγάπη για χάρη του κόσμου όλου, ταπείνωση και εξουδένωση έως θανάτου που φέρνει όμως την Ανάσταση. Δύσκολα πράγματα που μας κάνουν να καταλαβαίνουμε ότι το να ’σαι χριστιανός συνιστά πάντοτε την απόλυτη εξαίρεση μέσα στον γενικό κανόνα της ευκολίας της αμαρτίας του κόσμου. Αλλά είναι η εξαίρεση της Ζωής στον κανόνα του θανάτου

– Γέροντα, όταν κάνει ελεημοσύνη κανείς, αλλά νιώθει ένα κενό, τι φταίει; – Να προσέξει μήπως κινείται από ανθρωπαρέσκεια. Όταν έχει καθαρά κίνητρα, αισθάνεται χαρά. Σε μια πόλη ξέρετε τι έκαναν μια φορά; Μου το έλεγε ένας γνωστός μου ευλαβής δικηγόρος. Πλησίαζαν Χριστούγεννα και είπαν μερικοί Χριστιανοί να μαζέψουν διάφορα πράγματα, να τα κάνουν δέματα και να τα μοιράσουν στην πλατεία στους φτωχούς – ήταν τότε μετά την Κατοχή που οι άνθρωποι είχαν ανάγκη. Τους λέει ο δικηγόρος: «Αφού ξέρουμε ποιοι είναι οι φτωχοί, καλύτερα να τα δώσουμε αθόρυβα». «Όχι, του λένε, να τα μοιράσουμε στην πλατεία εις δόξαν Θεού, για να δουν ότι ενδιαφερόμαστε». «Μα δεν κάνει, τους ξαναλέει αυτός. Πού το βρήκατε γραμμένο να γίνεται έτσι η ελεημοσύνη;». Το δικό τους εκείνοι, «εις δόξαν Θεού…». Με κανέναν τρόπο δεν μπορούσε να τους πείσει. Αφού είδε και απόκαμε, τους άφησε. Συγκέντρωσαν λοιπόν τα δέματα στην μεγάλη πλατεία της πόλεως και ανακοίνωσαν κιόλας ότι εκεί θα μοιράσουν δέματα. Το έμαθαν όλοι και όρμησαν κάτι άνθρωποι μπαμπάτσικοι, σαν γορίλλες, και μάζευαν-μάζευαν, τα άρπαξαν όλα. Και έτσι πήραν τα δέματα όσοι ήταν βάρβαροι και δεν είχαν ούτε ανάγκη, και οι καημένοι οι φτωχοί έμειναν με άδεια χέρια. Μόλις πήγαν οι υπεύθυνοι να αντιδράσουν, τους έδωσαν και ένα ξύλο γερό «εις… δόξαν Θεού!». Βλέπετε πώς λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι! Σέ έναν κοσμικό δικαιολογείται και να υπερηφανευθεί και να κάνει διαφήμιση, αλλά στους πνευματικούς ανθρώπους πώς να δικαιολογηθεί; Από το βιβλίο: Λόγοι του Γέροντος Παισίου Β’. Πνευματική αφύπνιση. Έκδοση: Ιερόν Ησυχαστήριον Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος. Σουρωτή Θεσσαλονίκης. 1999.

Αγαπητοί αναγνώστες είναι σίγουρο ότι όλοι συγκλονιζόμαστε ως πρόσωπα αλλά και γενικότερα ως κοινωνία, όταν κατά καιρούς ακούμε και αποκαλύπτονται περιπτώσεις κακοποιήσεως ή σεξουαλικής εκμεταλλεύσεως ανηλίκων, είτε αυτά βρίσκονται στις οικογένειές τους είστε σε δομές και ιδρύματα! Δυστυχώς η τρέχουσα επικαιρότητα στη χώρα μας, λες και πρόκειται για μάστιγα ή πανδημία, ξεφυτρώνουν περιστατικά, σαν τα μανιτάρια το ένα μετά το άλλο, που πλέον από μεμονωμένα περιστατικά μοιάζουν με κοινές πρακτικές και φυσικά αντί να τραυματίζονται αθώες και παιδικές ψυχές έπρεπε να προστατεύονται ιδιαίτερα στην πιο τρυφερή τους ηλικία! Σε αυτή την πρακτική καταρρέει δυστυχώς στα μάτια μας και η ελπίδα που είχαμε για ένα καλύτερο αύριο αφού όλοι κοιτάμε αποσβολωμένοι όσα ακούγονται και αποκαλύπτονται  για πολυβραβευμένες δομές πρότυπο που όλοι είχαμε σε εκτίμηση και όλοι ευχόμαστε να είναι ψέματα και ένα «κακό όνειρο», που θα «ξυπνήσουμε» και δεν θα ισχύει τίποτα, όλα θα είναι σαν πριν! Αν όμως δεν γίνει αυτό, τι γίνεται δεν έχουμε ελπίδα; Για να ανατρέξουμε στην Εκκλησία και στο Συναξάρι της να δούμε μήπως υπάρχει και το ξεχνάμε! Ακολουθήστε μας! Στις 26 Νοεμβρίου κάθε χρόνο η Εκκλησία μας μεταξύ άλλων Αγίων τιμά και την μνήμη του Οσίου Στυλιανού του Παφλαγόνος ο οποίος εικονίζεται να κρατάει ένα παιδί συνήθως ή πολλά μικρά παιδιά στην αγκαλιά του και αυτό φυσικά όχι τυχαία. Ας δούμε σύντομα το βίο του έχει πράγματι πολλή ενδιαφέρον : Ο Όσιος Στυλιανός γεννήθηκε στην Παφλαγονία και ήταν τέκνο μιας πλούσιας και ευσεβής οικογένειας. Ενώ τα χρήματα και τα υλικά αγαθά δεν έλειπαν στην οικογένεια, παρόλα αυτά διδάχτηκε ο Στυλιανός από  νωρίς από τους γονείς του να είναι εγκρατής και να θεωρεί το χρήμα μέσο για την ανακούφιση και περίθαλψη των φτωχών και των αρρώστων και όχι να το οικειοποιείται αποκλειστικά και κυρίως να ελέγχεται από αυτό και από τις κοσμικές ηδονές. Μεγαλώνοντας ο Όσιος και έχοντας αυτή την ανατροφή και λιτή ζωή, όταν κοιμήθηκαν οι γονείς και δεν είχε πλέον κάτι να τον κρατάει στον κόσμο, διαμοίρασε όλη την πλούσια κληρονομιά του και πήγε σαν ασκητής στην έρημο. Εκεί γνωρίστηκε με άλλους ασκητές, που ζούσε μαζί τους με αδελφική αγάπη, χριστιανική συγκατάβαση και επιείκεια. Δεν λύπησε ποτέ κανένα, μεγάλη του χαρά μάλιστα, ήταν να επαναφέρει τη γαλήνη στις ταραγμένες ψυχές. Η φήμη της θαυμαστής ασκητικής του ζωής γρήγορα έφθασε και εξαπλώθηκε μέχρι τις πόλεις, και πολλοί έτρεχαν να τον βρουν για να ζητήσουν απ’ αυτόν τις πνευματικές του οδηγίες. Ο όσιος Στυλιανός, παρά την ερημική και ασκητική ζωή του, που φυσικά δεν διάλεξε τον δρόμο του εγγάμου βίου και της οικογένειας και της απόκτησης και ανατροφής κατά σάρκα τέκνων, εν τούτοις έτρεφε μεγάλη στοργή και συμπάθεια προς τα παιδιά, που τόσο αγαπούσε και ο Κύριος και μας τα έδινε ως παράδειγμα και πρότυπα ως τα μεγαλύτερα για  την Βασιλεία Του. Έχοντας αυτό το παράδειγμα του Κυρίου βαθιά στη καρδιά του υλοποίησε και στον βίο του σε απόλυτο βαθμό. Οπότε και δίδασκε με όλη τη δύναμη της  ψυχής του τα εξής : « Αν η ταπεινοφροσύνη αποτελεί θεμέλιο των αρετών, η παιδική ηλικία από τη φύση της είναι περισσότερο ενάρετη, απ’ ότι οι μεγαλύτεροι των φιλοσόφων ακόμη και των ερημιτών ασκητών». Ο Άγιος δεν έμεινε φυσικά μόνο στην θεωρεία αλλά κυρίως στη πράξη βοήθησε πολλοί τα παιδιά της περιοχής και της εποχής του αφού πολλές φορές οι γονείς έφερναν προς αυτόν τα παιδιά τους για να τα ευλογεί, όσα ήταν άρρωστα να τα θεραπεύει και τα προστάτευε με την προσευχή του σε όλη τους την ζωή.  Επίσης πολλά άτεκνα ζευγάρια χάρις την θαυματουργική χάρη του Αγίου, που του παραχωρήθει από τον Θεό αποκτούσαν παιδί και πολλά από ευγνωμοσύνη και αναγνώριση λάμβαναν το όνομα του Οσίου. Τέλος ο Όσιος Στυλιανός κοιμήθηκε πλήρης ήμερων αλλά και αρετών. Επομένως μπορεί εμείς οι σύγχρονοι άνθρωποι  να απογοητεύουμε, παρ όλες τις καλές μας προσπάθειες και προθέσεις, όμως τα παιδιά δεν είναι χωρίς ελπίδα, έχουν τον φιλάνθρωπο Θεό, τις πρεσβείες και την σκέπη της Παναγίας μας και την προστασία του Αγίου Στυλιανού που και μετά την κοίμησή του συνεχίζει να προστατεύει και να καθοδηγεί τα παιδιά και τους γονείς τους. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι δομές και ιδρύματα που ασχολούνται με παιδιά (μεταξύ αυτών και το πρώην ΠΙΚΠΑ Βούλας), το εκκλησάκι τους είναι αφιερωμένο στον Άγιο Στυλιανό και όλα λίγο πολύ έχουν κάτι να διηγηθούν από την προστασία του. Ας τα προστατεύει λοιπόν ο Άγιος όλα τα παιδιά του κόσμου, γιατί σαν κοινωνία χάσαμε την παιδικότητα μας δυστυχώς και είναι ζητούμενο! Ας την ξαναβρούμε! Αμήν!

  Ότα η αμαρτία δεν εμποδίζει την καρδιά που έμαθα να ελεεί, να κάμνει ελεημοσύνες! Ο Αββάς Τιμόθεος ο πρεσβύτερος είπε στον Αββά Ποιμένα: – Είναι μια γυναίκα στην Αίγυπτο που πορνεύει, και τα χρήματα που κερδίζει τα δίνει ελεημοσύνη. Και ο γέροντας παρατήρησε: – Δεν θα μείνει στην πορνεία. Γιατί φαίνεται πως υπάρχει μέσα της ο σπόρος της πίστεως. Μετά από λίγο καιρό επισκέφθηκε τον Τιμόθεο η μητέρα του, και τη ρώτησε: – Εκείνη η γυναίκα συνεχίζει την πορνεία; – Ναι, και μάλιστα αύξησε τους εραστές της. Πλην όμως, αύξησε και την ελεημοσύνη της. Ο αββάς Τιμόθεος το ανακοίνωσε στον αββά Ποιμένα. Κι αυτός ξανάπε: – Δεν θα μείνει στην πορνεία. Λίγο αργότερα ήρθε πάλι η μητέρα του αββά Τιμόθεου και του είπε: – Το ξέρεις, πως η πόρνη εκείνη ήθελε να έρθει μαζί μου, για να της διαβάσεις μια ευχή; Μόλις το άκουσε ο αββάς Τιμόθεος, το είπε κι αυτό στον αββά Ποιμένα. Κι αυτός τον συμβούλεψε: – Καλύτερα πήγαινε να τη συναντήσεις εσύ. Σηκώθηκε τότε και πήγε. Όταν τον είδε η γυναίκα και άκουσε από το στόμα του το λόγο του Θεού, κατανύχθηκε, έκλαψε και του είπε: – Από σήμερα αφιερώνομαι στο Θεό και δεν ξαναπέφτω στην πορνεία. Και αμέσως έφυγε για ένα μοναστήρι, όπου έζησε θεάρεστα.  

  Όσοι επιθυμούν να τελέσουν Αρτοκλασία υπέρ ελέους και υγείας στην Ιερά Αγρυπνία μπορούν να το δηλώσεις στους Ιερείς του Ναού.

Τα φερσίματα των παιδιών έχουν άμεση σχέση με την κατάσταση των γονέων. Όταν τα παιδιά πληγώνονται απ’ την κακή μεταξύ των γονέων τους συμπεριφορά, χάνουν δυνάμεις και διάθεση να προχωρήσουν στην πρόοδο. Κακοχτίζονται και το οικοδόμημα της ψυχής τους κινδυνεύει από στιγμή σε στιγμή να γκρεμισθεί. Είχαν έλθει δύο κοπελίτσες και η μία είχε κάτι πολύ άσχημα βιώματα και με ρωτούσαν που οφείλονται. Και τους είπα: -Είναι απ’ το σπίτι, απ’ τους γονείς σας. Κι όπως την «έβλεπα» τη μία, λέω: -Εσύ απ’ την μητέρα σου τα έχεις κληρονομήσει αυτά. -Κι όμως, λέει, οι γονείς μας είναι τόσο τέλειοι άνθρωποι. Είναι χριστιανοί, εξομολογούνται, μεταλαμβάνουν, που μπορεί να πει κανείς, ζήσαμε μέσα στη θρησκεία. Εκτός… αν φταίει η θρησκεία, απαντάει εκείνη. Τους λέω: -Τίποτα δεν πιστεύω απ’ αυτά που μου λέτε. Εγώ ένα μόνο βλέπω, οι γονείς σας δεν την ζουν τη χαρά του Χριστού. Πάνω σ’ αυτό η άλλη είπε: -Άκουσε, Μαρία. Καλά λέει ο παππούλης. Έχει δίκιο. Οι γονείς μας πάνε στον πνευματικό, στην Εξομολόγηση, στη Θεία Μετάληψη, ναι. Αλλά είχαμε ποτέ ειρήνη στο σπίτι; Ο πατέρας συνεχώς γκρίνιαζε με τη μητέρα μας. Διαρκώς πότε ο ένας δεν έτρωγε, πότε ο άλλος δεν ήθελε να πάνε κάπου μαζί. Έχει δίκιο, λοιπόν, ο παππούλης. Το παιδί θέλει κοντά του ανθρώπους θερμής προσευχής. Όχι ν’ αρκείται η μητέρα στο αισθητό χάδι για το παιδί της, αλλά να προσφέρει συγχρόνως και το χάδι της προσευχής. Το παιδί αισθάνεται στο βάθος της ψυχής του το πνευματικό χάδι, που μυστικά στέλνει η μητέρα του, και έλκεται προς αυτήν. Νιώθει ασφάλεια, σιγουριά, όταν η μητέρα με τη συνεχή, την επίμονη και θερμή προσευχή της αγκαλιάζει το παιδί της μυστικά και το ελευθερώνει απ’ ό,τι το σφίγγει. Οι μητέρες ξέρουν να αγχώνονται, να συμβουλεύουν, να λένε πολλά, αλλά δεν έμαθαν να προσεύχονται. Οι πολλές συμβουλές και υποδείξεις κάνουν πολύ κακό. Όχι πολλά λόγια στα παιδιά. Τα λόγια χτυπάνε στ’ αυτιά, ενώ η προσευχή πηγαίνει στην καρδιά. Προσευχή χρειάζεται, με πίστη δίχως άγχος, αλλά και καλό παράδειγμα. Όλα απ’ την προσευχή, τη σιωπή και την αγάπη γίνονται. Καταλάβατε τα αποτελέσματα της προσευχής; Αγάπη εν προσευχή, εν Χριστώ αγάπη. Αυτή ωφελεί πραγματικά. Όσο θ’ αγαπάτε τα παιδιά με την ανθρώπινη αγάπη, που είναι συχνά παθολογική, τόσο θα μπερδεύονται, τόσο η συμπεριφορά τους θα είναι αρνητική. Όταν όμως η αγάπη σας θα είναι μεταξύ σας και προς τα παιδιά χριστιανική και αγία, τότε δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα. Η αγιότητα των γονέων σώζει τα παιδιά. Για να γίνει αυτό πρέπει να επιδράσει η θεία χάρις στις ψυχές των γονέων. Κανείς δεν αγιάζεται μόνος του. Η ίδια η θεία χάρις μετά θα φωτίσει, θα θερμάνει και θα ζωογονήσει τις ψυχές των παιδιών. Να προσεύχεσαι και, όταν πρέπει, να μιλάς στα παιδιά με αγάπη. Πιο πολύ να κάνεις προσευχή και λίγα λόγια να τους λες. Πολλή προσευχή και λίγα λόγια σε όλους. Να μη γινόμαστε ενοχλητικοί, αλλά να προσευχόμαστε μυστικά και μετά να μιλάμε κι ο Θεός θα μας βεβαιώνει μέσα μας αν η ομιλία μας είναι δεκτή στους άλλους. Αν δεν είναι πάλι, δεν θα μιλάμε. Θα προσευχόμαστε μυστικά μόνο. Διότι και με το να μιλάμε, γινόμαστε ενοχλητικοί και κάνουμε τους άλλους ν’ αντιδρούν και καμιά φορά ν’ αγανακτούν. Γι’ αυτό πιο καλά είναι να τα λέει κανείς μυστικά στην καρδιά των άλλων παρά στ’ αυτί τους, μέσω της μυστικής προσευχής. Να προσεύχεσαι και μετά να μιλάς. Έτσι να κάνεις στα παιδιά σου. Άμα διαρκώς τους δίδεις συμβουλές, θα γίνεις βαρετή κι όταν θα μεγαλώσουν, θα αισθάνονται ένα είδος καταπιέσεως. Να προτιμάς, λοιπόν, την προσευχή. Να τους μιλάς με την προσευχή. Να τα λες στον Θεό κι ο Θεός θα τα λέει μέσα τους. Δηλαδή, δεν πρέπει να συμβουλεύεις τα παιδιά σου έτσι, με φωνή που να την ακούνε τ’ αυτιά τους. Μπορείς να το κάνεις κι αυτό, αλλά προπάντων πρέπει να μιλάς για τα παιδιά σου στον Θεό. Να λες: «Κύριε Ιησού Χριστέ, φώτισε τα παιδάκια μου. Εγώ σ’ Εσένα τα αναθέτω. Εσύ μου τα έδωσες, μα κι εγώ είμαι αδύναμη, δεν μπορώ να τα κατατοπίσω· γι’ αυτό, Σε παρακαλώ, φώτισέ τα». Κι ο Θεός θα τους μιλάει. Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλιβίτης

Όταν αυξηθεί η χάρη του Θεού στον άνθρωπο, τότε από τον πόθο της αρετής καταφρονεί το θάνατο, και βρίσκει πολλούς λόγους, στην ψυχή του, για να υποφέρει τις θλίψεις. Και όσα θεωρούνται βλαβερά για το σώμα, και επέρχονται ξαφνικά στην ανθρώπινη φύση, για να την κάνουν να υποφέρει, δεν τα λογαριάζει καθόλου, συγκρίνοντάς τα με τα ελπιζόμενα αγαθά. Άλλωστε, δεν είναι δυνατό να γνωρίσει την αλήθεια χωρίς τους πειρασμούς που παραχωρεί ο Θεός. Και αυτό το ξέρει καλά. Όταν όμως ο άνθρωπος στερηθεί πολύ τη χάρη του Θεού, τότε όλα τα λυπηρά που αναφέραμε βρίσκονται μπροστά του, και νομίζει ότι οι ανθρώπινες γνώσεις του, με τις οποίες εξετάζει τα πράγματα, είναι ανώτερες από την πίστη στο Θεό, και ότι η εμπιστοσύνη στο Θεό σε τίποτε δε βοηθάει, και ότι η πρόνοια του Θεού για τον άνθρωπο είναι ανύπαρκτη. Σε όλα αυτά, είναι μέσα οι πονηροί δαίμονες, που τον ενεδρεύουν και του ρίχνουν τα βέλη τους, χωρίς να το καταλαβαίνει. Αν πεθάνει ο άνθρωπος, έχοντας ζήσει με την ελπίδα να γνωρίσει αισθητώς τα μυστήρια του Θεού, και αν ακόμη δε δει αυτή τη γη της τελειότητας από κοντά, πιστεύω ότι θα κληρονομήσει τη βασιλεία του Θεού μαζί με τους αρχαίους δικαίους της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτοί είχαν την ελπίδα να φθάσουν την τελειότητα, αλλά δεν αξιώθηκαν να τη δουν, σύμφωνα με το λόγο του αποστόλου Παύλου (Εβρ. 11:39). Επειδή λοιπόν εργάσθηκαν την αρετή σ’ όλη τους τη ζωή, μέχρι που κοιμήθηκαν, θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού. Και αν ακόμη ένας άνθρωπος δε γνώρισε αισθητώς τα μυστήρια του Θεού, παρά μόνο μέσα από καθρέφτη, και ήλπισε ότι θα τα απολαύσει από μακριά, και με αυτή την ελπίδα πέθανε, να ξέρεις ότι πήγε στον τόπο των αγίων πατέρων του. Και αν δεν αξιώθηκε σ’ αυτή τη ζωή την τέλεια χάρη του Θεού, όμως μπορούσε να αποκόψει τους πονηρούς λογισμούς, επειδή πάντοτε επικοινωνούσε μαζί της, και την είχε στη σκέψη του και την επιθυμούσε σ’ όλη του τη ζωή. Και επειδή με αυτή την ελπίδα η καρδιά του ήταν γεμάτη από την ευσπλαχνία του Θεού, φεύγει από τον κόσμο τούτο μαζί με τους δικαίους. Άμα ο άνθρωπος απορρίψει για τον εαυτό του κάθε αισθητή βοήθεια και κάθε ανθρώπινη ελπίδα, όπως συμβαίνει με τους ησυχαστές, και αφιερωθεί στο Θεό με εμπιστοσύνη και καθαρή καρδιά, αμέσως ακολουθεί η θεία χάρη και του αποκαλύπτει τη δύναμή της βοηθώντας τον με πολλούς τρόπους. Πρώτα πρώτα στα φανερά σωματικά προβλήματα, όπου του δείχνει εμφανώς τη δύναμη της πρόνοιας του Θεού γι’ αυτόν προσωπικά. Και καθώς βλέπει τη φανερή βοήθεια του Θεού, βεβαιώνεται και για τη μυστική βοήθεια του Θεού, όπως ταιριάζει στο ταπεινό και άκακο φρόνημά του και στη σεμνή διαγωγή του. Καταλαβαίνει δηλαδή πώς τακτοποιούνται οι σωματικές του ανάγκες χωρίς κόπο, αφού δε φροντίζει καθόλου γι’ αυτές. Και η θεία χάρη τον απαλλάσσει από πολλά δυσάρεστα και επικίνδυνα πολλές φορές, πράγματα, χωρίς αυτός να τα καταλαβαίνει. Όλα αυτά τα αποδιώχνει απ’ αυτόν, ανεπαίσθητα, η θεία χάρη, με θαυμαστό τρόπο, και τον σκεπάζει σαν την κλώσσα, που ανοίγει τα φτερά της και σκεπάζει τα κλωσσόπουλα, για να μην πάθουν κανένα κακό. Έτσι, του δείχνει (η θεία χάρη), στα μυστικά μάτια της ψυχής του, πώς πλησίαζε η απώλειά του, και φυλάχθηκε αβλαβής. Έτσι, τον γυμνάζει στα πνευματικά και του φανερώνει τις ενέδρες και τις μηχανές των κακών και ακατάληπτων λογισμών. Και τότε, εύκολα τους καταλαβαίνει, και παρακολουθεί πώς ο ένας διαδέχεται τον άλλο, και πώς παραπλανούν και εξαπατούν τον άνθρωπο, και σε ποιο λογισμό κολλάει ο νους, και πώς γεννιούνται ο ένας από τον άλλο, και εξολοθρεύουν την ψυχή. Και κάνει (η θεία χάρη) καταγέλαστη στα πνευματικά του μάτια κάθε ενέδρα και παγίδα των δαιμόνων, και αποκαλύπτει πώς εξαφανίζονται οι κακοί λογισμοί τους, και του δίνει σοφία και σύνεση, ώστε να καταλαβαίνει τι μέλλει να συμβεί. Ακόμη, ανατέλλει μέσα στην απλή καρδιά του ένα μυστικό φως, για να βλέπει τα πάντα, και τη δύναμη των λεπτών συλλογισμών, και του δείχνει φανερά τι έμελλε να πάθει, αν δεν εγνώριζε τις δαιμονικές πανουργίες. Και τότε γεννιέται μέσα του η βεβαιότητα ότι για κάθε πράγμα, μικρό και μεγάλο, πρέπει να ζητούμε στην προσευχή μας τη βοήθεια του Δημιουργού μας. Και όταν η θεία χάρη στεριώσει το φρόνημά του, ώστε να εμπιστεύεται σε όλα, και ολοκληρωτικά, το Θεό, τότε αρχίζει να μπαίνει λίγο λίγο στους πειρασμούς. Και παραχωρεί ο Θεός να σταλούν σ’ αυτόν πειρασμοί, όσους μπορεί να αντέξει και να αντιμετωπίσει. Και κατά τη διάρκεια αυτών των πειρασμών τον προσεγγίζει η θεία βοήθεια κατά τρόπον αισθητό, για να ενθαρρυνθεί στον αγώνα του. Κι αυτό γίνεται, μέχρι να γυμνασθεί, σιγά σιγά με τον καιρό, και αποκτήσει σοφία, και περιφρονήσει τους νοητούς εχθρούς με την πλήρη εμπιστοσύνη του στο Θεό. Χρειάζεται λοιπόν να αποκτήσει αυτή την πείρα, γιατί, αλλιώς, δεν μπορεί να αποκτήσει σοφία στους πνευματικούς πολέμους, και να γνωρίσει την πρόνοια και τη δύναμη του Θεού, και να στερεωθεί μυστικά στην πίστη του. (71-2). Από το βιβλίο: Κωνσταντίνου Καρακόλη, Ανθολόγιο από την ασκητική εμπειρία του Αγίου Ισαάκ του Σύρου. Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», σελ. 68. (Οι αριθμοί στο τέλος κάθε λήμματος αντιστοιχούν στις σελίδες του ελληνικού κειμένου: «Του Οσίου Πατρός ημών Ισαάκ, Επισκόπου Νινευΐ, του Σύρου, Τα Ευρεθέντα Ασκητικά», Λειψία 1770, Ανατυπούμενα επιμελεία Ιωακείμ Σπετσιέρη, Ιερομονάχου. Αθήναι.)

Τι σημαίνει «από τα βάθη»; Όχι απλώς με το στόμα ούτε απλώς με τη γλώσσα μου, διότι τα λόγια ξεχύνονται και όταν ακόμη  η σκέψη μας πλανιέται, αλλά από τα βάθη της καρδιάς, με πολλή φροντίδα και προθυμία, από αυτά τα θεμέλια της διάνοιάς μου. Διότι τέτοιες είναι οι ψυχές εκείνων που ζουν μέσα στις θλίψεις συγκινούν ολόκληρη την καρδιά, καλώντας τον Θεό με πολλή κατάνυξη και γι’ αυτό βέβαια εισακούονται. Οι προσευχές αυτού του είδους έχουν μεγάλη δύναμη δεν ανατρέπονται, ούτε κλονίζονται, και αν ακόμη επιτεθεί με μεγάλη ορμή ο διάβολος. Και όπως ακριβώς ένα ισχυρό δένδρο, που έχει απλωμένη τη ρίζα του βαθιά μέσα στη γη και σφίγγει το χώμα της, αντιστέκεται σε κάθε ορμή των ανέμων, ενώ εκείνο που έχει τις ρίζες του στην επιφάνεια της γης, μόλις φυσήξει ένα μικρό αεράκι κλονίζεται και σωριάζεται στη γη το ίδιο συμβαίνει και με την προσευχή εκείνη που βγαίνει από τα βάθη της ψυχής και ανεβαίνει από τα κάτω προς τα επάνω, και αν ακόμη εμφανισθούν αμέτρητες σκέψεις, και αν ακόμη ορμήσει ολόκληρη η παράταξη του διαβόλου, παραμένει ακατάπαυστη και αμετάτρεπτη, χωρίς να υποχωρεί, ενώ εκείνη που βγαίνει από το στόμα και τα χείλη και δεν ανεβαίνει μέσα από τα βάθη της καρδιάς, ούτε στον Θεό μπορεί να ανεβεί από την αδιαφορία εκείνου που προσεύχεται. Διότι αυτόν που προσεύχεται με τον τρόπο αυτόν, μόλις συμβεί κάποιος χτύπος, τον απέσπασε μόλις γίνει κάποιος θόρυβος, τον απομάκρυνε από την προσευχή και το στόμα ομιλεί, ενώ η καρδιά είναι άδεια και η διάνοια έρημη. Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Τα Ευαγγέλια δε λένε ποιος έφερε τα παιδάκια και τα βρέφη στον Ιησού. Ίσως οι πατεράδες τους, μπορεί και οι μητέρες ή τα μεγαλύτερα αδέλφια τους. Τα ’φεραν, θυμάται ο Μάρκος, «για να τ’ αγγίξει, αλλά οι μαθητές μάλωναν εκείνους που τα έφεραν. Ο Ιησούς, όμως, όταν τους είδε, αγανάκτησε και τους είπε: Αφήστε τα παιδιά να ’ρχονται σε μένα και μην τα εμποδίζετε, γιατί σε ανθρώπους σαν κι αυτά ανήκει η βασιλεία του Θεού. Πραγματικά, σας λέω, όποιος δε δεχτεί τη βασιλεία του Θεού σαν παιδί, αυτός ποτέ δε θα μπεί σ’ αυτήν. Κι αφού τα αγκάλιασε, τα ευλογούσε, βάζοντας τα χέρια του πάνω τους». (Μαρκ. 10, 13-16). Το άγγιγμα του χεριού του ανθρώπου του Θεού μεταδίδει χάρη, και τα παιδάκια ήλθαν στον Ιησού ζητώντας τη χάρη του Θεού. Οι μαθητές ωστόσο δεν το θεώρησαν ορθό να ενοχληθεί ο Δάσκαλος για τα μικρά παιδιά, ή ίσως δε θεώρησαν πως τα παιδάκια είχαν ανάγκη να πάρουν ή μπορούσαν να δεχτούν τη θεία χάρη. Βλέποντάς το αυτό ο Ιησούς αγανάκτησε, γράφει ο Μάρκος. Και είναι η μόνη φορά στα Ευαγγέλια που λέγεται ότι ο Ιησούς αγανάκτησε. Συγκινήθηκε, επιτίμησε, θύμωσε, μα μόνο εδώ αγανάκτησε – για τη συμπεριφορά των μεγάλων προς τα παιδιά. Όσοι προσπαθούν να χωρίσουν τον Ιησού από τα παιδιά θα αντιμετωπίσουν την αγανάκτησή του. Όσοι, ξέροντας την αδυναμία τους, έρχονται με εμπιστοσύνη στο Θεό, θα πάρουν δώρο τη Βασιλεία του. Κι ας παν να λένε ό,τι θέλουν οι κριτές και οι επικριτές, οι λογικοί, οι συνετοί, οι δίκαιοι και οι υπολογιστές. Η χάρη του Θεού δεν είναι φτηνή, αλλά το αντίτιμό της το πληρώνει ο Ίδιος, που ξέρει τα «συμφέροντά» του καλύτερα από τους «υπερασπιστές» του. Οι Φαρισαίοι, ως σήμερα αγωνίζονται να εμποδίσουν τα παιδιά να έλθουν στον Ιησού. Να μην έρχονται στη λειτουργία, λένε τώρα, γιατί ενοχλούν, ή, γιατί δεν καταλαβαίνουν. Φαρισαίε τυφλέ, μαζεύτηκε ποτέ καμιά οικογένεια στην πατρική γιορτή χωρίς να ’ναι και τα παιδιά εκεί, να τρέχουν, να τρώνε, να φωνάζουν; Γιατί, λοιπόν, στο Δείπνο του δεν έχει δικαίωμα ο Δεσπότης να έχει κοντά του τα παιδιά του; Κι αν τα πετάξεις έξω και τα σιωπήσεις αυτά, νομίζεις θα προσευχηθείς; Για σε δε θα λαλήσουν τ’ αηδόνια (τα ’χεις σκοτώσει μέσα σου). Κανείς δεν μπορεί να χωρίσει τον Ιησού από τα παιδάκια. Από τα μουντά βιομηχανικά προάστια της σύγχρονης Τεχνούπολης ως τους μελαγχολικούς προσφυγικούς συνοικισμούς, όπου στη γη οι μαύροι άνθρωποι έχουνε κλείσει τα παιδιά, ο Ιησούς είναι μαζί τους – έτσι όπως τον είδε ο Rouault στον πίνακά του Le Christdans labanlieue. Στο μακρύ σκοτεινό δρόμο με τα σπίτια αποθήκες, με τις πελώριες μαύρες πόρτες και τ’ ατέλειωτα μονότονα παράθυρα που χάσκουν σαν δαιμονικά άδεια μάτια, η απαίσια καπνοδόχος δεν μπορεί να κρύψει το φεγγάρι. Κι ο Χριστός συνοδεύει στην ερημιά δυό μοναχικά παιδάκια. Αρχ. Παύλου Εγγλεζάκη

  Η καταστροφή του ανθρώπου είναι όταν έχει τα πάντα (υλικά αγαθά) «επ’ αφθονία». Τότε δύσκολα αισθάνεται την παρουσία του Θεού και τις ευεργεσίες Του. Θέλεις να παρασύρεις μακριά από τον Θεό κάποιον; Δώστου άφθονα τα υλικά. Ε, και τον Θεό θα ξεχάσει και τα πάντα… Γι’ αυτό όταν κάποια δυσκολία μας συμβαίνει, δεν πρέπει να δυσανασχετούμε, αλλά να καταλαβαίνουμε, ότι ο Θεός μ’ αυτό θέλει να μας φέρει πιο κοντά Του και να συναισθανόμαστε έτσι, ότι των πάντων χορηγός είναι Αυτός. Σήμερα οι άνθρωποι τα έχουν όλα και γι’ αυτό δεν εκτιμούν τίποτε. Αν όμως έρθει δύσκολος καιρός, πείνα κ.λπ., και δεν έχουν τι να φάνε, τότε θα εκτιμήσουν και το ψωμί και την μαρμελάδα και όσα θα στερηθούν. Άμα δεν δοξάζουμε τον Θεό, επιτρέπει ο Θεός να έρθει μια δοκιμασία, για να εκτιμήσουμε τα πράγματα. Ενώ, όταν τα εκτιμούμε, δεν επιτρέπει ο Θεός να συμβεί κάτι το κακό. Σήμερα οι πιο πολλοί δεν στερούνται, γι’ αυτό δεν έχουν φιλότιμο. Αν δεν κοπιάζει κανείς, δεν μπορεί να εκτιμήσει και τον κόπο των άλλων. Τι νόημα έχει λ.χ. να ζητάς επάγγελμα άνετο, να βγάζεις χρήματα (άφθονα) και μετά να ζητάς ταλαιπωρία; Πολλοί άνθρωποι τα έχουν όλα, αλλά έχουν και λύπη, γιατί τους λείπει ο Χριστός. Στο Σινά όπου έμενα, το νερό ήταν ελάχιστο. Μία – μία σταγόνα έτρεχε από έναν βράχο μέσα σε μια σπηλιά, καμμιά 20 μέτρα από το ασκητήριο. Είχα κάνει μια στερνίτσα και μάζευα τρία κιλά νερό το εικοσιτετράωρο. Όταν πήγαινα να πάρω νερό, έβαζα το τενεκάκι να γεμίσει και έλεγα τους Χαιρετισμούς της Παναγίας. Έβρεχα με το χέρι μου λιγάκι μόνο το μέτωπο, έπαιρνα λίγο νερό, για να έχω να πιώ, μάζευα και λίγο σε ένα τενεκάκι για τα πουλάκια και τα ποντικάκια που είχε το ασκητήριο. Αυτό το νερό ήταν και για να πλύνω ένα ρούχο κ.λπ. Τί χαρά, τί ευγνωμοσύνη ένιωθα γι’ αυτό το λίγο νερό που είχα! Δοξολογία, γιατί είχα νερό! Όταν ήρθα στο Άγιο Όρος και έμεινα για λίγο καιρό στην Σκήτη των Ιβήρων, επειδή εκεί είναι προσήλιο το μέρος, είχε πολύ νερό. Είχε μια στέρνα που ξεχείλιζε το νερό. Ού, έπλενα και τα πόδια και το κεφάλι, αλλά είχα ξεχαστεί. Στο Σινά βούρκωναν τα μάτια μου από ευγνωμοσύνη για το λίγο νερό, ενώ στην Σκήτη ξεχάστηκα από την αφθονία του νερού. Πώς χάνεται, πώς ξεχνιέται κανείς με την αφθονία! Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου

Η Νηστεία των Χριστουγέννων και το Σαρανταλείτουργο. (15 Νοεμβρίου έως 24 Δεκεμβρίου). Στὶς 15 Νοεμβρίου ἀρχίζει ἡ νηστεία τῶν Χριστουγέννων. Πρόκειται γιὰ μιὰ περίοδο ἔντονης πνευματικῆς ἐργασίας καὶ ψυχοσωματικῆς προετοιμασίας γιὰ τὸν ἑορτασμό τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς Γεννήσεως τοῦ Κυρίου. Ἀπὸ τὶς 15 Νοεμβρίου ἕως τὶς 17 Δεκεμβρίου (κατ’ ἄλλη παράδοση ἕως τὶς 12 Δεκεμβρίου) νηστεύουμε τὸ κρέας, τὰ γαλακτομικά καὶ τὰ αὐγά καὶ τρῶμε ψάρι (ἐκτὸς βεβαίως Τετάρτης καὶ Παρασκευῆς, ποὺ νηστεύουμε αὐστηρά). Μετὰ τὶς 17 (ἢ 12) Δεκεμβρίου νηστεύουμε καὶ τὸ ψάρι. Ἡ νηστεία ὅμως κατὰ τὴν ὑπόδειξη τοῦ Κυρίου μας ἔχει νόημα, ὅταν συνδυάζεται μὲ προσευχὴ καὶ ἐλεημοσύνη. Γιὰ τὸ λόγο αὐτό, ἡ Ἐκκλησία μὲ τὴν ἔναρξη τῆς νηστείας μᾶς προσκαλεῖ σὲ ἐντονότερη λειτουργικὴ ζωή καὶ ἀγαθοεργία. Ἔτσι, ἡ ἐκκλησιαστικὴ παράδοση προβλέπει γιὰ τὴν περίοδο αὐτὴ τὴν καθημερινὴ -ἂν οἱ συνθῆκες τὸ ἐπιτρέπουν- τέλεση τῆς θείας λειτουργίας, τὴν τέλεση δηλαδὴ σαρανταλείτουργου. Ἡ τέλεση τοῦ σαρανταλείτουργου ἀποτελεῖ πολὺ μεγάλη εὐλογία. Εἶναι μιὰ θαυμάσια εὐκαιρία γιὰ βίωση τὴς μυστηριακῆς καὶ λατρευτικῆς ζωῆς, γιὰ ἐπαφὴ μὲ τὸν πλοῦτο τῆς ὑμνολογίας καὶ τῆς ἀκροάσεως τῶν θείων Γραφῶν, γιὰ συχνότερη θεία κοινωνία, γιὰ συχνότερη συγκρότηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητας. Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος μᾶς λέει: «Σπουδάζετε πυκνότερον συνέρχεσθαι εἰς εὐχαριστίαν θεοῦ καὶ εἰς δόξαν. Ὅταν γὰρ πυκνῶς ἐπὶ τὸ αὐτὸ γίνεσθε, καθαιροῦνται οἱ δυνάμεις τοῦ σατανᾶ καὶ λύεται ὁ ὄλεθρος αὐτοῦ», δηλαδὴ «Προσπαθεῖστε μὲ σπουδὴ νὰ ἔρχεσθε ὅλοι μαζί στὴ Σύναξη τῆς Θείας Εὐχαριστίας (Θεία Λειτουργία), γιὰ νὰ εὐχαριστεῖτε τὸν Θεὸ καὶ νὰ Τὸν δοξολογεῖτε. Διότι ὅταν συχνά ἔρχεσθε στὴ Σύναξη τῆς Θείας Εὐχαριστίας (Θεία Λειτουργία), συντρίβονται οι δυνάμεις του σατανᾶ καί λύεται κάθε ὀλέθρια ἐνέργεια του». Ἡ δύναμη τῆς Θείας Λειτουργίας δὲν εἶναι μαγική. Εἶναι ἡ δύναμη τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἑνότητας ἐν Χριστῷ. Ἡ Θεία Λειτουργία μᾶς μαθαίνει νὰ συγχωροῦμε, νὰ ἀγαποῦμε καὶ νὰ εἴμαστε ἑνωμένοι μὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε προσφέρουμε τὰ Δῶρα μας στὸ Θεό, τὸν Ἄρτο καὶ τὸν Οἶνο, προσευχόμενοι γιὰ ζῶντες καὶ κεκοιμημένους ἀδελφούς μας. Ἡ μνημόνευση τῶν ὀνομάτων τῶν ζώντων καὶ κεκοιμημένων προσώπων (ἀνάγνωση τῶν «Διπτύχων») εἶναι ἔργο πολὺ σημαντικὸ καὶ ἱερό, ποὺ θεσμοθετήθηκε ἀπὸ τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους καὶ ἐπιτελεῖται ἀδιάλειπτα μέσα στοὺς αἰῶνες. Το Ιερό Σαρανταλείτουργο Το Ιερό Σαρανταλείτουργο, κατά την διάρκεια της νηστείας των Χριστουγέννων, υπέρ υγείας ζώντων και υπέρ αναπαύσεως των κεκοιμημένων αδελφών μας. Στο υπέροχο βιβλίο «Ιωάννης της Κροστάνδης», (έκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου), διαβάζουμε: «Στην Θεία Λειτουργία τελείται το μυστήριο τής αγάπης. Και ή αγάπη στην ουσία της είναι μεταδοτική. Ή αγάπη, ιδιαίτερα ή θεία, σπεύδει να σκορπίσει το φώς της, την χαρά της όλους… Και συμπληρώνει: ώ αγάπη τελειότατη! ώ αγάπη, πού τα πάντα αγκαλιάζεις! Ώ αγάπη ισχυρότατη! Τί να προσφέρουμε σαν ευγνωμοσύνη στον Θεό για την αγάπη Του προς εμάς; Ή αγάπη αυτή βρίσκεται στην θυσία τού Χριστού, πού προσφέρεται για την άπελευθέρωσι όλων από κάθε κακία…». Και ό μακαριστός π. Παΐσιος, σχετικά με την ανάγκη προσευχής για τούς κεκοιμημένους, έλεγε: «…να αφήνετε μέρος τής προσευχής σας για τούς κεκοιμημένους. Οι πεθαμένοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα (για τούς εαυτούς τους). Οι ζωντανοί μπορούν… Να πηγαίνετε στην εκκλησία λειτουργία, δηλαδή πρόσφορο, και να δίνετε το όνομα τού κεκοιμημένου, να μνημονευθή από τον ιερέα στην προσκομιδή. Επίσης, να κάνετε μνημόσυνα και τρισάγια. Σκέτο το τρισάγιο, χωρίς Θεία Λειτουργία, είναι ελάχιστο. Το μέγιστο, πού μπορούμε να κάνουμε για κάποιον, είναι το Σαράντα Λείτουργο. Καλό θα είναι να συνοδευθή και με ελεημοσύνη. Αν έχεις ένα νεκρό, ό όποιος έχει παρρησία στον Θεό, και τού ανάψεις ένα κερί, αυτός έχει υποχρέωση να προσευχηθεί για σένα στον Θεό. Αν πάλι, έχεις ένα νεκρό, ό όποιος νομίζεις ότι δεν έχει παρρησία στον Θεό, τότε, όταν τού ανάβεις ένα αγνό κερί, είναι σαν να δίνης ένα αναψυκτικό σε κάποιον πού καίγεται (από δίψα ). Οι άγιοι δέχονται ευχαρίστως την προσφορά του κεριού και είναι υποχρεωμένοι να προσευχηθούν γι’ αυτόν πού το ανάβει. Ο Θεός ευχαρίστως το δέχεται…». (Μαρτυρίες προσκυνητών, Ζουρνατζόγλου Νικ.) Για την ωφέλεια από τα Ιερά Σαρανταλείτουργα και τα μνημόσυνα, αξιομνημόνευτο είναι και το περιστατικό πού ακολουθεί από το βιβλίο «Θαύματα και αποκαλύψεις από την Θεία Λειτουργία», (έκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου). «Κάποιος άρχοντας από την Νικομήδεια αρρώστησε βαριά και, βλέποντας πώς πλησιάζει στον θάνατο, κάλεσε την γυναίκα του για να τής εκφράσει τις τελευταίες του επιθυμίες: Την περιουσία μου να την μοιράσεις στους φτωχούς και τα ορφανά. Τούς δούλους να τούς ελευθερώσεις. Αλλά στους ιερείς δεν θέλω να δώσεις χρήματα για λειτουργίες. Σ’ αυτή του την μεγάλη θλίψη ό ετοιμοθάνατος επικαλέστηκε με πίστη την ευχή τού άββά Ησαΐα, ενός άγιου μοναχού πού ασκήτευε κοντά στην Νικομήδεια, και αμέσως -ώ τού θαύματος!- έγινε καλά. Σηκώθηκε λοιπόν και πασίχαρος έτρεξε στον όσιο. Εκείνος τον καλοδέχτηκε, δοξάζοντας τον Θεό για το μεγάλο θαύμα. -Θυμάσαι, παιδί μου, τον ρώτησε, ποιά ώρα συνήλθες από την αρρώστια; -Την ώρα πού επικαλέστηκα την ευχή σου, απάντησε εκείνος. Ό όσιος, με τον φωτισμένο του νου, γνώριζε τί είχε λεχθεί στην διάρκεια τής αρρώστιας του και ξαναρώτησε: -Άφησες, παιδί μου, χρήματα στους ιερείς, να λειτουργούν για την σωτηρία τής ψυχής σου; -Όχι, γέροντα. Τί θα είχα να ωφεληθώ αναπαύσεως χους άφηνα κάτι; Δεν θα πήγαινε χαμένο; -Μην το Λες αυτό. Ό άδελφόθεος Ιάκωβος γράφει: «Ασθενεί τις έν ύμίν; προσκαλεσάσθω τούς πρεσβυτέρους της εκκλησίας, και προσευξάσθωσαν έπ’ αυτόν άλείψαντες αυτόν έλαίω έν το ονόματι του Κυρίου και ή ευχή της πίστεως σώσει τον κάμνοντα, και έγερεί αυτόν ό Κύριος· καν αμαρτίας ή πεποιηκώς, άφεθήσεται αύτώ». Να Λοιπόν πού οι ευχές των ιερέων είναι αποτελεσματικές, για όποιον τις ζητάει με πίστη. Δώσε τώρα κι εσύ ένα ποσό, για Λειτουργίες, και θα Λάβεις από τον Θεό την πρέπουσα πληροφορία. Έτσι κι έκανε. Έδωσε χρήματα σ’ έναν ιερέα για να του κάνει σαρανταλείτουργο, και γύρισε στον σπίτι του. Όταν συμπληρώθηκαν οι Λειτουργίες, μετά από σαράντα μέρες, κι ενώ σηκωνόταν από τον ύπνο, βλέπει ξαφνικά ν’ ανοίγουν οι πόρτες του σπιτιού του και να μπαίνουν σαράντα άνδρες έφιπποι, λαμπροί και αγγελόμορφοι, είκοσι από δεξιά και είκοσι από αριστερά. -Κύριοι μου, φώναξε έκπληκτος ό άρχοντας, πώς μπήκατε σε σπίτι ανθρώπου αμαρτωλού; -Εμείς οι σαράντα, πού βλέπεις, του απάντησαν εκείνοι, αντιπροσωπεύουμε τις λειτουργίες πού έγιναν για σένα στον

Τι χρειάζεται να κάνει ένα άτομο για να περάσει από την προσευχή που αποσπάται από την προσοχή στην προσευχή με προσοχή; Συνειδητοποιήστε τον κίνδυνο της κατάστασής σας, κάντε προσπάθειες και δουλέψτε. Η προσευχή επιστρέφει με τον ίδιο τρόπο που έφυγε. Με σκληρή δουλειά και υπομονή ένα άτομο ξαναμπαίνει στον κόσμο της προσευχής που είχε χάσει, αναρωτιέται πόσο καιρό του πήρε να μην καταλάβει ότι εξαπατούσε και λήστευε τον εαυτό του, εκπλήσσεται με το πόσο χρόνο έχασε, πώς ένας δαίμονας τον πήρε μακριά από την προσευχή, πώς μπορούσε να μετανιώσει για τον Θεό για όσα του έδωσε ο Θεός – μυαλό και καρδιά. Βλέπει ότι πρόδωσε τον Θεό και μεταστράφηκε σε κάποια ειδωλολατρική πεποίθηση λέξης. νιώθει σαν ναύτης που ξέφυγε από ένα πλοίο που βυθίστηκε και κολύμπησε στην ακτή: το φορτίο του βυθίστηκε, οι κόποι των περασμένων ετών ήταν μάταιοι, αλλά ο ίδιος έμεινε ζωντανός και κράτησε τα πλούτη του μαζί του. Η χαρά εκείνου που έχει εγκαταλείψει τη φανταστική, εξωτερική προσευχή για χάρη της ισχυρής και συγκεντρωμένης προσευχής είναι παρόμοια με τη χαρά ενός δούλου που έχει λάβει την ελευθερία. ο θεραπευμένος που σηκώθηκε από το νεκροκρέβατό του. ο ζητιάνος που βρήκε τον θησαυρό. ο τυφλός που είδε την όρασή του και είδε το φως. Από πού πρέπει να ξεκινήσουμε την προσευχή μας και πώς πρέπει να τη δομήσουμε; Για έναν Χριστιανό, όλη του η ζωή πρέπει να είναι προετοιμασία για προσευχή. Αυτός που υπακούει στον Θεό (δηλαδή εκπληρώνει τις εντολές) ακούγεται από τον Θεό στην προσευχή. Πρέπει να ξεκινήσουμε την προσευχή μας ευχαριστώντας τον Θεό για τις ευλογίες Του, τις οποίες είμαστε ανάξιοι. Στη συνέχεια, φέρτε μετάνοια στον Θεό και ζητήστε τη βοήθειά Του στο μονοπάτι της διόρθωσης, και μετά απευθυνθείτε στον Θεό με ικεσίες, επιπλέον, αφήνοντας τα πάντα στην καλή Του Πρόνοια. Η προσεκτική προσευχή είναι η ανάνηψη της ψυχής. Σε μια τέτοια προσευχή, ένα άτομο βιώνει μυστικά την ανάστασή του από τους νεκρούς. Μια προσεκτική προσευχή γράφεται με το αίμα της καρδιάς στον κύλινδρο της ζωής, που θα ξεδιπλωθεί στην Εσχάτη Κρίση, και μια απρόσεκτη προσευχή γράφεται με νερό, που δεν αφήνει κανένα ίχνος. Η Βίβλος μιλά για τέσσερα ποτάμια που κάποτε πότιζαν την Εδέμ. Τέσσερις αρετές τρέφουν την ανθρώπινη ψυχή: πίστη, ελπίδα, αγάπη και μετάνοια. Στη μέση της Εδέμ φύτρωσε το δέντρο της ζωής, οι καρποί του οποίου έδωσαν την αθανασία. Ένα μυστηριώδες δέντρο της ζωής, που τρέφεται από τη χάρη, μεγαλώνει στην ανθρώπινη ψυχή – αυτή είναι η προσευχή: όποιος έχει βρει την αληθινή προσευχή έχει βρει την αθανασία στον Θεό. Ποια είναι η σημασία της προσευχής της Εκκλησίας και των αγίων για όλο τον κόσμο; Με τι μπορείτε να το συγκρίνετε; Με μια χρυσή αλυσίδα που συνδέει τον ουρανό και τη γη. Η γη κρέμεται σε αυτήν την αλυσίδα, ταλαντεύεται πάνω από την άβυσσο. Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ ( Καρελίν)

Να ξέρετε ότι όχι σπάνια έχω δει κυρίες και δεσποινίδες που πηγαίνουν στην Εκκλησία κάθε Κυριακή και πασχίζουν να βαδίσουν στο δρόμο της αλήθειας, αλλά, μεταξύ άλλων, καταφεύγουν περιστασιακά σε διάφορα μαγικά μέσα… Δυστυχώς, αυτές οι γυναίκες ακολουθούν μια μορφή πνευματικότητας που είναι ρηχή και αντιφατική, ανίκανη να διακρίνει ανάμεσα σε αυτό που είναι του Θεού και τι είναι του Σατανά.  Λέγεται και πνευματική ανωριμότητα. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν γνωρίζουν πολλά για την πίστη στην οποία βαφτίστηκαν και, δυστυχώς, δεν φαίνεται να ανησυχούν για την κατάσταση.  Αφέλεια, έλλειψη έρευνας και ανησυχία ακόμη και σε ελάχιστο επίπεδο μπορεί να παρατηρηθεί πολύ εύκολα στην περίπτωση αυτών των ανθρώπων. Έχουν όμως ακόμα τη χαρά και τον χρόνο να καθίσουν αναπαυτικά και να ακούσουν όλα όσα τους λένε όλοι οι σημερινοί ακατάλληλοι που αυτοαποκαλούνται «πνευματικοί κύριοι».  «Αλλά τι κοινωνία έχει η δικαιοσύνη με την ανομία, ή ποια κοινωνία έχει το φως με το σκοτάδι;»  – (Β’ Κορινθίους 6, 14). Αυτό ρώτησε ο Άγιος Απόστολος Παύλος στους Κορινθίους στην επιστολή του, το ίδιο θέλω να ρωτήσω και τις κυρίες που συνδυάζουν την Ορθοδοξία με το ταρώ, τη μαντεία στον καφέ, την κρυσταλλοθεραπεία και πολλές άλλες αποκρυφιστικές πρακτικές. Θα πρόσθετα επίσης αυτό που λέει ο προφήτης Ησαΐας: «Αλίμονο σε αυτούς που λένε το κακό καλό και το καλό κακό.  που αποκαλούν το φως σκοτάδι και το σκοτάδι φως.  που μετράνε το πικρό γλυκό και το πικρό γλυκό!».  – (Ησαΐας 5, 20) Κάποτε, ρωτώντας μια κυρία για την εμπλοκή της σε τέτοιες δραστηριότητες, απάντησε ότι τελικά δεν κάνει κακό σε κανέναν και ότι δεν υπάρχει τίποτα σοβαρό σε αυτό, μόνο περιστασιακά τις ασκεί από περιέργεια. Προσθέτοντας ότι, τελικά, αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι να παραμένουμε καλοί άνθρωποι, ακόμα και όταν τολμούμε να διαβάζουμε ωροσκόπια, να πειραματιζόμαστε με κρυσταλλοθεραπείες, να δοκιμάζουμε ανάγνωση καφέ ή να εξερευνούμε άλλες παρόμοιες πρακτικές… Αυτή η κυρία και πολλοί άλλοι σαν αυτήν δεν κατάλαβαν ότι δεν μπορείς να συνδυάσεις το φως με το σκοτάδι και ότι με αυτόν τον τρόπο κινδυνεύεις να χάσεις τη σωτηρία σου.  Παρόλο που μπορεί να ακούγεται σκληρό ή σοκαριστικό σε μερικούς ανθρώπους, αυτή είναι η αλήθεια. Δεν πρόκειται για προσωπικές απόψεις ή υποθέσεις, αλλά για την Αλήθεια που μαρτυρήθηκε από τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και τους Αγίους Του, οι οποίοι μέσα από τη ζωή τους έδωσαν παραδείγματα άξια να ακολουθηθούν. Αυτές οι πρακτικές δεν είναι του Θεού, αλλά είναι οι απατηλές παγίδες του Διαβόλου, ο οποίος εκμεταλλεύεται τη δίψα του ανθρώπου για πνευματικότητα.  Ως εκ τούτου, προσφέρει τις αφελείς γρήγορες απαντήσεις και λύσεις με διάφορα απόκρυφα μέσα, τα οποία η Αγία Γραφή και οι Άγιοι Πατέρες μας προειδοποιούν συνεχώς να προσέχουμε. Η άγνοια είναι πραγματικά σοβαρά ζητήματα, ειδικά όταν πρόκειται για αλήθεια, πίστη και πνευματικότητα.  Είναι απαραίτητο για κάθε Ορθόδοξο Χριστιανό να γνωρίζει την πίστη του και να τη ζει αυθεντικά, κατανοώντας το νόημα και τη σημασία της. Όπως δεν μπορείτε να υπηρετήσετε δύο κυρίους ταυτόχρονα, έτσι και τα πράγματα του Θεού και τα πράγματα του Σατανά είναι ασύμβατα.  Ο διάβολος δεν θα έρθει κοντά σου για να σε τρομάξει και να σου δείξει ποιος πραγματικά είναι. Θα κρυφτεί κάτω από τη μάσκα της ανεκτικότητας, της αθωότητας, του θετικισμού και της ελευθερίας, γιατί ξέρει ότι αν ερχόταν ανοιχτά, οι άνθρωποι θα ήξεραν αμέσως την αλήθεια και θα έπαιρναν προφυλάξεις και θα απομακρύνονταν. Φυσικά, για όσους δεν έχουν κατανοήσει τις διαφορές μεταξύ των θρησκειών, την ιστορία τους, την προέλευση των τελετουργιών και των πρακτικών που ακολουθούν, όλες αυτές οι πτυχές μπορεί να φαίνονται υπερβολικές και εξτρεμιστικές.  Δυστυχώς υπάρχουν και εκείνοι που γελούν με τέτοιες ανακαλύψεις, θεωρώντας τις ανοησίες που ισχύουν μόνο για τους κλειστόμυαλους. Ωστόσο, ο στόχος μας δεν είναι να πείσουμε τους άλλους να υιοθετήσουν τις ίδιες πεποιθήσεις, αλλά να εκθέσουμε την αλήθεια και τους κινδύνους που συνδέονται με αυτόν τον πνευματικό αποπροσανατολισμό, ο οποίος μπορεί να οδηγήσει σε απώλεια ψυχών. Έχουμε τα απαραίτητα παραδείγματα στην Αγία Γραφή, μεταξύ των οποίων και αυτό του Βασιλιά Σαούλ.  Για μια βαθύτερη κατανόηση αυτού του θέματος, σας συνιστώ να διαβάσετε το Πρώτο Βιβλίο των Βασιλέων από την Παλαιά Διαθήκη.  Ο Θεός θα σε βοηθήσει να καταλάβεις. Επίσης, υπάρχουν πολλά βιβλία και μαρτυρίες Αγίων και άλλων πρώην ασκούμενων του αποκρυφισμού, που κατάφεραν να περιορίσουν την υπερηφάνειά τους και να ζητήσουν ταπεινά από τον Κύριο να τους δείξει την αλήθεια και να τους βγάλει από την παγίδα της ψευδούς πνευματικότητας. Σε προτρέπω να σταματήσεις να ανακατεύεις την Ορθοδοξία με κάτι άλλο, γιατί τότε δεν θα σε ακούσει ο Θεός και σταδιακά θα χάσεις τη σωτηρία της ψυχής σου.  Παρόλο που μπορεί να είναι δύσκολο να το πιστέψει κανείς, αυτή είναι η πραγματικότητα. Όσο παραμένετε κολλημένοι στις υπερήφανες πεποιθήσεις και τις σοφιστείες σας, δεν θα μπορείτε να συνειδητοποιήσετε ότι είστε βαθιά εξαπατημένοι.  Ο μόνος δρόμος για την Αιωνιότητα και τη ζωή είναι μόνο μέσω του Ιησού Χριστού και της Εκκλησίας Του. «Εγώ είμαι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή.  Κανείς δεν έρχεται στον Πατέρα μου παρά μόνο μέσω εμού.  Είμαι το Φως του κόσμου.  αυτός που με ακολουθεί δεν θα περπατήσει στο σκοτάδι, αλλά θα έχει το φως της ζωής».  – (Ιησούς Χριστός) Ο Ορθόδοξος Χριστιανός Πρέσβης

  Η Εκκλησία έλαβε εντολή από τους Αποστόλους να εύχεται για όλο τον κόσμο και να μεσιτεύει στο Χριστό για χάρη του κόσμου. Η Εκκλησία όταν επικαλείται τις προσευχές των Αγίων, πιστεύει ότι οι Άγιοι που ζωντανοί παρακαλούσαν τον Θεό για την ειρήνη του κόσμου και την ευστάθεια των Εκκλησιών του Χριστού, δεν παύουν να κάνουν το ίδιο και στην ουράνια Εκκλησία του Χριστού, τη θριαμβεύουσα. Αυτοί ακούν ευνοϊκά τις προσευχές μας όταν τους επικαλούμαστε και εύχονται στον Θεό και γίνονται οι φορείς της χάριτος και του ελέους του Κυρίου. Η Εκκλησία, στις προσευχές της προς τον Θεό, παρακαλεί τον Κύριο να δεχθεί τις δεήσεις της, και αναφέρει τις προσευχές των Αγίων και της Θεοτόκου, επειδή πιστεύει στην παρρησία που έχουν στον Θεό και στην αμείωτη και συνεχή αγάπη τους για τη στρατευόμενη Εκκλησία του Χριστού. Επίσης, σε όλα τα λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας αναφέρονται οι Άγιοι ως πρεσβευτείς προς τον Κύριο Ιησού Χριστό για χάρη μας. Οι παλαιότατοι Πατέρες της Εκκλησίας θεωρούν ότι οι Άγιοι μεσιτεύουν για μας προς τον Κύριο και πάντοτε καταφεύγουν στη μεσιτεία τους. Έτσι, ο Μέγας Βασίλειος σε λόγο του προς τους σαράντα μάρτυρες λέει: «Τι έκανες, ώστε να βρεις τον Κύριο ελεήμονα απέναντί σου; Να, υπάρχουν τώρα για σένα σαράντα, που προσεύχονται συγχρόνως… Ω άγιος χορός! Ω ιερή σύναξη! Ω στερεός συνασπισμός! Ω κοινοί φύλακες του ανθρωπίνου γένους! Αγαθοί μέτοχοι των φροντίδων μας, βοηθοί των δεήσεών μας, δυνατότατοι πρεσβευτές, αστέρες της οικουμένης, άνθη των Εκκλησιών». Επίσης, επικαλείται για τον εαυτό του τις προσευχές των Αγίων στους ουρανούς λέγοντας: «Δέχομαι και τους Αγίους Αποστόλους, επικαλούμαι στην ικεσία μου προς τον Θεό, με τη μεσιτεία τους να με ελεήσει ο φιλάνθρωπος Θεός και να μου δοθεί η άφεση των αμαρτημάτων μου». Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος επίσης στον Επιτάφιό του προς τον Μέγα Βασίλειο λέει στο τέλος: «Εσύ που μας παρακολουθείς από ψηλά, θεία και ιερά κεφαλή, τον μεν σκόλοπα του σώματος που ο Θεός μας έδωσε για να μας παιδαγωγήσει, παρακάλεσέ Τον να μας τον αφαιρέσει, ή πείσε μας να τον υπομένουμε καρτερικά, και όλη η ζωή μας να κυλήσει προς το καλύτερο. Και αν πεθάνουμε, υποδέξου μας στις σκηνές σου». Επίσης, ο ιερός Χρυσόστομος επικαλείται στην προσευχή του τη Μητέρα του Κυρίου και διακηρύττει: «Δεν παρακούει ο Θεός τη Δεββώρα ούτε την Ιαήλ. Όμως εμείς έχουμε την αγία Παρθένο και Θεοτόκο Μαρία που προσεύχεται για μας. Και αν μία τυχαία γυναίκα νίκησε, πόσο περισσότερο η Μητέρα του Χριστού θα νικήσει τους εχθρούς της αληθείας;». Ο Πατριάρχης Ιερεμίας λέει: «Η προσευχή που γίνεται προς τους Αγίους είναι προς τη χάρη που έχουν από τον Θεό, γιατί δεν ακούνε όσους τους παρακαλούν ο Πέτρος και ο Παύλος, αλλά η χάρη του Θεού που έχουν, σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου∙ ‘’και εγώ θα είμαι μαζί σας πάντα ως τη συντέλεια του κόσμου’’ (Ματ. 28, 20)». Ως μεσίτες θεωρούμε όλους τους Αγίους και εξαιρετικά τη Μητέρα του Κυρίου, στην Οποία απευθυνόμαστε λέγοντας: «Παναγία Δέσποινα Θεοτόκε, πρέσβευε για μας τους αμαρτωλούς», καθώς και στους Αγίους. Αποτελεί δε κοινή συνείδηση της Εκκλησίας μας ότι οι πρεσβείες της Μητέρας του Κυρίου είναι σωστικές γιατί όσα θέλει, τα μπορεί, γι’ αυτό και η επίκληση που Της απευθύνει είναι∙ «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσε μας». Ο Θεός των χριστιανών είναι Θεός ζώντων, και οι Άγιοι ενδιαφέρονται για τη στρατευόμενη Εκκλησία, ικετεύοντας τον Κύριο γι’ αυτήν. Αυτά, λοιπόν, γνωρίζοντας τα μέλη της παλαιάς Εκκλησίας και παρακινούμενοι από τον Θεό, επειδή τίποτε δεν μπορούσαν να κάνουν χωρίς Αυτόν, άρχισαν να παρακαλούν τις ψυχές των Αγίων να μεσιτεύουν, φανερώνοντας ότι οι ψυχές αισθάνονται και χωρίς τα σώματα. Γιατί αν ήταν αναίσθητες, δεν θα τις παρακαλούσαν. Και επειδή πίστευαν ότι το Πανάγιο Πνεύμα που τις κατοικεί τους αποκαλύπτει τις ανάγκες εκείνων που τις παρακαλούν, τις παρακαλούσαν να βοηθήσουν τους αδελφούς· και αυτή η βοήθεια φανερώνει την ενότητα των Αγίων με μας. Άγιος Νεκτάριος (επίσκοπος Πενταπόλεως)

  Δυστυχώς στις μέρες μας, ακόμα και στους εκκλησιαζόμενους, βλέπουμε ότι ελάχιστοι φοράνε τον Σταυρό στον λαιμό τους. Το σύμβολο της θυσίας και της σωτηρίας αντιμετωπίζεται ως κόσμημα, που θα το βάλουμε με το ανάλογο ρούχο και την ανάλογη διάθεση. Υποθέτω ότι για τους περισσότερους, ιδιαίτερα ο βαπτιστικός σταυρός θα είναι σε κανένα συρτάρι μέσα σε μια πολιτεία από αράχνες και σκόνη, ξεχασμένος. Αντίθετα, επιλέγουμε όχι απλά κοσμήματα η σύμβολα, αλλά κάτι χειρότερο και φυσικά όχι αθώο. Βάζουμε ματάκια, κερατάκια, μικρούς βούδες κ.λπ. Επιλέγουμε να φοράμε, π.χ., τον θεό Γκανέσα (θεός στην ινδουιστική θρησκεία με το κεφάλι ελέφαντα), ο Σταυρός είναι ντεμοντέ. Ακόμα και το σημείο του σταυρού με το χέρι πολλά παιδιά δεν τον ξέρουν. Λογικό, αφού οι γονείς μόλις μπαίνουν στην Εκκλησία κάνουν κάτι σαν μαντολίνο, όταν πλησιάσουν να ασπαστούν μια εικόνα και φυσικά λογικό είναι τα παιδιά να ακολουθήσουν το ίδιο παράδειγμα. «Με όποιο δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις», λέει ο σοφός λαός. Θα πούνε κάποιοι: «Δεν έχουν σημασία αυτά, πάτερ». Λυπάμαι αγαπητοί μου, αλλά όλα έχουν σημασία, όλα προσδιορίζουν πίσω τους μια προαίρεση, μια διάθεση, μια πίστη, μια αγάπη η μια πληγή. Όπως έλεγε και ένας γέροντας: «Δεν πειράζει το ένα, δεν βαριέσαι το άλλο και στο τέλος μαζεύονται πολλά που κάνουν πνευματική ζημιά». Ντρεπόμαστε να κάνουμε τον σταυρό μας, μην μας κοροιδέψουν στο τρένο η στον δρόμο, ντρεπόμαστε να φορέσουμε τον σταυρό, διότι δεν πάει με την τάδε τσάντα η το τάδε φόρεμα. Αν δεν είμαστε ικανοί να τηρούμε ομολογιακά έστω αυτά, πως θα ομολογήσουμε τα μεγάλα; Δεν ντρεπόμαστε για το παιδί μας, για τον άνθρωπό μας, τότε πως ντρεπόμαστε για τον σταυρό; Φοβόμαστε για τον Χριστό; Ντρεπόμαστε για την πίστη μας; Δηλαδή ο χριστιανός είναι αυτός που μόνο θα γράψει ομολογιακά άρθρα στο FB η θα ποστάρει μια φωτογραφία από κάποιο προσκύνημα; Αλήθεια, όταν είμαστε καλεσμένοι σε ένα τραπέζι και πούνε κάτι για την πίστη και για τον Χριστό τι κάνουμε; Θα κατεβάσουμε το κεφάλι σαν βρεγμένες γάτες η με χαμόγελο και παρρησία, με τον λόγο της διακρίσεως θα ευωδιάσουμε τον κόσμο με λόγο Θεού; Αν έρθει εκείνη η ευλογημένη ημέρα, όπως έλεγε και η Αγία Ματρώνα, και μας πούνε να διαλέξουμε τον Χριστό η το ψωμί τι θα κάνουμε; Αν δεν μπορώ να κάνω το σημείο του Σταυρού περνώντας από μια εκκλησία, πως θα σταυρωθώ για τον άλλον; Όταν δεν αντέχω ακόμα και αυτό το τόσο μικρό, και μάλιστα αν θα κάνω τον σταυρό μου θα ελέγχω πρώτα μην με βλέπει κάποιος και με κοροϊδέψει; Ο Σταυρός είναι ένας δρόμος ζωής, η έναρξη του δρόμου άρχισε την ημέρα της βαπτίσεώς μας. Είναι ένας δρόμος όχι στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά με αγκάθια. Στο τέλος, όμως, καταλήγει στο λιμάνι της βασιλείας των Ουρανών. Αγαπητοί μου, ο Σταυρός είναι για εμάς καύχημα όπως το λέει και ο απόστολος των Εθνών Παύλος: «Εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δι’ ου εμοί κόσμος εσταύρωται καγώ τω κόσμω» (Γαλ. 6, 14). Δηλαδή, όσο για μένα δεν θέλω άλλη αφορμή για καύχηση, εκτός από τον σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, τον σταυρό που πάνω του πέθανε ο κόσμος για μένα και εγώ για τον κόσμο. Να φοράμε τον σταυρό μας, να κάνουμε τον σταυρό μας, να σταυρωνόμαστε για τους άλλους και να τιμούμε τον Εσταυρωμένο, τον εραστή του σύμπαντος κόσμου. π. Σπυρίδων Σκουτής