Ἡ σημασία τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στὴ ζωὴ τῶν πιστῶν!



Ἡ μεγάλη ἑορτὴ τῆς Παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἶναι ἕνας ἀκόμα σημαντικὸς ἐορτολογικὸς σταθμὸς τῆς Ἐκκλησίας μας. Οἱ πιστοὶ τὴν ἡμέρα αὐτὴ καλοῦνται νὰ τιμήσουν καὶ νὰ προσκυνήσουν τὸν Τίμιο Σταυρὸ τοῦ Κυρίου ὥστε νὰ ἀντλήσουν δύναμη καὶ χάρη ἀπὸ αὐτόν. Ἡ μεγάλη αὐτὴ Δεσποτικὴ ἑορτὴ δίνει ἐπίσης τὴν εὐκαιρία σὲ ὅλους μας νὰ...σκεφτοῦμε ὁρισμένες βασικὲς ἀρχὲς καὶ ἀλήθειες τῆς πίστης μας, οἱ ὁποῖες εἶναι συνυφασμένες μὲ τὴ θεολογία τοῦ Σταυροῦ.

Ἡ Ὀρθόδοξος Καθολικὴ Ἐκκλησίας μας, ἡ ὁποία διασώζει, μόνη Αὐτή, ἀνόθευτη τὴν βιβλικὴ καὶ πατερικὴ διδασκαλία, ἀποδίδει τὴν προσήκουσα τιμὴ στὸ Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, ὡς τὸ κατ’ ἐξοχὴν ὄργανο καὶ σύμβολο τῆς ἀπολυτρώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ποικίλη ἑτεροδοξία, ἡ ὁποία, εἴτε ἀδιαφορεῖ νὰ ἀποδώσει τιμὴ στὸ Σταυρὸ (Προτεσταντισμός), εἴτε πολεμᾶ εὐθέως αὐτόν, ὡς εἰδωλολατρικὸ σύμβολο (Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβά). Ἡ Ἐκκλησία μᾶς θέσπισε πολλὲς φορὲς προσκύνησης καὶ τιμῆς τοῦ Σταυροῦ καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια τοῦ ἔτους, μὲ ἀποκορύφωμα τὴ μεγάλη ἑορτὴ τῆς Παγκοσμίου Ὑψώσεως, στὶς 14 Σεπτεμβρίου.

Ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου ἀποτελεῖ γιὰ τὴ χριστιανικὴ πίστη κορυφαῖο σύμβολο θυσίας καὶ ἁγιασμοῦ, διότι ἡ σημασία τοῦ εἶναι πραγματικὰ τεράστια. Ὁ Σταυρὸς μαζὶ μὲ τὴν Ἀνάσταση λειτουργοῦν ὡς δύο βασικοὶ ἄξονες πάνω στοὺς ὁποίους κινεῖται ἡ ζωὴ τῶν πιστῶν χριστιανῶν. Ἡ Ἀνάσταση ἕπεται τοῦ Σταυροῦ καὶ προϋποθέτει τὸ Σταυρὸ καὶ ὁ Σταυρὸς προμηνύει τὴν Ἀνάσταση. Χωρὶς Σταυρὸ δὲν γίνεται Ἀνάσταση. Πάνω σὲ αὐτὲς τὶς ἀρχὲς στηρίζεται ἡ θεολογία τοῦ Σταυροῦ καὶ ἡ σπουδαία σημασία του γιὰ τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. 

Ὁ μέγας ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος, ὁ κατ’ ἐξοχὴν θεολόγος τοῦ Σταυροῦ, τονίζει συχνὰ στὶς θεόπνευστες ἐπιστολές του ὅτι ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ εἶναι γι’ αὐτὸν καὶ γιὰ τὴν Ἐκκλησία καύχηση. «ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχάσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῶ τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Γάλ.6,13), διότι «ὁ λόγος γὰρ ὁ τοῦ σταυροῦ τοῖς μὲν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστὶ τοῖς δὲ σωζομένοις ἠμὶν δύναμις Θεοῦ ἐστι» (Ἃ΄Κόρ.1,17», ἐπειδὴ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς «ἐγενήθη ἐν σοφία ἀπὸ Θεοῦ, δικαιοσύνη τὲ καὶ ἁγιασμὸς καὶ ἀπολύτρωσις» (Ἃ΄Κόρ.1,30) ὡς ὁ «Ἐσταυρωμένος» (Ἃ΄Κόρ.1,23). Ὁ Κύριος της δόξης «ὑπὸ χειρῶν ἀνόμων» καρφώθηκε ἐπάνω στὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ, γιὰ νὰ ὑποστεῖ τὸ ἐπώδυνο μαρτύριο τῆς σταυρώσεως καὶ νὰ πεθάνει ὡς αἴσχιστος κακοῦργος. Ἀλλὰ ὅμως ἡ ἀνθρώπινη αὐτὴ κακουργία, ἐξ αἰτίας τῆς ἄμετρης θείας ἀγάπης, λειτούργησε εὐεργετικὰ γιὰ τὸ θεοκτόνο ἀνθρώπινο γένος, «συνίστησι δὲ τὴν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἠμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἠμῶν Χριστὸς ὑπὲρ ἠμῶν ἀπέθανε. Πολλῶ οὒν μᾶλλον δικαιοθέντες νῦν ἐν τῷ αἵματι αὐτοῦ σωθησόμεθα δὶ’ αὐτοῦ ἀπὸ τῆς ὀργῆς. Εἰ γὰρ ἐχθροὶ ὄντες κατηλλάγημεν τῷ Θεῶ διὰ τοῦ θανάτου τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, πολλῶ μᾶλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα ἐν τὴ ζωὴ αὐτοῦ» (Ρώμ.5,8-10). Ὁ σταυρικὸς θάνατος τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο! 

Ὁ Σταυρὸς πρὶν τὴ μεγάλη σταυρικὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ ἦταν ἔχθιστο φονικὸ ὄργανο ἐκτέλεσης κακούργων. Ὅποιος πέθαινε διὰ τῆς σταυρώσεως χαρακτηρίζονταν «ἐπικατάρατος» (Γάλ.3,1). Ἀφότου ὅμως ὁ σαρκωμένος Θεὸς πέθανε ὡς κακοῦργος πάνω στὸ ἐγκάρσιο ξύλο, αὐτὸ κατέστη πηγὴ ἀπολυτρώσεως. Ἀπὸ μέσο θανατώσεως μεταβλήθηκε σὲ ἀκένωτη πηγὴ ζωῆς, ἀπὸ ἀποκρουστικὸ καὶ ἀπαίσιο ὄργανο τῶν δημίων ἔγινε φωτεινὸ σύμβολο καὶ δίαυλος εὐλογιῶν, ἀπὸ ξύλο πόνου καὶ ὠδίνων κατέστη καταφύγιο ἀνάπαυσης καὶ χαρᾶς. 

Ἡ παράδοξη αὐτὴ καὶ μεγάλη ἀλλαγὴ συντελέσθηκε ἐπειδὴ ἡ ἄμετρη θεία ἀγάπη καὶ εὐσπλαχνία δὲ λειτούργησε ἐκδικητικὰ πρὸς τὴν ἀνθρώπινη ἀγνωμοσύνη καὶ κακουργία. Μέσα στὴν ἀπύθμενη θεία φιλανθρωπία δὲν ὑπάρχει «χῶρος» γιὰ μίσος, θυμὸ καὶ ἐκδίκηση. Ὁ Θεός, ὡς ἡ ἀπόλυτη ἀγάπη (Ἃ΄Ἰωάν.4,8,) ἀντὶ ἐκδίκησης ἀνταπέδωσε στὸν ἄνθρωπο εὐσπλαχνία καὶ τοῦ δώρισε τὴ λύτρωση ἀπὸ τὰ πικρὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ κακοῦ καὶ τοῦ χάρισε τὴν αἰώνια ζωή. 

Χάρη λοιπὸν στὴν ἄμετρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τὸ φρικτὸ φονικὸ ὄργανο τῶν ἀνθρώπων μετεβλήθη σὲ πηγὴ ἁγιασμοῦ καὶ ἀπολυτρώσεως. Σύμφωνα μὲ τὴν ὑψηλὴ θεολογία τοῦ οὐρανοβάμονος Παύλου ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ ἀτιμωτικὸ καὶ φρικτὸ φονικὸ ὄργανο θανατώσεως τῶν κακούργων ἀνθρώπων, μετεβλήθη, μετὰ τὸ σταυρικὸ θάνατο τοῦ Κυρίου, σύμβολο σωτηρίας, μέσο συμφιλίωσης μὲ τὸ Θεὸ καὶ πηγὴ ἁγιασμοῦ. Ἡ ἀνθρώπινη κακία ἔδωσε στὸ Θεὸ πόνο καὶ θάνατο διὰ τοῦ ξύλου τοῦ Σταυροῦ, ἡ θεία ἀνεξικακία καὶ ἄκρα φιλανθρωπία, ἔδωσε, ἀντίθετα, στὸ δήμιό Του ἀγάπη καὶ λύτρωση! Ἡ δύναμη λοιπὸν τοῦ Σταυροῦ ἔγκειται στὴν ἀκένωτη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία διοχετεύεται πλέον στὴν ἀνθρωπότητα καὶ σὲ ὁλόκληρη τὴ δημιουργία μέσω τοῦ Σταυροῦ. 

Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἔχοντας ὑπόψη τοὺς αὐτὴ τὴ μεγάλη ἀλήθεια, διατύπωσαν τὴν περίφημη θεολογία τοῦ Σταυροῦ. Τὸ ἱερότατο αὐτὸ σύμβολο εἶναι πιὰ συνυφασμένο μὲ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Ἀπὸ Ἐκεῖνον ἀντλεῖ τὴν ἀνίκητη δύναμή του, τὸν ἁγιασμὸ καὶ τὴ χάρη. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν εἶναι εἰδωλολατρία νὰ προσκυνεῖται ἀπὸ τοὺς πιστούς, διότι προσκύνηση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, σημαίνει προσκύνηση τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Ὁποίου εἶναι τὸ σημεῖο καὶ ἡ ἐνθύμηση τῆς ἀπολυτρωτικῆς Του θυσίας. 

Ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ πλέον τὴν ἐνοποιὸ δύναμη τῆς ἀνθρωπότητας. Ἂν τὸ ξύλο τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ στὴν Ἐδὲμ (Γέν.3ο κέφ.) ἔγινε πρόξενος κακοῦ καὶ ἔχθρας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ ἔγινε σημεῖο ἐπανένωσης τῶν ἀνθρώπων στὸ Σῶμα Τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τὰ δύο ἐγκάρσια ξύλα, ποὺ συνθέτουν τὸ σύμβολο τοῦ Σταυροῦ, συμβολίζουν τὴν ἕνωση τῶν ἀνθρώπων μὲ τὸ Θεὸ (κάθετο ξύλο) καὶ τὴν ἕνωση τῶν ἀνθρώπων μεταξύ τους (ἐγκάρσιο ξύλο). Φυσικὰ ἡ ἕνωση τῶν ἀνθρώπων περνᾶ ἀναγκαστικὰ ἀπὸ τὴ σχέση τους μὲ τὸ Θεό. Τὸ ἐγκάρσιο ξύλο παριστᾶ, ἐπίσης, τὰ δύο χέρια τοῦ Ἐσταυρωμένου Λυτρωτῆ μας, τὰ ὁποία εἶναι ἀνοιγμένα γιὰ νὰ ἀγκαλιάσουν ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα. Μέσα σὲ αὐτὴ τὴ θεώρηση ἡ νέα ἐν Χριστῷ ἀνθρώπινη κοινωνία ἔχει διαφορετικὴ ὑφὴ ἀπὸ τὶς προχριστιανικὲς καὶ ἐξωχριστιανικὲς κοινωνίες. Ἡ ἐνοποιὸς δύναμη τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ ἀδελφοποιεῖ τοὺς ἀνθρώπους, δημιουργώντας τὴν κοινωνία τῆς ἀγάπης, τῆς ἀδελφοσύνης, τῆς δικαιοσύνης καὶ τῆς εἰρήνης. 

Τὸ σύμβολο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἶναι ἀκόμα ἡ φοβερὴ δύναμη κατὰ τῶν ἀντίθεων δυνάμεων. Μέχρι τὸ σταυρικὸ θάνατο τοῦ Χριστοῦ, ὡς ὄργανο τοῦ κακοῦ, χρησιμοποιοῦνταν γιὰ τὴν καταστροφὴ καὶ τὸ θάνατο. Ἀφότου ὁ Θεὸς καταδέχτηκε νὰ καρφωθεῖ καὶ νὰ πεθάνει πάνω σ’ αὐτὸν μεταβλήθηκε σὲ ὅπλο ἐναντίων ἐκείνων ποὺ τὸ χρησιμοποιοῦσαν. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς ψάλλει θριαμβευτικά: «Κύριε ὅπλον κατὰ τοῦ διαβόλου τὸν σταυρόν Σου ἠμὶν δέδωκας, φρύττει γὰρ καὶ τρέμει μὴ φέρων καθορᾶν αὐτοῦ τὴν δύναμιν, ὅτι νεκροὺς ἀνιστὰ καὶ θάνατον κατήργησεν». Τὸ σύμβολο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἶναι τὸ θαυμαστὸ φυλακτήριο τῶν πιστῶν. Δὲν ὑπάρχει ἁγιαστικὴ πράξη τῆς Ἐκκλησίας μας ποὺ νὰ μὴν σταυρώνονται οἱ πιστοί, δὲν ὑπάρχει στιγμὴ προσευχῆς ποὺ νὰ μὴν ποιοῦμε τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, δὲν ὑπάρχει δύσκολη στιγμὴ ποὺ νὰ μὴν ἁγιάζουμε τὸ σῶμα μας μὲ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ γιὰ νὰ θωρακιζόμαστε ἔτσι κατὰ τῶν δυνάμεων τοῦ κακοῦ. Ὁ Τίμιος Σταυρὸς ἀντικατέστησε ὅλα τὰ δεισιδαίμονα καὶ ἀναποτελεσματικὰ «φυλακτήρια» τοῦ παρελθόντος. Οἱ πιστοὶ πλέον φέρουν μὲ καμάρι Αὐτὸν ὡς πολύτιμο καὶ ἀποτελεσματικὸ φυλακτήριο κατὰ τοῦ κακοῦ, ἀλλὰ καὶ ὡς ὁμολογία τῆς πίστης τους στὴν μεγάλη ἀπολυτρωτικὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ. 

Πρέπει νὰ ἐπισημάνουμε ἐδῶ τὴν φανερὴ ἀποστροφή, ἀκόμα καὶ τὴν ἔχθρα πρὸς τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, πολλῶν αἱρετικῶν χριστιανικῶν ὁμάδων. Στὸ σύνολό του, λοιπόν, ὁ προτεσταντικὸς κόσμος δὲν ἀποδίδει καμιὰ τιμὴ στὸ Σταυρό. Εἶναι γνωστὸ πὼς οἱ προτεστάντες δὲν κάνουν τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ καὶ χρησιμοποιοῦν αὐτὸν μόνο ὡς διακοσμητικὸ στοιχεῖο! Οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβὰ μάλιστα, χειρότερα ἀπὸ αὐτούς, μάχονται μὲ σφοδρότητα τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ. Δὲν προφέρουν καν τὸ ὄνομα Σταυρὸς καὶ ἀντ’ αὐτοῦ τὸν ἀντικατέστησαν μὲ …πάσαλο, παρ’ ὅλο ποὺ στὴν ἀρχή, τιμοῦσαν τὸν Σταυρὸ καὶ τὸν εἶχαν ὡς μόνιμο λογότυπο στὰ περιοδικά τους! 

Ἡ κατάσταση τῆς κατάνυξης καὶ τῆς χαρμολύπης ποὺ δημιουργεῖ στὴν ψυχή μας ἡ παρουσία καὶ θέα τοῦ Τιμίου Σταυροῦ μᾶς κάνει νὰ ὑπομένουμε μὲ καρτερία καὶ ὑπομονὴ τὰ προβλήματα τῆς ζωῆς, δηλαδὴ νὰ ὑπομένουμε τὸν προσωπικό μας σταυρὸ (Μάτθ.16,24), ἐλπίζοντας ἐξάπαντος στὴν ἐπερχόμενη ἀνάσταση, μεταφορικὰ καὶ κυριολεκτικά. Αὐτὴ ἡ ἀκράδαντη πίστη μᾶς δίνει δύναμη καὶ μᾶς κάνει νὰ ἀντιμετωπίζουμε τὴ ζωὴ μὲ αἰσιοδοξία, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν παποπροτεστατικὴ Δύση, ἡ ὁποία ζητᾶ ἐναγωνίως τὴν εὐδαιμονία χωρὶς τὴ θυσία, δηλαδὴ ζητᾶ τὴν ἀνάσταση χωρὶς τὸ σταυρό. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ τὴ συναντήσει πουθενά. Ἡ ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας ἔχει ὡς βάση τὴν παύλειο ἀρχὴ «εἰ δὲ ἀπεθάνομεν σὺν Χριστῷ, πιστεύομεν ὅτι καὶ συζήσομεν αὐτῶ, εἰδότες ὅτι Χριστὸς ἐγερθεῖς ἐκ νεκρῶν οὐκέτι ἀποθνήσκει, θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει» (Ρώμ.6,8-9). 

Αὐτὸ μας κάνει νὰ ξεχωρίζουμε ἀπὸ τὴν αἱρετικὴ Δύση, ἡ ὁποία ὄζει ἀπὸ ἀπαισιοδοξία, ἐξαιτίας τοῦ πνευματικοῦ της θανάτου, μὴ ἔχοντας ἐλπίδα ἀναστάσεως, διότι δὲν πιστεύει στὴ δύναμη τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ καὶ δὲν ἔχει τὴν ταπεινὴ διάθεση νὰ συσταυρωθεῖ μαζί Του, γιὰ νὰ μπορέσει ἔτσι νὰ συναναστηθεῖ μὲ Αὐτόν. Γιὰ νὰ μπορεῖ ὅμως ὁ ἄνθρωπος νὰ λάβει τὸν θεῖο ἁγιασμὸ μέσω τοῦ Σταυροῦ εἶναι ἀπαραίτητο νὰ πιστέψει στὸ Λυτρωτὴ Χριστὸ καὶ στὴν σταυρικὴ ἀπολυτρωτική Του Θυσία. Ἐπίσης πρέπει νὰ σταυρώσει καὶ αὐτὸς τὸν ἑαυτὸ τοῦ ὅπως καὶ ὁ Χριστός, νὰ συσταυρωθεῖ μαζί Του, ὄχι βέβαια κυριολεκτικὰ ὅπως κάνουν κάποιοι αἱρετικοὶ παπικοί, ποὺ κάθε χρόνο τὴ Μ. Παρασκευὴ σταυρώνονται σὲ ξύλο σταυροῦ, ἀλλὰ πρέπει νὰ σταυρώσει ὁ ἄνθρωπος ὄχι τὸ σαρκίο του, ἀλλὰ τὸν ἁμαρτωλὸ καὶ κακὸ ἑαυτό του, «ταῖς τοῦ βίου ἠδοναῖς», ὅπως προτρέπει ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος τῆς Μ. Ἑβδομάδος, «ἴνα καὶ συζήσωμεν αὐτῶ (τῷ Χριστῷ)». 

Ἡ μεγάλη ἑορτὴ τῆς Παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἶναι μία ἀκόμα εὐκαιρία γιὰ ὅλους μας νὰ σκεφτοῦμε τὶς ἄπειρες δωρεὲς τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας. Νὰ στρέψουμε τὸ βλέμμα μας στὸ ἐκθαμβωτικὸ φῶς τοῦ Σταυροῦ προκειμένου νὰ διαλύσουμε τὸ σκοτεινὸ ἔρεβος τῶν ἁμαρτιῶν τῆς ψυχῆς μας. Δὲν ἔχουμε πολλὲς ἐπιλογές, ἢ ἀποδεχόμαστε τὴ λυτρωτικὴ δύναμη τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ καὶ σωζόμαστε, ἢ παραμένουμε δοῦλοι τῆς ἁμαρτίας καὶ φορεῖς τοῦ κακοῦ καὶ χανόμαστε. Ἡ κλήση πρὸς τὴ λύτρωση εἶναι πάντα ἀνοιχτή, φτάνει νὰ πάρουμε τὴ μεγάλη ἀπόφαση καὶ νὰ τὴν ἀποδεχτοῦμε. Ὁ Κύριός μας περιμένει. 

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητοῦ 

αν σας άρεσε το άρθρό κοινοποιήστε το:

Πρόσφατα άρθρα

Οι Άγιοι Άγγελοι στη ζωή του χριστιανού.

  Πολλοί από τους ανθρώπους έχουν συνδέσει τους Αγγέλους με τα παραμύθια. Άλλοι νομίζουν ότι είναι διακοσμητικά στοιχεία της γιορτής των Χριστουγέννων. Υπάρχουν και κάποιοι που γνωρίζουν τους αγγέλους από τα έργα τέχνης καλλιτεχνών, κυρίως, της βικτωριανής σχολής. Οι χριστιανοί όμως γνωρίζουμε πως οι Άγγελοι αποτελούν ζωντανή πραγματικότητα και δεν ανήκουν στην μυθολογία ή στην έμπνευση. Είναι ενεργητικές και δραστήριες παρουσίες μέσα στον κόσμο και μάλιστα αποτελούν δυναμικό μέρος του. Όποιος αγνοεί τους Αγγέλους, στην ουσία στερεί την ζωή του από την προστασία τους, την φροντίδα, την βοήθεια και την παρηγοριά τους, την οποία χαρίζει σε μας  ο Θεός όταν το ζητάμε με την προσευχής μας. Ζούμε σε μια εποχή όπου η ζωή των άλλων δεν έχει αξία. Ο θάνατος έγινε το πιο συνηθισμένο φαινόμενο, τόσο οικείο σε μας, που το βλέπουμε καθημερινά στα Μέσα Ενημέρωσης και δεν μας προκαλεί κάποια ανησυχία ή εντύπωση. Οι ασθένειες κυριαρχούν ακόμη και με την μορφή παγκόσμιων επιδημιών, όπως ο Έμπολα. Οι ισχυροί της γης  εκλιπαρούν για ειρήνη στις διεθνείς συσκέψεις και όταν επιστρέφουν στους… οίκους τους, πωλούν όπλα. Τα φυσικά φαινόμενα δημιουργούν αλλεπάλληλες πλημμύρες, σεισμούς, ξηρασίες  που είναι συνέπεια της ανθρώπινης κακοποίησης της φύσης. Σε ένα τέτοιο κόσμο, λοιπόν, είναι πολύ ελπιδοφόρο για μας να ξέρουμε ότι υπάρχουν άγγελοι που υπηρετούν τους ανθρώπους και είναι οι φύλακές τους. Οι άνθρωποι έχουμε πολλούς λόγους για να νιώθουμε την ανάγκη της παρουσίας των Αγγέλων δίπλα μας. Έχουμε ανάγκη την ανακούφιση, την ανάπαυση, την χαρά και την ελπίδα που προσφέρουν. Τί είναι όμως οι Άγγελοι και πώς υπάρχουν; Την ύπαρξη των Αγγέλων την πληροφορούμαστε από την Αγία Γραφή, η οποία τους  αναφέρει ως βέβαιο γεγονός πριν την δημιουργία του κόσμου. Στο βιβλίο του Ιώβ (38,6-7) λέει: «Ποιός έβαλε τον ακρογωνιαίο λίθο της γης;  Όταν έγιναν τα άστρα με ύμνησαν με μεγάλη φωνή όλοι οι Άγγελοι μου». Οι στίχου αυτού του βιβλίου μας αποδεικνύουν ότι προϋπήρχαν.  Είναι δημιουργήματα του Θεού πριν την ορατή δημιουργία. Στο πρώτο άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως, αναφέρεται: «Πιστεύω (…) ορατών τε πάντων και αοράτων». Στην αόρατη δημιουργία του Θεού, την οποία αναφέρει το πρώτο άρθρο ανήκουν οι Άγιοι Άγγελοι. Είναι όντα ασώματα που έχουν νου, θέληση, αυτεξούσιο, δύναμη. Είναι ουράνια όντα, πνεύματα μεν συγκρινόμενα με τον άνθρωπο, δημιουργήματα κτιστά δε συγκρινόμενα με τον Θεό που είναι ο μόνος άκτιστος. (Ιωάννης ο  Δαμασκηνός). Οι Άγγελοι είναι μέρος του σύμπαντος κόσμου όπως εμείς οι άνθρωποι, λέει ο Απόστολος Παύλος, «δημιουργήματα του Θεού, επουράνια, και επίγεια, ορατά και αόρατα».(Κολ. 1,16). Ο Μ. Βασίλειος λέει ότι «η  ουσία των αγγέλων είναι μια πνοή του ανέμου ή μια αθάνατη φλόγα. Είναι καθαρά και τέλεια πνεύματα. Δεν τους περιορίζει ούτε ο χρόνος, ούτε ο χώρος. Δεν έχουν ηλικία ούτε γένος, δεν γνωρίζουν πόνο ούτε φόβο. Είναι τέλεια όντα αγάπης, ζωής και ενεργητικότητας». Τί σημαίνει Άγγελος και ποιό το έργο του; Άγγελος σημαίνει αγγελιοφόρος και ονομάστηκαν έτσι γιατί αποστέλλονται από τον Θεό στους ανθρώπους, για να αναγγείλουν το θέλημά Του. Λειτουργικά πνεύματα εις διακονίαν αποστελλόμενα, γράφει ο Απ. Παύλος στους Εβραίους (1,14). Αυτό είναι το έργο τους όπως το γνωρίζουμε από την συνάντηση (φιλοξενία) των τριών Αγγέλων με τον Αβραάμ (Γεν. 18) έως τον Άγγελο που μετακίνησε τον βράχο από τον τάφο του Ιησού (Ματθ. 28: 2-4). Ο αριθμός των αγγέλων είναι αναρίθμητος. Όμως κατά τον Άγιο Διονύσιο Αρεοπαγίτη χωρίζονται σε εννέα τάγματα ανάλογα με τις υπηρεσίες που προσφέρουν. Τα τάγματα αυτά τα ονομάζει «χορούς αγγέλων». Αυτή είναι και οι πιο ταιριαστή ονομασία αφού ολόκληρη η ζωή των αγγέλων είναι ένας ατελείωτος ύμνος δοξολογίας και ευχαριστίας στον Τριαδικό Θεό. Τα τάγματα χωρίζονται σε τρεις ομάδες ως εξής:  1 Σεραφείμ (Ησαΐας 6,2) Χερουβείμ (Εζεκίας 10,1) Θρόνοι (Κολλασαείς 1,16)  2 Κυριότητες (Κολλασαείς 1,16) Εξουσίες (Α’ Πέτρου 3,22) Δυνάμεις (Κολλασαείς 1,16)  3 Αρχές (Εφεσίους 3,10) Αρχάγγελοι (Α’ Θεσσαλονικείς 4,15) Άγγελοι (230 φορές αναφέρονται στην Αγία Γραφή) Η πρώτη τριάδα δεν έχει σχέση με τους ανθρώπους. Λατρεύει μόνο τον Θεό. Η δεύτερη τριάδα είναι οι κυρίαρχοι του κόσμου (των πλανητών και του σύμπαντος). Η τρίτη τριάδα υπηρετεί τους ανθρώπους, τους φροντίζει αι τους προστατεύει. Εκτελούν το θέλημα του Θεού και είναι οι φύλακες των ανθρώπων (Ματθαίου 18,10). Πιο οικείοι στους ανθρώπους είναι οι Αρχάγγελοι, οι οποίοι απεικονίζονται συχνά στους Ναούς και  γνωρίζουμε τα ονόματά τους από την Αγία Γραφή. Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, είναι ο κορυφαίος, είναι αυτός που νίκησε τον Εωσφόρο και τον έθεσε εκτός Παραδείσου (Δανιήλ 10, 13-21). Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ γνωστός σε όλους μας από τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου (Λουκά 1, 19). Ο Αρχάγγελος Ραφαήλ είναι αυτός που μεταφέρει τις προσευχές μας στον Κύριο (Τωβίδ 3,16). Ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης αναφέρει και τον Αρχάγγελο Ουριήλ. Όσο πιο πολύ γνωρίζουμε τους Αγίους Αγγέλους, τόσο περισσότερο γεμίζει η ζωή μας από την αγάπη και το μυαλό και η καρδιά μας από την δυνατότητα να ενεργούμε ευεργετικά στην ζωή των άλλων, αφού κατά τον ορισμό του Αγίου Διονυσίου για τους Αγγέλους «ένας άγγελος είναι μια εικόνα του Θεού, ένας λαμπρός ολοκάθαρος καθρέπτης, ο οποίος αντανακλά την απέραντη αγάπη και καλοσύνη του Θεού». Η Εκκλησία μας τιμά τους Αγγέλους με απόφαση της 7ης Οικουμενικής Συνόδου, με δύο τρόπους: εβδομαδιαία αφιερώνοντας την Δευτέρα στις αγγελικές δυνάμεις και ετησίως με έξι εορτές αφιερωμένες στον αγγελικό κόσμο, με κεντρικό εορτασμό την 8η Νοεμβρίου που είναι η Σύναξη όλων των αγγελικών δυνάμεων με πρωτοστάτη τον Αρχάγγελο Μιχαήλ. Ας τιμήσουμε λοιπόν και μείς τους Αγίους Αγγέλους την ημέρα της γιορτής τους, έτσι ώστε να κατασταθούν στη ζωή μας βοηθοί και συνοδοιπόροι μας και να τους παρακαλέσουμε να γίνουν στη ζωή μας,  χρησιμοποιώντας τα λόγια του Αγίου Ιππολύτου, «οι δυνατοί ναύτες στο τρικυμισμένο καράβι της ζωή μας». + Αρχιμ. Ειρηναίου Λαφτσή, Πρωτοσυγκέλλου της Ι.Μ. Αλεξανδρουπόλεως

διαβάστε περισσότερα »

Όσοι ομιλούν για “ένωση Εκκλησιών”, δεν γνωρίζουν.

”Η διδασκαλία της Εκκλησίας, που έλαβε την τελική της μορφή από τις Οικουμενικές Συνόδους, δεν επιδέχεται καμιά αλλαγή… Όλη η μετέπειτα επιστημονική εργασία, πρέπει απαραίτητα να συμφωνεί μέ ότι δόθηκε στη Θεία αποκάλυψη, και διατυπώθηκε στη διδαχή των Οικουμενικών Συνόδων της Εκκλησίας… Το ίδιο ισχύει και για τη χάρη. Το πλήρωμα της χάριτος μπορεί να κατέχει μόνο η Μία και μοναδική Εκκλησία…” Μὲ τὸν τρόπο ποὺ προσεύχονται οἱ Δυτικοὶ δὲν μποροῦν νὰ καταλάβουν τὶς πολύωρες προσευχὲς τῶν Ὀρθοδόξων Μοναχῶν. Αὐτοὶ μὲ μισῆ ὥρα προσευχὴ κουράζονται, γιατί προσεύχονται μὲ τὸ μυαλό, διανοητικά. Οἱ Ὀρθόδοξοι προσευχόμαστε μὲ τὸν νοῦ (καρδιακά). Οἱ Ἰουδαῖοι προσεύχονταν μὲ τὴν λογική τους. Τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς δόθηκε στοὺς Ἀποστόλους τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ὡς πύρινες γλῶσσες καὶ κατάλαβαν ἕνα ἄλλο εἶδος προσευχῆς, τὴν καρδιακὴ προσευχή. Πρώτη φορὰ προσεύχονταν μὲ τὴν καρδιά τους. Ὑπάρχει μεγάλη διαφορὰ μεταξὺ Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως. Ἕνας Δυτικὸς ποὺ βαπτίζεται Ὀρθόδοξος, θὰ περάσει πολλὰ χρόνια μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, μὲ καθοδήγηση ἐμπείρου πνευματικοῦ ὁδηγοῦ γιὰ νὰ ἀποκτήσει καθαρὸ Ὀρθόδοξο φρόνημα καὶ ἦθος… Αὐτὸς εἶναι ο λόγος ποὺ ΔΕΝ μπορεῖ νὰ γίνει «ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν»… Ἡ «ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν» εἶναι δύσκολη, ἕως ἀδύνατη! Ὅσοι ὁμιλοῦν γιὰ «ἕνωση Ἐκκλησιῶν» δὲν γνωρίζουν οὔτε τὴν νοοτροπία τῶν ἑτεροδόξων οὔτε τὸ ὕψος τῆς Ὀρθοδοξίας! Δὲν ἐπιθυμῶ νὰ γίνει, τουλάχιστον τώρα, ἡ «Ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν», διότι οἱ Ρωμαῖοι (Λατίνοι) δὲν θὰ ἀλλάξουν, ἀλλὰ καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι θὰ διαφθαροῦν… Νὰ κρατοῦμε τὴν Ὀρθόδοξη πίστη! Καί, ἐπειδὴ ζοῦμε σὲ δύσκολους καιρούς, θὰ λάβουμε μισθὸ περισσότερο ἀπὸ ἄλλους ἀνθρώπους ποὺ ἔζησαν τὶς παλαιότερες ἐποχὲς καὶ κράτησαν τὴν πίστη… ~ Όσιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

διαβάστε περισσότερα »

Τι πρέπει να κάνουμε, όταν είμαστε πληγωμένοι.

  Όταν βρίσκεσαι πληγωμένος, επειδή έπεσες σε κάποιο αμάρτημα λόγω αδυναμίας σου ή καμιά φορά με τη θέλησή σου μη δειλιάσεις· ούτε να ταραχθείς γι’ αυτό, αλλά αφού επιστρέψεις αμέσως στον Θεό, μίλησε έτσι: «Βλέπε, Κύριέ μου· έκανα τέτοια πράγματα, σαν τέτοιος που είμαι· ούτε ήταν δυνατό να περίμενες και τίποτε άλλο από εμένα τον τόσο κακοπροαίρετο και αδύνατο, παρά ξεπεσμό και γκρέμισμα». Και ευχαρίστησέ τον και αγάπησέ τον περισσότερο παρά ποτέ, θαυμάζοντας την τόσο μεγάλη ευσπλαχνία του, διότι μολονότι λυπήθηκε από σένα, πάλι σου δίνει το δεξί του χέρι και σε βοηθάει, για να μη ξαναπέσεις στην αμαρτία· τελευταία, πες με μεγάλο θάρρος στη μεγάλη ευσπλαχνία του: «Εσύ, Κύριέ μου, συγχώρησέ με και μην επιτρέψεις στο εξής να ζω χωρισμένος από σένα, ούτε να απομακρυνθώ ποτέ, ούτε να σε λυπήσω πλέον». Και κάνοντας έτσι, μη σκεφτείς αν σε συγχώρεσε, διότι αυτό δεν είναι τίποτε άλλο, παρά υπερηφάνεια, ενόχληση του νου, χάσιμο του καιρού και απάτη του διαβόλου, χρωματισμένη με διάφορες καλές προφάσεις. Γι’ αυτό, αφήνοντας τον εαυτό σου ελεύθερο στα ελεήμονα χέρια του Θεού, ακολούθησε την άσκησή σου, σαν να μην είχες πέσει. Και αν συμβεί εξ’ αιτίας της αδυναμίας σου να αμαρτήσεις πολλές φορές την ημέρα, κάνε αυτό που σου είπα όλες τις φορές, όχι με μικρότερη ελπίδα στον Θεό. Και κατηγορώντας περισσότερο τον εαυτό σου και μισώντας την αμαρτία περισσότερο, αγωνίσου να ζεις με μεγαλύτερη προφύλαξη. Αυτή η εκγύμναση δεν αρέσει στον διάβολο· γιατί βλέπει πως αρέσει πολύ στον Θεό, επειδή και μένει ντροπιασμένος ο αντίπαλος, βλέποντας ότι νικήθηκε από εκείνον, που αυτός είχε πριν νικήσει. Γι’ αυτό και χρησιμοποιεί διαφορετικούς τρόπους για να μας εμποδίσει, να μην το κάνουμε. Και πολλές φορές πετυχαίνει το σκοπό του εξ’ αιτίας της αμέλειάς μας και της μικρής φροντίδας που έχουμε στον εαυτό μας.[…] Ο τρόπος λοιπόν, για να αποκτήσεις την ειρήνη, είναι ο εξής· να ξεχάσεις τελείως την πτώση και την αμαρτία σου και να παραδοθείς στη σκέψη της μεγάλης αγαθότητας του Θεού· και ότι, αυτός μένει πολύ πρόθυμος και επιθυμεί να συγχωρέσει κάθε αμαρτία, όσο και αν είναι βαριά, προσκαλώντας τον αμαρτωλό με διάφορους τρόπους και μέσα από διάφορους δρόμους, για να έλθει σε συναίσθηση και να ενωθεί μαζί του σε αυτήν τη ζωή με την χάρι του· στην δε άλλη να τον αγιάσει με τη δόξα του και να τον κάνει αιώνια μακάριο. Κατόπιν, όταν έλθει η ώρα της εξομολογήσεως, την οποία σε προτρέπω να κάνεις πολύ συχνά, θυμήσου όλες σου τις αμαρτίες, και με νέο πόνο και λύπη, φανέρωσέ τες όλες στον Πνευματικό σου και κάνε με προθυμία τον κανόνα που θα σου ορίσει. (“Αόρατος Πόλεμος” – Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου)

διαβάστε περισσότερα »
Χρονολογικό αρχείο

Φόρμα επικοινωνίας

Εορτολόγιο