“Μη νομίσεις ότι Μάρτυρες είναι μόνο εκείνοι που τους έκοψαν το κεφάλι μια φορά, επειδή δεν αρνήθηκαν το Χριστό. Είναι και άλλοι, που δεν αρνούνται την αρετή και την υπομονή. Οι πρώτοι μια φορά μαρτύρησαν, ενώ οι δεύτεροι κάθε λίγο μαρτυρούν. Είναι οι αναίμακτοι Μάρτυρες τη προαιρέσει. Είναι οι αφανείς Μάρτυρες στον κόσμο, αλλά φανεροί στον Θεό. Άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης (+27 Φεβρουαρίου 1998)

Συμβουλέψτε τα κορίτσια σας να φυλάξουν την τιμή τους, μέχρι τον γάμο τους, να βαδίσουν το δρόμο του Χριστού. Τα αγόρια να μένουν καθαρά μέχρι το γάμο. Όταν ο παπάς ανοίγει το Ευαγγέλιο στο γάμο, στέλνει ο Χριστός τον Άγγελο και στεφανώνει την παρθενία. Μετανοήστε. Να μην μπείτε ανάμεσα στα ανδρόγυνα να χωρίζετε τα ανδρόγυνα. Θα μιλάς σε όλο τον κόσμο. Και σένα μικρό παιδάκι θα μιλάς, θα το λες καλημέρα και αυτό είναι σπλάχνο του Θεού. Σας παρακαλώ, όποιος κάνει υπομονή, χαρά σε αυτόν. Σαν τον ήλιο θα λάμψει. Πολύ υπομονή να κάνετε. Δώσε στους φτωχούς. Εμείς είμαστε αχόρταγοι, ανόητοι, βλάσφημοι, λαίμαργοι. Εγώ θα φύγω, αλλά να ξέρετε, η λαιμαργία θα χάσει το κόσμον, η λαιμαργία και η υπερηφάνεια. Ο Θεός περιμένει, περιμένει. Τα μάτια κλειστά, το στόμα κλειστό, τα αυτιά κλειστά για να κερδίσουμε. Καθαρίζουμε το σώμα και το περιποιούμαστε, αυτό που θα πάει στο χώμα., Και δεν φροντίζουμε την ψυχή. Πως θα πάει η ψυχή στον ουρανό; Δεν μετανοούν. Δεν ξέρουν που πάνε. Δεν ξέρουν που βαδίζουν. Αν κάποιος θυμώσει , να πάει αμέσως να μιλήσει , να λέει δώσε μου ένα κάτι και να μιλήσει. Θυμό να μην κρατούμε. Ο θυμός είναι κακόν πράγμα. Όποιος είναι θυμωμένος ούτε αντίδωρο δεν πρέπει να παίρνει. Δεν θα λέτε λόγια στους γέρους. Δεν θα λέτε λόγια που πικραίνουν τους ανθρώπους, πικραίνετε το Χριστό . Από πάνω είναι ο Πατέρας και μας βλέπει. Προσεύχεστε να σωθείτε και εσείς και τα παιδιά σας. Να ακούτε τους γονείς σας να μη διαλυθούν τα σπίτια σας. Αγίας Σοφίας εν Κλεισούρα Καστορίας

Τι σκότος, τι παράκρουση, τι αδυναμία και τι φοβερή νεκρική δύναμη είναι η αμαρτία. Φταίει το γεγονός ότι ο άλλος έχει διαφορετικό χαρακτήρα από το δικό μας που τον μισούμε, το ότι δεν συμφωνεί μαζί μας, ή το ότι δεν ικανοποιεί τον εγωισμό μας και δεν κολακεύει τα πάθη μας; Δεν έχει ο καθένας μας τη δική του ελεύθερη βούληση, τη δική του ιδιοσυγκρασία, το ταμπεραμέντο, τις συνήθειες και τους τρόπους του; Πρέπει να είμαστε επιεικείς με όλους και να σεβόμαστε την ελευθερία του άλλου, που δεν την παραβιάζει ούτε ο ίδιος ο Θεός. Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης

Θυμίαμα. Είναι ένα από τα τρία δώρα που προσέφεραν οι τρεις Μάγοι στον Κύριο μας. Συμβολίζει την προσευχή μας που ανέρχεται όπως ο καπνός, στο θρόνο του Θεού. Όπως δηλαδή το λιβάνι συναντάται με το αναμμένο κάρβουνο και δεν μένει εκεί, αλλά αφού αφού θερμανθεί ανέρχεται προς τα άνω και σκορπίζει την ευωδία, έτσι και οι ψυχές μας με ζεστή και θερμή πίστη προσευχόμενες, δεν πρέπει να κολλούν στα γήινα υλικά όταν λατρεύουν το Θεό, αλλά να φτερουγίζουν προς τα άνω μυροβλύζουσες, απαγκιστρωμένες από τις υλικές μέριμνες. Με την ανάταση του νου και της ψυχής μας προς τα άνω, η προσευχή μας γίνεται πιο καθαρή και η κοινωνία μας με το Θεό περισσότερο ουσιαστική.  Το θυμίαμα μας μεταφέρει στο χώρο της προσευχής των Αγίων στον Ένα και Αληθινό Θεό και τονίζει την παρουσία του Κυρίου και των Αγίων στη ζωή μας. Όταν θυμιάζει ο ιερέας την πρόθεση, το θυμίαμα θυμίζει τα δώρα των Μάγων. Όταν θυμιάζει πριν την Μεγ. Είσοδο το θυμίαμα υποδηλώνει την σμυρναλόη του Νικοδήμου. Κατά την Μεγ. Είσοδο συμβολίζει το Άγιο Πνεύμα. Θυμιατό Τα θυμιατά που χρησιμοποιούμε στους Ιερούς Ναούς είναι κινητά μεταλλικά σκεύη που στο κάτω μέρος δέχονται τα αναμμένα κάρβουνα ή καρβουνόσκονη. Εξαρτώνται από τέσσερις αλυσίδες με δώδεκα κουδουνάκια. Συμβολίζουν τους τέσσερις Ευαγγελιστές και τους δώδεκα Αποστόλους αντίστοιχα. Η βάση του θυμιατού συμβολίζει την ανθρώπινη φύση του Χριστού μέσα στα σπλάχνα της Παναγίας Μητέρας Του. Τα ανάμενα κάρβουνα συμβολίζουν το πυρ της θεότητας. Είναι η βάτος η φλεγόμενη αλλά μη κατακαιομένη. Η φωτιά συμβολίζει και τη Θεία Αγάπη που ως φωτιά καίει την καρδιά του κάθε πιστού.

Ένας αδελφός ρώτησε κάποιον από τους Πατέρες: «Πώς φέρνει τους πειρασμούς ο διάβολος πάνω στους αγίους;» Και ο Γέροντας του είπε ότι ήταν ένας Πατέρας που τον έλεγαν Νίκωνα και κατοικούσε στο όρος Σινά. Και να που πήγε κάποιος στη σκηνή ενός Φαρανίτη (κατοίκου της Φαράν) και καθώς βρήκε μόνη τη θυγατέρα του, αμάρτησε μ’ αυτήν. Της είπε κατόπιν: Να πεις ο αββάς Νίκων μου το ‘κανε αυτό. Όταν ήρθε ο πατέρας της και το ‘μαθε, πήρε το ξίφος και πήγε κατευθείαν στον Γέροντα. Χτύπησε την πόρτα.  Μόλις βγήκε ο Γέροντας, έστρεψε το ξίφος για να τον σκοτώσει, αλλά έμεινε ξερό το χέρι του. Πήγε τότε ο Φαρανίτης και το ανέφερε στους πρεσβυτέρους. Αυτοί έστειλαν και κάλεσαν τον Γέροντα και μόλις ήρθε, τον ξυλοκόπησαν και ήθελαν να τον διώξουν. Αλλ’ εκείνος τους παρακάλεσε λέγοντάς τους: Αφήστε με εδώ, για τ’ όνομα του Θεού, για να μετανοήσω. Τον αφόρισαν για τρία χρόνια και έδωσαν εντολή να μην τον επισκέπτεται κανείς. Και έκανε τρία χρόνια βάζοντας μετάνοια κάθε Κυριακή στην εκκλησία και παρακαλούσε όλους λέγοντας: Προσευχηθείτε για μένα. Κατόπιν όμως δαιμονίσθηκε αυτός που έκανε την αμαρτία και προκάλεσε την δοκιμασία στον αναχωρητή. Ήρθε και ομολόγησε στην εκκλησία: Εγώ διέπραξα την αμαρτία και είπα να συκοφαντήσει τον δούλο του Θεού. Πήγαν τότε όλοι οι κάτοικοι της πόλης και έβαλαν μετάνοια στον Γέροντα λέγοντας: Συγχώρεσέ μας, αββά. Και εκείνος τους είπε: Ως προς την συγχώρηση, σας έχω ήδη συγχωρήσει, αλλά για να μείνω, δεν μένω πια εδώ μαζί σας. Γιατί δε βρέθηκε ούτε ένας που να έχει διάκριση και να πονέσει μαζί μου. Και έτσι έφυγε από ‘κει. «Βλέπεις λοιπόν -είπε ο Γέροντας- πώς ρίχνει τους πειρασμούς ο διάβολος πάνω στους αγίους;»

Πες μου, για ποιό λόγο κλαις με τόσο πόνο αυτόν που πέθανε; Γιατί ήταν κακός; Ε, λοιπόν, όχι μόνο δεν πρέπει να κλαις, αλλά και να ευχαριστείς το Θεό, που σταμάτησε πια η κακία του. Μήπως, απεναντίας, ήταν καλός; Και στην περίπτωση αυτή πρέπει να χαίρεσαι, γιατί πέθανε «πριν η κακία αλλάξει τη σύνεσή του ή η δολιότητα της αμαρτίας εξαπατήσει την ψυχή του». Ήταν μήπως νέος; Και γι’ αυτό ακόμα ευχαρίστησε το Θεό και δόξασέ Τον, γιατί τον πήρε κοντά Του. Όπως εκείνους που πηγαίνουν για ν’ αναλάβουν κάποιο αξίωμα, τους κατευοδώνουμε με χαρά και ικανοποίηση, έτσι πρέπει ν’ αποχαιρετάμε κι αυτούς που φεύγουν από τούτη τη ζωή, γιατί πηγαίνουν κοντά στο Θεό, όπου θ’ απολαμβάνουν μεγάλη τιμή και ευτυχία. Δεν λέω, βέβαια, ότι δεν πρέπει να λυπόμαστε για το χωρισμό από τ’ αγαπημένα μας πρόσωπα, που πεθαίνουν, αλλά να μη λυπόμαστε περισσότερο απ’ όσο πρέπει. Γιατί θα παρηγορηθούμε αρκετά, αν σκεφτούμε ότι ο άνθρωπος, που χάσαμε, ήταν θνητός, όπως όλοι μας. Aγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου

Άναψε τη ψυχή με τη προσευχή. Πίστεψέ με, δεν έχει τόσο την ικανότητα να καθαρίζει τη σκουριά η φωτιά, όσο η νυχτερινή προσευχή τη σκουριά των αμαρτιών μας. Ας ντραπούμε, αν όχι κανέναν άλλον, τους νυκτερινούς φύλακες. Εκείνοι περιέρχονται τους δρόμους για τον ανθρώπινο νόμο, φωνάζοντας δυνατά μέσα στην παγωνιά και περπατώντας μέσα από τα στενά, και πολλές φορές βρέχονται και παγώνουν για σένα και την σωτηρία σου και για τη φύλαξη των χρημάτων σου. Εκείνος για τα χρήματά σου παίρνει τόσα προνοητικά μέτρα, ενώ εσύ ούτε για τη δική σου ψυχή; Και μάλιστα εγώ δεν σε αναγκάζω να περιφέρεσαι έξω στο ύπαιθρο όπως εκείνος, ούτε να πιέζεσαι φωνάζοντας δυνατά, αλλά μένοντας μέσα σ’ έναν απόμερο χώρο, στο ίδιο το δωμάτιο σου, γονάτισε, παρακάλεσε τον Δεσπότη. Γιατί αυτός ο ίδιος ο Δεσπότης διανυκτέρευσε πάνω στο όρος των Ελαιών; Όχι για να γίνει πρότυπο για μας; Τότε αναπνέουν τα φυτά, τη νύχτα εννοώ· τότε και η ψυχή, ακόμη περισσότερο απ’ αυτά, δέχεται τη δροσιά. Αυτά τα οποία ο ήλιος της ημέρας τα ξήρανε, αυτά τη νύχτα δροσίζονται. Αποτελεσματικότερα από κάθε δροσιά είναι τα δάκρυα που χύνονται εναντίον των επιθυμιών και κάθε φλογώσεως και καύσωνα και δεν αφήνουν να πάθουμε κανένα κακό. Αν δεν απολαύσει η ψυχή αυτή τη δροσιά, την ημέρα θα ξεραθεί εντελώς. Αλλά όχι, να μη συμβεί κανένας από μας να τροφοδοτήσει εκείνη τη φωτιά, αλλά αφού δροσιστούμε και απολαύσουμε τη φιλανθρωπία του Θεού, έτσι όλοι να ελευθερωθούμε από το φορτίο των αμαρτιών μας με τη χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αμήν.

Προ ημερών ήμουνα στο εξωτερικό. Και βρέθηκα εκεί σε ένα σπίτι, που ήταν ένας φοιτητής ιατρικής. Η μητέρα του μου είπε: – Κύριε Παναγόπουλε, ο γιός μου έπαψε να έρχεται στην Εκκλησία… – Και τί θέλετε εγώ να τον κάνω; Να τον μαλώσω, να τον κάνω «ντα», επειδή δεν έρχεται στην Εκκλησία; Επεμβαίνει ο γιός στη συζήτηση και μου λέγει: – Γιατί να πάω εγώ στην Εκκλησία; Εκκλησία έχω το σπίτι μου! Γιατί λοιπόν να πάω στην Εκκλησία; Κάθομαι στο σπίτι μου και κάνω εκεί την προσευχή μου και τα λοιπά πνευματικά μου καθήκοντα. Και του είπα: – Ποτέ δεν μπορείς να αντικαταστήσεις την Εκκλησία με το σπίτι σου. Εσύ δεν ξέρεις, ότι η Εκκλησία έχει μυστήρια; Δεν ξέρεις, ότι αυτά που κάνει η Εκκλησία, δεν μπορείς να τα κάνεις εσύ και εγώ στο σπίτι; Δεν ξέρεις, ότι εκεί υπάρχει Θεία Κοινωνία; Δεν ξέρεις, ότι εκεί παρατίθεται τράπεζα; Ο νεαρός φοιτητής είχε στοιχειώδη άγνοια. Νόμιζε, ότι Εκκλησία είναι να καθίσεις να ακούσεις από το ραδιόφωνο ή να δει στην τηλεόραση μία Θεία Λειτουργία. Ήταν ακατήχητος και όταν κάθισα και τον ανέλυσα, ότι η Εκκλησία δεν είναι αυτό, μου είπε: «αυτά δεν τα ήξερα…». – Εν πάση περιπτώσει… τώρα εγώ σου τα είπα και ξέρεις… Έχει φτιάξει ο καθένας μια θρησκεία δικιά του και σου λέει: – Εγώ είμαι καλός άνθρωπος. Δεν πατάω το μυρμήγκι, τι άλλο μου χρειάζεται; Μα δεν είναι αυτό μόνο… Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας (1916 – 1982)

«Αφιέρωσε μισή ώρα την ημέρα για να λες την ευχούλα. Όποτε μπορείς. Καλύτερα το βράδυ. Να την λες χωρίς να κρατάς κομποσχοίνι, ικετευτικά, παρακλητικά, κλαψιάρικα. Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με! Καλλιέργησε αυτό και θα δεις τι καρπό θα βγάλει. Από μισή ώρα, θα γίνει μία ώρα. Και πρόσεξε εκείνη την ώρα. Η το τηλέφωνο θα χτυπήσει, η αυτή την δουλειά πρέπει να την κάνω τώρα, η ύπνος θα σου έρθει, η καμμιά βλασφημία θα σε κτυπήσει. Τίποτε! Κλείσε το τηλέφωνο, τέλειωσε τις δουλειές σου και κάνε αυτό μισή ώρα και θα δεις. Φύτεψες ένα δενδράκι κι αύριο μεθαύριο θα κάνει καρπό…». Άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης

Μη ρωτάς έναν παντρεμένο πότε θα αποκτήσει παιδί. Μη ρωτάς έναν χωρισμένο ποιoς φταίει για τον αναπάντεχο αυτό χωρισμό. Μη ρωτάς μία κοπέλα γιατί πάχυνε. Με την άκομψη περιέργειά σου aν είναι έγκυος ή αντιμετωπίζει κάποιο θέμα υγείας. Μη ρωτάς ένα παιδί ποιόν από τους δύο γονείς και γιατί αγαπάει περισσότερο. Μη ρωτάς έναν μαθητή γιατί δεν πέτυχε στις εξετάσεις. Μη ρωτάς ποτέ κανέναν τόσο προσωπικά ζητήματα. Γενικότερα μη ρωτάς πολλά πολλά που ακουμπάνε σαν αγκάθια την ψυχή του άλλου. Αν θέλει θα στα εμπιστευτεί από μόνος του. Ειδάλλως θα τον φέρεις σε δύσκολη θέση. Ίσως ενοχληθεί. Το πιθανότερο να μην σου απαντήσει και να σε αντιπαθήσει για την αδιακρισία σου. Κοίταξε τα δικά σου θέματα που έχεις να λύσεις και δούλεψε με τον εαυτό σου περισσότερο. Γεροντικό Αγίου Ορους

Είστε πικραμένη επειδή ο Θεός δεν ακούει τις προσευχές σας! Μην πικραίνεστε μ’ Εκείνον, από τον οποίο έχουμε και το είναι και τη ζωή και την αναπνοή και το λογικό, και όλα. Σας παρακαλώ, μην παραπονιέστε για Εκείνον, που έχει χιλιάδες φορές περισσότερο δίκαιο να παραπονεθεί για μας μπροστά στους αγγέλους και τους αγίους Του. Ακόμα κι αν ο Κύριος δεν εκπληρώνει όλες τις προσευχές μας, εκείνες που φέρνουν στην ψυχή μας καρπό, κάνοντας τις ψυχές μας πλουσιότερες και πιο ώριμες. Αυτό είναι το μυστήριο, που γνώρισαν οι πνευματικοί εξερευνητές του εαυτού τους. Ας πούμε ότι όποιος σπέρνει το σιτάρι και προσεύχεται ο σπόρος να φέρει καρπό. Αντί καρπού φυτρώνει χορτάρι. Αυτός πάλι προσεύχεται για καρπό. Αλλά αντί του καρπού από το χόρτο μεγαλώνει καλάμι και στάχυ. Αυτός πάλι προσεύχεται για καρπό. Και τελικά, τα καλάμια γεμίζουν σιτάρι, και ωριμάζει, και πέφτει στην καρδιά του προσευχόμενου. Όλες οι πραγματικές μας προσευχές εν καιρώ θα φέρουν τον καρπό τους. Όπως λέει ο Ρώσος ποιητής Βγιαζέμσκι: Και την αίθρια ημέρα και κάτω από την καταιγίδα, κατά τη συνάντηση της ευτυχίας ή της ανάγκης να περάσει πάνω σου η σκιά του σύννεφου ή το φως των αστεριών, προσευχήσου! Προσευχήσου! Από την άγια προσευχή ωριμάζουν μέσα μας οι μυστικοί καρποί. Ο Θεός μας όρισε την προσευχή όχι προκειμένου να μάθει τί χρειαζόμαστε -αφού γνωρίζει και πριν τη σύλληψή μας, τί θα χρειαστούμε σε κάθε λεπτό της ζωής μας– αλλά προκειμένου οι ψυχές μας, υπό τις ακτίνες της προσευχής, να μεγαλώνουν, να ευρύνονται, να υψώνονται και να ωριμάζουν. Εάν, προς στιγμή, δεν απαντά στις προσευχές, σημαίνει ότι δεν επιθυμεί να γίνει σε μας εκείνο που εμείς θέλουμε, αλλά εκείνο που Αυτός θέλει. Σ’ αυτήν την περίπτωση επιθυμεί για μας και μας προετοιμάζει για κάτι μεγαλύτερο και καλύτερο από εκείνο που εμείς στην προσευχή Του ζητάμε. Γι’ αυτό πρέπει με ταπεινοφροσύνη να ολοκληρώνουμε κάθε προσευχή με τη φράση: «Πατέρα, ας γίνει το θέλημά σου, όχι το δικό μου».  

Από την κοσμική καλοπέραση, από την κοσμική ευτυχία, βγαίνει το κοσμικό άγχος. Πάνε να ηρεμήσουν οι άνθρωποι είτε με ηρεμιστικά είτε με θεωρίες γιόγκα, και την πραγματική ηρεμία, που έρχεται, όταν ταπεινωθεί ο άνθρωπος, δεν την επιδιώκουν, για να έρθει η θεία παρηγοριά μέσα τους. Όταν δούμε άνθρωπο με μεγάλο άγχος, στενοχώρια και λύπη, ενώ τα έχει όλα – τίποτε δεν του λείπει, πρέπει να γνωρίζουμε ότι του λείπει ο Θεός. Στην πνευματική ζωή θέλει προσοχή. Όταν οι πνευματικοί άνθρωποι κινούνται από κενοδοξία, μένουν με ένα κενό στην ψυχή τους. Δεν υπάρχει το πλήρωμα, το φτερούγισμα της καρδιάς και, όσο μεγαλώνουν την κενοδοξία τους, μεγαλώνει και το κενό μέσα τους και περισσότερο υποφέρουν. Όπου άγχος και απελπισία, εκεί ταγκαλίστικη πνευματική ζωή. Για τίποτε να μην έχετε άγχος. Το άγχος είναι του διαβόλου. Όταν βλέπετε άγχος, να ξέρετε ότι εκεί έχει βάλει την ουρά του το ταγκαλάκι. Όταν νιώθουμε στον αγώνα μας άγχος, να ξέρουμε ότι δεν κινούμαστε στον χώρο του Θεού. Ο Θεός δεν είναι τύραννος να μας πνίγη. Ο Χριστός όλο αγάπη, καλοσύνη και παρηγοριά είναι και ποτέ δεν πνίγει, αλλά έχει άφθονο πνευματικό οξυγόνο, θεία παρηγοριά. Τα απλά κτίρια και τα ταπεινά αντικείμενα μεταφέρουν τους μοναχούς νοερά στις σπηλιές και στα απέριττα Ασκητήρια των Αγίων Πατέρων μας, και έτσι ωφελούνται πνευματικά. Ενώ τα κοσμικά θυμίζουν κόσμο και κάνουν τους μοναχούς κοσμικούς στην ψυχή. Πρόσφατα έγιναν ανασκαφές και βρέθηκαν στην Νιτρία [ξακουστή περιοχή ασκητών (4ος αι.), ευρισκόμενη στην Αίγυπτο] τα πρώτα «Κελλία» των μοναχών, τα ασκητικά. Στην συνέχεια βρέθηκαν τα λίγο μεταγενέστερα, που ήταν λίγο κοσμικά, και κατόπιν τα τελευταία που ομοίαζαν με τα σαλόνια των πλουσίων εκείνης της εποχής, με κάδρα και ζωγραφιές στους τοίχους κ.λπ., τα οποία έφεραν την οργή του Θεού· τα λήστεψαν και τα κατέστρεψαν οι κακοποιοί. Οι κοσμικοί λένε: «Καλότυχοι αυτοί που ζουν στα παλάτια και έχουν όλες τις ευκολίες». Αλλ’ όμως μακάριοι είναι αυτοί που κατόρθωσαν να απλοποιήσουν την ζωή τους και ελευθερώθηκαν από την θηλειά της κοσμικής αυτής εξελίξεως των πολλών ευκολιών, και των πολλών δυσκολιών, και απαλλάχθηκαν από το φοβερό άγχος της σημερινής εποχής μας. Αν δεν απλοποιήσει την ζωή του ο άνθρωπος, βασανίζεται. Ενώ, αν την απλοποιήσει, δεν θα έχει αυτό το άγχος. Τώρα και στους κοσμικούς τονίζω πολύ την απλότητα. Γιατί πολλά από αυτά που κάνουν, δεν χρειάζονται και τους τρώει το άγχος. Τους μιλάω για την λιτότητα και την ασκητικότητα. Συνέχεια φωνάζω: «Απλοποιήστε την ζωή σας, για να φύγει το άγχος. Αν οι γυναίκες που ζούσαν στα Φάρασα της Καππαδοκία έβλεπαν την πολυτέλεια που υπάρχει σήμερα, ακόμη και σε πολλά Μοναστήρια, θα έλεγαν: «Θα ρίξει ο Θεός φωτιά να μας κάψει! Εγκατάλειψη Θεού! Οι Φαρασιώτες δεν κοιτούσαν λεπτομέρειες. Ζούσαν την χαρά της καλογερικής. Και αν, για παράδειγμα, η κουβέρτα δεν ήταν καλά στρωμένη και κρεμόταν λίγο από την μια μεριά και έλεγες: «Σιάξε την κουβέρτα», θα σου έλεγαν: «Σε εμποδίζει στην προσευχή σου; Νομίζουν οι άνθρωποι ότι δεν πρέπει να στερηθούν, να ταλαιπωρηθούν. Αν σκέφτονταν οι άνθρωποι λίγο καλογερικά, αν ζούσαν πιο απλά, θα ήταν ήσυχοι. Τώρα βασανίζονται. Άγχος και απελπισία στην ψυχή. Ο κυριευμένος από υλικά πράγματα είναι κυριευμένος πάντα από στενοχώρια και άγχος, γιατί πότε τρέμει μην του τα πάρουν και πότε μην του πάρουν την ψυχή. -Γέροντα, τι βοηθάει περισσότερο, για να καταλάβει κανείς αυτήν την χαρά της λιτότητος; -Να συλλάβει κανείς το βαθύτερο νόημα της ζωής. «Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού… (Ματθ. στ’ 33)». Από εκεί ξεκινά η απλότητα και κάθε σωστή αντιμετώπιση Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου  

“Κάποιος αδελφός νικήθηκε από το πάθος της πορνείας και έκαμε την αμαρτία καθημερινά, αλλά και καθημερινά ζητούσε έλεος από τον Κύριο με δάκρυα και προσευχές. Νικημένος από την συνήθεια έπεφτε στην αμαρτία και στη συνέχεια έτρεχε στην Εκκλησία, και με πικρά δάκρυα έλεγε: “Σπλαγχνίσου με Κύριε, και πάρε μου αυτόν τον πειρασμό”. Και όταν έβγαινε από την Εκκλησία έπεφτε πάλι στον βούρκο. Όμως δεν απελπιζόταν για την σωτηρία του, αλλά από την αμαρτία ξαναγύριζε στην Εκκλησία και έλεγε στον φιλάνθρωπο Κύριο: “Εσένα, Κύριε, βάζω εγγυητή, ότι δεν θα ξανακάμω την αμαρτία. Και αφού έδινε αυτές τις φοβερές υποσχέσεις, πάλι γύριζε στην αμαρτία… Αυτό γινόταν για δέκα χρόνια και περισσότερο. Μια μέρα, καθώς ο αδελφός βρισκόταν στην Εκκλησία και παρακαλούσε τον Θεό, ο Διάβολος παρουσιάσθηκε φανερά και στρέφοντας προς την εικόνα του Κυρίου έλεγε: Τι θα γίνει με μας τους δύο Ιησού Χριστέ; Η άμετρη συμπάθειά σου με νικά, καθώς δέχεσαι αυτόν τον πόρνο, που κάθε μέρα σου λέει ψέματα. Δεν είσαι δίκαιος κριτής. Εμένα για την μικρή παράβαση της υπερηφάνειας με έριξες από τον ουρανό κάτω, ενώ αυτός είναι ψεύτης και πόρνος, αλλά του χαρίζεις την ευμένειά σου”. Τότε ακούστηκε μία φωνή από το άγιο Βήμα να λέγει: Παμπόνηρε δράκοντα, δε χόρτασε η κακία σου που κατάπιες όλο τον κόσμο, αλλά και αυτόν που κατέφυγε στο άπειρο έλεος της ευσπλαχνίας μου πασχίζεις να τον αρπάξεις; Έχεις να παρουσιάσεις αμαρτήματα τόσα που να ζυγίζουν βαρύτερα από το πολύτιμο Αίμα που έχυσα γι’ αυτόν πάνω στον Σταυρό; Σου λέγω ότι, επειδή καταφεύγει σ’ εμένα, δεν θα τον αποστραφώ, ώσπου να τον πάρω δικό μου. Διότι εγώ για τους αμαρτωλούς σταυρώθηκα, ώστε όποιος θέλει να σωθεί, να καταφεύγει σε εμένα και να σώζεται… Άκουσε λοιπόν: Αυτόν τον βρήκα τώρα σε μετάνοια. Θα τον πάρω και θα σώσω την ψυχή του, επειδή δεν απελπίστηκε για την σωτηρία του”. Και όπως ήταν ο αδελφός πεσμένος μπρούμυτα και θρηνούσε, παρέδωσε την ψυχή του. Και αμέσως ήλθε οργή μεγάλη σαν φωτιά και έπεσε επάνω στον σατανά και τον κατέκαιγε….. Από το Γεροντικόν

Άγιος Παΐσιος: Με ρώτησε κάποιος: « Αυτό που ψάλουμε την Μεγάλη Σαρακοστή, το “ Πρόσθες αυτοίς κακά, Κύριε, τοις ενδόξοις της γης “, γιατί το λέμε, αφού είναι κατάρα; «Όταν κάνουν επιδρομή οι βάρβαροι, του είπα, και πάνε να καταστρέψουν στα καλά καθούμενα έναν λαό και ο λαός προσεύχεται να τους βρουν κακά, δηλαδή να σπάσουν τα αμάξια τους, και τα άλογά τους να πάθουν κάτι, για να εμποδισθούν, καλό είναι ή κακό; Αυτό εννοεί. Να τους έρθουν εμπόδια. Δεν είναι ότι καταριούνται». – Γέροντα, πότε πιάνει η κατάρα; – Η κατάρα πιάνει, όταν υπάρχει στη μέση αδικία. Αν λ.χ. κάποια κοροϊδέψει μια πονεμένη ή της κάνει ένα κακό και η πονεμένη την καταρασθεί ,πάει, χάνεται το σόι της. Όταν δηλαδή κάνω κακό σε κάποιον και εκείνος με καταριέται , πιάνουν οι κατάρες του. Επιτρέπει ο Θεός και πιάνουν, όπως επιτρέπει λ.χ. να σκοτώσει ένας κάποιον άλλον. Όταν όμως δεν υπάρχει αδικία, τότε η κατάρα γυρνά πίσω σε αυτόν που την έδωσε. – Και πως απαλλάσσεται κάποιος από την κατάρα; – Με την μετάνοια και την εξομολόγηση. Έχω υπόψιν μου πολλές περιπτώσεις. Άνθρωποι που ταλαιπωρήθηκαν από κατάρα, όταν το κατάλαβαν ότι τους καταράσθηκαν γιατί είχαν φταίξει, μετάνιωσαν ,εξομολογήθηκαν και τακτοποιήθηκαν. Αν αυτός που έφταιξε πει: « Θεέ μου, έκανα αυτό και αυτό, συγχώρεσέ με … » και εξομολογηθεί με πόνο και ειλικρίνεια, τότε ο Θεός θα τον συγχωρήσει. Θεός είναι. – Και τιμωρείται μόνον αυτός που δέχεται την κατάρα ή και αυτός που την δίνει; – Αυτός που δέχεται την κατάρα, βασανίζεται σε αυτήν την ζωή ,θα βασανίζεται και στην άλλη, γιατί ως εγκληματίας θα τιμωρηθεί εκεί από τον Θεό, αν δεν μετανοήσει και δεν εξομολογηθεί. Γιατί, εντάξει, μπορεί κάποιος να σε πείραξε. Εσύ όμως με την κατάρα που δίνεις, είναι σαν να παίρνεις το πιστόλι και να τον σκοτώνεις. Με ποιο δικαίωμα το κάνεις αυτό; Ό,τι κι να σου έκανε ο άλλος ,δεν έχεις δικαίωμα να τον σκοτώσεις . Για να καταρασθεί κανείς, σημαίνει ότι έχει κακία. Κατάρα δίνει κανείς ,όταν το λέει με πάθος, με αγανάκτηση. Η κατάρα, όταν προέρχεται από άνθρωπο που έχει δίκαιο, έχει μεγάλη ισχύ. Ιδίως η κατάρα της χήρας. Θυμάμαι, μια γριά είχε ένα αλογάκι και το έβαζε στην άκρη του δάσους να βοσκήσει. Επειδή ήταν λίγο ζόρικο, είχε βρει ένα γερό σκοινί και το έδενε. Μια φορά πήγαν στο δάσος τρεις γυναίκες να κόψουν ξύλα. Η μία ήταν πλούσια, η άλλη χήρα ήταν ορφανή και πολύ φτωχιά. Είδαν το άλογο που ήταν δεμένο με το σχοινί και βοσκούσε και είπαν: «Δεν παίρνουμε το σχοινί να δέσουμε τα ξύλα; ». Το έκοψαν στα τρία και πήρε η καθεμιά από ένα κομμάτι να δέσουν τα δεμάτια τους. Επόμενο ήταν να φύγει το άλογο. Όταν ήρθε η γριά και δεν βρήκε το ζώο, αγανάκτησε. Άρχισε να το ψάχνει παντού. Παιδεύτηκε πολύ να το βρει. Τελικά, όταν το βρήκε, είπε αγανακτισμένη: « Με το ίδιο το σχοινί να την κουβαλήσουν αυτήν που το πήρε». Μια μέρα, ο αδελφός της πλούσιας έκανε αστεία με ένα όπλο από αυτά που είχαν αφήσει οι Ιταλοί – και χτύπησε την αδελφή του στο λαιμό. Έπρεπε να την μεταφέρουν στο νοσοκομείο και χρειάσθηκε σχοινί, για να την δέσουν επάνω σε μια ξύλινη σκάλα. Εκείνη την ώρα βρέθηκε το ένα κομμάτι σχοινί, το κλεμμένο, αλλά δεν έφθανε. Έφεραν και οι δύο άλλες γειτόνισσες τα δικά τους κλεμμένα κομμάτια και την έδεσαν στην σκάλα και την μετέφεραν στο νοσοκομείο. Έτσι πραγματοποιήθηκε η κατάρα της γριάς. «Με το ίδιο σχοινί να την κουβαλήσουν». Και τελικά πέθανε η καημένη. Ο Θεός να την αναπαύσει. Βλέπετε, έπιασε η κατάρα στην πλούσια, που δεν είχε οικονομική ανάγκη. Οι άλλες είχαν την φτώχεια τους, είχαν κάποια ελαφρυντικά. Από το βιβλίο « Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο» ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Α’ ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ» ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Στον άνθρωπο που έχει υγιή ψυχή αποκαλύπτονται τα μυστήρια του Θεού. Ο άνθρωπος που είναι άξιος του Θεού γίνεται έμπλεος του Αγίου Πνεύματος. Έχει την θεία χάρι. Ο Θεός εν τω μυστηρίω του Χριστού του δίδει τη χαρά, την ειρήνη, την πραότητα, την αγάπη. Του δίδει άλλα γνωρίσματα, αυτά που λέει ο απόστολος Παύλος: «Ο δε καρπός του Πνεύματος εστίν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια…». Ο Θεός δε γνωρίζει παρελθόν, παρόν και μέλλον. «Ουκ έστι κτίσις αφανής ενώπιον αυτού, πάντα δε γυμνά και τετραχηλισμένα τοις οφθαλμοίς αυτού…». Έτσι και στον άνθρωπο που έχει υγιή ψυχή, αποκαλύπτονται τα μυστήρια του Θεού και γνωρίζονται οι βουλές Του, στο βαθμό που ο Θεός το επιτρέπει. Χρειάζονται όμως προϋποθέσεις, προκειμένου να έλθει και να μείνει η θεία χάρις μέσα στον άνθρωπο. Μόνον αυτός που έχει ταπείνωση λαμβάνει τα δώρα αυτά από τον Θεό, τα αποδίδει στον Θεό και τα χρησιμοποιεί προς δόξαν Του. Ο καλός, ο ταπεινός, ο ευσεβής, ο αγαπών τον Θεό, αυτός που έχει αρετή με την χάρι του Θεού δεν πλανάται. Αισθάνεται μέσα του ότι είναι πραγματικά ανάξιος κι ότι όλα αυτά του δίνονται, για να γίνει καλός, και γι’ αυτό αγωνίζεται. Αντίθετα, η χάρις του Θεού δεν πηγαίνει στους εγωιστές, στους ανθρώπους, που δεν έχουν συνείδηση τι τους γίνεται. Ο άνθρωπος που έχει εωσφορικό εγωισμό νομίζει ότι είναι έμπλεος θείας χάριτος, αλλά βρίσκεται σε πλάνη. Είναι άνθρωπος του διαβόλου. Η πλάνη είμαι μια ψυχολογική κατάσταση, μια εσφαλμένη κρίση στην ουσία η πλάνη έρχεται απ’ τον εγωισμό. Στον άνθρωπο που βρίσκεται σε πλάνη δημιουργούνται ψευδαισθήσεις, πειρασμικές φαντασίες και βασανίζεται. Η πλάνη είναι πολύ δύσκολο να διορθωθεί. Διορθώνεται μόνο με την θεία χάρι. Μπορεί να προσευχηθεί κάποιος άλλος και ο Θεός να ελεήσει τον άνθρωπο που πλανάται. Αν προσπαθήσει κι αυτός, αν πάει σε «καθρέπτη», που είναι ο καλός πνευματικός, κι εξομολογηθεί ειλικρινά, η χάρις του Θεού θα τον θεραπεύσει. «Βίος και Λόγοι» Αγίου Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου