Ο μεγάλος άγνωστος , ο περίεργος ξένος, ένας καλός φίλος που γίνεται άλλοτε νυμφίος και άλλοτε εχθρός… Όταν κάποιος αρχίσει να τα βάζει πραγματικά με τον εαυτό του και να μην του έχει εμπιστοσύνη σε τίποτα τότε ξεκινάει το αληθινό ταξίδι της πνευματικής ζωής. Όταν βιώσουμε ότι δεν πράξαμε τίποτα ουσιαστικό σε αυτή την ζωή, όταν νιώσουμε πραγματικά τιποτένιοι δηλαδή χειρότεροι πάσης κτίσεως όπως το βίωνε και ο Άγιος Σιλουανός τότε σημαίνει ότι έχουμε ανοίξει σιγά σιγά την πόρτα για να υποδεχτούμε την Θεία χάρι .«Όταν γίνω ένα τίποτα για τον κόσμο τότε έχω γίνει τα πάντα για τον Θεό» Έχουμε πολλά κλειστά δωμάτια μέσα στην καρδιά μας. Είτε γιατί τα έχουμε κλείσει συνειδητά για να κρύψουμε κάτι , είτε υπάρχουν άγνωστοι χώροι που δεν τολμούμε να πάμε γιατί φοβόμαστε μήπως η αλήθεια που θα αντικρύσουμε σπάσει το προσωπείο της ψεύτικης πραγματικότητας που έχουμε φτιάξει. Υπάρχουν και χώροι με δαίμονες , χώροι παθών που δεν πάμε είτε από άγνοια είτε από φόβο. Έχουμε όμως την ανάγκη να θεραπευθούμε. . . Ο Χριστός είναι το πρότυπο μας, οφείλουμε να γίνουμε Θεομιμητές κατά τους Αγίους πατέρες. Ο Κύριος είναι ο καθρέφτης που μέσα από εκεί αντικρύζουμε το πραγματικό μας προσωπείο. Αν πάρουμε την απόφαση να τον ακολουθήσουμε τότε πρέπει να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε, να απαρνηθούμε τις λάθος σκέψεις και επιθυμίες και να ακολουθήσουμε τον Χριστό μέσα από ένα όμορφο ταξίδι που περνά από τα σκαλοπάτια της εκκλησίας κατι των Ιερών Μυστηρίων. Κάνουμε λάθος και κοιτάμε αποκλειστικά το ταξίδι, αυτό δημιουργεί πτώσεις, στεναχώριες, και αναστεναγμούς. Να κοιτάμε τον προορισμό, την αγκαλιά του Κυρίου. Να αφήσουμε την Θεία χάρι να μας αποκαλύψει και να φωτίσει τα εσωτερικά μας σκοτάδια. Να μην φοβηθούμε από αυτά που θα δούμε. Να πάμε στην εξομολόγηση σαν παιδιά προς τον πατέρα. Εκεί θα δούμε την κάθε λεπτομέρεια όταν ο καθρέφτης θα είναι ο Χριστός και κανείς άλλος. «Ποτέ δεν ξέρουμε ποιοι πραγματικά είμαστε και χρειάζεται κόπος , μέσα από τον πόθο της ασκήσεως για να γνωριστούμε αληθινά με τον εαυτό μας» Να παρατηρούμε καθαρά την κάθε σκέψη, θέλω και επιθυμία. Να μπαίνουν όλα στο μικροβιολογικό εργαστήριο της εξομολογήσεως ώστε η μέσα από την διάγνωση να λαμβάνουμε και την σωστή φαρμακευτική αγωγή. Πολλές φορές θέλουμε τον Χριστό στην ζωή μας , αλλά χωρίς να θέλουμε να γίνει η ζωή μας Χριστός. Θέλουμε τον Χριστό να κάνει αυτά που θέλουμε και να δικαιώσει αυτά που συμβαίνουν. Μετατρέπουμε τον Κυρίο σε δούλο του εγωισμού μας αντί να γίνουμε εμείς δούλοι Κυρίου. Θέλουμε το Χριστό σε ένα μέρος της ζωής μας, αντί η ζωή μας να γίνει πληρότητα της δικής του παρουσίας. Να πούμε το μεγάλο ΝΑΙ. Να ανοίξουμε την πόρτα της υπακοής , να μπούμε στο εργαστήριο της Αγιότητάς με πόθο σωτηρίας. Οφείλουμε να πάρουμε αποφάσεις , το οφείλουμε στον εαυτό μας. Σε αυτόν τον γνωστό – άγνωστο που άλλοτε τον λατρεύουμε άλλοτε τον μισούμε σαν να είναι ξένος. Για να μπούμε στα δύσβατα εσωτερικά μας μονοπάτια δεν είναι μια διαδρομή που μπορούμε να την κάνουμε μόνοι μας. Κάποια δωμάτια κλειστά ίσως έχουν δαίμονες που δεν θα μπορέσουμε να τους διαχειριστούμε. Παντού , Πάντα και πάντοτε….Την βοήθεια του Κυρίου…και ότι μας πει εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να κλίνουμε την κεφαλή μας και να πούμε : «Γενηθήτω το θέλημα σου» και τότε θα έρθει η θεραπεία. Γιατι η υπακοή είναι συγκατάβαση και υποδοχή της χάριτος για να κλείσει η πληγή και να έρθει η ίαση. Ας σβήσουμε λοιπόν αντιδράσεις από την ζωή μας του στυλ : Τα ξέρω όλα ΕΓΩ, , Εμένα θα μου πεις ; Στηρίζομαι στον εαυτό μου, ξέρω ποιος ειμαι ! Ξέρω τι κάνω κλπ. Αν δεν ήμουνα ΕΓΩ θα σου έλεγα!. Τα πάντα εξαρτώνται από μένα ! Αυτό που λέμε εμείς ότι έγινε από εμάς στην ουσία συνέβη από την παραχώρηση ΕΚΕΙΝΟΥ, μην το ξεχνάμε! Στην Εκκλησία αγαπητοί μου , η αυτογνωσία δεν ειναι ένα ταξίδι αυτοανακάλυψης που αρχίζει απο εμένα και καταλήγει πάλι σε μένα. Αυτογνωσία είναι η γνώση του εαυτού μου μέσα απο την έξοδο απο αυτόν προς την είσοδο της σχέσης με τον Χριστό ώστε να αγιασθεί το τραυματισμένο (είναι) ώστε να ολοκληρώσουμε την πορεία απο το κατ’εικόνα στο καθ΄ομοίωση. Αυτή η ολοκήρωση ειναι η αυτογνωσία στην Εκκλησία που γνωρίζω τον εαυτό μου μέσα απο την σχέση με πρόσωπο του Χριστού. Να καταλήγει η κάθε προσευχή μας ως κραυγή γνωριμίας : «Βοήθησε με Κύριε να σε αγαπήσω ώστε να γνωρίσω ΕΜΕΝΑ» Και τότε θα αρχίζουμε να πλησιάζουμε τον προορισμό της σωτηρίας. theomitoros.blogspot.

Απόψε το βράδυ πρίν κοιμηθείς κάνε μία προσευχή . Μία προσευχή από καρδιάς . Για όλους εκείνους τους μοναχικούς ανθρώπους πού χρόνια ολάκερα τώρα κάνουν παρέα με τίς σκέψεις καί την μοναξιά τής ματωμένης ψυχής τους . Για τους ανέργους πού πολεμάνε καθημερινά με νύχια καί με δόντια να ανταπεξέλθουν στίς καθημερινές δυσκολίες . Για τους αρρώστους πού είναι στα νοσοκομεία καί παλεύουν για την ζωή τους . Μία προσευχή από καρδιάς . Μονάχα έτσι θα ελαττωθεί το κακό . ‘’Πρόσθες αυτοίς κακά Κύριε , πρόσθες αυτοίς κακά τοίς ενδόξοις τής γής’’ . Εύχομαι όλα να πάνε καλά καί μονάχα η χαρά να χτυπά την πόρτα τής ζωής σας . dimitrios.blogspot.com

Κάποιος σοφός είπε πως ο σημερινός κόσμος στον οποίο ζούμε, είναι κόσμος σύγχυσης. Τρέχουμε συνεχώς. Κυνηγάμε χίμαιρες συμφερόντων, ανέσεων, απολαύσεων, πλουτισμού. Κυνηγάμε την χαρά. Και όλο και πιο πολύ επιταχύνουμε για να πετύχουμε. Και όλο και πιο πολύ χρόνο νομίζουμε πως εξοικονομούμε. Και συνέχεια τρέχουμε σαν τρελοί…Χρειάζεται λίγο να χαλαρώσουμε. Αν τεντώνεις συνεχώς ένα τόξο, κάποτε θα σπάσει. Αν ασταμάτητα κυνηγάμε, τότε πάνω στο τρέξιμο θα αφήσουμε και την ίδια την προσωπικότητά μας. Θα χάσουμε τον εαυτό μας.Βρες λίγο χρόνο για σένα. Κάθισε κάπου ήρεμα. Σκέψου ποιος είσαι. Δες την μέχρι τώρα πορεία σου. Παρατήρησες ποτέ πώς ο ήλιος κοκκινίζει, όταν δύει; Είδες πώς ο ουρανός αγκαλιάζει το ηλιοβασίλεμα; Αν όχι, πραγματικά δεν ξέρεις τι χάνεις…Η χαρά κρύβεται εκεί που δεν την περιμένεις. Το τέλειο δεν είναι υποχρεωτικά το πολύπλοκο. Προσπάθησε να είσαι ήρεμος και απλός. Ο απλός άνθρωπος είναι ο αληθινός άνθρωπος. Είχε πάει κάποτε στον γέροντα Παΐσιο ένας άνθρωπος με πολλά προβλήματα και ο γέροντας τον συμβούλεψε: «Παιδί μου, βρες τα πρώτα με τον Θεό και όλα θα πάνε καλά. Όταν τα βρεις με τον ρυθμιστή του Σύμπαντος, τότε Εκείνος όλα θα στα δώσει». aoratigonia.blogspot.gr

Όταν κοιτάμε μια εικόνα, έναν άνθρωπο, ένα τοπίο, ή κοιτάμε ένα γεγονός που συμβαίνει εμπρός μας, ή επεξεργαζόμαστε μια κατάσταση , υπάρχουν δύο διαφορετικοί τρόποι για να δούμε ή να προσεγγίσουμε.Ο τρόπος του καλού και ο τρόπος του κακού. Και τα δύο αυτά υπάρχουν στην ζωή μας καθημερινά. Υπάρχουν οι άνθρωποι που εκφράζονται και λειτουργούν με την ενέργεια του καλού και τους αποκαλούμε καλοπροαίρετους και υπάρχουν και οι άλλοι. Οι οπαδοί του κακού που έχουμε μάθει να τους αποκαλούμε κακοπροαίρετους.Ένας κακοπροαίρετος άνθρωπος όταν κοιτά κάτι, θα βρει σε αυτό πάντα άσχημα πράγματα. Σε έναν άνθρωπο θα δει ότι έχει λερωμένα παπούτσια, τσαλακωμένο παντελόνι ,τα νύχια του είναι μεγάλα και αυτά θα σχολιάσει και θα θυμάται.Ο καλοπροαίρετος θα δει και αυτός τα ίδια, αλλά δεν θα σταθεί σε αυτά.Δεν τον ενδιαφέρουν και μπορεί να τα δικαιολογήσει στο μυαλό του.Αυτός θα δει, ότι ο άνθρωπος αυτός έχει ένα γλυκό χαμόγελο, καλοσύνη και ευγενικούς τρόπους.Όταν κοιτάνε ένα τοπίο ο κακοπροαίρετος θα δει μια αρβύλα χαλασμένη στις ρίζες ενός δέντρου και θα συγκεντρωθεί σε αυτήν την εικόνα, μουρμουρίζοντας για το λερωμένο τοπίο, ενώ ένας καλοπροαίρετος άνθρωπος θα συγκεντρώσει την προσοχή του σε δυο πεταλούδες που πετάνε παίζοντας από λουλούδι σε λουλούδι.Η ψυχή του ενός ψάχνει να βρει το κακό, το άσχημο, σε κάθε έκφραση της ζωής και με αυτό ταυτίζεται, νοιώθοντας πάντοτε μιζέρια και κακία , ενώ η ψυχή του άλλου κολλάει στις καλές εικόνες της ζωής, κρίνοντας όλα γύρω της ,με αγάπη και κατανόηση ,νοιώθοντας ευτυχία και γαλήνη.Ο καλοπροαίρετος άνθρωπος είναι γεμάτος. Έχει περιεχόμενο ψυχής και αξίες. Ξέρει ποιος είναι. Δεν προσπαθεί να ζήσει μέσα από τις ζωές των άλλων. Και προσεγγίζει κάθε εικόνα, άνθρωπο ή γεγονός με καλοσύνη .Για αυτό και συγκεντρώνει την προσοχή του στην ποιότητα και την χάρη της ζωής ,δίνοντας χαρά και στους γύρω του.Η παρουσία του και μόνο σε έναν χώρο ,είναι αρκετή για να αλλάξει την διάθεση όλων προς το καλύτεροΟ κακοπροαίρετος άνθρωπος αντίθετα ,είναι λειψός και το ξέρει.Προτιμά να κρύψει την ανικανότητα του βγάζοντας όλους τους άλλους άχρηστους, για αυτό και έχει εκπαιδευτεί να βλέπει μόνο το κακό σε κάθε έκφραση της ζωής. Έτσι μόνο αυτός νοιώθει ότι είναι κάποιος.Είναι αυτόματη η διαδικασία μέσα στο μυαλό του και επιφέρει δυστυχία και κακή διάθεση σε όσους ζουν κοντά του.Είναι ένας κακός και ανυπόφορος άνθρωπος. Προκαλεί μόνο κακό.Η χαρά και η ευτυχία ,αλλά και το κακό επίσης ,είναι εκεί έξω παιδιά μου και μας περιμένουν. Από εμάς εξαρτάτε τι θα διαλέξουμε για παρέα μας στην ζωή. Απλώνουμε το χέρι και παίρνουμε ότι θέλουμε.Πριν παραπονεθούμε λοιπόν την επόμενη φορά για τα κακά της μοίρας μας, ας αφιερώσουμε λίγο χρόνο με τον εαυτό μας και ας αναρωτηθούμε.Όταν κοιτάμε μια εικόνα, με ποιο τρόπο την προσεγγίζουμε;Όταν γνωρίζουμε έναν άνθρωπο ,με τι τον στολίζουμε στην συνέχεια;Άσχετα τι λέμε στον κόσμο, εμείς ξέρουμε την αλήθεια μας.Είμαστε καλοί; Ή κακοί;Από εμάς δεν μπορούμε να κρυφτούμε.Έχω πει πολλές φορές. Όλα είναι ενέργεια. Ζούμε μέσα στην ενέργεια, που οι ίδιοι έχουμε δημιουργήσει για τον εαυτό μας και τους γύρω μας.Και εισπράττουμε τα ανάλογα αποτελέσματα . Ας αφήσουμε τον Θεό ήσυχο για λίγο και ας προσπαθήσουμε να εναρμονιστούμε μόνοι μας με την ενέργεια του ,για να ωφεληθούμε. Δεν μας φέρνει αυτός την μιζέρια στην ζωή μας. Εμείς την προκαλούμε. Και μπορούμε να την αλλάξουμε.Ας σκεπτόμαστε και ας παράγουμε καλό.ΑΝ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΑΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!Και όλα καλά θα πάνε στην ζωή μας. Πατήρ Ιωάννης  lllazaros.blogspot.gr

Με ρωτούν:           Γιατί πέθανε το παιδί μου;           Γιατί βρίσκομαι στο κρεβάτι με πόνους;           Γιατί έχω αποτυχημένο γάμο;           Γιατί έμεινα χωρίς εργασία;           Γιατί τόσες συνεχής δοκιμασίες σε μένα;           Γιατί…Γιατί…Γιατί…. Και βέβαια η σιωπή είναι η απάντησή μου! Τι να πω; Πώς να ερμηνεύσω τα γεγονότα με τα μέσα που διαθέτω; «Τις έγνω νουν Κυρίου;» Ποιος γνωρίζει το νου του Θεού; Ή μήπως να τολμήσω να γίνω δικηγόρος του; Το 1982, ως διάκονος, παρευρέθηκα στην κηδεία του Αρχιμ. Κωνσταντίνου Λευκωσιάτη, με το πλούσιο ποιμαντικό και κοινωνικό έργο. Μετά την ταφή καθίσαμε για ένα καφέ στην αίθουσα του Ιδρύματος Άγιος Νεκτάριος, που ίδρυσε ο ίδιος. Η αδελφή του π. Κωνσταντίνου ρώτησε με πόνο και έννοια το Μητροπολίτη Ύδρας Ιερόθεο: Γιατί, Σεβασμιώτατε, ο Θεός επέτρεψε να φύγει τόσο γρήγορα και να αφήσει το τεράστιο αυτό έργο, που γινόταν “προς δόξαν Θεού;” Ο άγιος Ύδρας, με την άνωθεν σοφία που τον χαρακτήριζε, απάντησε: «Η μεγαλύτερη ταπείνωση είναι να υποτάσσεται ο νους μπροστά στα μυστήρια του Θεού και να μην ρωτά πώς και γιατί;» Η απάντηση αυτή μού έμεινε στην καρδιά και νομίζω είναι η βάση για «κατανόηση» των μυστηρίων του Θεού. Αφού η λογική του Θεού διαφέρει από αυτή του ανθρώπου, πώς μπορούμε να ερμηνεύσουμε τα ανερμήνευτα και να κατανοήσουμε τον Ακατάληπτο; Διάβασα κάπου, από τα πολλά που γράφονται, ότι ο π. Παϊσιος ο Αγιορείτης είπε πως μετά το θάνατό μας, όταν θ’ αντικρύσουμε πρόσωπο προς πρόσωπο το Χριστό, θα καταλάβουμε το γιατί και το πώς της ζωής μας και θα μας εξηγηθούν όλα όσα περάσαμε στον κόσμο αυτό. Τότε, με όλη τη δύναμη της ύπαρξής μας, θα του πούμε: «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, που επέτρεψες αυτά για μένα!».    Νομίζω ότι μπορεί πιο εύκολα ο άνθρωπος να σηκώσει τον όποιο σταυρό του, αν γνωρίζει γιατί συμβαίνει και ποιο θετικό αποτέλεσμα θα έχει. Όμως, η πίστη – εμπιστοσύνη στο Θεό δεν προϋποθέτει την αποδοχή με υπομονή της δοκιμασίας; Η πίστη ως σχέση δίνει την ασφάλεια της αγάπης του Θεού, που, ως εμπειρική, δεν αμφισβητείται. Γι’ αυτό, όταν γευτούμε την αγάπη Του, πιο εύκολα Τον εμπιστευόμαστε και υπομένουμε. Στα μυστήρια της ζωής, όπου κρίσιμες υπαρξιακές καταστάσεις μάς συγκλονίζουν συθέμελα και διαλύουν κάθε τι το ψεύτικο και επιφανειακό, χρειάζεται να στεκόμαστε με σιωπή και σεβασμό και πίστη. Είναι η ώρα που ο Θεός μας φωνάζει προσωπικά: «Σ’ αγαπώ και σε θέλω! Ακολούθει μοι! » Η κλήση είναι κρίση. Ή αρνούμαστε να πορευτούμε την οδόν του Κυρίου με τα συνεχή «γιατί» που εκφράζουν αντίδραση και απιστία ή ακολουθούμε αυτόν «όπου αν υπάγει», με συνοδοιπόρους τους μάρτυρες και οσίους, με εμπιστοσύνη, υπομονή και προσευχή, που μας αποκαλύπτουν τα μυστήρια του Θεού «εν τω νυν αιώνι και εν τω μέλλοντι». π. Ανδρέας Αγαθοκλέους analipsirafinas.gr

Στις 27 Αυγούστου κάθε χρόνου η Εκκλησία μας, τιμά τη μνήμη του Αγίου Φανουρίου, ενός Αγίου της Εκκλησία μας που έγινε γνωστός από την ανεύρεση της ιερής του εικόνας στη Ρόδο τον 14ο αιώνα, ενώ είναι σίγουρα έζησε και έδρασε πολύ παλιότερα. Στην εικόνα που βρέθηκε από τον τότε μητροπολίτη Ρόδου Νείλου του Β’ του Διασπωρινού (1355 – 1369 μ.Χ. , ο Άγιος παριστανόταν σαν νεαρός στρατιώτης, κρατώντας στο δεξιό του χέρι σταυρό, πάνω στον όποιο υπήρχε λαμπάδα αναμμένη, γύρω δε από την εικόνα τα 12 μαρτύρια του. Όπως σε όλους και τους Αγίους, έτσι και για τον Άγιο Φανούριο ισχύει το λεγόμενο του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου: «Τιμή μάρτυρος, μίμησις μάρτυρος» . (Λόγος εις Μάρτυρας, PG 52,663). Γι΄ αυτό η Εκκλησία μας τους προβάλει μέσα από τη μνήμη τους και προτρέπει τα μέλη της για την ανάγνωση του Συναξάριού τους, για να παραδειγματιστούμε στο πνευματικό μας αγώνα και όσο το δυνατόν να τους μιμηθούμε. Ο Άγιος Φανούριος λοιπόν δεν είναι αποκομμένος από την υπόλοιπη λειτουργική και ασκητική παράδοση της Εκκλησίας μας, αλλά το ακριβώς αντίθετο, είναι συναπτόμενος και συνεχιστής αυτής και γι αυτό ευαρέστησε τον Θεό και τον ανέδειξε αρκετούς αιώνες μετά το μαρτύριό του, ως τις ημέρες μας. Αυτά τα αναφέρουμε γιατί σήμερα ο Άγιος έγινε πολύ λαοφιλής. Η αγάπη και η τιμή με την οποία περιβάλλεται ο Άγιος Φανούριος έγινε αφορμή να δημιουργηθούν διάφορες ευλαβείς παραδόσεις στο λαό μας, ανάμεσα στις οποίες είναι και το εορταστικό έθιμο της «Πίττας του Αγίου Φανουρίου», ή της «Φανουρόπιττας» που γίνεται εκτός της εορτής του σχεδόν καθημερινά. Η πίτα αυτή είναι συνήθως μικρή και στρογγυλή σαν μικρός άρτος ή γλύκισμα, μοιράζεται στους πιστούς και γίνεται άλλοτε για να φανερώσει κάποιο χαμένο αντικείμενο ή κάποια χαμένη υπόθεση ή ακόμα να φανερώσει την υγεία σε κάποιον ασθενή. Υπάρχει επίσης και παράδοση ότι με τη πίτα αυτή γίνεται μνεία της μητέρας του, αλλά άγνωστο για ποιο λόγο. Άλλους «πιστούς» αν τους ρωτήσεις γιατί τη προσφέρουν την Φανουρόπιτα, το πάνε σε πιο σύγχρονα προσωπικά τους προβλήματα, όπως την ανεύρεση εργασίας ή νύμφης ή γαμπρού, η συμφιλίωση σε παντρεμένα ζευγάρια με προβλήματα! Αν συνυπολογίσουμε το γεγονός, ότι αυτοί που προσέρχονται με αυτές τις Φανουρόπιτες όλο το χρόνο και μαζικά κατά τη μνήμη του Αγίου, έχουν χλιαρή ως ανύπαρκτη σχέση με την υπόλοιπη πνευματική ζωή της Εκκλησίας μας, καταλαβαίνει κανείς ότι το πράγμα αρχίζει και ξεφεύγει από τα Ορθόδοξα πλαίσια. Η «ευλαβής» παράδοση, αρχίζει να γίνεται «ασεβής¨ ασυνείδητα ή συνειδητά, αφού μετατρέπεται η πνευματικότητά μας, σε ένα πάρε-δώσε, να κάνει ο Άγιος αυτά που θέλουμε και εμείς ως αντάλλαγμα του προσφέρουμε για να τον κάμψουμε αυτό το παρασκεύασμα που φέρει τον όνομά του. Αντί να απασχολεί τους ανθρώπους πως θα αποκτήσουν πνευματικά χαρίσματα, μέσα από τα πνευματικά εφόδια και μυστήρια της Εκκλησίας μας, τους απασχολούν τι υλικά θα βάλουν στη πίτα τους για να γίνει καλύτερη και νοστιμότερη και πως θα υλοποιηθούν οι εγκόσμιες επιθυμίες τους….! Εμείς οι Κληρικοί δεν έχουμε ευθύνη για όλα αυτά; Σίγουρα δεν είναι η διακονία μας , να κατηγοριοποιούμε τους ανθρώπους και να τους ξεχωρίζουμε πνευματικά, ο Χριστός μας είναι ο απόλυτος καρδιογνώστης και Κριτής και μπορεί τα στραβά μας να τα κάνει ευθείες, αλλά δεν μπορούμε να μείνουμε αδιάφοροι σε αυτή τη ρηχή πνευματικότητα και να μη προσπαθήσουμε την αφορμή της προσέλευσης των πιστών κρατώντας μια Φανουρόπιτα, να τους υποψιάσουμε ότι κάτι βαθύτερο, ανώτερο και ουσιαστικότερο πρέπει να αναζητήσουν! Τι; Την ένωση τους με τον Θεό! Συνοψίζοντας, είναι άλλο πράγμα να έχει κανείς συνειδητή εκκλησιαστική ζωή και να προσφέρει για ευλογία μία πίτα προς τιμήν του Αγίου και άλλο πράγμα να έχουμε ανύπαρκτη πνευματική ζωή και με την προσφορά της Φανουρόπιτας να θεωρούμε ότι αποκτήσαμε πνευματική ζωή και ασκούμε τα θρησκευτικά μας καθήκοντα!  pemptousia.gr

Είναι όμορφο να διαβάζεις δυο ωραίες σε περιεχόμενο σελίδες. Να θαυμάζεις μια ανθισμένη γλάστρα ή να απολαμβάνεις μια δύση ηλίου. Όμορφο είναι να δέχεσαι ένα αγνό χαμόγελο. Να φέρνεις στο νου μια σκέψη ελπίδας, να οραματίζεσαι ένα αύριο καλύτερο.Είναι ωραίο να αναπαύεται μ’ ευγνωμοσύνη το μάτι σου πάνω στην καθαρή μοκέτα του δωματίου ή στο συγυρισμένο συρτάρι σου, αλλά και ν’ απολαμβάνεις -γιατί όχι;- μια πετυχημένη λιχουδιά.Είν’ όμορφο να προσπαθείς να μη σε κουράζει η σκέψη της ανημπόριας που περνάς, γιατί αύριο θα ‘χεις λάβει «συν τω πειρασμό και την έκβαση» με τη δύναμή Του.Να πιστεύεις στον εαυτό σου είναι πολύ όμορφο, αν και βλέπεις -εσύ όσο κανείς άλλος- την αδυναμία σου να είσαι καλός. Να εκτιμάς την προσπάθεια σου και την ανεπιτήδευτα αγαθή σου θέληση να γίνεσαι καλύτερος.Όμορφο είναι να πιστεύεις το καλύτερο και για τους άλλους. Και πίσω από τον άδικο κάποτε λόγο τους, να ψάχνεις να βρεις τον κρυφό άγνωρό σου πόνο τους, που έστειλε τη χολή στα χείλη τους. Να λες δυο λόγια ικεσίας γι’ αυτούς και να ευχαριστείς αμέσως Εκείνον που θα τους θεραπεύσει.Είναι όμορφο να στηλώνεις το βλέμμα καθημερινά στη Ματιά του Πανάγαθου Θεού σου κι ανοίγοντας την καρδιά να στέλνεις το φως Της βαθειά σου. Την Αγάπη και την Ελπίδα να στέλνεις, ότι είσαι ο ελεημένος Του.Κι ύστερα φέρνοντας τούτο το φως στη δική σου ματιά να το χαρίζεις παντού.Στην κοπέλα που σ’ εξυπηρέτησε πίσω από την γκισέ, στον μικρό που σκούπισε τα τζάμια τ’ αυτοκινήτου σου. Στον συνταξιδιώτη μέσα στο τρένο, π’ αθέλητα σε πάτησε. Στη γριά μητέρα σου που ζει και σήμερα την παραξενιά της.Είναι όμορφο μπαίνοντας κάθε πρωί στο δρόμο της καθημερινότητας, να ‘σαι πρόθυμος να χαμογελάσεις. Και το χαμόγελο σου αυτό να δίνει όλους το μήνυμα ότι: Ο Παράδεισος δεν είναι μακριά μας, αλλά κουρνιάζει μέσα μας. Με την καλοσύνη που θα ντυθούμε. Στην ελπιδοφόρα προσμονή που δε θα διώξουμε από μέσα μας. Στο ζεστό χειροκρότημα που θα χαρίσουμε. Στο κομμάτι της σοκολάτας που θα στερηθούμε για να τη χαρεί κάποιο παιδί.Είναι όμορφο να ‘σαι πιστός στην αποστολή που κλήθηκες να επιτελέσεις πάνω στη γη: Να είσαι ο χαρούμενος άνθρωπος. Ένα ζωντανό μήνυμα χαράς γιατί «ζει Κύριος ο Θεός»!Ω, ναι είναι πολύ -πολύ όμορφο να δέχεσαι τη δωρεά του Παράδεισου που σου χαρίζεται και να γίνεσαι έν’ άγγιγμα παραδείσου για τον καθένα είτε αυτός ζει μαζί σου, είτε λαχαίνει να περνά απ’ το διάβα σου. imverias.blogspot.gr

Η ιστορία έχει ως εξής. Ο π. Μελχισεδέκ πριν πάρει το μεγάλο σχήμα, λεγόταν ηγούμενος Μιχαήλ και όπως όλοι οι ιερείς λειτουργούσε στο μοναστήρι. Ήταν ξυλουργός, ικανός και επιμελής. Στους ναούς και στα κελιά των αδελφών υπάρχουν μπαούλα, αναλόγια, σκαλιστά προσκυνητάρια. καθίσματα, ντουλάπες και πολλά άλλα χρηστικά έπιπλα βγαλμένα από τα χέρια του. Δούλευε μάλιστα από νωρίς το πρωί μέχρι την νύχτα, προς μεγάλη χαρά τής διοίκησης της μονής. Κάποτε, τού έδωσαν ευλογία να εκτελέσει για τη μονή μια μεγάλη ξυλουργική εργασία. Δούλευε αρκετούς μήνες, χωρίς σχεδόν να βγαίνει από το ξυλουργείο. Κι όταν τελείωσε, ένιωσε τόσο άσχημα που, όπως λένε οι αυτόπτες μάρτυρες, σωριάστηκε και έμεινε στον τόπο. Από τις φωνές των ανθρώπων που ήταν μπροστά έτρεξαν αρκετοί μοναχοί, ανάμεσα τους και ο π. Ιωάννης (Κρεστιάνκιν). 0 π. Μιχαήλ δεν έδινε κανένα σημείο ζωής. Όλοι ήταν σκυμμένοι από πάνω του περίλυποι. Ξαφνικά ο π. Ιωάννης είπε: «Όχι, δεν είναι μακαρίτης. Θα ζήσει ακόμα!».  Και άρχισε να προσεύχεται. Ακίνητος, ο ξαπλωμένος μοναχύς, άνοιξε τα μάτια του και ζωντάνεψε. Όλοι αμέσως σκέφτηκαν ότι κάτι τον είχε συνταράξει βαθιά. Αφού σύντομα συνήλθε, ο π. Μιχαήλ άρχισε να εκλιπαρεί να του φωνάξουν τον προεστώτα. Όταν εν τέλει ήρθε ο προεστώς. ο άρρωστος άρχισε με δάκρυα να ζητεί να του δώσουν το μεγάλο σχήμα.  Λένε ότι μόλις άκουσε αυτή την αυθαίρετη επιθυμία τού μοναχού, ο προεστώς τον νουθέτησε με τον δικό του ιδιαίτερο, τραχύ τρόπο, να σοβαρευτεί και να αναρρώσει σύντομα για να επιστρέψει στη δουλειά του, μια και δεν μπόρεσε να πεθάνει στ’ αλήθεια. Το επόμενο πρωί όμως. όπως λέει η ίδια μοναστική παράδοση, ο ίδιος ο προεστώς εμφανίστηκε στο κελί του π. Μιχαήλ απρόσκλητος και τού ανακοίνωσε, εμφανώς συγκλονισμένος, ότι θα λάβει σύντομα το μεγάλο σχήμα. Αυτή η συμπεριφορά δεν ήταν καθoλου συνηθισμένη για τον τρομερό π. Γαβριήλ και προκάλεσε στην αδελφότητα ίδια έκπληξη με την ανάσταση του κεκοιμημένου. Στο μοναστήρι κυκλοφορούσε η φήμη ότι είχε εμφανιστεί το βράδυ στον προεστώτα ο άγιος προστάτης της Μονής των Σπηλαίων του Πσκωφ, Ιερομάρτυρας Ηγούμενος Κορνήλιος (τον οποίο είχε αποκεφαλίσει με το ίδιο του το χέρι ο Ιβάν ο Τρομερός τον 16° αιώνα) και διέταξε αυστηρά τον προεστώτα να εκπληρώσει χωρίς καθυστέρηση την παράκληση του μοναχού που είχε επιστρέψει από τον άλλο κόσμο. Αυτό όμως. ξαναλέω, ήταν μια φήμη που κυκλοφορούσε. Όπως και να χει πάντως, σύντομα ο π. Μιχαήλ πήρε το μεγάλο σχήμα και μετονομάστηκε σε Μελχισεδέκ. Ο γέροντας προεστώς έδωσε στο νέο μεγαλόσχημο το πολύ σπάνιο αυτό όνομα, προς τιμήν ενός αρχαίου και μυστηριώδους βιβλικού προφήτη. Για ποιο λόγο ο προεστώς τον ονόμασε ειδικά έτσι, παραμένει επίσης ένα μεγάλο μυστήριο, δεδομένου ότι ο ίδιος ο π. Γαβριήλ, τόσο κατά την κουρά, όσο και στα χρόνια που ακολούθησαν, δεν μπόρεσε ούτε μία φορά να προφέρει σωστά το πανάρχαιο όνομα -όσο κι αν πάλευε, το διαστρέβλωνε ανηλεώς. Και εξαιτίας αυτού, μάλιστα, του χάλαγε κάθε φορά η διάθεση, τόσο που εμείς οι δόκιμοι φοβόμασταν μη μας έρθει καμιά αδέσποτη… Στο μοναστήρι ήξεραν ότι όση ώρα ήταν ο π. Μελχισεδέκ νεκρός, έζησε κάποια εμπειρία που τον επανέφερε στη ζωή άλλον άνθρωπο. Σε μερικούς κοντινούς του συνασκητές και πνευματικά παιδιά είχε διηγηθεί τι έζησε τότε. Αλλά ακόμα και οι απηχήσεις αυτής της διήγησης ήταν υπερβολικά ασυνήθιστες. Γι’ αυτό και, τόσο εγώ, όσο και οι φίλοι μου, θέλαμε να μάθουμε το μυστικό από τον ίδιο τον π. Μελχισεδέκ. Και να που εκείνη τη νύχτα στο ναό του Αγίου Λαζάρου, πήρα το θάρρος πρώτη φορά να απευθυνθώ στον μεγαλόσχημο ηγούμενο και να τον ρωτήσω ακριβώς αυτό: τι είδε εκεί απ’ όπου συνήθως κανείς δεν επιστρέφει; Ο π. Μελχισεδέκ άκουσε την ερώτηση μου κι έσκυψε το κεφάλι μπροστά στην Ωραία Πύλη σιωπηλός για πολλή ώρα. Εγώ κοκάλωσα. Μετάνιωνα που το θράσος μου με έσπρωξε να κάνω κάτι τόσο ασυγχώρητο. Στο τέλος όμως, ο μεγαλόσχημος μοναχός, με την αδύναμη από την αχρησία φωνή του, άρχισε να μιλάει. Διηγήθηκε ότι είδε τον εαυτό του στη μέση ενός τεράστιου πράσινου χωραφιού. Περπάτησε στο χωράφι χωρίς να ξέρει για πού, μέχρι που του έκλεισε τον δρόμο ένα τεράστιο χαντάκι. Εκεί. μέσα σε λάσπες και χώματα, είδε πλήθος μπαούλα, αναλόγια, προσκυνητάρια. Και υπήρχαν και χαλασμένα τραπέζια, σπασμένες καρέκλες, ντουλάπια. Ο μοναχός έριξε μια ματιά και διαπίστωσε έντρομος ότι ήταν τα αντικείμενα που είχε φτιάξει με τα ίδια του τα χέρια. Στεκόταν με δέος μπροστά στους καρπούς της μοναστικής του ζωής. Και ξαφνικά, ένιωσε κάποιον δίπλα του. Σήκωσε τα μάτια και είδε την Παναγία. Κοίταζε κι αυτή μελαγχολικά τις πολυετείς εργασίες του καλόγερου. Μετά του είπε: «Εσύ είσαι μοναχός. Περιμέναμε από σένα τα σημαντικότερα: μετάνοια και προσευχή. Και εσύ έφερες μόνο αυτό…». Το όραμα εξαφανίστηκε. Ο πεθαμένος ξύπνησε πάλι στο μοναστήρι. Μετά από αυτό το περιστατικό, ο π. Μελχισεδέκ μεταμορφώθηκε ολοκληρωτικά. Κύριος σκοπός τής ζωής του έγινε αυτό που του είπε η Υπεραγία Θεοτόκος: μετάνοια και προσευχή. Και οι καρποί των πνευματικών του εργασιών δεν άργησαν να φανερωθούν στη βαθιά του ταπεινοφροσύνη, στα δάκρυα για τις αμαρτίες του. στην ειλικρινή αγάπη του για όλους, στην πλήρη αυταπάρνηση και στα ασκητικά κατορθώματα του, που ξεπερνούσαν τα ανθρώπινα μέτρα.  Και κατόπιν, στη σπουδαία του διορατικότητα και στην ενεργή βοήθεια που προσέφερε στους ανθρώπους με την προσευχή του. Εμείς οι δόκιμοι, βλέποντας πώς ασκούνταν, πλήρως αποξενωμένος από τον κόσμο σε αόρατες και ασύλληπτες για μας πνευματικές μάχες, τολμούσαμε να του απευθυνόμαστε μόνο στις πιο εξαιρετικές περιπτώσεις. Κι επιπλέον τον φοβόμασταν και λιγάκι: στο μοναστήρι ήξεραν ότι ο π. Μελχισεδέκ ήταν πολύ αυστηρός ως πνευματικός. Και είχε αυτό το δικαίωμα. Η σθεναρή απαιτητικότητά του για καθαρότητα της ψυχής του κάθε χριστιανού τρεφόταν μόνο από τη μεγάλη του αγάπη για τους ανθρώπους, τη βαθιά γνώση των κανόνων τού πνευματικού κόσμου και τη συνειδητοποίηση τού πόσο απαραίτητη για τον άνθρωπο είναι η αδιάλλακτη πάλη με τις αμαρτίες. Αυτός ο μεγαλόσχημος μοναχός ζούσε στον δικό του ύψιστο κόσμο, όπου δεν ανέχονται τους συμβιβασμούς. Και όταν ύμως ο π. Μελχισεδέκ έδινε απαντήσεις, τότε αυτές ήταν εντελώς ασυνήθιστες και σαν γεννημένες από κάποια ιδιαίτερη, πηγαία δύναμη. Κάποτε, στο μοναστήρι, έπεσε πάνω μου μια χιονοστιβάδα άδικων και σκληρών, όπως μου φαίνονταν, δοκιμασιών. Και αποφάσισα τότε να

Να μη μισήσεις τον αμαρτωλό, διότι όλοι είμαστε υπεύθυνοι. Και αν παρακινείσαι εναντίον του από ζήλο Θεού, να κλάψεις για τον αμαρτωλό και να μην τον μισήσεις, αλλά να μισήσεις τις αμαρτίες του. Να προσευχηθείς για αυτόν, για να μοιάσεις με το Χριστό ο οποίος δεν αγανακτούσε εναντίον των αμαρτωλών αλλά προσηύχετο δι’ αυτούς. Γιατί λοιπόν να μισήσουμε και να αποστραφούμε εκείνον που εξηπατήθη και γελάστηκε από τον κοινόν μας εχθρό;Αν μισείς τον αμαρτωλό επειδή κατά τη γνώμη σου δεν είναι δίκαιος, δείχνεις με αυτό τον τρόπο ότι και συ είσαι αμαρτωλός, επειδή δεν έχεις αγάπη. Εκείνος που έχει αποστερηθεί την αγάπη έχει χάσει και το Θεό διότι ο Θεός είναι κυρίως αγάπη.Μη μισείς λοιπόν και μην καταδιώκεις τον αμαρτωλό αλλά με την συμπάθεια σου προς αυτόν γίνε κήρυξ της αγαθότητος του Θεού, ο Οποίος αν και είσαι ανάξιος,σε κυβερνά και δεν σε παραπετά, ούτε σε αποστρέφεται λόγω των πολλών και μεγάλων σου αμαρτημάτων. Μιμήσου λοιπόν και συ, όσο μπορείς, την ευσπλαχνία Του και την αγαθότητά Του και γίνε οικτίρμων προς τον αδελφόν σου για να κερδίσεις από τον Θεό την μέγιστη συμπάθειά Του με τη μικρή δική σου συμπάθεια. briefingnews.gr

Aκούμε πολλές φορές ανθρώπους να λένε ότι δεν μιλάνε μεταξύ τους, με κύρια αιτία την περιουσία. Είναι λυπηρό το γεγονός να παρατηρούμε παιδιά να μην μιλούν στους γονείς τους επειδή κατά την γνώμη τους αδικήθηκαν κατά το μοίρασμα της πατρικής περιουσίας. Οι καημένοι οι γονείς, μοχθούν καθημερινά για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην προσπαθώντας με σωστό προγραμματισμό και αποταμίευση χωρίς σπατάλες να δημιουργήσουν και να αφήσουν κάτι σταπαιδιά τους, το οποίο όμως δυστυχώς, ουχ ολίγες φορές, γίνεται αιτία διενέξεων, εντάσεων ακόμη και χωρισμών. Ο λόγος; Απλός. Μπερδεύονται διεκδικώντας με πλεονεξία αυτά που κατ΄ουσίαν δεν τους ανήκουν, αφού δεν μόχθησαν για να τα δημιουργήσουν!Μία πολύτεκνη μητέρα κουβαλώντας την εμπειρία μιας ολόκληρης ζωής και προφανώς για να προλάβει όλες αυτές τις παρεκτροπές του οικογενειακού της περιβάλλοντος, έγραψε μία πρωτότυπη διαθήκη με την παράκληση να διαβασθεί μετά τον θάνατο της! Για να διασφαλίσει μάλιστα τα γραφόμενα της και να υλοποιηθούν σύμφωνα με την επιθυμία της, πήγε σε ένα συμβολαιογράφο και έγραψε όλα αυτά που ήθελε να γνωρίζουν τα 8 παιδιά, τα 26 εγγόνια και τα 13 δισέγγονα της. Ας δούμε κάποιες από τις σκέψεις της, οι οποίες καλό θα είναι να γίνουν αιτία υγιούς προβληματισμού απ΄όσους τις διαβάσουν. Σίγουρα θα ωφελήσουν και θα οδηγήσουν σε σωστά αποτελέσματα εάν υπάρχει αγαθή προδιάθεση και καλός λογισμός. Λέει λοιπόν μεταξύ άλλων η σοφή αυτή μητέρα: Αγαπητά μου παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα, σας χαιρετώ όλους με πραγματική και άδολη αγάπη. Είμαι πολύ χαρούμενη που δεν έχω υλική περιουσία για να σας μοιράσω. Θέλω όμως να γίνετε κληρονόμοι της πνευματικής μου περιουσίας που απέκτησα σ΄όλη μου την ζωή! Θέλω να σας πω κάποια πράγματα τα οποία επιθυμώ να εφαρμόσετε τώρα που δεν είμαι πια κοντά σας! Ακούστε λοιπόν με προσοχή: Κάθε πρωί που θα σηκώνεστε αφού ετοιμασθείτε, πριν βγείτε από το σπίτι σας να θυμιάσετε τις εικόνες και να κάνετε την προσευχή σας και το Σταυρό σας. Έτσι θα πάτε στη δουλειά σας με ψυχική δύναμη για να αντιμετωπίσετε ήρεμοι και γαλήνιοι ότι σας συμβεί, με την αίσθηση ότι ο Θεός θα σας προστατεύει και θα σας σκεπάζει από κάθε κακό. Κάθε Κυριακή πρωί να ξυπνάτε νωρίς να ετοιμάζεσθε και να πηγαίνετε όλοι μαζί στην Εκκλησία. Πρέπει να προλαβαίνετε να φιλάτε το πρώτο Ευαγγέλιο και να ακούτε τα λόγια της Εκκλησίας που είναι μοναδικά και ανεπανάληπτα. Είναι τα τραγούδια του Θεού. Εάν συνηθίσουν τα παιδιά σας από μικρά να εκκλησιάζονται, αργότερα όσοι κίνδυνοι και αν παρουσιασθούν στη ζωή τους δεν θα μπορέσουν να τα κάμψουν και να τα τραυματίσουν γιατί θα είναι θωρακισμένα με την ασφάλεια του Θεού και της Παναγίας. Να μάθετε να κοινωνάτε πολλές φορές το χρόνο και όχι μόνο τις μεγάλες γιορτές. Η Θεία Κοινωνία είναι φάρμακο και όπως λέει ο Ιερέας, όταν κοινωνούμε λαμβάνουμε Σώμα και Αίμα Χριστού εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον. Μην ξεχνάτε να τηρείτε τις νηστείες όπως τις τηρούσα και εγώ από μικρή, κάθε Τετάρτη και Παρασκευή και όποτε η Εκκλησία μας τις έχει θεσπίσει. Μη λησμονείτε επίσης να τηρείτε τα ήθη και τα έθιμα της πατρίδας μας. Δυστυχώς κάποιοι επιτήδειοι ξενόφερτοι τώρα τελευταία προσπαθούν όλα αυτά να τα γκρεμίσουν και να τα ξεριζώσουν. Αντισταθείτε όσο μπορείτε, γιατί το χώμα που πατάτε είναι ποτισμένο με αίμα ηρώων και αγίων μαρτύρων.  Να κάνετε καλές πράξεις βοηθώντας όσους έχουν ανάγκη. Να γνωρίζετε ότι η αρετή της ελεημοσύνης είναι η καλύτερη αποταμίευση στον ουρανό. Ακόμη να θυμάστε ότι είμαστε προσωρινοί σ΄αυτή τη γη. Δεν θα πάρετε τίποτε μαζί σας, όπως και εγώ δεν πήρα τίποτε υλικό! Και ακόμη κάτι τελευταίο: Σας δίνω ολοπρόθυμα την ευχή μου να είσθε αγαπημένοι, ποτέ να μην μαλώνετε, να συγχωράτε ο ένας τον άλλον, να μην λέτε ψέματα και να μην αδικείτε. Εάν όλα αυτά που σας είπα τα εφαρμόσετε να ξέρετε κάτι. Θα νιώθω ότι με θυμάστε. Είναι σαν να μου ανάβετε καθημερινά ένα κεράκι! Τί έχουμε να προσθέσουμε σ΄αυτά τα τόσο διαχρονικά και σοφά λόγια αυτής της μητέρας; Μόνο μία σκέψη: Η υλική περιουσία όσο μεγάλη και αν είναι ακόμη και να μοιρασθεί δίκαια, θα είναι παροδική ενώ η πνευματική περιουσία δεν μοιράζεται αλλά κληρονομείται και είναι μόνιμη, σταθερή, αποτελεσματική και μεταμορφωτική! π.Νεκτάριος Πόκιας oiaggeloitoufwtos.

Στον κύριο οικονόμο για την εκκλησιαστική λαμπρότητα. Σας είναι αδιανόητο γιατί η ορθόδοξη Εκκλησία επιτρέπει τόση εσωτερική λάμψη: πολύτιμες εικόνες, ασημένια καντήλια, χρυσά δισκοπότηρα, ακριβά άμφια, και άλλα ακριβά πράγματα. Επειδή θέλει, όλη αύτη η εκθαμβωτική λάμψη να θυμίσει στους ανθρώπους την αιώνια λάμψη των ουρανών. Να τους τραβήξει έστω και για μία στιγμή, από τη γήινη αθλιότητα τους και να τους προειδοποιήσει για εκείνον τον άλλο κόσμο, την ουράνια πατρίδα τους, το βασίλειο της αιώνιας ευτυχίας και της αιώνιας χαράς. Να τους παρουσιάσει -όσο είναι δυνατό στη γη- με τρόπο υλικό και συμβολικό, εκείνη την πολυτέλεια και εκείνον τον πλούτο, που είναι γεμάτος ο πνευματικός κόσμος, και με τα οποία πρέπει να γεμίζει η ψυχή του χριστιανού, που είναι κλεισμένη στο σώμα, όπως είναι κλεισμένη μέσα στους πέτρινους τοίχους του ναού όλη εκείνη η λάμψη. Όμως αυτό είναι μόνο μια γενική παρατήρηση. Το κάθε πράγμα ξεχωριστά, κάθε σχήμα, κάθε χρώμα, κάθε διακόσμηση, έχει στον ορθόδοξο ναό ιδιαίτερη πνευματική σημασία. Συνολικά και ξεχωριστά, λοιπόν, όλα αυτά συμβολικά εκφράζουν τη διδαχή, για την οδό της σωτηρίας, το σωτήριο δράμα της ζωής του Χριστού, τις υποσχέσεις του Χριστού, ή κάποιο μυστήριο του Ουράνιου Βασιλείου. Εσείς νομίζετε πως όλα αυτά μπορούσαν να μεταμορφωθούν σε ψωμί και να φαγωθούν! Και όταν φαγωθούν τότε τι; Εάν το σώμα φάει την πνευματική τροφή με τι θα τραφεί η ψυχή; Άραγε δεν ακούσατε εκείνο που άκουσε ολόκληρος ο κόσμος, πως οι άθεοι της Μόσχας όλα αυτά τα μεταμόρφωσαν σε ψωμί και τα έφαγαν, κι όμως τώρα πεινούν και μάλιστα πεινούν έτσι όπως στη Ρωσία δεν πεινούσαν ποτέ από την εποχή του Ασκόλδου και του Δίρου; «Ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται ο άνθρωπος» (Ματθ. 4,4). Εκτός από τον σωματικό άρτο, χρειάζεται και ο πνευματικός. Όλα τα πράγματα στον άγιο ναό, με τη σημασία τους, αποτελούν την πνευματική τροφή για τις ανθρώπινες ψυχές. Μπείτε βαθύτερα στη χριστιανική διδασκαλία, η οποία για εμάς τους ταξιδιώτες της γης είναι σημαντικότερη απ’ όλες τις άλλες διδασκαλίες και θα καταλάβετε. Και καταλαβαίνοντας θα πετάξετε τις τωρινές σκέψεις σας και θα τις αντικαταστήσετε με ορθές σκέψεις. Ειρήνη σε σας και ευλογία Άγιος Νικόλαος (Βελιμίροβιτς) Επίσκοπος Αχρίδος: Η λαμπρότητα των Ναών μας Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Δεν φτάνει μόνο η πίστη, Εκδ. Εν πλω, σ.10

Στην αρχή της πνευματικής σου προσπάθειας ήρθε η Χάρις του Θεού και σε επισκίασε. Όλα γινόταν με χαρά και εύκολα. Είχες μέσα σου χαρά, αισθανόσουν τον Χριστό στην προσευχή σου, στην ανάσα σου, στην ζωή σου. Τώρα νιώθεις ότι Τον έχεις χάσει. Απογοητεύεσαι. Στις δυσκολίες, στους πειρασμούς και στις δοκιμασίες της ζωής σου νιώθεις μόνη σου. Ψάχνεις τον Θεό μα δεν Τον βρίσκεις. Αισθάνεσαι εγκαταλελειμμένη. Εκκλησιάζεσαι, μελετάς τον Λόγο του Θεού, εξομολογήσε τακτικά, όμως ο Θεός είναι απών. Πού είναι ο Χριστός; Πού πήγε η Χάρις του; Τι έκανα λάθος; Τι κάνω λάθος; Αυτά και άλλα πολλά μου έγραψες. Αυτό που βιώνεις το έχουν περιγράψει μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας από την δική τους πείρα.  Το αίσθημα αυτό της εγκατάλειψης του Θεού είναι ένα γεγονός το οποίο στιγματίζει την πνευματική προσπάθειά μας λόγο του ναρκισσισμού μας. Σκέψου ότι μόνο που νιώθεις αδικημένη, εγκαταλελειμμένη είναι δείγμα του εγωισμού. Δεν μπορείς να αποδεχτείς ότι έκανες κάτι λάθος. Περιμένεις την αναταπόδωση ως ένα μισθωτός. Θέλεις τον Χριστό, λες· όμως ουσιαστικά προσδοκείς κάτι από τον Χριστό. Αντιδράς και απογοητεύεσαι διότι δεν μπορείς να δεχθείς ότι χρειάζεται τόσος κόπος και πόνος, τόση αυταπάρνηση και υπομονή σ’αυτήν την ζωή. Σπάνια κάποιος μπορεί να κρατήσει την δωρεάν Χάρη του Θεού που εμφανίζεται στην αρχή της πνευματικής του προσπάθεια χωρίς να την απωλέσει. Μόνο ο πραγματικά ταπεινός. Αυτός που ζει ως έσχατος κατ’ επίγνωσιν και κατ’επιλογήν μένει χαριτωμένος.Όπως σημειώνει ο μακαριστός γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ: “Σχεδόν όλοι μας πέφτουμε στην παγίδα να πλησιάζουμε τον Θεό ατομικά-νοητικά, αφήνοντας την υπόλοιπη δημιουργία στο περιθώριο”. Εδώ έγκειται ο ναρκισσισμός μας. Βλέπουμε τον εαυτό μας και τον Χριστό και τίποτα πέρα από αυτό. Γι’αυτό και ενώ στην αρχή ο Χριστός μας γλυκαίνει με την Χάρη του, μετά αποτραβιέται για να ταπεινωθούμε, για να μην νομίζουμε ότι είμαστε κάποιοι σπουδαίοι από μόνοι μας.  Στην αρχή όλα τα πνευματικά ήταν εύκολα, τώρα όμως χρειάζεται κόπος, προσπάθεια μεγάλη. Η ενθύμηση του πρώτου καιρού -της γλυκάδος της Χάριτος- υπάρχει μέσα στην καρδιά μας ώστε να μην απογοητευόμαστε αλλά να ελπίζουμε. Μέσα από την θεοεγκατάλειψη οι Άγιοι συνειδητοποίησαν την Πατρότητα του Θεού. Ο Θεός γνωρίζει ότι ο…άνθρωπος μπορεί να γίνει άπληστος και αχάριστος όταν του δοθούν όλα εύκολα και δωρεάν. Και όχι μόνο αυτό, αλλά μπορεί να γίνει σκληρός με τους άλλους· να ξεχάσει τον συνάνθρωπο, να αποκοπεί από την Δημιουργία, νομίζοντας ότι ο “πνευματικός του θρίαμβος” αρκεί. Ουσιαστικά όμως από αυτά που μου έγραψες διαπιστώνω το εξής: Αισθάνεσαι την θεοεγκατάλειψη την ώρα της δοκιμασίας και του πειρασμού. Εάν δεν υπήρχαν πειρασμοί και δοκιμασίες, θα το αισθανόσουν; Τελικά μήπως δεν είναι θεοεγκατάλειψη αλλά εγκατάλειψη από μέρους σου; Μήπως απλά αναζητάς τον Χριστό στα δύσκολα; Διότι οι Άγιοι βίωναν την θεοεγκατάλειψη όχι επειδή ο Θεός δεν τους έκανε τα χατίρια ή επειδή περνούσανε κάποιον πειρασμό ή δοκιμασία, βίωναν την θεοεγκατάλειψη ως την ίδια την δοκιμασία που καλούνται να περάσουν όπως ο χρυσός μέσα από το καμίνι. Η προσευχή τους δεν καταναλωνόταν σε αιτήματα επίγεια και κοσμικά αλλά ήταν κυρίως μια αυθεντική κένωση του ανθρώπου προς τον Θεό. Αυτό που έλεγε ο γέροντας Αιμιλιανός: “Κύριε σβήσε με, πάψε με ώστε να είσαι μόνο εσύ σε μένα”. Μεγάλο παράδειγμα θεοεγκατάλειψης (για λόγους παιδαγωγίας) βλέπουμε στον βίο του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου, ενός μεγάλου ασκητού, ενός ησυχαστού που έζησε σε κοινόβιο. Βλέπουμε τον Άγιο να παλεύει με τον Θεό. Να παλεύει χωρίς σταματημό, μέρα και νύχτα, την ώρα της ακολουθίας, την ώρα της εργασίας, την ώρα της προσευχής.  Ο Κύριος όμως απών. Καμία παρηγορία. Καμία θαλπωρή. Ο Άγιος βιώνει την απόλυτη μοναξιά. Παλεύει τώρα μόνος του, με τον εαυτό του. Νιώθει χαμένος, φτάνει στις εσχατιές της πίστης του. Ένα βράδυ, όπως κάθε βράδυ, γονατίζει και προσεύχεται. Μιλά στον Θεό, Τον αναζητά, κλαίει για την μοναξιά του, κλαίει για την αμαρτία του, κλαίει για την ορφάνια του. Αγαπά τον Χριστό αλλά απαιτεί και την παρουσία Του. Ξεστομίζει βαριά κουβέντα: “Θεέ μου, είσαι αδυσώπητος”! Και τότε, μέσα στην απόγνωσή του, μέσα στην κραυγή της ύπαρξής του για λίγη παρηγοριά εμφανίζεται μπροστά του ο Νυμφίος της ψυχής του.  Ο Χριστός στέκει μπροστά στον Σιλουανό. Στέκει εκεί βλέποντας το πλάσμα του να κλαίει. Να κλαίει γι’Αυτόν, όχι για κάτι άλλο, να φωνάζει Αυτόν, όχι για κάτι άλλο. Αυτόν θέλει, Αυτόν ποθεί, με Αυτόν τα έχει βάλει. Στέκει λοιπόν εκεί, μπροστά στον Σιλουανό, αυτόν τον άνθρωπο που τόλμησε μέσα από τον πόθο του και την αγάπη του προς τον Χριστό να φτάσει να ονομάσει τον Χριστό αδυσώπητο. Γι’αυτό και ο Πανοικτίρμων Κύριος στέκει τώρα μπροστά του. Ανοίγει το μακάριο στόμα Του και λέγει: “Σιλουανέ, έχε το νου σου στον Άδη, και μην απελπίζου”.  Ο Σιλουανός ντύνεται σ’αυτήν την χαρά που μόνο το άγγιγμα του Θεού μπορεί να δώσει. Κλαίει τώρα από ευτυχία, από ειρήνη. Όλα κατανοούνται βαθιά, όλα πλέον φωτίζονται. Ακόμα και τότε που όλα χάνονται μην απελπίζεσαι. Τότε που φαινόταν ότι έφτασε στα όριά του, έρχεται ο Χριστός και καταργεί αυτά τα όρια. Τα ρίχνει στον Άδη, τα υψώνει στον Ουρανό. Που βρίσκεις τον Θεό; με ρωτάς. Δεν Τον βρίσκεις εσύ, σε έχει βρει Αυτός εδώ και καιρό. Δεν μπορείς εσύ να Τον ανακαλύψεις, Αυτός θα σου αποκαλυφθεί, όταν θέλει και όπως θέλει. Εσύ μην απελπίζεσαι. Ακόμα και τότε που χάνεσαι, ακόμα και τότε που η ζωή σου είναι σαν τον Άδη, μην απελπίζεσαι. Ησύχασε. Ησύχασε γιατί η μεγαλύτερη απειλή που είναι ο θάνατος έχει γίνει ζωή. “Ιδού η πλέον σύντομος και εύκολος οδός προς την σωτηρίαν: Έσο υπήκοος, εγκρατής, μη κατακρίνης και φύλαττε τον νουν και την καρδίαν σου από τους κακούς λογισμούς. Σκέπτου, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί και ότι τους αγαπά ο Κύριος. Ένεκα αυτών των ταπεινών σκέψεων η χάρις του Αγίου Πνεύματος θα ενοικήση εν τη καρδία σου, και συ θα λέγης «Ελεήμων ο Κύριος!». Εάν όμως κατακρίνης, είσαι μεμψίμοιρος, αγαπάς να κάμνης το θέλημά σου, τότε έστω και αν προσεύχησαι πολύ, η ψυχή σου θα πτωχεύη και θα λέγης: «Με εγκατέλειψεν ο Κύριος». Όμως δεν είναι ο Κύριος, όστις σε εγκατάλειψειν, αλλά συ εξέκλινας εκ της οδού της ταπεινώσεως, και δι’ αυτό η χάρις του Θεού δεν μένει εις

Ασφαλώς γίνονται και σε πολλά τέτοια παιδιά θαύματα, που εμείς δεν τα βλέπουμε. Γνωρίζουμε περιστατικά, που οι ιατροί συνιστούσαν σε εγκύους να κάνουν έκτρωσι, γιατί τα παιδιά τους θα εγεννώντο άρρωστα και όμως με την πίστιν τους τα κράτησαν και εγεννήθησαν υγιέστατα. Ποίος μπορεί να γνωρίση  τις βουλές του Θεού; Όμως θέλω ακόμη να είπω και τα εξής: Όπως ξέρεις ο Θεός εδημιούργησε τον άνθρωπον “καλόν λίαν” και τον ετοποθέτησεν εις τον Παράδεισον της τρυφής για να ζη αιώνια και χαρούμενα κοντά του. Οι πρωτόπλαστοι δεν θέλησαν να παραμείνουν εν υπακοή στο θέλημα του Θεού και έτσι εισήλθε στο ανθρώπινο γένος το κακόν· Τα αγκάθια και τα τριβόλια, οι ασθένειες, η φθορά και ο θάνατος. Άρα εμείς, οι άνθρωποι εγίναμε η αιτία του κακού. Αλλ’ ο Θεός δεν μας άφησε σ’ αυτήν την κατάστασι. Έστειλε τον μονογενή του Υιόν, τον Θεάνθρωπον Κύριον και αναγέννησε και ανακαίνισε το ανθρώπινο γένος και έκανε τους ανθρώπους παιδιά του Θεού. Αφήρεσε την δύναμι του Διαβόλου και κατήργησε τον θάνατον. Σ’ όλα αυτά ο Χριστός έδωκε την δυνατότητα στον άνθρωπον να συμμετέχη από τώρα με οριστικοποίησι και τελειοποίησι κατά την δευτέραν παρουσία Του. Οι άνθρωποι όμως εδέχτηκαν τον Σωτήρα και ζουν σύμφωνα με το Ευαγγέλιον; Ανεγνώρισαν τον Θεόν Πατέρα και έγιναν μεταξύ τους αδελφοί; Αποδέχθηκαν την ειρήνην του και εσταμάτησαν τους μεταξύ τους πολέμους; Έπαυσαν να είναι υπό την επήρεια του Διαβόλου και να  διαπράττουν το κακό; Ασφαλώς όχι. Τότε πως θέλεις θαυματουργικά να παύση να υπάρχη το κακό, αφού οι άνθρωποι εκουσίως διαπράττουν καθημερινά αυτό;  Θέλεις να αφαιρέση ο Θεός την ελευθερία από τους ανθρώπους ;  Διάβασε και το χωρίον Ησαία Α 10-20. imilias.gr

Ως είναι γνωστόν οι ψυχές των ανθρώπων ζουν και μετά τον θάνατον. Οι μεν ψυχές των δικαίων προαπολαμβάνοντας την χαρά του Παραδείσου, οι δε των αδίκων προαπολαμβάνοντας τον πόνον της κολάσεως. Έτσι ο  Θεός είναι δυνατόν, κάποτε  και δια τον λόγον που αυτός γνωρίζει, πάντοτε βέβαια προς σωτηρίαν μας, να επιτρέψη σε μια ψυχή να έλθη σε κάποιο συγγενή της και να του μεταφέρη κάποιο θεϊκό μήνυμα. Τέτοια μηνύματα του Θεού “κατ’ όναρ” έχουμε και στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη. Όμως τα όνειρα θέλουν ιδιαίτερη και μεγάλη προσοχή. Γιατί με αυτά παραπλανάει πολλούς ο Σατανάς. Ο Πνευματικός μας μπορεί ίσως να μας βοηθήση στην ερμηνεία τους και να μας συμβουλεύση σχετικώς. Γενικά καλόν είναι να μη δίνουμε σημασία στα όνειρα, γιατί τα περισσότερα είναι αποτελέσματα αυτού που λέει ο λαός μας·  “Ο πεινασμένος στον ύπνο του βλέπει καρβέλια”. imilias.gr

Διηγήθηκε ένας από τους Αγίους Πατέρες την ακόλουθη ιστορία που άκουσε στην έρημο της Θηβαϊδας. Συνέβηκε κάποτε και πέρασε από την έρημο ένας μεγάλος πνευματικός και στην αρετή περιβόητος. Τότε πολλοί από τους Πατέρες έτρεχαν και εξομολογούντο σ’αυτόν, μεταξύ τους δε πήγε και ένας απλός και άκακος άνθρωπος βοσκός στο επάγγελμα, που δεν ήξερε τι θα πει αμαρτία, μόνη του δε επιθυμία ήταν πως να κερδίσει το παράδεισο. Ο πνευματικός τότε του είπε να κρατεί τον ίσιο δρόμο και θα φθάσει στο παράδεισο. Άκακος όπως ήταν ερμήνευσε κατά γράμμα τα λόγια του πνευματικού και περπατώντας τρεις μέρες έφτασε σ’ένα μοναστήρι και εξομολογήθηκε στον ηγούμενο τον πόθο του. Από τα λόγια του ο ηγούμενος εννόησε την απλότητα και ακεραιότητα του, τον δέχτηκε στο μοναστήρι και αφού τον έκαμε μοναχό τον έβαλε να «φιλοκαλή» την Εκκλησίαν, δηλαδή τον έκαμε νεωκόρο. Μια μέρα όταν τον επεσκέφτηκε ο Ηγούμενος και τον νουθετούσε τα αναγκαία για τη σωτηρία του, πήρε και αυτός θάρρος και τον ρώτησε ποιός είναι αυτός που είναι κρεμμασμένος πάνω από το εικονοστάσιο και είναι συνέχεια νηστικός και διψασμένος, μη γνωρίζωντας ότι είναι ο Δεσπότης Χριστός. Αστεϊζόμενος τότε ο Ηγούμενος του είπε πως αυτός ήταν νεωκόρος πρωτύτερα και επειδή αμελούσε το «διακόνημα» του (υπηρεσία) τον ετιμώρησε να κρέμμεται επάνω στο σταυρό. Ο απλός τότε δεν είπε τίποτε, το βράδυ όμως σαν πήρε το φαγητό του, αφού έκλεισε της Εκκλησίας τις πόρτες άρχισε να παρακαλεί τον κρεμασμένο να κατεβή να φάνε μαζί. Έβαζε μάλιστα μάρτυρα τον Θεό πως αν δεν κατέβει ούτε αυτός τρώει. Τότε ο πράος και ταπεινός Κύριος αυτός που κάθεται στις καρδιές των πραέων του απάντησε πως φοβάται να κατέβει μήπως το μάθει ο Ηγούμενος και τον τιμωρήσει. Ο απλός όμως και πάλι επέμενε και τότε του φάνηκε πως κατέβηκε και έτρωγαν και συνομιλούσαν μαζί. Αυτό συνέβαινε κάθε βράδυ (ω της πολλής σου φιλανθρωπίας Χριστέ) και ενώ οι άλλοι μοναχοί άκουαν ομιλίες στο ναό, όταν έμπαιναν μέσα έβλεπαν μόνο τον απλό που τους βεβαίωνε πως ήταν μόνος. Τότε έβαλαν ένα μοναχό πολύ αγαπητό στο νεωκόρο ο οποίος κατώρθωσε και έμαθε από τον απλό πως κάθε βράδυ κατεβαίνει ο φαινόμενος κατάδικος και συντρώγουν και του υπόσχεται πως γι’αυτο του το δείπνο, θα τον φιλεύση πλουσιοπάροχα στο σπίτι του πατέρα του. Όταν έμαθε ο ηγούμενός αυτά, κάλεσε τον απλό και αφού τον έπεισε να του πει αυτά που συμβαίνουν , τότε του είπε το επόμενο βράδυ να παρακαλέσει τον φαινόμενο και για τον ηγούμενο και να τον φιλεύση και αυτον στο σπίτι του πατέρα του. Πράγματι ο απλός παρακάλεσε το επόμενο βράδυ για τον ηγούμενο αλλα πήρε απάντηση πως αυτό δεν γίνεται και έτσι να μην τον ενοχλεί γιατί ο ηγούμενος δεν είναι άξιος ούτε για τα ψίχουλα που πέφτουν απ’εκείνο το τραπέζι. Σαν άκουσε το πρωί ο ηγούμενος την απόφαση λυπήθηκε άμετρα, ελπίζοντας όμως στο έλεος και τη φιλανθρωπία του Θεού με κλάματα παρακαλούσε τον απλό να επιμένει και να βιάζει τον αβίαστο να τον δεχθεί και αυτόν στο ουράνιο τραπέζι. Ο απλός συνέχισε να παρακαλεί το επόμενο βράδυ το Δεσπότη Χριστό αλλά ο Κύριος του είπε να μην επιμένει γιατί δεν γίνεται. Τότε η άπλαστη εκείνη ψυχή αποκρίνεται και του λέγει: «καλώς λέγεις ότι δεν είναι άξιος ο Ηγούμενος δια την άνωθεν τράπεζα, αλλά δια το ψωμί όπου μας έθρεφε τόσας ημέρας, όπου αν έλειπεν θα απεθάναμεν από την πείναν, καν δια ταύτην την καλωσύνην του δεν τον δέχεσαι;» Και ο Δεσπότης Χριστός «ας είναι είπε δια την αγάπη σου, και μόνον δια να μη σε λυπήσω, επειδή και τόσην αγάπη και φροντίδα έχεις και μεριμνάς πολύ δια τον πλησίον σου, ειπέ του λοιπόν να διορθωθή καλώς και μετά οκτω ημέρας να έλθητε αμφότεροι εις την ητοιμασμένη χαράν.» Αφού έμαθε αυτά ο Ηγούμενος χάρηκε, έκαμε την πρέπουσα μετάνοια και αφού κοινώνησε των αχράντων μυστηρίων, αρρώστησε λίγο και παρέδωσε την ψυχή του στο Θεό μετά από οκτώ μέρες. Ο δε απλός εκεί που συνομιλούσε κατά τη συνήθεια με τον αγαπημένο του Δεσπότη πέταξε η μακαρία του ψυχή και μετέβησαν και οι δύο σ’ εκείνη την ευτυχισμένη και ατελεύτητη ζωή, την οποία είθε και εμείς «χάριτι Θεού» να απολαύσουμε. Αμήν. Του Επισκόπου Μιχαήλ Καμπουρέλλη theomitoros.blogspot.com

Ευλογημένα «γιατί»! Τα καθαγίασε ο Ίδιος ο Χριστός στο σταυρό: «Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τί με εγκατέλιπες;». Θεέ μου, γιατί μου το έκανες αυτό; Τι σου έκανα; Δεν είμαι ο Υιός σου; Το ίδιο ακριβώς ερώτημα με το δικό μου και έμεινε και αυτό αναπάντητο. Έμεινε αναπάντητο στα φαινόμενα. Τα γεγονότα όμως φανέρωσαν την απάντηση. Τέτοια πολλά «γιατί» βγήκαν και από το στόμα του πολύαθλου Ιώβ ή τη γραφίδα του τραυματισμένου Δαυίδ, δύο ανθρώπων που οι τραγικοί θάνατοι των παιδιών τους σφράγισαν το πέρασμά τους από την ιστορία και που μας παρουσιάζονται συχνά ως τα μοναδικά πρότυπα πίστης, εγκαρτέρησης και υπομονής. Το ερώτημα αυτό το απευθύνουμε στο Θεό, το λέμε στον εαυτό μας, το επαναλαμβάνουμε στους ανθρώπους που νιώθουμε ότι ιδιαίτερα μας αγαπούν. Το λέμε κυρίως για να εκφράσουμε το μέσα μας, το λέμε όμως και προσδοκώντας το χάδι μιας απάντησης. Ποιος όμως μπορεί να δώσει μια απάντηση; Ακόμη κι αν την ξέρει, ποιος μπορεί να μας την πει; Λέγει ο Μέγας Βασίλειος προς πενθούντα πατέρα ότι ο πόνος κάνει τον άνθρωπο τόσο ευαίσθητο, ώστε μοιάζει με το μάτι που δεν ανέχεται ούτε το φτερό. Και η πιο τρυφερή κίνηση αυξάνει τον πόνο του πονεμένου. Και η πιο διακριτική αναλογία δεν αντέχεται. Ο λόγος που εκφέρεται ως λογικό επιχείρημα ενοχλεί αβάσταχτα. Μόνο το δάκρυ, η κοινωνία της απορίας, η σιωπή, η εσωτερική προσευχή θα μπορούσαν να ανακουφίσουν τον πόνο, να φωτίσουν το σκοτάδι ή να γεννήσουν μια μικρή ελπίδα. Ο πόνος γεννά αλήθεια, συμπόνια, κοινωνία. Ο πόνος γεννά αλήθεια, συμπόνια, κοινωνία Ο πόνος δεν ξυπνάει μόνο εμάς, αλλά γεννάει και την αγάπη στους γύρω μας. Προσπαθούν να μπουν στη θέση μας. Αγωνίζονται στον καιρό της ασφάλειάς τους να μοιρασθούν τα πιο ανεπιθύμητα γιʼ αυτούς δικά μας αισθήματα. Και το κάνουν. Ο πόνος γεννά την υπομονή μας, ταυτόχρονα όμως γεννά και τον εξ αγάπης σύνδεσμο με τους αδελφούς μας. Ο πόνος γεννά την αλήθεια. Η συμπόνια των άλλων τη φυτεύει στη δική μας καρδιά. Εκεί διακριτικά κρύβεται και η απάντηση. Έτσι γεννιέται στην καρδιά η παρηγοριά, της οποίας η γλύκα και η ανακούφιση είναι πολύ εντονότερες ως εμπειρίες από το βάρος του πόνου. Η απάντηση γεννιέται μέσα μας Δυο γονείς, μας λέγουν οι επιστήμονες, μπορούν να κάνουν άπειρα διαφορετικά παιδιά. Όσο διαφέρουν οι φυσιογνωμίες μας, άλλο τόσο και παραπάνω ποικίλουν οι εκφράσεις του εσωτερικού κόσμου μας. Το ίδιο και οι απαντήσεις στα μεγάλα αυτά ερωτήματα. Αν ένας τρίτος μας δώσειτη μία «σωστή» δήθεν απάντησή του, θα καταστρέψει την ποικιλία και την προσωπικότητα των δικών μας απαντήσεων- των ιερών απαντήσεων που για τον καθένα μας επιφυλάσσει ο Θεός. Η υποτιθέμενη σοφία του όποιου σοφού θα συντρίψει την αλήθεια και την ελευθερία του Θεού μέσα μας. Το μεγάλο λάθος είναι να περιμένουμε την απάντηση απʼ έξω μας, από τους άλλους. Ποιος σοφός; Ποιος φιλόσοφος; Ποιος ασφαλισμένος στην ορθότητα των επιχειρημάτων του ιερέας γνωρίζει την απάντηση των τόσο προσωπικών μας «γιατί»; Η απάντηση μπορεί να ανιχνευθεί μόνο μέσα μας. Όχι στις ανάλογες δήθεν περιπτώσεις, ούτε σε βαρύγδουπα βιβλία, ούτε σε συνταγές παρηγοριάς και σοφίας. Η απάντηση δεν υπάρχει κάπου, δεν την ξέρει κάποιος. Η απάντηση γεννιέται μέσα μας. Η δική μας απάντηση είναι το δώρο του Θεού. Ο πόνος μάς βγάζει από τα ανθρώπινα μέτρα Τελικά αυτά τα «γιατί» δεν έχουν τις απαντήσεις που η φτώχεια και η αδυναμία μας περιμένει. Στη λογική αυτή συνήθως παραμένουν αναπάντητα. Γιʼ αυτό και ο Χριστός για τον θάνατο δεν είπε παρά ελάχιστα. Απλά ο Ίδιος τον επέλεξε και πόνεσε όσο κανένας άλλος. Και όταν αναστήθηκε, το στόμα Του έβγαλε περισσότερη πνοή και λιγότερα λόγια. Δεν είπε τίποτε για τη ζωή και θάνατο -μόνο προφήτευσε το μαρτύριο του Πέτρου. Ο πόνος δεν απαντιέται με επιχειρήματα. Ούτε η αδικία και ο θάνατος αντιμετωπίζονται με τη λογική. Τα προβλήματα αυτά λύνονται με το εμφύσημα και την πνοή που μόνο ο Θεός δίνει. Λύνονται με το Άγιο Πνεύμα. Ξεπερνιούνται με την ταπεινή αποδοχή του θελήματος του Θεού, που είναι τόσο αληθινό αλλά συνήθως και τόσο ακατανόητο. Στο διάβα της, η δοκιμασία συνοδεύεται από το σφυροκόπημα των αναπάντητων ερωτημάτων. Κι εμείς, γαντζωμένοι στα «μήπως», στα «γιατί», στα «αν», συντηρούμε τις ελπίδες και αντέχουμε την επιβίωση σε αυτό τον κόσμο, προσδοκώντας κάτι σίγουρο ή κάτι σταθερό. Αυτό όμως συνήθως δεν εντοπίζεται στην προτεινόμενη από μας λύση, αλλά επικεντρώνεται στην απροσδόκητη, υπέρλογη θεϊκή παρηγοριά. Κάθε προσπάθεια αντικατάστασής της με ανθρώπινα υποκατάστατα αδικεί εμάς τους ίδιους. Κάθε περιορισμός στην ασφυκτική θηλιά των ορθολογιστικών απαντήσεων μας παγιδεύει βαθύτερα στο δράμα μας. Στον διάλογο με τον πόνο, την αδικία και το θάνατο είμαστε υποχρεωμένοι να βγούμε από τα ανθρώπινα μέτρα. Αυτή είναι όχι μόνο η έξοδος από τη δοκιμασία αλλά και η ευεργεσία της. Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Λαυρεωτικής Νικόλαος, Άνθρωπος μεθόριος: Από τα αναπάντητα διλήμματα στα περάσματα της «άλλης λογικής», εκδ. «Εν πλω», σ. 27-33 faneromenihol.gr