Η Ίνδικτος προέρχεται από τη λατινική λέξη indictio η οποία σημαίνει ορισμός. Ο όρος προήλθε από τη συνήθεια των Ρωμαίων αυτοκρατόρων να ορίζουν διά θεσπίσματος για διάστημα δεκαπέντε ετών το ποσό του ετήσιου φόρου που εισέπρατταν αυτή την εποχή για τη συντήρηση του στρατού. Κατ’ επέκταση καθιερώθηκε να ονομάζονται ινδικτίωνες και οι δεκαπενταετείς αυτοί κύκλοι που άρχισαν επί Καίσαρος Αυγούστου, τρία χρόνια από τη γέννηση του Χριστού. Από τις αρχές, άλλωστε, του 4ου αιώνα μ.Χ. ο Σεπτέμβριος καθιερώθηκε ως η αρχή του εκκλησιαστικού αλλά και του πολιτικού έτους, επειδή η 1η Σεπτεμβρίου συνέπιπτε με την αρχή της ινδικτιώνος. Ακόμη και σήμερα, άλλωστε, η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία εξακολουθεί να εορτάζει την 1η Σεπτεμβρίου ως «αρχή της ινδίκτου». Όπως μας πληροφορεί η Μαρίνα Δετοράκη υπεύθυνη του ερευνητικού Εργαστηρίου Παλαιογραφίας και Αρχείου Μικροταινιών του Τμήματος Φιλολογίας Πανεπιστημίου Κρήτης: «Η λέξη ινδικτιών σημαίνει κατ’ αρχήν τον προσδιορισμό του ετήσιου ποσού που έπρεπε να καταβάλλουν οι Ρωμαίοι πολίτες ως φόρο. Συνεκδοχικά, πήρε τη σημασία της οικονομικής χρονιάς, και όταν οι φόροι ρυθμίζονταν με βάση μια περίοδο περισσοτέρων ετών, ινδικτιών ονομάστηκε το σύνολο αυτών των ετών… Κατέληξε έτσι να σημαίνει ένα θεσμοθετημένο κύκλο 15 ετών, συνεχώς επαναλαμβανόμενο (όπως η εβδομάδα ή ο μήνας), που χρησιμοποιήθηκε για τη χρονολόγηση πράξεων και γεγονότων… που τελικά παγιώθηκε ως το δημοφιλέστερο σύστημα χρονολόγησης για τους Βυζαντινούς, και η 1η Σεπτεμβρίου ως η αρχή του έτους τους». Τι σημαίνει αρχή Ινδίκτου Επειδή ο Σεπτέμβριος είναι εποχή συγκομιδής καρπών και προετοιμασίας για τον νέο κύκλο βλαστήσεως, ταίριαζε να εορτάζουν οι χριστιανοί την αρχή της γεωργικής περιόδου αποδίδοντας ευχαριστίες στον Θεό για την εύνοιά του προς την κτίση. Είναι αυτό που ήδη έκαναν οι Ιουδαίοι σύμφωνα με τις εντολές του Μωσαϊκού Νόμου· την πρώτη δηλαδή ημέρα του εβδόμου ιουδαϊκού μηνός, αρχές Σεπτεμβρίου, τελούσαν την εορτή της Νεομηνίας ή των Σαλπίγγων, κατά την οποίαν εσχόλαζαν από κάθε εργασία, για να προσφέρουν θυσίες ολοκαυτωμάτων «εις οσμήν ευωδίας Κυρίω» (Λευϊτ. 23,18). Ο Χριστός, ο Υιός και Λόγος του Θεού, ο δημιουργός του χρόνου και του σύμπαντος, ο προάναρχος Βασιλεύς των αιώνων, ο οποίος εσαρκώθη, για να αποκαταλλάξη τα πάντα εις Εαυτόν και να συναγάγη Ιουδαίους και εθνικούς εις μίαν Εκκλησίαν, ήθελε να ανακεφαλαιώση εν Εαυτώ τον αισθητό κόσμο και τον γραπτό Νόμο. Έτσι, αυτήν την ημέρα που η φύσις ετοιμάζεται να διατρέξη ένα νέο κύκλο εποχών, εορτάζουμε το γεγονός, κατά το οποίο ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός εισήλθε στην Συναγωγή και ανοίγοντας το βιβλίο του Ησαϊου ανέγνωσε το χωρίο, όπου ο Προφήτης ομιλεί επ’ ονόματι του Σωτήρος «Πνεύμα Κυρίου επ’ εμέ, ού είνεκεν έχρισέ με, ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με, κηρύξαι ενιαυτόν (= έτος) Κυρίου δεκτόν» (Λουκ. 4,18). Όλες οι Εκκλησίες, συναθροισμένες «επί το αυτό», αναπέμπουν σήμερα δοξολογία προς τον ένα τρισυπόστατο Θεό, ο οποίος διαμένει στην αιώνια μακαριότητα, διακρατεί τα πάντα εν τη ζωή και στέλνει άφθονες τις ευλογίες του κάθε εποχή στα κτίσματά του. Ο ίδιος ο Χριστός ανοίγει τις θύρες του νέου έτους και μας προσκαλεί να τον ακολουθήσωμε, για να γίνωμε μέτοχοι της αιωνιότητός του. (Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπό Μακαρίου ιερομονάχου Σιμωνοπετρίτου, εκδ. Ίνδικτος) Πώς καθιερώθηκε η 1η Σεπτεμβρίου ως αρχή του εκκλησιαστικού έτους; Τα περισσότερα ημερολόγια στην περιοχή της Ανατολής είχαν ως πρωτοχρονιά την 24η Σεπτεμβρίου, ημέρα της φθινοπωρινής ισημερίας. Επειδή, όμως, στις 23 Σεπτεμβρίου ήταν τα γενέθλια του Αυτοκράτορα της Ρώμης Οκταβιανού, η πρωτοχρονιά μετατέθηκε στις 23 του ίδιου μήνα, ημέρα η οποία καθορίστηκε ως αρχή της Ινδίκτου, της περιόδου, δηλαδή, του ρωμαϊκού διατάγματος για τον φόρο που ίσχυε για δεκαπέντε χρόνια. Έτσι, Ίνδικτος κατέληξε να σημαίνει αργότερα το έτος και αρχή της Ινδίκτου η πρωτοχρονιά. Αυτή την πρωτοχρονιά βρήκε η Εκκλησία και της προσέδωσε χριστιανικό νόημα και περιεχόμενο, αφού τοποθέτησε σε αυτή την εορτή της σύλληψης του Τιμίου Προδρόμου, που αποτελεί και το πρώτο γεγονός της Ευαγγελικής ιστορίας. Το 462 μ.Χ. για πρακτικούς λόγους αλλά και για να συμπίπτει η πρώτη του έτους με την πρώτη του μήνα, η εκκλησιαστική πρωτοχρονιά μετατέθηκε την 1η Σεπτεμβρίου. Η πρωτοχρονιά της 1ης Ιανουαρίου έχει ρωμαϊκή προέλευση και ήρθε στην ορθόδοξη ανατολή κατά τα νεότερα χρόνια. Αξίζει να σημειώσουμε ότι λίγα χρόνια πριν, η Εκκλησία όρισε την 1η Σεπτεμβρίου ως ημέρα αφιερωμένη στο φυσικό περιβάλλον. Η Ίνδικτος κατά τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη «Πρέπει να ηξεύρωμεν, αδελφοί, ότι η του Θεού αγία Eκκλησία εορτάζει σήμερον την Iνδικτιώνα, διά τρία αίτια. Πρώτον, επειδή και αυτή είναι αρχή του χρόνου. Διά τούτο και κοντά εις τους παλαιούς Pωμάνους πολλά ετιμάτο αυτή εξ αρχαίων χρόνων. Iνδικτιών δε κατά την ρωμαϊκήν, ήτοι λατινικήν γλώσσαν, θέλει να ειπή ορισμός. Kαι δεύτερον εορτάζει ταύτην η Eκκλησία, επειδή και κατά την σημερινήν ημέραν, επήγεν ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός μέσα εις την Συναγωγήν των Iουδαίων, και εδόθη εις αυτόν το Bιβλίον του Προφήτου Hσαΐου, καθώς γράφει ο Eυαγγελιστής Λουκάς (Λουκ. δ΄). Tο οποίον Bιβλίον ανοίξας ο Kύριος, ω του θαύματος! ευθύς εύρε τον τόπον εκείνον, ήτοι την αρχήν του εξηκοστού πρώτου κεφαλαίου του Hσαΐου, εις το οποίον είναι γεγραμμένον διά λόγου του τα λόγια ταύτα: «Πνεύμα Kυρίου επ’ εμέ, ου ένεκεν έχρισέ με, ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με, ιάσασθαι τους συντετριμμένους την καρδίαν, κηρύξαι αιχμαλώτοις άφεσιν και τυφλοίς ανάβλεψιν, αποστείλαι τεθραυσμένους εν αφέσει, κηρύξαι ενιαυτόν Kυρίου δεκτόν». Aφ’ ου δε ανέγνωσεν ο Kύριος τα περί αυτού λόγια ταύτα, εσφάλισε το Bιβλίον και το έδωκεν εις τον υπηρέτην. Έπειτα καθίσας, είπεν εις τον λαόν «ότι σήμερον ετελειώθησαν οι λόγοι της Προφητείας ταύτης εις τα εδικά σας αυτία». Όθεν ο λαός ταύτα ακούων, εθαύμαζε διά τα χαριτωμένα λόγια, οπού εύγαινον εκ του στόματός του, ως τούτο γράφει ο αυτός Eυαγγελιστής Λουκάς (αυτόθι). Eίναι δε και τρίτη αιτία, διά την οποίαν η Eκκλησία του Xριστού κάμνει σήμερον ενθύμησιν της Iνδίκτου, και εορτάζει την αρχήν του νέου χρόνου: ήγουν, ίνα διά μέσου της υμνωδίας και ικεσίας, οπού προσφέρομεν εις τον Θεόν εν τη εορτή ταύτη, γένη ο Θεός ίλεως εις ημάς, και ευλογήση τον νέον χρόνον, και χαρίση τούτον εις ημάς ευτυχή και γεμάτον από όλα τα σωματικά αγαθά. Kαι ίνα φωτίση τας διανοίας μας, εις το να περάσωμεν όλον τον χρόνον καθαρώς και με αγαθήν συνείδησιν, και εις το να ευαρεστήσωμεν

  Παρακολουθήσαμε τήν συζήτηση στή Βουλή καί ἀκούσαμε τά ὃσα ἐλέχθησαν. Ἐκφράζομε τήν βαθυτάτην ὀδύνη μας διά τε τήν ἐπιχειρηματολογίαν καί βεβαίως διά τό ἀποτέλεσμα, ἀφοῦ ἡ θεσμοθέτηση αὐτοῦ τοῦ Νομοσχεδίου, ἒγινε, σύν τοῖς ἂλλοις, ἐρήμην τοῦ Λαοῦ καί βεβαίως ἐρήμην τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνο ὃμως, τό ὁποῖο μᾶς θλίβει ὃλως ἰδιαιτέρως, εἶναι τό ὃτι, κάποιοι, στήν Ἑλλάδα, δέν ἐκφράζουν ἁπλῶς γνώμη, ἀλλά «ἀπαιτοῦν» ἀπό τήν Ἐκκλησία νά σιωπήσῃ. Νά μήν ἒχῃ λόγο στά θέματα πού ἀφοροῦν στό Λαό μας, στήν κοινωνία. Μᾶς εἶπαν μέ θράσος ὃτι δέν νομοθετεῖ ἡ Ἐκκλησία καί ὃτι πρέπει νά περιορισθῇ, στά τοῦ οἲκου της. Καί βέβαια γνωρίζομε καί σεβόμεθα μέ εὐλάβεια τούς διακριτούς ρόλους, ὃμως οὐδείς ἒχει τό δικαίωμα νά μᾶς φιμώσῃ, ὡς Ἓλληνες πολίτες καί ὡς ἓνα Θεοΐδρυτο θεσμό, πού ὀρθοτομεῖ τόν λόγον τῆς ἀληθείας καί βεβαίως σέβεται τούς νόμους τοῦ Κράτους, ὡς ὑπαγορεύει τό Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος, τό ὁποῖον φέρει ὡς «ἐπικεφαλίδα» τό, «εἰς τό Ὂνομα τῆς Ἁγίας καί Ὀμοουσίου καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος» καί προστατεύει τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησία, τά Δόγματα, τούς Ἱερούς Κανόνας, τήν οἰκογένεια, τήν μητρότητα, τήν πατρότητα κ.λ.π. Τό Ἀποκορύφωμα, ὁ λόγος τοῦ Πρωθυπουργοῦ, ὁ ὁποῖος ἀναφερόμενος στήν Ἐκκλησία, μεταξύ τῶν ἂλλων, εἶπε: «Τά τοῦ Καίσαρος τῷ καίσαρι καί τά τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ» καί προχώρησε, «γιά νά τό πῶ μέ ἂλλα λόγια ἢ παπᾶς παπᾶς, ἢ ζευγάς ζευγάς». Μέ ἂλλα λόγια, μᾶς εἶπε: «ὃτι δέν ἒχετε τό δικαίωμα νά μιλᾶτε γιατί εἶσθε παπάδες…» Τί κρῖμα γιά ἂλλη μιά φορά ἀπαξιώνεται ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία στάθηκε καί στέκεται ἡ κολώνα, ὁ στῦλος ὁ ἀκλόνητος αὐτοῦ τοῦ Λαοῦ. Καί τό ἁγιογραφικόν χωρίον τό ὁποῖον ἐχρησιμοποίησατε κ. Πρωθυπουργέ, ἀλλά καί ἡ λαϊκή ρήσις, ἒχουν μεγάλο βάθος καί βαθυτάτην ἑρμηνείαν. Ἂν οἱ Ἱερεῖς, κ. Πρωθυπουργέ, ἦτο μόνο Παπάδες καί περιορίζονταν μόνο στίς ἱερές Ἀκολουθίες, ὃπερ εἶναι καί τό πρώτιστο καθῆκον τους καί δέν ἒδιναν τό αἷμα μας γι’ αὐτόν τόν τόπο καί τόν Λαό, δέν θά εἲσασταν ἐσεῖς σήμερα σ’ αὐτή τή θέση, οὒτε ἡ Ἑλλάδα, βεβαίως, θά ἢταν ἐλεύθερη. Ἡ ἱστορία, παρακαλῶ μελετεῖστε την εἰς βάθος, δέν ἐπικυρώνει τήν ρῆσιν σας, ἡ ὁποία στηρίζεται σέ παροιμία τοῦ Λαοῦ, τήν ὁποία δυστυχῶς δέν ἑρμηνεύετε σωστά καί τήν ὁποία χρησιμοποιήσατε διά νά ἀπαξιώσετε τόν ρόλο τῆς Ἐκκλησίας. Ἐάν ἦταν ὁ Παπᾶς περιορισμένος στούς τέσσερις τοίχους τοῦ Ναοῦ, ἐπί τόσες ἑκατονταετίες, δέν θά εἶχε διασωθεῖ οὒτε ὁ Ἑλληνικός πολιτισμός, οὒτε ἡ γλῶσσα, οὒτε ἡ ἐλευθερία μας. Καλό θά ἦτο νά κάνετε μιάν ἐπίσκεψη σέ ὀρεινά χωριά τῆς Ἑλλάδος γιά νά διαπιστώσετε ὃτι οἱ ἣρωες Παπάδες μας, κρατᾶνε ἀπό τό ἓνα χέρι τῆς καμπάνας τό σχοινί καί ἀπό τό ἂλλο τό ἀλέτρι γιά νά καλλιεργήσουν τήν γῆ πού ρήμαξε, ἓνεκα τῆς καταστροφικῆς πολιτικῆς, ἀνέκαθεν, γιά τήν ὓπαιθρο τῆς Ἑλλάδος. Καί ὁ πατέρας μου ἦτο καί Παπάς καί ζευγάς γιά νά μᾶς μεγαλώσῃ, σέ δύσκολες ἐποχές. Πάντως, οὐδείς ἀνέμενε, ἀπό τά δικά σας χείλη, τοιοῦτον λόγον περί τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Λειτουργῶν της. Μήπως γνωρίζετε κύριε Πρωθυπουργέ, τί προσφέρει ὁ Παπᾶς, πού εὐτυχῶς δέν κάθεται σέ κάποιον καναπέ, ὣστε νά πηγαίνῃ μόνο στήν Λειτουργία; Ρίξτε μιά ματιά, στό κοινωνικό ἒργο τῆς Ἐκκλησίας, τήν προσφορά της στόν Λαό πού παίνεται ἀπό τήν ἀνεργία, τήν ἀνέχεια, τήν ἐγκατάλειψη τῆς ὑπαίθρου, τήν ὑπογεννητικότητα, τό μεταναστευτικό, τήν παραβατικότητα, τήν ἐνδοοικογενειακή σχολική βία καί τόσα ἂλλα. Εὒκολα μπορεῖτε νά διαπιστώσετε μέσα ἀπό τά ἢδη λειτουργοῦντα πλεῖστα ὃσα Ἱδρύματα τῆς Ἐκκλησίας τήν προσφορά της, ὃπως λέμε ἐμεῖς, μετά τήν Ἁγία Τράπεζα, στήν κοινωνία. Τό κάνομε, καί δέν θά σταματήσωμε νά τό κάνωμε, γιατί δώσαμε ὑπόσχεση ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὃτι θά ὑπηρετοῦμε τό θέλημά Του, θά λειτουργοῦμε καί θά διακονοῦμε μέχρι τελευταίας ρανίδος τοῦ αἳματός μας, ἂν χρειασθῇ, αὐτόν τόν Λαό, ὁ ὁποῖος πολλάκις ἀπαξιώθηκε καί περισσότερες φορές ἀγνοήθηκε. Εὐτυχῶς κύριε Πρωθυπουργέ, πού σταθήκαμε ὡς Ἱερεῖς ἀπό ἑκατοντάδων ἐτῶν καί στεκόμαστε, στό ὓψος τῶν περιστάσεων, τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ καί τῆς Διακονίας τοῦ Λαοῦ. Καί σᾶς διαβεβαιοῦμε ὃτι οὒτε τώρα, οὒτε στό μέλλον θά ἀλλάξωμε, οὒτε νερό στό κρασί μας, θά ρίξωμε, ὑπερασπιζόμενοι τά ἱερά καί τά ὃσια τοῦ τόπου μας καί τοῦ Λαοῦ μας καί κηρύττοντας τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, τήν ὁποία τό Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος ὑπερασπίζεται. Σᾶς διαβεβαιοῦμε ἐπίσης ὃτι εἲμαστε καί ἒτσι θά παραμείνωμε: «Καί Παπάδες καί ζευγάδες». Ἂ, καί μη λησμονεῖτε κ. Πρωθυπουργέ. 1) Ὁ Θεός ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δέ δίδωσι χάριν (Ἰακ, 4,6) καί 2) Κριτής καί ἀφέντης εἶναι ὁ Θεός καί δραγουμάνος του ὁ Λαός.

Οι Άγιοι Μάρτυρες της Μικρασιατικής καταστροφής Τῇ Κυριακῇ πρὸ τῆς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Ὑψώσεως μνήμην ἐπιτελοῦμεν τῶν ἑκατοντάδων χιλιάδων ἐνδόξων Νεομαρτύρων, Ἱεραρχῶν, Ἱερέων, Ἱερομονάχων καὶ Μοναχῶν, Ἀνδρῶν, Γυναικῶν καὶ Παίδων, τῶν ἐν Μικρᾷ Ἀσίᾳ μαρτυρησάντων κατὰ τὰ ἔτη 1918 – 1922. Μὲ ὕπατον Ἱερομάρτυρα τὸν Ἅγιον Χρυσόστομον Σμύρνης καὶ τῶν σὺν αὐτῶ Ἱεραρχῶν· Γρηγορίου Κυδωνιῶν, Ἀμβροσίου Μοσχονησίων, Προκοπίου Ἰκονίου, καὶ Εὐθυμίου Ζήλων. Ο άγιος Χρυσόστομος Σμύρνης Κορυφαίος μάρτυρας της Μικρασιατικής Καταστροφής ο άγιος Χρυσόστομος Μητροπολίτης Σμύρνης. Στην απροστάτευτη Σμύρνη, που όλοι οι στρατιωτικοί και πολιτικοί παράγοντες την εγκαταλείπουν προστρέχει να βρει καταφύγιο όλος ο άμαχος πληθυσμός της Μ. Ασίας. Ο μόνος που δεν την εγκαταλείπει είναι ο Χρυσόστομος. Όταν ο αρχιεπίσκοπος των Καθολικών την υστάτη ώρα, στις 25 Αυγούστου, του εξασφαλίζει θέση επί αναχωρούντος ατμοπλοίου και τον εξορκίζει να εγκαταλείψει την καταδικασμένη πόλη για να γλυτώσει από την οργή των Τούρκων, ο Μητροπολίτης ατάραχος απαντά: «Παράδοσις του ελληνικού κλήρου αλλά και χρέος του καλού ποιμένος είναι να παραμείνει με το ποίμνιόν του». Στις 27 Αυγούστου γίνεται η πρώτη εμφάνιση Τούρκων «τσετών» (=ατάκτων) υπό τον Κιορ (=μονόφθαλμος) Μπεχλιβάν στη Σμύρνη. Τρομοκρατία απλώνεται στην πόλη. Τα πλήθη συρρέουν στη Μητρόπολη. Ο Χρυσόστομος, βοηθούμενος από τον αδελφό του Ευγένιο, κάνει ό,τι μπορεί για να βοηθήσει. Την επομένη τελεί λειτουργία στην Αγία Φωτεινή. Είναι κάτωχρος από τη νηστεία και την αγρύπνια. Όταν όμως βγαίνει στην Ωραία Πύλη γονατίζει και προσεύχεται σαν ταπεινός λευίτης και εγείρεται ως άγιος. Είναι το τελευταίο κήρυγμά του «Η Θεία Πρόνοια, λέγει, δοκιμάζει την πίστιν μας και το θάρρος μας και την υπομονή μας την ώραν αυτήν. Αλλ’ ο Θεός δεν εγκαταλείπει τους χριστιανούς. Εις τας τρικυμίας αναφαίνεται ο καλός ναυτικός και εις τας δοκιμασίας ο καλός Χριστιανός. Προσεύχεσθε και θα παρέλθει το ποτήριον τούτο. Θα ίδωμεν πάλιν καλάς ημέρας και θα ευλογήσωμεν τον Θεόν. Θαρρείτε ως εμπρέπει εις καλούς χριστιανούς». Είχε τελειώσει η λειτουργία, όταν ένας υπαστυνόμος τον πληροφόρησε ότι ο φρούραρχος τον ζητά στο φρουραρχείο. Γαλήνιος ο Χρυσόστομος αποχαιρετά το πλήθος, και ανεχώρησε με τον «καβάση» (κλητήρα) του, Θωμά Βούλτσιο. Από την κατάθεση του τελευταίου αποσπώμε τις πιο έγκυρες πληροφορίες. Ο φρούραρχος δέχτηκε τον Χρυσόστομο, του προσέφερε βυσσινάδα και του υπαγόρευσε μια διαταγή. Μ’ ένα αυτοκίνητο που τους παρεχώρησαν Αμερικανοί αξιωματικοί επέστρεψαν στη Μητρόπολη. Ο Μητροπολίτης αντέγραψε και κοινοποίησε στο λαό τη διαταγή του φρουράρχου: να παραδοθούν τα όπλα και όλοι να μείνουν στα σπίτια τους. Στις οκτώ το βράδυ ήλθε ο ίδιος αστυνόμος με δύο οπλισμένους στρατιώτες. Για τα παρακάτω αφήνουμε να μιλήσει ο Θωμάς Βούλτσιος που έμεινε επί είκοσι έτη κοντά στον Χρυσόστομο: « Ήλθαν να πάρουν το δεσπότη πως τον ζητά ο νομάρχης, δεν είπαν το όνομα, να πάει στο διοικητήριο με τρείς δημογέροντες. Επήραμε τον Τσουρουκτζόγλου και τον Κλιμάνογλου και εμπήκαν οι τρείς και οι αστυνομικοί στο αυτοκίνητο, για μένα δεν είχε θέση και μού ‘πε ο δεσπότης να περιμένω στη μητρόπολη. Στις δέκα το βράδυ ένας από τους στρατιώτες, που ήλθαν το απόγευμα, έφερε μία κάρτα του δεσπότη για τον αδελφό του Ευγένιο. Του έγραφε: «Αγαπητέ αδελφέ, μας εκράτησαν απόψε εμέ ως πρόεδρον της Μικρασιατικής αμύνης, τους άλλους ως μέλη. Μην ανησυχείτε». Ο Ευγένιος άρχισε να κλαίει. Το άλλο πρωί, Κυριακή, στις 8 με στέλνει να μάθω για το δεσπότη. Ευρήκα το Ζαδέ της τραπέζης. Πριν μισή ώρα συνάντησε τον υπαστυνόμο που είχε πάει τον δεσπότη. Αυτός του είπε πως το δεσπότη τον χάλασαν, καθώς και τους δύο δημογέροντες. Έτσι έγιναν. Ως την Τετάρτη που έφυγα δεν μπόρεσα να μάθω τίποτα άλλο». Οι Τούρκοι «χάλασαν» και τον πιστό Ευγένιο. Τον κράτησαν φυλακή επί 6 μήνες και μετά τον απαγχόνισαν. Αλλά υπάρχει και μία μαρτυρία από το φυλλάδιο που τύπωσε το 1925 (τρία χρόνια μετά την καταστροφή) ο πολεμικός ανταποκριτής Κώστας Μισαηλίδης και το οποίο αναφέρεται στις τελευταίες ημέρες της Σμύρνης. Οι πληροφορίες που δίνει για το μαρτύριο του Χρυσοστόμου είναι συγκλονιστικές. Γράφει: «Λίγο πριν το μεσημέρι της Κυριακής, έβγαλαν το Μητροπολίτη από το φρουραρχείο. – Να οι δικαστές σου και οι τζελάτηδές σου (δήμιοι), του είπεν ο φρούραρχος συνταγματάρχης Σαλήχ Ζακήμ Εφέντης. Και τον παρέδωσε στον μαινόμενον όχλο που αποβραδύς ξημερώθηκε εκεί -βαλμένος, από τον Νουρεδίν- να τον προσμένει. Και ξεκινά το μαρτύριο. Ο δρόμος απ’ την Πλατεία του Διοικητηρίου ως την πλατεία του Ικί Τσεσμέ -Τούρκικη συνοικία της Σμύρνης- αγρίεψε από το μαρτύριο του νέου αυτού Εθνομάρτυρα. Του έβγαλαν με ξιφολόγχη τα μάτια, του έκοψαν τ’ αυτιά και τη γλώσσα. Τον έσυραν από τα γένια και τα μαλλιά. Γύρω απ’ το σώμα του έστησεν η απάνθρωπη, η αφάνταστα βάρβαρη τουρκική μανία τον πιο φρικτό χορό. Δεν άφησαν τίποτε το σκληρό και το εξευτελιστικό που να μην το κάμουν στο αφανισμένο και μισοσκοτωμένο κορμί του Χρυσοστόμου. Κι εσύρθηκεν έτσι, ως τους Ικί-Τσεσμέ, ο Μητροπολίτης Σμύρνης, κατακομματιασμένος. Από το κορμί του, εκεί, το μεθυσμένο από κτηνωδία πλήθος πήρε ένα κομμάτι της σάρκας του Χρυσοστόμου για φυλακτό ματωμένο. Το κεφάλι του με βγαλμένα τα μάτια, κομμένα τ’ αυτιά και τη γλώσσα, με τα γένια ξεριζωμένα και μαύρο από το ξύλο, αιματοστάλαχτο το έμπηξαν στην πατερίτσα του και η πομπή μαινόμενη από βλαστήμιες και σαρκασμό, το περιέφερε στους Τουρκομαχαλάδες. _____________________________________________________________________ Οι δύο συναθλήσαντες στο μαρτύριο του αγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης Μαζί με τον άγιο Χρυσόστομο Σμύρνης μαρτύρησαν και δύο από τα πλέον εξέχοντα πρόσωπα της Σμύρνης: ο Γεώργιος Κλημάνογλου δημογέροντας της πόλης και ο Νικόλαος Τσουρουκτσόγλου νομικός, διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου και εκδότης της ελληνικής εφημερίδας «Ημερησία» και της γαλλόφωνης εφημερίδας «La Reforme». Τὴν ἑσπέρα τῆς 27ης Αὐγούστου (π.ἡ.) Τοῦρκος ἀρχιαστυνόμος, μὲ ἕξι ἔνοπλους στρατιῶτες, διατάσσει τὸ Χρυσόστομο νὰ παρουσιαστεῖ, μὲ τοὺς Δημογέροντες, στὸ στρατιωτικὸ διοικητὴ Νουρεντὶν πασά. Ἀπὸ τοὺς Δημογέροντες, δυὸ μόνον ἀνευρέθηκαν ὁ Νικόλαος Τσουρουκτσόγλου καὶ ὁ Γεώργιος Κλημάνογλου. Προηγουμένως καὶ προτοῦ παραλάβει τοὺς τρεῖς, ὁ Τοῦρκος ἀρχιαστυνόμος, ὁ Χρυσόστομος εἶχε ἀνοίξει τὸ Εὐαγγέλιο καὶ διάβαζε, ἀπὸ τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιο τὸ κεφάλαιο τῆς προσαγωγῆς τοῦ Ἰησοῦ στὸν Πιλᾶτο: «. . .Τότε οὖν ἔλαβεν ὁ Πιλάτος τὸν Ἰησοῦν καὶ ἐμαστίγωσε, καὶ οἱ στρατιῶται πλέξαντες στέφανον ἐξ ἀκανθῶν, ἐπέθηκαν τῇ κεφαλῇ αὐτοῦ καὶ ἔδιδον εἰς αὐτὸν ραπίσματα…». Τὸ Εὐαγγέλιο, ἀνοιχτὸ στὴ σελίδα αὐτή, βρέθηκε στὸ Μητροπολιτικὸ γραφεῖο τοῦ Χρυσοστόμου. Τὸ διέσωσε ὁ πιστός του κλητήρας καὶ τὸ παρέδωκε στὸν ἀνεψιὸ

Αν ξεφυλλίσουμε τον ημεροδείκτη μας και φθάσουμε στην 1η Σεπτεμβρίου, θα δούμε να σημειώνεται: «Aρχή Ινδίκτου». Πολλοί ίσως, διαβάζοντας τη φράση αυτή, να διερωτώνται: Tι σημαίνουν τα λόγια αυτά και τι είναι η Ίνδικτος; Η λέξη Ίνδικτος είναι λατινική ελληνοποιημένη και σημαίνει ορισμός, διάγγελμα, πού εκδιδόταν από τους Ρωμαίους αυτοκράτορες, με σκοπό να καθορίζουν το ύψος των φόρων επί της παραγωγής της γης, που θα έπρεπε να πληρώσουν οι υπήκοοι της Ρώμης για τη συντήρηση του στρατού. Το διάγγελμα αυτό ίσχυε για δεκαπέντε χρόνια και τούτο, γιατί κάθε δεκαπέντε χρόνια απολύονταν οι παλαιοί στρατιώτες και κατατάσσονταν οι νέοι. Να σημειωθεί ότι το ύψος των σχετικών φόρων καθοριζόταν από τη νέα δύναμη του στρατού για την επόμενη δεκαπενταετία. Με την πάροδο του χρόνου η λέξη Ίνδικτος έπαψε να σημαίνει μόνο διάγγελμα, αλλά σήμαινε και το διάστημα των δεκαπέντε ετών. Έτσι άρχισαν να μετρούν το χρόνο σε Iνδίκτους (πρώτη Ίνδικτος, δεύτερη Ίνδικτος κ.ο.κ.). Πρώτος ο Μέγας Κωνσταντίνος όρισε ως επίσημη μέτρηση του χρόνου (το 312 ή 313 μ.Χ.) την Ίνδικτο, πού άρχιζε την 1η Σεπτεμβρίου, εποχή που είχε τελειώσει η συγκομιδή των καρπών της γης. Η μέτρηση αυτή του χρόνου ονομάστηκε, από το όνομα του Κωνσταντίνου, Κωνσταντίνειος Iνδικτιών και Ελληνική. Η Εκκλησία υιοθέτησε αυτό το σύστημα μέτρησης του χρόνου και μετρούσε τα έτη με τίς Ινδικτιώνες. Έτσι το Εκκλησιαστικό έτος άρχιζε την 1η Σεπτεμβρίου με Πατριαρχική Θεία Λειτουργία και τον Μικρό Αγιασμό, ώστε να ευλογήσει ο Θεός τον καινούριο χρόνο. Ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ιουστινιανός ο Α΄ το 537 εισήγαγε τη μέτρηση κατά Ινδικτιώνες στα κρατικά έγγραφα και στις δικαστικές αποφάσεις. Έλεγαν δηλαδή 1ο έτος της τάδε Ινδικτιώνος, 2ο έτος της τάδε Ινδικτίωνος κ.ο.κ. Με τον καιρό ορίστηκαν δύο είδη Ινδίκτου, η Καισαρική, δηλαδή η παλαιά ρωμαϊκή πού άρχιζε την 1η Σεπτεμβρίου και την οποία συνέχισε το Βυζάντιο, και η Παπική, που άρχιζε στις 25 Δεκεμβρίου και αργότερα την 1η Ιανουαρίου. Στη Δύση σιγά-σιγά επικράτησε ως αρχή του νέου έτους η 1η Ιανουαρίου, ενώ στην Ανατολή είχε παραμείνει η 1η Σεπτεμβρίου. Αυτός είναι και ο λόγος που η πρώτη Σεπτεμβρίου παρέμεινε μέχρι και σήμερα η αρχή του Εκκλησιαστικού έτους, μετά την καθιέρωση για όλους ως αρχής του πολιτικού έτους της 1ης Ιανουαρίου. Πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι η Εκκλησία μας όρισε την ημέρα αυτή να αναγινώσκεται στους ιερούς Ναούς η περικοπή από το Ευαγγέλιο του Λουκά, που αναφέρει το πρώτο κήρυγμα του Χριστού στη συναγωγή της Ναζαρέτ (Λουκ. 4, 16-18). Οι Ινδικτιώνες μετριούνται από τη Γέννηση του Χριστού. Επειδή, όμως, η χρονολογία από της του Χριστού Γεννήσεως υστερεί κατά τρία έτη, για να βρούμε, παραδείγματος χάριν, την Ίνδικτο του 2004, προσθέτουμε 3 έτη και διαιρούμε δια του 15. Δηλαδή 2004 + 3= 2007 : 15 = 133 και υπόλοιπο 12 που σημαίνει ότι βρισκόμαστε στο 12ο έτος της 133ης Ινδίκτου (από την 1η Σεπτεμβρίου). Tου Kωνσταντίνου Aπ. Σουλιώτη, Θεολόγου

Η εθνική επέτειος της 28ης Οκτωβρίου από το 1952 συνεορτάζεται με την Παναγία, την Αγία Σκέπη, όπως η εθνική εορτή της 25ης Μαρτίου συνεορτάζεται με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Από το τέλος του 9ου αιώνα – αρχές 10ου έως το 1952 η Θεομητορική εορτή της Αγίας Σκέπης εορταζόταν την 1η Οκτωβρίου. Καθιερώθηκε επί αυτοκράτορος Λέοντος Στ΄ του Σοφού (886-912) σε ανάμνηση της απαλλαγής της Βασιλεύουσας από την απειλή των Βουλγάρων και των Αγαρηνών. Πρόκειται για εορτή ευχαριστίας προς την Παναγία, όπως εκείνη που καθιερώθηκε τον 7ο αιώνα με τον Ακάθιστο Ύμνο, όταν η Παναγία βοήθησε να αντιμετωπισθεί με επιτυχία η πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τους Αβάρους. Ο άγιος Ανδρέας, ο κατά Χριστόν σαλός, κατά τις μάχες με τους αγαρηνούς σε ολονύχτια αγρυπνία προσευχής του είδε την Παναγία να προστατεύει την Βασιλεύουσα σκεπάζοντάς Την με το «μαφόριό» Της (λεπτό πέπλο που καλύπτει το κεφάλι και τους ώμους). Η αφήγησή του έδωσε δύναμη στο λαό, που αντιμετώπισε με επιτυχία τους πολιορκητές. Έκτοτε η Αγία Σκέπη της Παναγίας θεσπίσθηκε ως μία των Θεομητορικών εορτών. Οι Αγωνιστές του 1821 είχαν επίσης βοηθό τους την Παναγία, όπως και οι Έλληνες του ΟΧΙ. Στο Χρονικό του για το 1940 ο Ηλίας Βενέζης έγραψε ότι οι Έλληνες πολύ θύμωσαν με την άνανδρη επίθεση του ιταλικού υποβρυχίου εναντίον του πολεμικού πλοίου «Έλλη» στο λιμάνι της Τήνου, τον 15Αύγουστο του 1940, στην εορτή της Κοίμησης της Παναγίας. Έκαμαν υπομονή μήπως και διατηρηθεί η ειρήνη. Όμως ακολούθησε η άνανδρη επίθεση των Ιταλών στις 28 Οκτωβρίου του 1940. Τότε, γράφει ο Βενέζης, «οι ξένοι που βλέπανε τα γεγονότα λέγανε ότι οι ολιγάριθμοι Έλληνες θα γονατίσουν σε μιαν ημέρα στον ισχυρό εισβολέα!». Μα ο λαός πίστευε πως θα τον βοηθήσει η προσβεβλημένη τον 15Αύγουστο Παναγία. «Καλά! Περιμένετε και θα δείτε ύστερα από ένα μήνα, στα Εισόδια της Θεοτόκου» απαντούσαν οι Έλληνες, που θεωρούσαν «αντίχριστο» τον εισβολέα. Γι’ αυτό, σημειώνει ο Βενέζης, οι μητέρες έστελναν τους γιούς τους να πολεμήσουνε τους Ιταλούς λέγοντάς τους: «Να μη γυρίσετε αν δεν ρίξετε τον αντίχριστο στη θάλασσα». Την Παναγία έβλεπαν στα βουνά της Πίνδου οι Έλληνες στρατιώτες κατά τον Ελληνο – Ιταλικό πόλεμο. Ο Χρήστος Ζαλοκώστας στο βιβλίο του «Πίνδος – Η εποποιία στην Αλβανία» (Εκδ. «ΕΣΤΙΑΣ», Αθήνα, 2016) αναφέρει μαρτυρίες στρατιωτών ότι είδαν την Παναγία και ένιωσαν την προστασία της. Ο Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδωνας (1949-1956), που ηρωικά αγωνίστηκε για τα δίκαια των Βορειοηπειρωτών, μετά τη διαπίστωσή του ότι οι Έλληνες του 1940 βίωσαν τη Σκέπη της Παναγίας όπως εκείνοι του 9ου αιώνα, πρότεινε στην Ιερά Σύνοδο και Αυτή στη συνεδρίασή της 21ης Οκτωβρίου 1952 αποφάσισε η εορτή της Αγίας Σκέπης από την 1η Οκτωβρίου να μεταφερθεί στις 28 Οκτωβρίου. Ενέκρινε επίσης την Ακολουθία του εορτασμού, την οποία έγραψε ο σπουδαίος Αγιορείτης υμνογράφος του 20ού αιώνα Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης. Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ Π. ΔΑΒIΔ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ” Τον αοίδιμο πατέρα Δαυίδ τον αγαπημένο “Τυπικάρη” του Αγίου Όρους είχαμε την ευλογία να τον γνωρίσουμε και να λάβουμε την ευχή του! Πάντοτε χαμογελαστός, εύθυμος και οξυδερκής, σε κέρδιζε με την πρώτη ματιά! Ήταν στενοί φίλοι με τον επίσης μακαριστό π. Εμμανουήλ και είχαν την μεγάλη ευλογία να γνωρίσουν τον Άγιο Παΐσιο όταν ήταν μαθητές στην Αθωνιάδα! Να έχουμε την ευχή τους και τις πρεσβείες τους! Υπάρχει ένα συγκλονιστικό γεγονός που έζησε ο πατέρας Δαυίδ με τον Άγιο Παΐσιο, το οποίο δείχνει την αέναη πρόνοια της Υπεραγίας Θεοτόκου για το Γένος μας, την οποία πρώτα ο Θεός, θα σας την διηγηθώ μια αλλά φορά! «Βλέπουμε μέσα στην Αγία Γραφή ότι όλοι σχεδόν οι Προφήτες ήταν συνυφασμένοι με την ζωή και την ιστορία της θλίψης και τις χαρές του Έθνους του Ισραήλ. Προφήτεψαν τις καταστροφές που θα έρχονταν, λόγο της αποστασίας τους από τον ζώντα Θεό. Προφήτεψαν την Παλιγγενεσία του Έθνους τους. Πολλοί Προφήτες έζησαν αυτές τις καταστροφές, ζυμώθηκαν με αυτόν τον ανυπότακτο λαό και ταλαιπωρήθηκαν μαζί του. Δεν ήσαν αδιάφοροι αντιεισαγγελείς αυτών των τιμωριών. Αυτή είναι η ζωή του κάθε Προφήτη. Το Προφητικό κάλεσμα μέσα από την εκκλησία ποτέ δεν έπαψε να υπάρχει…. Όμως το προφητικό κάλεσμα έχει μεγαλύτερη ευρύτητα και αφορά όλη τη ζωή του λαού. Με αυτήν την διάσταση δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει. Είναι από τα υψηλά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Η μορφή του Κοσμά του Αιτωλού ήταν καταλυτική για την ιστορία του έθνους μας. Είναι ο Προφήτης της Ρωμηοσύνης που με το μαρτυρικό του αίμα ζωοποίησε τις σκλαβωμένες ψυχές των ρωμηών. Τα Προφητικά του λόγια τα κράτησαν μέσα στις ψυχές τους πολλές γενιές ρωμηών. Πολλά πράγματα ακόμη τα αναμένουμε να γίνουν. Μίλησε για το μικρό και μεγάλο Ρωμαίικο. Μίλησε για τον προεδρικό στρατό που θα πορεύεται για την πόλη. Μίλησε για τους φόρους που θα βάλουν στα κοτέτσια και στα παράθυρα των σπιτιών, για την τηλεόραση, για το τηλέφωνο, για την εκδήλωση άλλων γεγονότων που άλλα έγιναν και άλλα αναμένονται να γίνουν. Λένε οι Άγιοι Πατέρες ότι του Προφήτη τα λόγια μόνο ένας άλλος Προφήτης μπορεί να τα ερμηνεύσει. Αυτό το αισθάνθηκα κι εγώ στο προαύλιο της Παναγούδας όταν ακούγαμε τον Πατέρα Παΐσιο να μας δίνει την ορθή ερμηνεία για τα εξαμίλια που αναφέρει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Από πολλούς πολλά έχουν αναφερθεί για το ποια είναι αυτά τα εξαμίλια. Αλλά ο νέος Προφήτης της ρωμηοσύνης, ο μακαριστός γέροντας έδωσε την αληθινή εξήγηση, κάτι το οποίο το ζούμε σήμερα εμφανώς μέσα από τις ταλαιπωρίες του ελληνικού έθνους. Θυμάμαι που μας ανέφερε τον ενθουσιασμό του για το βιβλίο του υπουργού Ν. Μάρτη περί μακεδονικού θέματος το πόσο σωστά έχει αναπτύξει αυτό το θέμα… γι’ αυτό είχε αναρτήσει στο δωμάτιό του εκεί που υποδεχόταν τον κόσμο την προφητεία του Προφήτου Αργύρου για τους Μακεδόνες. Τον θυμάμαι να κρατάει το τετράδιο του Αγίου Αρσενίου… Για τα σημεία των καιρών πολλοί έχουν ωφεληθεί αλλά και πολλοί έχουν παρεξηγήσει. Στην εποχή μας για την ρωμηοσύνη, αυτήν την κοινωνία των εθνών που έχουν ως σύμβολο ενότητας την ορθοδοξία, για το ελληνικό έθνος αλλά και ειδικά για την πορεία της εκκλησίας μίλησε μόνο ο γέροντας Παΐσιος… Λένε οι Πατέρες ότι τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος όταν δίδονται υπάρχει μια φυσική υποδοχή, δηλαδή μια φυσική κλίση ένα υπόστρωμα του φυσικού χαρίσματος. Για παράδειγμα το κάλεσμα της κυβερνήσεως γίνεται σε ψυχές που είναι ιδιαίτερα ηγεμονικές, το κάλεσμα της Σοφίας σε ψυχές που είναι ιδιαίτερα οξυδερκείς και νοήμονες… εννοείται ότι όλη αυτή η ποικιλία των ψυχών έχει περάσει μέσα από την κάθαρση και τον φωτισμό. Βλέπουμε για παράδειγμα τον Μέγα Βασίλειο να μην περιορίζει το ενδιαφέρον του μόνο στην Καισάρεια, ενδιαφερόταν για το πώς πορευόταν οικουμενικά η εκκλησία, γι’ αυτό τον ονομάζουμε οικουμενικό Διδάσκαλο. Ερχόμενοι στην περίπτωση του μακαριστού γέροντα πρέπει να θυμηθούμε ότι από τις πρώτες μέρες που γεννήθηκε έζησε την προσφυγιά. Έχασε την πατρίδα του, πήγε στο στρατό και πολέμησε για τις αξίες της ελληνικής φυλής μέσα στην παραζάλη του εμφυλίου πολέμου. Πόνεσε για το λαό του Θεού, προσευχήθηκε υπέρ αυτού. Δεν περιορίστηκε στον προσωπικό του αγιασμό γι’ αυτό και ο Χριστός μας τον ανέδειξε νέο Προφήτη της Ρωμηοσύνης, μια συνέχεια του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Τα λόγια του παρηγορούν πλήθος ανθρώπων σε πολλά έθνη. Μπορώ να πω ότι η Αγία μορφή του ενώνει όλη την Ορθόδοξη Οικουμένη, μιλάει στην καρδιά όλων των Χριστιανών. Θυμάμαι μια άλλη φορά που μας μίλαγε για τις δύσκολες ημέρες που θα έρθουν τις οποίες θα ζήσετε εσείς μας έλεγε. Στο τέλος όλων αυτών ο ΘΕΟΣ θα βοηθήσει την Ελλάδα, μάλιστα θα φτάσουν τα έθνη να λένε μα τόσο πολύ ο Θεός αγαπάει την Ελλάδα και την βοηθάει; Βέβαια αυτή η βοήθεια του Θεού δεν είναι επειδή το αξίζουμε και για την αρετή μας αλλά για τα αίματα που έχυσαν οι πρόγονοί μας και περισσότερο οι ψυχές των Αγίων και της μάνας μας της Παναγίας … Προσωπικά εύχομαι, ύστερα από το διεθνές ρεζίλι που ζούμε τώρα να ευαισθητοποιηθεί ό Έλληνας χριστιανός και να αποδώσει καρπούς μετανοίας διότι όλοι μας έχουμε ξεφύγει υπέρμετρα. Βλέπω ότι ο βίος και τα λόγια του μακαριστού γέροντα συγκινούν πλήθος καρδιών. Πολλοί άνθρωποι γνώρισαν μέσα από αυτόν τον Θεό, μεταμορφώθηκε όλη η ζωή τους. Έχω γνωρίσει αρκετές τέτοιες περιπτώσεις. Η μορφή του γέροντα λέει πολλά από μόνη της ιδιαίτερα τα χαρακτηριστικά του μάτια, με πολύ πόνο για τον λαό του θεού. Εύχομαι η μορφή του, ο βίος του και τα λόγια του σύγχρονου Αγίου να ενδυναμώσουν πολλές ψυχές προς την μετάνοια και να τις ξεδιψάσουν με την χάρη του Χριστού που τόσο ξεπήδησε πάνω του. Ζωντανά περιστατικά τα οποία ζήσαμε τα 11 αυτά χρόνια κοντά του είναι πάρα πολλά και μερικά από αυτά που δεν υπάρχουν στα βιβλία. Όταν πήγα μικρό παιδί στο Άγιο Όρος στις 3 Ιουνίου του ‘83 ήταν πρώτη φορά που τον συνάντησα. Όταν με είδε με ρώτησε πού πηγαίνω. Του είπα στον γέροντα Παΐσιο. Μου λέει δεν είναι εδώ παιδί μου λείπει. Του λέω γέροντα εσείς είσαστε. Μου απαντάει αμέσως, πήγες στον Άγιό σου στην Θεσσαλονίκη να προσκυνήσεις; Του λέω

: Πριν από κάποια χρόνια, σε μια συνέντευξη που μου έδωσε ο πολυδιάστατος Θωμάς Κοροβίνης για την ανθολογία που επιμελήθηκε με τίτλο «Κωνσταντινούπολη, λογοτεχνική ανθολογία» (εκδόσεις Ιανός), με αιφνιδίασε λέγοντάς μου τα εξής: «Είναι αξιοσημείωτο πάντως ότι σε όλους τους Τούρκους συγγραφείς που ασχολήθηκαν με την Πόλη, διακρίνεται μια αίσθηση υποταγής ή προσκυνήματος στη σαγηνευτική ιστορία της Πόλης, αλλά κι ένας φόβος, θα ’λεγα, σαν να μην είναι εντελώς σίγουροι ότι είναι δικιά τους -σαν να είναι μουσαφίρηδες- και τρομάζουν μην τη χάσουν»!  Αυτό μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση γιατί σ’ ένα βιβλίο του ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (1924-1994) αναφέρει πως οι Τούρκοι, όταν συναντήσουν Έλληνες, νιώθουν άβολα γιατί γνωρίζουν πως τα μέρη αυτά δεν είναι δικά τους. Για να πω την αλήθεια, όταν διάβασα τα λόγια του γέροντα, τα θεώρησα ως υπερβολή. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως μετά από τόσους αιώνες συνεχούς τουρκικής παρουσίας στα μέρη αυτά θα μπορούσαν να νιώθουν έτσι. Κάτι αντίστοιχο, όμως, έγραψε και σχετικά πρόσφατα ο πολυδιαβασμένος Τούρκος συγγραφέας Αχμέτ Ουμίτ στο βιβλίο του «Μνήμες της Κωνσταντινούπολης» (εκδόσεις Πατάκης), ο οποίος βάζει στο στόμα δύο μεθυσμένων συμπατριωτών του τα λόγια πως αυτά τα μέρη είναι των Ελλήνων και μια μέρα θα ’ρθουν να τα πάρουν. Έτσι άρχισα να συνειδητοποιώ πως ο Καππαδόκης και πρόσφυγας Άγιος Παΐσιος μάλλον δεν ήταν καθόλου υπερβολικός. Άλλωστε είχε επισκεφθεί και ο ίδιος τα μέρη στα οποία γεννήθηκε και φυσικά διαπίστωσε αυτήν την αμηχανία των Τούρκων στη θέα των Ελλήνων. Είναι βεβαίως γνωστόν πως ο γέροντας είχε το προνόμιο, δηλαδή το χάρισμα, να διαβάζει και να “ανακρίνει” πνευματικά τους ανθρώπους. Αυτά σκεφτόμουν τις προηγούμενες μέρες, αρχικά με τους τουρκικούς χολιγουντιανούς εορτασμούς για την άλωση της Πόλης, που είχαν ως προεξάρχοντα τον πρωθυπουργό Ερντογάν, και στη συνέχεια με την ανάγνωση του κορανίου και προσευχών εντός της Αγίας Σοφίας. Και έτσι αναρωτήθηκα μήπως στην πραγματικότητα οι εκδηλώσεις αυτές δεν αποτελούν έκφραση και ένδειξη της λαμπρής επικυριαρχίας τους στον τόπο που κατοικούν αρκετούς πλέον αιώνες, αλλά ουσιαστικά ένδειξη του φόβου τους ότι πράγματι αποτελούν απλώς μουσαφίρηδες, όπως λέει ο Θωμάς Κοροβίνης.  Άλλωστε με τις εθνοκαθάρσεις και τις γενοκτονίες που πραγματοποίησαν εναντίον των χριστιανικών πληθυσμών της περιοχής κατάφεραν να πραγματοποιήσουν μια κάποια ομοιογένεια. Άσχετο αν στη συνέχεια οι Κούρδοι, οι οποίοι υπήρξαν συνεργάτες του τουρκικού κράτους τα χρόνια των γενοκτονιών, έγιναν οι ίδιοι ο επόμενος στόχος. Έτσι οι τελευταίες εκδηλώσεις των Τούρκων που αναφέραμε πιο πάνω μοιάζουν περισσότερο να αποτελούν δραστηριότητες προς εμψύχωση και τόνωση της χαμηλής τους αυτοπεποίθησης ως κατοίκων ενός τόπου τον οποίο ουσιαστικά δεν ένιωσαν ποτέ πως τους ανήκει πραγματικά. Απλά τον κατέλαβαν! Γιατί και η εμμονή με την Αγία Σοφία τον μεγαλοπρεπή ναό των γκιαούρηδων τι άλλο δείχνει; Ακόμη και στα χέρια τους και ως μουσείο τους ενοχλεί! Μάλλον έχουν ακόμη την αίσθηση πως η κατάληψη της Βασιλεύουσας δεν είναι ολοκληρωμένη αφού η Αγία Σοφία δεν είναι τέμενος! Αυτό δείχνει ότι δεν έχουν φιλότιμο και αξιοπρέπεια, αφού οι ίδιοι έφτιαξαν τόσα μεγαλοπρεπή τζαμιά στην Πόλη αλλά αυτοί θέλουν να προσεύχονται σε χριστιανικό, σε ξένο δηλαδή! Εδώ θα πρέπει να προσθέσουμε πως και τρεις άλλες εκκλησίες που είναι και αυτές αφιερωμένες στην του Θεού Σοφία τα τελευταία χρόνια έχουν μετατραπεί σε τζαμιά. Πρόκειται για την Αγία Σοφία Τραπεζούντας, την Αγία Σοφίας Βιζύης και την Αγία Σοφία Νίκαιας. Τζαμί είναι και η Μικρή Αγία Σοφία που βρίσκεται πολύ κοντά στην Αγία Σοφία της Κωνσταντινούπολης. Να αρχίσουμε να υποψιαζόμαστε πως θα ζητήσουν να γίνει τέμενος και η Αγία Σοφία της Θεσσαλονίκης; Άλλωστε μέχρι την απελευθέρωση της πόλης τζαμί ήταν! Μοιάζει λοιπόν να υπάρχει μια εμμονή ως προς τον ναό αυτό, εξίσου συμβολική και ως προς τη δική μας αγάπη για τον καθεδρικό αυτό ναό της Ρωμιοσύνης που αποτελεί μοναδικό κόσμημα και διαρκή έκφραση “του ένδοξου μας Βυζαντινισμού”. Μόνο που αυτοί το αισθάνονται με αρνητική χροιά αφού στα χέρια τους αποτελεί προφανώς πολεμικό λάφυρο και τρόπαιο! Και μάλλον εκεί αρχίζουν -και δεν τελειώνουν- τα ψυχοπαθολογικά πολιτικά και υπαρξιακά προβλήματα των γειτόνων που διαιωνίζονται ως διαρκής πρόκληση. Προκαλώ, και μάλιστα τους γκιαούρηδες, άρα υπάρχω! Γι αυτό το δόγμα Νταβούτογλου περί «μηδενικών προβλημάτων της Τουρκίας με τους γείτονές της» δεν φαίνεται να έχει πέραση αφού οι ίδιοι το υπονομεύουν παντοιοτρόπως. Άλλωστε και ο ίδιος ο Νταβούτογλου έχασε τον πρωθυπουργικό θώκο γιατί ο νεοσουλτάνος Ερντογάν γνωρίζει πως κάθε πρόκληση όχι μόνον συσπειρώνει αλλά αποτελεί και βασική τους πολιτική ιδεολογία. Γι αυτό και όσοι βλέπουν τα πράγματα από διαφορετική σκοπιά διώκονται. Τρανή και χαρακτηριστική απόδειξη εξάλλου είναι η περίπτωση του Ερμπέι Μπαρτακσίογλου (Erbay Bardakcioglu) καθηγητή ιστορίας του πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης “Αντνάν Μεντερές” (Adnan Menderes), ο οποίος με μήνυμα του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στις 29 Μαΐου ανέφερε: «Σήμερα είναι η επέτειος της εισβολής στην Κωνσταντινούπολη, την πρωτεύουσα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ενός μεγαλοπρεπούς πολιτισμού, από μια φυλή βάρβαρων και φανατικών». Η ανάρτηση αυτή προκάλεσε θύελλα κατακραυγής στα ποικίλα τουρκικά μέσα μαζικής επικοινωνίας, με αποτέλεσμα ο καθηγητής να διαγράψει το μήνυμά του, ενώ με εντολή του πρύτανη του πανεπιστημίου διενεργείται εναντίον του πειθαρχική έρευνα.  Και μάλιστα, όπως διαβάζουμε στην ιστοσελίδα huffingtonpost.gr από την οποία αντλήσαμε την είδηση αυτή: «Μετά τους ακαδημαϊκούς- λάτρεις της τρομοκρατίας τώρα έχουμε και ακαδημαϊκούς λάτρεις του Βυζαντίου. Τους ενημερώνουμε πως οι γιοί του Όρους Χίρα (το όρος που σύμφωνα με την ισλαμική παράδοση ο Μωάμεθ έγινε μάρτυρας της πρώτης αποκάλυψης από τον Αλλάχ) σίγουρα θα νικήσουν για μια ακόμη φορά τους γιους του Ολύμπου». Αυτό δείχνει πως οι τουρκικές αρχές επιβιώνουν χάρις σ’ έναν ιδιότυπο αλυτρωτισμό εναντίον πάσης φύσεως γκιαούρηδων, και όχι μόνον χριστιανών αλλά και μουσουλμάνων όπως οι Κούρδοι εντός της χώρας τους, αλλά και των λοιπών γειτόνων τους. Να μην παραλείψουμε και τους ισραηλινούς που μετά την ανατροπή της συμμαχίας τους ο Ερντογάν εκφράστηκε εναντίον τους με λόγια απείρου κάλλους. Όσο για την απειλή εκ μέρους του πρύτανη του τουρκικού Πανεπιστημίου Μεντερές εναντίον των γιων του Ολύμπου, των Γιουνάν, των Ιώνων και των Ελλήνων δηλαδή, που “πρώτοι, θαρρώ, αυτοί, στον κόσμον” δέχτηκαν το κήρυγμα των Αποστόλων, μοιάζει ακόμη και αποδιωγμένοι από τις εστίες τους να αποτελούν πρωταρχικό κίνδυνο για την Τουρκία και ακρογωνιαίο λίθο της τουρκικής ιδεολογίας. Προφανώς για τη συσπείρωση τους. Πηγή:  Βήμα Ορθοδοξίας

Eνα συναρπαστικό ταξίδι στην «Αγία Σοφία», το ναό – σύμβολο της Ορθοδοξίας, που μετά την Άλωση της Πόλης έγινε τέμενος και σήμερα λειτουργεί ως μουσείο.Στην εκπομπή ζωντανεύουν οι θρύλοι, οι παραδόσεις της βυζαντινής αυτοκρατορίας, αλλά και η μοναδική ιστορία του κτιρίου που άντεξε λεηλασίες, επιδρομές και φονικούς σεισμούς. Παρουσιάζονται οι βασικότεροι σταθμοί στην ιστορία του περίλαμπρου οικοδομήματος του Ιουστινιανού, που συνδέθηκε με όλες τις χαρές και τις λύπες του ελληνισμού. Η «Μηχανή του χρόνου» ταξιδεύει στην Πόλη σε μια μοναδική περιήγηση στο ναό, και παρουσιάζει με λεπτομέρειες τους χώρους και τα πρόσωπα που έγραψαν ιστορία. Ο μοναδικός τρούλος, η χρυσή Αγία Τράπεζα που λεηλατήθηκε από τους σταυροφόρους, τα ασύγκριτης ομορφιάς ψηφιδωτά που κάλυψαν με σοβά οι Οθωμανοί, αλλά και ο γυναικωνίτης με τις ίντριγκες και τα ατέλειωτα παιχνίδια εξουσίας. Εκεί όπου αυτοκράτορες βαπτίσθηκαν, καρδινάλιοι αναθεματίστηκαν και χριστιανοί σφαγιάστηκαν. Παρουσίαση: Χρίστος Βασιλόπουλος Διεύθυνση εκπομπής: Χρίστος Βασιλόπουλος Αρχισυνταξία: Δημήτρης Πετρόπουλος Σκηνοθεσία: Γιώργος Νταούλης Δείτε παρακάτω το video