Σε κάποιον νέο που του έλεγε ότι έχει έντονο σαρκικό πόλεμο και ότι, όπως πίστευε, αυτός ο πόλεμος θα λυνόταν οριστικά με τον γάμο, απάντησε ο μακαριστός Γέροντας πατήρ Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος (1930–1989):–Παιδί μου, να ξέρεις ότι το πρόβλημα του ανθρώπου που λέγεται «σαρξ» (=σάρκα), δεν το λύνει ούτε ο γάμος ούτε η αγαμία ούτε η πολυγαμία. Το πρόβλημα που λέγεται «σαρξ», το λύνει οριστικά μόνο η «πλαξ» (=η μαρμάρινη πλάκα), δηλαδή ο τάφος. Ο γάμος, απλώς απαλύνει το πρόβλημα. Δεν το λύνει. Χρειάζεται, λοιπόν, επαγρύπνηση σε όλη μας την ζωή. Αγωνίσου κι εσύ με συνέπεια από τώρα, ζητώντας από τον Θεό να σε δυναμώσει…ΤΑ «ΧΑΠΙΑ ΕΓΚΡΑΤΕΙΑΣ»Σε κάποιον άλλον νέο που του έλεγε ότι δεν είναι δυνατόν να παραμείνει αγνός κάποιος σήμερα, απάντησε:–Δεν μου λες, τί νομίζεις; Εμείς οι άγαμοι Κληρικοί πηγαίνουμε με γυναίκες ή παίρνουμε χάπια για να καταστείλουμε το σεξουαλικό ένστικτο;Στην αμηχανία του νέου, συνέχισε ο Γέροντας:–Άκουσε, παιδί μου: Τα «χάπια» τα οποία παίρνουμε για την αντιμετώπιση των σαρκικών πειρασμών είναι η προσευχή, η νηστεία, η αγρυπνία, η εξομολόγηση, η θεία Κοινωνία. Αυτά κρατούν και εμάς και τους αγάμους νέους, αγνούς. Ακολούθησε κι εσύ αυτήν την «συνταγή» και θα δεις πόσο κατορθωτή είναι η εγκράτεια. Μόνοι μας, ούτε ένα δευτερόλεπτο δεν μπορούμε να παραμείνουμε αγνοί. Όμως, με την Χάρη και την βοήθεια του Θεού, όλα επιτυγχάνονται… «ΔΕΝ ΣΟΥ ΜΠΑΙΝΕΙ Η ΥΠΟΨΙΑ;» Μια φορά του είπε τα εξής ένα πνευματικό τέκνο του:–Πάτερ, δεν πιστεύω τίποτε. Έχει κανένα νόημα το να εγκρατεύομαι;–Όχι, παιδί μου. Κανένα απολύτως. Χωρίς τον Θεό, όλα επιτρέπονται. Αλλά, δεν μου λες· με θεωρείς ανόητο;–Όχι, βέβαια.–Ιδιοτελή;–Κάθε άλλο!–Ε, δεν σου περνά από το μυαλό η υποψία, μια και, όπως λες, δεν είμαι ούτε ανόητος ούτε ιδιοτελής, δεν σου μπαίνει, λοιπόν, η υποψία μήπως αυτά τα οποία πρεσβεύω και διδάσκω, συγκεκριμένα για το θέμα της αγνότητας, να είναι αληθινά;… «Ε, ΟΧΙ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΕΛΦΗ ΜΟΥ!»Κάποιο πνευματικό τέκνο του πατρός Επιφανίου, σημειώνει τα εξής:«Θυμάμαι την ακόλουθη συζήτηση με τον Γέροντα, όταν ήμουν υποψήφιος φοιτητής:–Πάτερ, ένας συνυποψήφιος στο φροντιστήριο, στις συζητήσεις μας, από ’δω το φέρνει, από ’κει το πάει, όλο με παροτρύνει να βρω φιλενάδα. Βέβαια, δεν με επηρεάζει, αλλά με ενοχλεί. Τί να του πω για να σταματήσει;–Έχει αδελφή ο φίλος σου;–Έχει, πάτερ.–Πες του: “Εντάξει! Θα μου κάνεις όμως ένα χατίρι. Με ξέρεις τί καλό παιδί είμαι. Θα μου δώσεις, λοιπόν, για ένα βράδυ την αδελφή σου!”. Πες του έτσι, και βλέπουμε στην συνέχεια.Την άλλη μέρα, έθεσα σε άμεση εφαρμογή το “σχέδιο” του Γέροντα. Ο φίλος μου, άρχισε πάλι τα “συνηθισμένα” του.–Λοιπόν, φίλε μου, του είπα, τί να ψάχνω να βρω φιλενάδα; Δεν μου δίνεις για απόψε την αδελφή σου και μετά βλέπουμε;Ο φίλος μου, τραβήχτηκε προς τα πίσω, σοκαρισμένος! Και αμέσως αντέδρασε:–Ε, όχι ρε και την αδελφή μου! Τί, το περάσαμε;–Γιατί όχι την αδελφή σου; απάντησα εγώ. Μήπως και η άλλη, την οποία θες εσύ να βρω, δεν είναι αδελφή ή κόρη κάποιου; Γιατί, βρε Χ., την αδελφή του άλλου την θέλεις για να “διασκεδάσεις” και την δική σου την προστατεύεις; Βλέπεις ότι είσαι λάθος;Από τότε το φιλαράκι μου ο Χ., “σφίγγα” περί “φιλενάδας”! Χαρούμενος κι εγώ πήγα και ανέφερα το αποτέλεσμα στον Γέροντα:–Γέροντα, το “σχέδιο” έδρασε σαν κεραυνός!Και ο Γέροντας, είπε χαμογελαστός:–Εμ, τί νόμιζε ο νεαρός;!…». ΜΕ ΤΗΝ ΦΥΓΗ! «Οι Πατέρες, λένε: “Όλες οι μάχες, κερδίζονται με επίθεση· η μόνη μάχη που κερδίζεται με την φυγή είναι η μάχη κατά της σαρκός!”…». «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ!» «Μια φορά», διηγείται ένα πνευματικοπαίδι του Γέροντος Επιφανίου, «του πήγα κάποιον γνωστό μου να εξομολογηθεί. Όταν αυτός βγήκε από το εξομολογητήριο, ήταν καταφανώς απογοητευμένος.–Δεν ξανάρχομαι! μου λέει.–Γιατί; τον ρώτησα.–Να…, μου απαντά, όταν του είπα ότι πάω με γυναίκες, με ρώτησε πόσο χρονών είμαι. Του είπα εικοσιπέντε. Οπότε, αυτός συνέχισε: “Κατάλαβες πώς πέρασαν αυτά τα εικοσιπέντε χρόνια;”. “Όχι”, του απάντησα. “Ε, θα περάσουν και άλλα εικοσιπέντε και ίσως και άλλα ακόμη εικοσιπέντε χρόνια χωρίς πάλι να το καταλάβεις και ύστερα θα πεθάνεις. Και όταν βρεθείς μπροστά στον Χριστό, Αυτός, θα σε ρωτήσει: Εγώ ήρθα και σταυρώθηκα για σένα. Εσύ, τί έκανες για Μένα; Έκανες το σώμα σου που είναι ναός του Αγίου Πνεύματος, μέλη πόρνης”.Ο γνωστός μου, μου είπε και άλλα από την συζήτηση που είχε με τον Γέροντα και εγώ στενοχωρήθηκα, όχι βέβαια γιατί διαφωνούσα με τις θέσεις του πατρός Επιφανίου, αλλά γιατί σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να τραβήξει πιο διακριτικά το “αγκίστρι” ο Γέροντας, ώστε να μην έχει φύγει έτσι απογοητευμένος ο γνωστός μου.Την άλλη μέρα, πήγα και βρήκα τον πατέρα Επιφάνιο και του εξέθεσα το πρόβλημα.Μου είπε:–Κοίταξε, παιδί μου: Η Εξομολόγηση, είναι Μυστήριο μετανοίας. Τούτο σημαίνει, ότι ο άνθρωπος που προσέρχεται προς αυτό, θεωρεί τον εαυτό του άξιο “για σκότωμα” και ότι είναι έτοιμος να δεχθεί και μάλιστα με ανακούφιση και την αυστηρότητα και τις επιπλήξεις του Πνευματικού του. Αν, τώρα, κάποιος δεν συνειδητοποίησε “τί” είναι το Μυστήριο και νομίζει ότι η Εξομολόγηση είναι μία ευκαιρία για να κουβεντιάσει με τον Πνευματικό τις απορίες του ή να πει τον πόνο του για να παρηγορηθεί ή ότι είναι κάτι σαν συνάντηση με κάποιον ψυχολόγο, τότε, το πράγμα διαφέρει, γιατί απλά δεν κατάλαβε τον πραγματικό σκοπό και την έννοια του Μυστηρίου. Εν πάση περιπτώσει, πες του να έρθει να κουβεντιάσουμε.Βρήκα τελικά αυτόν τον γνωστό μου και όταν του εξέθεσα την συζήτηση, την οποία είχα με τον Γέροντα και του είπα να πάμε κάποια μέρα να τον δούμε, πήρα από αυτόν την εξής απάντηση, που αποδεικνύει την σοφία και την ορθή τοποθέτηση του Γέροντα πάνω στο θέμα:–Μα, τί να πάμε να πούμε τώρα;! Ο άνθρωπος, έχει δίκιο. Αφού εγώ δεν σκοπεύω να σταματήσω να πηγαίνω με γυναίκες, δεν έχει κανένα νόημα μια τέτοια συνάντηση…». [«Υποθήκες ζωής», σελ. 140–144, 11η έκδοση, Ιερού Ησυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζήνας, Αθήνα 1997.]

Ἄγνωστοι καὶ γνωστοί, φίλοι μου ἀναγνῶστες,Μὲ πολλὴ περίσκεψη καὶ στεναχώρια, θέλησα νὰ γράψω τοῦτες τὶς λίγες γραμμές, διότι, τελευταία, δέχομαι πολλὴ ἐπίθεση … ἀγάπης, ἀπὸ ’κείνους ποὺ δὲν τὸ περίμενα, καὶ ὅπως καταλαβαίνετε, τοῦτο μὲ τρομάζει …!Θέλω νὰ ἐκθέσω κάποιες ἀπορίες μου, διότι εὑρίσκομαι στὰ ὅρια τοῦ … παραλογισμοῦ καὶ τῆς καταθλίψεως! Ἐπειδὴ καταλαβαίνω ὅτι εἶμαι ἀκόμα στὰ … καλά μου καὶ θέλω νὰ προλάβω νὰ ’πῶ τὸν πόνο μου, ζητῶ νὰ μὲ ἀκούσετε καὶ κρίνετέ με ὅπως νομίζετε!Μοῦ λένε πῶς μ’ ἀγαποῦν καὶ νιώθω τὸ χαμόγελό τους … χαιρέκακο καὶ μοχθηρό! Ἁπλώνουν τὰ χέρια τους νὰ μ’ ἀγκαλιάσουν καὶ τρέμω ὅπως τὸ φύλλο στὸν ἄνεμο! Μοῦ λένε γλυκειὲς κουβέντες καί, … δὲν ξέρω γιατί … ἀλλὰ μοὔρχεται … ἐμετός! Θέλουν νὰ μὲ πείσουν ὅτι ἀγωνιοῦν γιὰ τὴν ὑγεία μου καὶ καταλαβαίνω ὅτι … πολὺ θὰ ἤθελαν νὰ μὲ βλέπουν … διασωληνωμένο καὶ νὰ πνέω τὰ … λοίσθια! Μοῦ λένε καὶ μοῦ ξαναλένε ὅτι, … «κάτσε μέσα γιὰ τὸ καλὸ τῆς ὑγείας σου», καὶ φοβᾶμαι ὅτι … βιάζονται, ἐδῶ μέσα, νὰ … «τινάξω τὰ πέταλα»! Θέλουν, … λένε, νὰ ζήσω καὶ νὰ εὐτυχήσω στὴ ζωή μου, καὶ ἀκούω νὰ μοῦ μιλᾶνε μὲ τέτοια χαρὰ γιὰ τὸν ἐπικείμενο … θάνατό μου, λὲς καὶ πρόκειται γιὰ … «γραφεῖα τελετῶν», ἕτοιμοι νὰ σπεύσουν διὰ τὰ τῆς … κηδείας μου!Μοῦ γελᾶνε καὶ … τρέμω! Ἀναρωτιέμαι καὶ ψάχνω μέσα μου τὸ … γιατί ὅλος αὐτὸς ὁ φόβος καί, βέβαια, οἱ ἀπαντήσεις … πέφτουν βροχή! Πῶς νὰ ἐμπιστευθῶ ἐκείνους ποὺ μέχρι σήμερα, μὲ τρόμαζαν μὲ τοὺς … νόμους ποὺ ἔφτιαχναν; Πῶς νὰ ’πῶ ὅτι μὲ ἀγαποῦν, ἐκεῖνοι ποὺ ἔκοβαν τὸ μισθό μου καὶ τὸν πρόσθεταν στοὺς … δικούς τους; Πῶς νὰ πιστέψω ὅτι πονοῦν γιὰ μένα ἐκεῖνοι ποὺ μοῦ στεροῦσαν τὸ δικαίωμα τῆς … ἐργασίας; Πῶς νὰ καταλάβω … ἐκείνους ποὺ δὲν θέλησαν νὰ μὲ καταλάβουν … ποτέ; Πῶς νὰ πείσω τὸν ἑαυτό μου, ὅτι ἐκεῖνοι ποὺ χαρακτήριζαν τὰ παιδιὰ τῶν πολυτέκνων … «τεκμήρια» εὐμαρείας, ξαφνικὰ θέλουν νὰ μὲ … σώσουν; Εἶναι δυνατόν, ἐκεῖνοι ποὺ μὲ ὡδήγησαν στὸ … ἀδιέξοδο, νὰ θέλουν νὰ μὲ βγάλουν ἀπ’ αὐτό; Μπορῶ, ἆραγε νὰ πιστέψω, ὅτι νοιάζονται γιὰ μένα καὶ γιὰ τὸ καλό μου …;Μοὔβαλαν συνεχῆ ἐνημέρωση γιὰ τὰ … «ἐπιτεύγματα» τοῦ … covid 19 καὶ μ’ ἔχουν παλαβώσει! Ὁ ἕνας … κλαίει κι’ ὁ ἄλλος γελάει! Ἀπαγορεύονται οἱ συνωστισμοί …! Καὶ ὅμως … ἐπιτρέπονταν οἱ συνωστισμοί! Ἄλλοτε στὶς πλατεῖες, ἄλλοτε στὰ νυκτερινὰ κέντρα, – ἀλλὰ προσοχή! Μέχρι τὶς 12! Λὲς καὶ μέχρι τότε ὁ … ἰὸς δὲν κυκλοφοροῦσε! – ἄλλοτε στὶς παραλίες, ἄλλοτε στὰ λεωφορεῖα καὶ στὰ τραῖνα καὶ στὰ πλοῖα καὶ στὰ ἀεροπλᾶνα, ἄλλοτε, … ἄλλοτε, … ἄλλοτε …! Κανένα πρόστιμο, καμμία ἐπίπληξις, οὐδείς περιορισμός … ! Λὲς καὶ ἀγωνίζονταν νὰ ἐξαπλωθῇ πρῶτα ὁ … ἰός, καὶ ἔπειτα νὰ ἀρχίσουμε νὰ τὸν … πολεμᾶμε!  Καὶ τὰ κανάλια ὅλα στὸν ἴδιο … ρυθμό! Ὅλα μᾶς ἔδειχναν μέσα στὸ καλοκαίρι τοὺς ἄπειρους συνωστισμούς, καὶ ἔτρεχαν μὲ τὶς κάμερες νὰ μᾶς δείξουν ἀκόμη καὶ τὶς λεπτομέρειες, καὶ λὲς … καὶ δὲν συνέβαινε τίποτα! Συγκεντρώσεις, πολλὲς φορές, χιλιάδων ἀτόμων, … καὶ ὅμως, … οὔτε γάτα, οὔτε ζημιά! Ὅμως ἀπαγορεύεται καὶ μάλιστα αὐστηρά, τὸ νὰ μιλήσῃς, τὸ νὰ ἐκφράσης τὴν ἀντίρρησή σου, τὸ νὰ ’πῇς ὅτι δὲν συμφωνῶ …!Στὶς Ἐκκλησίες, ὅλα ἐτηρήθησαν καὶ τηροῦνται κατὰ τὸν νόμον, καὶ ὅμως ἡ … φαγούρα τους δὲν ἔχει τελειωμό … ! Ἀποστάσεις ἑνάμισυ μέτρου ὁ ἕνας ἀπὸ τὸν ἄλλον! Ἀραίωσαν οἱ καρέκλες, μπῆκαν ἀπαγορευτικὲς πινακίδες, γιομίσαμε ἀντισηπτικά, – λὲς καὶ μπαίνουμε σὲ … χειρουργεῖο, – μαντηλάκια καὶ μᾶσκες καὶ ὅλα τὰ … ἀξεσσουάρ μὲ στρατιωτικὴ πειθαρχία καὶ ἐκεῖ … εἶν’ ὁ καημός τους! Νὰ συλλάβουμε κἄνα παπποὺ ἢ καμμιὰ γιαγιὰ ποὺ τόλμησε καὶ μπῆκε στὴν Ἐκκλησία καὶ … νὰ τὰ περιπολικά, ἀπ’ ἔξω, νὰ κι’ οἱ κάμερες ἀπὸ κοντά … νὰ πιάσουμε τοὺς «κακούργους»! Κλείνουν οἱ ναοί! Ἀλλά, ὄχι τὰ κομμωτήρια, ὄχι τὰ super market, ὄχι τὰ λεωφορεῖα μετακινήσεως τῶν πολιτῶν, ὄχι τὸ ἕνα, ὄχι τ’ ἄλλο …! Ἡ Ἐκκλησία καὶ οἱ πιστοὶ ποὺ προσέρχονται γιὰ νὰ παρρηγορηθοῦν καὶ νὰ ἀναπνεύσουν … Πνεῦμα Ἅγιο, αὐτοὶ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ πρέπει νὰ … μὴν κυκλοφοροῦν! Μὲ τὴν πρώτη εὐκαιρία ποὺ τοὺς δόθηκε μὲ τὴν αὐξηση τῶν κρουσμάτων, κατήργησαν τὶς παρελάσεις, καὶ στόχευσαν … ἀκόμη καὶ τὶς σημαιοῦλες στὰ αὐτοκίνητα, καὶ τὰ μεγάφωνα ποὺ μετέδιδαν ἐθνικὰ τραγούδια καὶ ἐμβατήρια …!Πότε ξανάγινε, νὰ σύρρονται στὸ ἑδώλιο, Μητροπολῖται καὶ μάλιστα σεβάσμιοι, μὲ τὴν κατηγορία – ἄκουσον! ἄκουσον! – τῆς λιτανεύσεως τῶν ἱερῶν σκηνωμάτων τῶν Ἁγίων καὶ τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων, ἀλλὰ … ἀπὸ τὴν ἄλλη … ὁ ἴδιος ὁ Πρωθυπουργὸς μὲ ὅλο τὸ … συνάφι του, νὰ κατεβαίνῃ στὸ πεζοδρόμιο – κατὰ τὴν πρώτη καραντίνα – καὶ νὰ χειροκροτῇ τὴν ἐφ’ ἅρματος περιφερομένην τραγουδίστριαν μετὰ τῆς … συνοδείας της, καὶ … νὰ μὴν  κουνιέται φύλλο; Δὲν θἄπρεπε – ἂν εἴμαστε εὐνομούμενο κράτος – ἐξ ἴσου καὶ αὐτοὶ νὰ παραπεμφθοῦν εἰς δίκην, … ἢ ἔστω νὰ πληρώσουν ὅλοι τους – γιὰ τὰ μάτια τοῦ κόσμου, βρὲ ἀδελφέ, – τὸ … ἑκατοπενηντάρι;Τόσες πανδημίες καὶ ἰώσεις καὶ γρίπες, περάσαμε καὶ περνᾶμε κάθε χρόνο, ποὺ σύμφωνα μὲ τὰ στοιχεῖα τῶν ἱατρῶν, εἶχαν καὶ ἔχουν, πολὺ περισσότερους νεκρούς, καὶ ὅμως δὲν ἄκουσα οὔτε εἶδα τέτοιο … συναγερμὸ σὰν καὶ τοῦτο! Τόσες γρίπες, καὶ κανείς τους δὲν μοῦ εἶπε … «μεῖνε μέσα καὶ πρόσεχε»! Τί συμβαίνει ἆραγε ;;;  Πεῖτε μου … πῶς νὰ τοὺς ἐμπιστευθῶ!Μία «κλίκα» τῶν, ἐν Ἑλλάδι, λοιμωξιολόγων, … «ἐν μιᾷ φωνῇ καὶ καρδία» … ὠρύονται, συνεπιμαρτυρούντων ὅλων τῶν πολιτικῶν παρατάξεων, ὅτι ὁ κίνδυνος εἶναι ἅμεσος καὶ ἀπρόβλεπτος, καὶ κάποιοι ἄλλοι … συνάδελφοί των, καὶ ἐκ τῶν Ἑλληνικῶν Πανεπιστημίων καθηγηταί, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἄλλας χώρας, ἀκόμη καὶ αὐτῶν τῶν Ἠνωμένων Πολιτειῶν, μᾶς καθησυχάζουν ὅτι … μία συνήθης ἴωσις εἶναι, καὶ οἱ μᾶσκες δὲν … ἐνδείκνυνται! Παλάβωσα …! Θέλουμε δὲν θέλουμε, ἐνημερωνόμαστε καὶ ἀπὸ ἄλλες πηγές, καὶ ὄχι μόνο τὶς … κυβερνο-καθοδηγούμενες! Δὲν ἀξίζουμε, ἆραγε, μιᾶς καλύτερης μεταχειρίσεως;;;Δὲν εἶμαι ἀπὸ ἐκείνους τοὺς «αἰθεροβάμονες» οἱ ὁποῖοι ἰσχυρίζονται ὅτι δὲν ὑπάρχει ὁ κορωνοϊός, ἀλλὰ … ἔλεος πιὰ μὲ αὐτὴ τὴν τρομοκράτηση τοῦ κόσμου …! Ὅλοι μας ἔχουμε μέσα μας καὶ μία … ἀριθμητικὴ λογική, καὶ ξέρουμε νὰ ἐκτιμοῦμε …! Δὲν μπορεῖ σὲ συγκεκριμμένες διαδηλώσεις νὰ συγκεντρώνωνται χιλιᾶδες, καὶ μάλιστα ἐντελῶς προκλητικὰ καὶ ἀπροκάλυπτα νὰ συζητῇται ἂν θὰ γίνῃ ἡ

Για όσο ακόμα τα τρωκτικά της δημοσιογραφίας θα συνεχίζουν τις στοχευμένες επιθέσεις στο Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας, με βίντεο ειδήσεων που δίνουν ρεσιτάλ κοπτοραπτικής τέχνης και άρθρα – τερατουργήματα, θα βρισκόμαστε εδώ για να υπερασπιστούμε όλες αυτές τις φωνές που αντιστέκονται στον φασισμό εναντίον της Εκκλησίας. Επεισόδιο δημοσιογραφικής προπαγάνδας νούμερο… άγνωστο! Έχουμε χάσει το μέτρημα πλέον! Στο στόχαστρο αυτή τη φορά, ο Μητροπολίτης Ιερισσού Θεόκλητος. Για ποιον λόγο; Επειδή βρέθηκε θετικός στον κορωνοϊό. Και διότι –  όπως λένε τα σαΐνια της δημοσιογραφίας – σε κάποιο του κήρυγμα είπε πως καταλύει την Θεία Κοινωνία και δεν έχει κολλήσει τον ιό, και να που τον κόλλησε! Αφήστε που συμμετείχε και στη δοξολογία του Αγίου Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη! Προσέξτε τώρα στήσιμο προπαγάνδας που θα ζήλευε ακόμα και ο Γκέμπελς: Κατασκευάζουν την δομή της είδησης με τέτοιον τρόπο, ώστε να συνδέονται όλα αυτά στο μυαλό του τηλεθεατή/αναγνώστη, σαν ένα ενιαίο γεγονός σε τρεις φάσεις! Οπότε παρουσιάζεται κάπως έτσι: 1)Ο Μητροπολίτης δήλωσε δημόσια στο ποίμνιο πως ο ιός δεν κολλάει με την Θεία Κοινωνία. 2)Ο Μητροπολίτης βρέθηκε θετικός στον κορωνοϊό (άρα διαψεύστηκε). 3)Ο Μητροπολίτης έβαλε σε κίνδυνο και άλλους, αφού συμμετείχε στη Δοξολογία. Έτσι ακριβώς μεταφέρθηκε η είδηση, από την συντριπτική πλειοψηφία των συστημικών μέσων! Με τι έχουμε να κάνουμε εδώ λοιπόν; Ασφαλώς με μια ύπουλη και σκόπιμη υπεραπλούστευση των πληροφοριών, που στήθηκαν έτσι, ώστε να μοιάζουν με μια ενιαία «απάντηση» προς τους… ανυπότακτους χριστιανούς… Μια ακόμη δημοσιογραφική αθλιότητα, από κέντρα που «μαγειρεύουν» τα γεγονότα όπως τους εξυπηρετεί, χωρίς να εξετάζεται κανένα άλλο σενάριο παρά μόνο ένα. Αυτό που βολεύει την πολεμική κατά της Θείας Κοινωνίας. Για ποιο ακριβώς πράγμα μέμφονται τον Μητροπολίτη τα ΜΜΕ; Επειδή κόλλησε κορωνοϊό; Υπονοούν πως τον κόλλησε μέσω της Θείας Κοινωνίας; Και από πού βγάζουν οι φωστήρες των media το συμπέρασμα πως τον κόλλησε από την κατάλυση της Θείας Κοινωνίας; Έχουν κανένα στοιχείο γι’ αυτό; Παρακολούθησαν την διαδρομή του ιού και το επιβεβαίωσαν; Για ποιους λόγους καταργούν σκόπιμα την λογική και την αφήνουν έξω από τα προαποφασισμένα συμπεράσματά τους; Γιατί δεν συνεξετάζουν το ότι ένας Μητροπολίτης κατά τη διάρκεια της κάθε ημέρας του, έχει να διεκπεραιώσει ένα σωρό υποχρεώσεις, συναντήσεις, μετακινήσεις και ομιλίες σε διάφορες περιοχές; Γιατί δεν συνεκτιμούν πως ο Μητροπολίτης συναναστρέφεται καθημερινά δεκάδες και εκατοντάδες ανθρώπους, έχει διαρκή επαφή με το ποίμνιο και βρίσκεται σε συνεχή κίνηση μέσα στην κοινωνία; Δεν θα μπορούσε κάλλιστα να κολλήσει τον ιό, ενώ βρισκόταν σε αυτές τις δραστηριότητες; Μόνο από την Θεία Κοινωνία ΤΟΥΣ ΒΟΛΕΥΕΙ, να τον κόλλησε; Τι άλλο περιλαμβάνει η μομφή τους; Το ότι ένας Μητροπολίτης κόλλησε κορωνοϊό; Και για ποιον λόγο να μην κολλήσει δηλαδή; Δεν είναι άνθρωπος όπως όλοι μας; Σας είπε κανείς πως οι Μητροπολίτες εξαιρούνται από την αλυσίδα μετάδοσης του ιού; Και η επόμενη δημοσιογραφική αθλιότητα; Παίζουν και ξαναπαίζουν το βίντεο του Μητροπολίτη που φαίνεται να λέει πως παρόλη την κατάλυση Θείας Κοινωνίας, δεν έχει κολλήσει τον ιό και… ΟΛΩΣ ΤΥΧΑΙΩΣ «ξεχνούν» να αναφέρουν, πως αυτά ειπώθηκαν από τον Θεόκλητο πριν 6 ολόκληρους μήνες! Τον Απρίλιο! Αποσιωπούν σκοπίμως την χρονολογία του βίντεο, για να φανεί σαν να… χλεύασε τον ιό «εχθές» και να κόλλησε σήμερα! Νομίζουν πως οι ειδήσεις τους απευθύνονται σε πρόβατα και όχι σε σκεπτόμενους ανθρώπους! Έξι ολόκληρους μήνες που κατέλυε την Θεία Κοινωνία, δεν κόλλησε έναν ιό με τόσο υψηλή μεταδοτικότητα όπως ο covid – 19 και τον κόλλησε τώρα, από εκεί;;; Μιλάμε για ανοησίες ολκής! Όσον αφορά τη συμμετοχή του στη Δοξολογία, για ποιον λόγο διαμαρτύρονται οι γκεμπελίσκοι; Πόσες και πόσες περιπτώσεις είδαμε, με πολιτικούς, αξιωματούχους ή καλλιτέχνες, που παρευρέθηκαν σε δημόσιες εκδηλώσεις, ενώ αγνοούσαν ότι ήταν φορείς κορωνοϊού! Είναι κάτι που συμβαίνει συνεχώς! Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις το μιντιακό σινάφι έσπευσε να δώσει ολόθερμες ευχές για περαστικά και ταχεία ανάρρωση. Στην περίπτωση όμως του Μητροπολίτη Θεόκλητου, η ασθένεια του Ιεράρχη αντιμετωπίστηκε με διεστραμμένη χαιρεκακία, δηλητηριώδη σχόλια και ειρωνεία. Αυτή η αισχρή ανθρωποφαγία που ξετυλίχθηκε στα media, ανάγκασε τον Σεβασμιώτατο να γράψει το αυτονόητο: «Σεβαστείτε την προσωπική μου δοκιμασία»! Δυστυχώς όμως, είναι σίγουρο πως το ίδιο θα επαναληφθεί με κάθε τέτοια ευκαιρία που θα δίνεται, σε αυτά τα εργοστάσια όμβριων υδάτων, που θέλουν να αποκαλούνται «μέσα μαζικής ενημέρωσης»… Ελευθέριος Ανδρώνης sportime.gr poimin.gr

Αυτό δεν είναι μόνο “κιτς” αλλά ασέβεια προς το ιερό μυστήριο της βαπτίσεως.  Ο Μίκυ επάνω στην κολυμπήθρα και το “μάτι” για να ξορκίσει το κακό στην εκκλησία. Η άποψή μου είναι πως η Ιερά Κολυμπήθρα δε στολίζεται, όπως κάθε λειτουργικό σκεύος της Εκκλησίας μας.    Το μάτι επίσης, έχω την εντύπωση, πως όχι μόνο δε διώχνει το κακό αλλά το τραβάει κιόλας ως εργαλείο που χρησιμοποιεί ο διάβολος για να εξαπατά τους ελαφρόμυαλους και ολιγόπιστους χριστιανούς. π. Γεώργιος Χριστοδούλου agios-dimitrios.

Σου είπαν, ‘’πρόσεχε τους χειριστικούς ανθρώπους’’. Σου είπαν, ‘’πρόσεχε τους τοξικούς’’. Σου είπαν, ‘’πρόσεχε τους νάρκισσους’’. Σου είπαν, ‘’πρόσεχε τους ανθρώπους τους εγωιστές’’. Σου είπαν, ‘’πρόσεχε τους μίζερους, τους τσιγγούνηδες σε συναισθήματα’’. Σου είπαν, ‘’πρόσεχε τους παρτάκηδες.  Αυτούς που κοιτάνε μόνο την καλοπέρασή τους’’. Ξέχασαν όμως να σου πουν, να προσέχεις να μην γίνεις και εσύ ένας από αυτούς.  Να μην γίνεις χειριστικός, τοξικός, νάρκισσος, εγωιστής, μιζερος, παρτάκιας… Ξέχασαν να σου πουν, να προσέχεις τον ίδιο τον εαυτό σου. Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος Ψυχολόγος M.Sc.

Ο διάβολος έχει τρία πλοκάμια.Για τους φτωχούς τον κουμμουνισμό, για τους πιστούς τον οικουμενισμό και για τους πλουσίους την μασονία. Γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης

Όποιος είναι αληθινά ταπεινός δεν έχει κανένα φόβο. Αυτός που αγαπά το Θεό και το συνάνθρωπο και όταν είναι μόνος δεν είναι μόνος. Ο ταπεινός έχει ασφάλεια, αφοβία, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, πραότητα, αγαθοσύνη, εγκράτεια, ελευθερία, χάρη. Ένας γνήσιος χριστιανός που αγαπά, προσφέρεται, θυσιάζεται, ζει για τους άλλους, δεν μπορεί να μην είναι ταπεινός. Ο αληθινά ταπεινός χαίρεται περισσότερο να δίνει παρά να παίρνει. Δεν έχει απαιτήσεις από τους άλλους. Τους υπομένει, τους αποδέχεται, τους καλοδέχεται, προσεύχεται γι’ αυτούς. Έτσι δεν στενοχωρείται. Στενοχωρούμεθα με τους άλλους γιατί έχουμε πολλές απαιτήσεις από αυτούς. Είμαστε αρκετά αυστηροί μαζί τους, ενώ με τον εαυτό μας είμαστε αρκετά επιεικείς. Θέλουμε μόνο να μας προσέχουν, να μας ακούν, να μας αγαπούν. Είμαστε φειδωλοί στην προσοχή, στην ακοή, στην αγάπη απέναντι των άλλων. Αποζητάμε την εκτίμηση, τον έπαινο, το πλήρες ενδιαφέρον των άλλων. Εμείς όμως είμαστε τσιγγούνηδες σε προσφορά. Στεναχωριούνται εύκολα οι άνθρωποι, αποθαρρύνονται, απογοητεύονται, θλίβονται και μελαγχολούν, γιατί η πίστη τους δεν είναι θερμή, η εμπιστοσύνη τους στο Θεό είναι χαλαρή κι η ελπίδα τους απομακρυσμένη. Ο πιστός έχει πληροφορία βεβαιότητος, ενισχύσεως, εμπιστοσύνης και ελπίδος. Δεν σημαίνει ότι δεν έχει προβλήματα, αλλά τα προβλήματα τα αντιμετωπίζει ελπιδοφόρα. Η ελπίδα στον Παντοδύναμο και πανταχού παρόντα Θεό χαρίζει στον πιστό ειρήνη, γαλήνη, ηρεμία, παρηγορία, έλεος. Γέροντες και γερόντισσες παλαιότερων εποχών με μεγαλύτερα και περισσότερα προβλήματα οπωσδήποτε, έκαναν με νόημα το σταυρό τους, καρτερούσαν φιλότιμα, υπόμεναν επίμονα και το «πρώτα ο Θεός» ή «έχει ο Θεός» ή «δόξα τω Θεώ» δεν ήταν διόλου σχήμα λόγου. Οι σημερινοί φουσκωμένοι από έπαρση άνθρωποι θεωρούν μεγάλη ντροπή να σταυροκοπηθούν ή να επικαλεσθούν το Θεό και πιστεύουν πως η ευφυΐα τους, η πολυγνωσία τους, η πολυπραγμοσύνη τους θα λύσει όλα τους τα προβλήματα. Να που όμως δεν τα λύνουν και είναι γεμάτες οι τσέπες τους αγχολυτικά, αναλγητικά, καταπραϋντικά, αντικαταθλιπτικά και υπνωτικά. Όσοι δε πίστεψαν στη θεοποιημένη λογική τους και στο υπερφίαλο εγώ τους πλανέθηκαν από μία επικίνδυνη αυτάρκεια, ένα μοντέρνο χριστιανισμό μιας φαρισαϊκής αγιότητος κι έγιναν παίγνια δαιμόνων. Η αγιότητα δεν είναι ποτέ αταπείνωτη, υποκριτική, εγωκεντρική, αφιλάδελφη και απομονωμένη. Οι άγιοι δεν πιστεύουν στον εαυτό τους και στα έργα τους αλλά ελπίζουν και επικαλούνται συνεχώς το άπειρο έλεος του Πανάγαθου Θεού. Οι άγιοι παρακινούν κι εμάς τους αμαρτωλούς να συγκινηθούμε και να συνετισθούμε από τα παραδείγματα των μεγάλων αμαρτωλών που μετανόησαν και έγιναν άγιοι. «Η εύλαλη σιωπή» | Eκδ. Εν πλώ* Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου Πηγή: Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος

Είναι όμορφο να διαβάζεις δυο ωραίες σε περιεχόμενο σελίδες. Να θαυμάζεις μια ανθισμένη γλάστρα ή να απολαμβάνεις μια δύση ηλίου. Όμορφο είναι να δέχεσαι ένα αγνό χαμόγελο. Να φέρνεις στο νου μια σκέψη ελπίδας, να οραματίζεσαι ένα αύριο καλύτερο.Είναι ωραίο να αναπαύεται μ’ ευγνωμοσύνη το μάτι σου πάνω στην καθαρή μοκέτα του δωματίου ή στο συγυρισμένο συρτάρι σου, αλλά και ν’ απολαμβάνεις -γιατί όχι;- μια πετυχημένη λιχουδιά.Είν’ όμορφο να προσπαθείς να μη σε κουράζει η σκέψη της ανημπόριας που περνάς, γιατί αύριο θα ‘χεις λάβει «συν τω πειρασμό και την έκβαση» με τη δύναμή Του.Να πιστεύεις στον εαυτό σου είναι πολύ όμορφο, αν και βλέπεις -εσύ όσο κανείς άλλος- την αδυναμία σου να είσαι καλός. Να εκτιμάς την προσπάθεια σου και την ανεπιτήδευτα αγαθή σου θέληση να γίνεσαι καλύτερος.Όμορφο είναι να πιστεύεις το καλύτερο και για τους άλλους. Και πίσω από τον άδικο κάποτε λόγο τους, να ψάχνεις να βρεις τον κρυφό άγνωρό σου πόνο τους, που έστειλε τη χολή στα χείλη τους. Να λες δυο λόγια ικεσίας γι’ αυτούς και να ευχαριστείς αμέσως Εκείνον που θα τους θεραπεύσει.Είναι όμορφο να στηλώνεις το βλέμμα καθημερινά στη Ματιά του Πανάγαθου Θεού σου κι ανοίγοντας την καρδιά να στέλνεις το φως Της βαθειά σου. Την Αγάπη και την Ελπίδα να στέλνεις, ότι είσαι ο ελεημένος Του.Κι ύστερα φέρνοντας τούτο το φως στη δική σου ματιά να το χαρίζεις παντού.Στην κοπέλα που σ’ εξυπηρέτησε πίσω από την γκισέ, στον μικρό που σκούπισε τα τζάμια τ’ αυτοκινήτου σου. Στον συνταξιδιώτη μέσα στο τρένο, π’ αθέλητα σε πάτησε. Στη γριά μητέρα σου που ζει και σήμερα την παραξενιά της.Είναι όμορφο μπαίνοντας κάθε πρωί στο δρόμο της καθημερινότητας, να ‘σαι πρόθυμος να χαμογελάσεις. Και το χαμόγελο σου αυτό να δίνει όλους το μήνυμα ότι: Ο Παράδεισος δεν είναι μακριά μας, αλλά κουρνιάζει μέσα μας. Με την καλοσύνη που θα ντυθούμε. Στην ελπιδοφόρα προσμονή που δε θα διώξουμε από μέσα μας. Στο ζεστό χειροκρότημα που θα χαρίσουμε. Στο κομμάτι της σοκολάτας που θα στερηθούμε για να τη χαρεί κάποιο παιδί.Είναι όμορφο να ‘σαι πιστός στην αποστολή που κλήθηκες να επιτελέσεις πάνω στη γη: Να είσαι ο χαρούμενος άνθρωπος. Ένα ζωντανό μήνυμα χαράς γιατί «ζει Κύριος ο Θεός»!Ω, ναι είναι πολύ -πολύ όμορφο να δέχεσαι τη δωρεά του Παράδεισου που σου χαρίζεται και να γίνεσαι έν’ άγγιγμα παραδείσου για τον καθένα είτε αυτός ζει μαζί σου, είτε λαχαίνει να περνά απ’ το διάβα σου. imverias.blogspot.gr

Συνάντησα τήν περασμένη ἑβδομάδα κάποιο νέο, φοιτητή, στό δρόμο, καί ὅταν τοῦ εἶπα νά ἔχει μιά πνευματικότερη ζωή, μοῦ λέγει ὅτι: «Μά, ἐγώ θέλω νά εἶμαι κοινωνικός ἄνθρωπος»! «Ὄχι», τοῦ λέγω, «εἶσαι κοσμικός ἄνθρωπος, δέν εἶσαι κοινωνικός. Πῆγες ποτέ σέ κανένα νοσοκομεῖο, νά δεῖς τούς ἀσθενεῖς; Πῆγες σέ κανένα φτωχό σπίτι, νά δεῖς τί κάνουν ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρωποι; Τότε θά σέ ἔλεγα κοινωνικό ἄνθρωπο!». Εἶναι αὐτό πού λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος:  «Τό χαίρειν μετά χαιρόντων καί κλαίειν μετά κλαιόντων», νά χαίρεις μέ αὐτούς πού χαίρονται καί νά κλαῖς μέ αὐτούς πού κλαῖνε. Αὐτός εἶναι ὁ ὁρισμός τοῦ κοινωνικοῦ ἀνθρώπου, ὄχι ποῦ γίνεται χορός νά τρέξεις. Αὐτό δέ λέγεται κοινωνικότητα, αὐτό λέγεται κοσμικότητα. Κοινωνικός ἄνθρωπος εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος συναντιλαμβάνεται τά καρδιοχτύπια, τίς χαρές καί τά κλάματα τῆς κοινωνίας!». Αρχιμανδρίτης Αθανάσιος Μυτιληναίος

Μια πιστή Ρωσίδα πήγε στον πνευματικό της στην Ρωσία και του είπε «Πατερ, θέλω να πάρω την ευχή σας να κάνω οικογένεια. Μου δίνετε την ευχή σας; Θέλω να ευχηθείτε για μένα και να με ευλογήσετε. Ήρθε η ώρα είμαι ώριμη πλέον στην ηλικία και θα παντρευτώ». Και την ρωτά ο πνευματικός «Είσαι έτοιμη να φέρεις στον κόσμο έναν Άγιο. Μπορείς το παιδί που θα μεγαλώσεις να δείξεις ένα τέτοιο κλίμα γύρω σου ώστε να πάρει αυτή την υποψία της Αγιότητας;. Τότε σου δίνω την ευλογία μου.» Δεν την ρώτησε για άλλα πράγματα. Δεν την ρώτησε αν έχει λεφτά , αν έχει δουλειά, αν έχει τα εξωτερικά στοιχεία που συνθέτουν ένα πετυχημένο γάμο. Της είπε «Μπορείς να εμπνεύσεις Αγιότητα σε αυτό το παιδί ; μπορείς να το κάνεις Άγιο;». Εννοώντας «Μπορείς εσύ να είσαι Αγία για να δώσεις και στο παιδί αυτή την επιθυμία της Αγιότητας ; Τότε να έχεις την ευχή μου να ξεκινήσεις, αλλιώς το να κάνεις οικογένεια επειδή σε πήραν τα χρόνια, επειδή ήρθε η ηλικία, επειδή όλες οι φίλες σου και οι φίλοι σου έχουν κάνει οικογένεια, δεν είναι σωστό ξεκίνημα. Δεν αρκεί αυτό.». Πρέπει να ξεκινήσει κανείς με σοβαρότητα αυτή την υπόθεση, με περίσκεψη, με ωριμότητα, και προσευχή. Πόση ώρα, πόσους μήνες κρατά η κυοφορία ; Εννέα μήνες και τελειώσαμε ; Πέρασαν εννέα μήνες. Κρατήσαμε τόσο καιρό το παιδάκι μας στα σπλάχνα μας, το φέραμε στην ζωή. Και τελειώσες; Όχι. Ναι , το παιδί το έφερες στην ζωή, Άγιο όμως δεν το έκανες ακόμα. Τους δίνεις τροφή μας δεν αρκεί για να χορτάσει. Είναι και ο χαρακτήρας. Του πήρε ωραίο δωμάτιο έβαλες και κλιματιστικό, μπράβο σου. Έχεις βάλει και ζεστα χαλιά και υπολογιστή. Αλλά χρειάζεται και ποιότητα ζωής το παιδάκι, δηλαδή να βοηθήσεις το παιδί σου να γνωρίσει τον εαυτό του. Να γνωρίσει τον κόσμο γύρω του, να γνωρίσει μέσα από τον κόσμο τον συνάνθρωπο του, να γνωρίσει το Θεό, να γνωρίσει την αλήθεια. Έμαθες το παιδί σου να αγαπάει ; έμαθες στο παιδί σου να προσεύχεται; Έμαθες στο παιδάκι σου να γονατίζει να κάνει θυσίες και να ταπεινώνεται ; του έχεις δείξει εσύ με το δικό σου παράδειγμα τι θα πει ταπείνωση; Σε έχει δει το παιδί σου να υποχωρείς, να ζητάς συγνώμη ; να χάνεις το δίκιο σου και να μην αντιμιλάς;. Σε έχει δει το παιδί σου από τα μικρά του χρόνια να αντέχεις στον πόνο χωρίς να διαμαρτύρεσαι , χωρίς να γκρινιάζεις και να αγανακτείς; Σε έχει δει όταν αποτυγχάνεις κάπου να το παίρνεις σαν αφορμή να πλησιάσεις περισσότερο τον Θεό και την ταπείνωση; Σε έχει δει να παραδέχεσαι ένα ΛΑΘΟΣ σου; Τότε πραγματικά θα ξέρει το παιδί σου γιατί ζει και που πηγαίνει. Θα ξέρει τον σκοπό που ζει σε αυτό τον πλανήτη και θα έχει πραγματικά αληθινούς ωραίους γονείς , οι οποίοι χωρίς να έχουν διαβάσει πολλα παιδαγωγικά , χωρις να ασχολούνται μόνο με το παιδί τους, αλλά με αβίαστο και ξεκούραστο τρόπο μέσα από την δική τους πορεία προς τον Θεό, θα βοηθούν και τα παιδιά τους. Και αυτό είναι πάρα πολύ ευλογημένο και αληθινό . Είναι μια αγωγή που γίνεται από γενιά σε γενιά με τρόπό αθόρυβο και άδηλο. Δεν φαίνεται αλλά γίνεται και επηρεάζει τον κόσμο όλο. Από το βιβλίο του π.Ανδρέα Κονάνου «Αγάπη για πάντα».

Aκούμε πολλές φορές ανθρώπους να λένε ότι δεν μιλάνε μεταξύ τους, με κύρια αιτία την περιουσία. Είναι λυπηρό το γεγονός να παρατηρούμε παιδιά να μην μιλούν στους γονείς τους επειδή κατά την γνώμη τους αδικήθηκαν κατά το μοίρασμα της πατρικής περιουσίας. Οι καημένοι οι γονείς, μοχθούν καθημερινά για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην προσπαθώντας με σωστό προγραμματισμό και αποταμίευση χωρίς σπατάλες να δημιουργήσουν και να αφήσουν κάτι σταπαιδιά τους, το οποίο όμως δυστυχώς, ουχ ολίγες φορές, γίνεται αιτία διενέξεων, εντάσεων ακόμη και χωρισμών. Ο λόγος; Απλός. Μπερδεύονται διεκδικώντας με πλεονεξία αυτά που κατ΄ουσίαν δεν τους ανήκουν, αφού δεν μόχθησαν για να τα δημιουργήσουν!Μία πολύτεκνη μητέρα κουβαλώντας την εμπειρία μιας ολόκληρης ζωής και προφανώς για να προλάβει όλες αυτές τις παρεκτροπές του οικογενειακού της περιβάλλοντος, έγραψε μία πρωτότυπη διαθήκη με την παράκληση να διαβασθεί μετά τον θάνατο της! Για να διασφαλίσει μάλιστα τα γραφόμενα της και να υλοποιηθούν σύμφωνα με την επιθυμία της, πήγε σε ένα συμβολαιογράφο και έγραψε όλα αυτά που ήθελε να γνωρίζουν τα 8 παιδιά, τα 26 εγγόνια και τα 13 δισέγγονα της. Ας δούμε κάποιες από τις σκέψεις της, οι οποίες καλό θα είναι να γίνουν αιτία υγιούς προβληματισμού απ΄όσους τις διαβάσουν. Σίγουρα θα ωφελήσουν και θα οδηγήσουν σε σωστά αποτελέσματα εάν υπάρχει αγαθή προδιάθεση και καλός λογισμός. Λέει λοιπόν μεταξύ άλλων η σοφή αυτή μητέρα: Αγαπητά μου παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα, σας χαιρετώ όλους με πραγματική και άδολη αγάπη. Είμαι πολύ χαρούμενη που δεν έχω υλική περιουσία για να σας μοιράσω. Θέλω όμως να γίνετε κληρονόμοι της πνευματικής μου περιουσίας που απέκτησα σ΄όλη μου την ζωή! Θέλω να σας πω κάποια πράγματα τα οποία επιθυμώ να εφαρμόσετε τώρα που δεν είμαι πια κοντά σας! Ακούστε λοιπόν με προσοχή: Κάθε πρωί που θα σηκώνεστε αφού ετοιμασθείτε, πριν βγείτε από το σπίτι σας να θυμιάσετε τις εικόνες και να κάνετε την προσευχή σας και το Σταυρό σας. Έτσι θα πάτε στη δουλειά σας με ψυχική δύναμη για να αντιμετωπίσετε ήρεμοι και γαλήνιοι ότι σας συμβεί, με την αίσθηση ότι ο Θεός θα σας προστατεύει και θα σας σκεπάζει από κάθε κακό. Κάθε Κυριακή πρωί να ξυπνάτε νωρίς να ετοιμάζεσθε και να πηγαίνετε όλοι μαζί στην Εκκλησία. Πρέπει να προλαβαίνετε να φιλάτε το πρώτο Ευαγγέλιο και να ακούτε τα λόγια της Εκκλησίας που είναι μοναδικά και ανεπανάληπτα. Είναι τα τραγούδια του Θεού. Εάν συνηθίσουν τα παιδιά σας από μικρά να εκκλησιάζονται, αργότερα όσοι κίνδυνοι και αν παρουσιασθούν στη ζωή τους δεν θα μπορέσουν να τα κάμψουν και να τα τραυματίσουν γιατί θα είναι θωρακισμένα με την ασφάλεια του Θεού και της Παναγίας. Να μάθετε να κοινωνάτε πολλές φορές το χρόνο και όχι μόνο τις μεγάλες γιορτές. Η Θεία Κοινωνία είναι φάρμακο και όπως λέει ο Ιερέας, όταν κοινωνούμε λαμβάνουμε Σώμα και Αίμα Χριστού εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον. Μην ξεχνάτε να τηρείτε τις νηστείες όπως τις τηρούσα και εγώ από μικρή, κάθε Τετάρτη και Παρασκευή και όποτε η Εκκλησία μας τις έχει θεσπίσει. Μη λησμονείτε επίσης να τηρείτε τα ήθη και τα έθιμα της πατρίδας μας. Δυστυχώς κάποιοι επιτήδειοι ξενόφερτοι τώρα τελευταία προσπαθούν όλα αυτά να τα γκρεμίσουν και να τα ξεριζώσουν. Αντισταθείτε όσο μπορείτε, γιατί το χώμα που πατάτε είναι ποτισμένο με αίμα ηρώων και αγίων μαρτύρων.  Να κάνετε καλές πράξεις βοηθώντας όσους έχουν ανάγκη. Να γνωρίζετε ότι η αρετή της ελεημοσύνης είναι η καλύτερη αποταμίευση στον ουρανό. Ακόμη να θυμάστε ότι είμαστε προσωρινοί σ΄αυτή τη γη. Δεν θα πάρετε τίποτε μαζί σας, όπως και εγώ δεν πήρα τίποτε υλικό! Και ακόμη κάτι τελευταίο: Σας δίνω ολοπρόθυμα την ευχή μου να είσθε αγαπημένοι, ποτέ να μην μαλώνετε, να συγχωράτε ο ένας τον άλλον, να μην λέτε ψέματα και να μην αδικείτε. Εάν όλα αυτά που σας είπα τα εφαρμόσετε να ξέρετε κάτι. Θα νιώθω ότι με θυμάστε. Είναι σαν να μου ανάβετε καθημερινά ένα κεράκι! Τί έχουμε να προσθέσουμε σ΄αυτά τα τόσο διαχρονικά και σοφά λόγια αυτής της μητέρας; Μόνο μία σκέψη: Η υλική περιουσία όσο μεγάλη και αν είναι ακόμη και να μοιρασθεί δίκαια, θα είναι παροδική ενώ η πνευματική περιουσία δεν μοιράζεται αλλά κληρονομείται και είναι μόνιμη, σταθερή, αποτελεσματική και μεταμορφωτική! π.Νεκτάριος Πόκιας oiaggeloitoufwtos.

Ένας νεαρός άνδρας πήγε να υποβάλλει αίτηση για μια διευθυντική θέση σε μια μεγάλη εταιρεία . Αφού πέρασε την αρχική συνέντευξη , έπρεπε τώρα να συμφωνήσει και ο γενικός διευθυντής για την πρόσληψη. Ο διευθυντής ανακάλυψε από το βιογραφικό του, ότι ο νεαρός είχε εξαιρετικές ακαδημαϊκές σπουδές. Ρώτησε, «Πως κατάφερες να κάνεις αυτέ τις σπουδές; Μήπως πήρες υποτροφίες;» «Όχι του απάντησε ο νεαρός». «Ο πατέρας σου κατέβαλλε όλα αυτά τα δίδακτρα;» ρώτησε ξανά ο διευθυντής. «Ο πατέρας μου κύριε πέθανε όταν ήμουν ενός έτους, η μητέρα μου ήταν αυτή που πλήρωνε τα δίδακτρά μου» Απάντησε. «Που εργάζεται η μητέρα σου;» «Η μητέρα μου εργάζεται ως καθαρίστρια ρούχων. Πλένει ρούχα για άλλους» Ο διευθυντής ζήτησε τότε από το νεαρό να του δείξει τα χέρια του. Ο νεαρός έδειξε τα χέρια του τα οποία ήταν λεία και πολύ απαλά. «Έχεις βοηθήσει ποτέ τη μητέρα σου στο πλύσιμο των ρούχων;» «Ποτέ, η μητέρα μου ήθελε πάντα να μελετώ και να διαβάζω όσο το δυνατόν περισσότερο. Εκτός αυτού, η μητέρα μου πλένει τα ρούχα πιο γρήγορα από μένα. Ο διευθυντής είπε: «Θέλω να σου ζητήσω κάτι. Όταν πας σπίτι σήμερα, πήγαινε να καθαρίσεις τα χέρια της μητέρας σου και θα τα ξαναπούμε αύριο το πρωί». Ο νεαρός θεώρησε ότι οι πιθανότητες να πάρει τη θέση, ήταν πολύ μεγάλες. Όταν πήγε πίσω στο σπίτι, ζήτησε από τη μητέρα του να τον αφήσει να καθαρίσει τα χέρια της. Η μητέρα παραξενεύτηκε και με ανάμεικτα συναισθήματα άπλωσε τα χέρια της προς το γιο της. Ο νεαρός άρχισε να πλένει τα χέρια της μητέρας του σιγά-σιγά, ενώ δάκρυα έσταζαν από τα μάτια του όση ώρα το έκανε αυτό. Ήταν η πρώτη φορά που παρατήρησε ότι τα χέρια της μητέρας του ήταν τόσο ζαρωμένα, και ότι υπήρχαν τόσες πολλές μελανιές πάνω τους. Μερικές μελανιές μάλιστα ήταν τόσο οδυνηρές, που η μητέρα του βογκούσε όταν τις άγγιζε. Ήταν η πρώτη φορά που ο νεαρός συνειδητοποίησε ότι ήταν αυτά τα χέρια που έπλεναν σε καθημερινή βάση ρούχα για να μπορέσει να πληρώσει τα δίδακτρά του. Οι μελανιές στα χέρια της, ήταν το τίμημα που η μητέρα έπρεπε να πληρώσει για την εκπαίδευσή του και το μέλλον του παιδιού της. Μετά τον καθαρισμό των χεριών της μητέρας του, ο νεαρός άρχισε να πλένει σιγά – σιγά όλα τα ρούχα που είχαν στοιβαχτεί για πλύσιμο, μονολογώντας «Μάνα συγγνώμη και σ’ ευχαριστώ για όλα» Μάνα συγγνώμη και σ’ ευχαριστώ για όλα»… ενώ δάκρυα συνέχιζαν να τρέχουν από τα μάτια του. Εκείνο το βράδυ, μητέρα και ο γιος έκατσαν και κουβέντιασαν για αρκετή ώρα. Την άλλη μέρα το πρωί, όταν ο νεαρός πήγε στο γραφείο του διευθυντή συγκινημένος και βουρκωμένος, βλέποντάς τον έτσι, τον ρώτησε. «Για πες μου λοιπόν, τι έγινε χθες στο σπίτι σου; Τι έκανες; Έμαθες κάτι καινούργιο» Ο νεαρός απάντησε: «Καθάρισα τα χέρια της μητέρας μου, αλλά και έπλυνα τελικά όλα τα ρούχα που είχε για πλύσιμο» «Τώρα κατάλαβα και εκτίμησα την προσπάθεια της μητέρας μου. Χωρίς τη μητέρα μου, δεν θα ήμουν αυτό που είμαι σήμερα. Συνειδητοποίησα με την πράξη αυτή, πόσο σημαντική είναι η βοήθεια που σου προσφέρουν οι άλλοι. Έχω καταλήξει να εκτιμώ την αξία και τη σημασία που έχει το να βοηθά ο ένας τον άλλο στην οικογένεια και στην κοινωνία» Ο διευθυντής τότε του είπε: «Αυτό είναι που ψάχνω σε ένα συνεργάτη. Θέλω να προσλάβω ένα άτομο που δεν θα σκέφτεται μόνο το εαυτό του, που μπορεί να γνωρίζει και να εκτιμά τη βοήθεια, τις προσπάθειες και τα δεινά των άλλων, για να επιτευχτούν κάποια πράγματα στη ζωή και δεν θα θέτει τα χρήματα ως μοναδικό στόχο του στη ζωή του. Έχεις προσληφθεί» Αυτό το νεαρό άτομο εργάστηκε πολύ σκληρά, έλαβε αξιώματα στην επιχείρηση και απολάμβανε το σεβασμό των υφισταμένων του. Κάθε εργαζόμενος που είχε, εργάστηκε επιμελώς και ως ομάδα με τους υπόλοιπους. Οι επιδόσεις της εταιρείας βελτιώθηκαν σημαντικά. Συμπέρασμα Ένα παιδί, που μεγαλώνει με υπερπροστασία και συνήθως απολαμβάνει ότι θέλει, αναπτύσσει πολλές φορές την «αρρωστημένη» νοοτροπία να θέτει τον εαυτό του πάνω απ’ όλα. Αυτό το άτομο δύσκολα εκτιμά τις προσπάθειες και τον αγώνα των γονέων του. Όταν αρχίζει να εργάζεται, έχει την απαίτηση, κάθε εργαζόμενος να τον ακούει υποτακτικά και αν γίνει προϊστάμενος ή διευθυντής, ποτέ δεν θα αναγνωρίσει τις προσπάθειες των εργαζομένων του και θα κατηγορεί πάντα τους άλλους, για τυχόν αποτυχίες. Αυτό το είδος των ανθρώπων, οι οποίοι μπορεί να είναι μορφωμένοι σπουδασμένοι και με πολλά πτυχία, μπορεί προσωρινά να επιτύχουν, αλλά τελικά ποτέ δεν αισθανθούν την «γλύκα» της επιτυχίας. Θα γκρινιάζουν συνεχώς θα είναι γεμάτοι μίσος και θυμό στην προσπάθειά τους να αναδειχτούν. Αν ανήκουμε σ’ αυτό το είδος των γονέων καλό θα ήταν να λάβουμε υπόψη μας τα παραπάνω. Μπορεί το παιδί μας να μεγαλώνει σ’ ένα όμορφο και άνετο σπίτι, να έχει το φαγητό της αρεσκείας του, να του προσφέρουμε άφθονα παιχνίδια, να το μαθαίνουμε πιάνο και χορό, να του προσφέρουμε όλες τις ανέσεις και να μην του χαλάμε χατίρι, αλλά….. Όταν πχ σκαλίζουμε ή καθαρίζουμε τον κήπο μας ας το αφήσουμε να συμμετέχει, όταν στρώνουμε το τραπέζι για φαγητό ας το καλέσουμε να βοηθήσει, ας το μάθουμε να συμμετέχει. Δεν είναι επειδή έτσι θα μας ελαφρύνει από τα οικονομικά βάρη, ή ότι δεν έχουμε – αν είμαστε πλούσιοι – την ανάγκη της βοήθειάς του, αλλά με αυτό τον τρόπο του δείχνουμε την βασισμένη σε σωστές βάση αγάπη μας και το πιο σημαντικό του μαθαίνουμε να εκτιμά την αξία της συνεργασίας με άλλους προκειμένου να επιτευχθούν κάποια πράγματα σ’ αυτή τον κόσμο. churchofagianapa.blogspot.com

Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος: «Μεταξωτοί άνθρωποι». Μιλούσε για κάποιους χωρικούς που είχε συναντήσει στη Λέσβο. Αγράμματοι ήταν, αλλά σοφοί. Και, προπάντων, τρυφεροί με τους άλλους. Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. Μεταξωτοί άνθρωποι… Μού ’μεινε αυτός ο χαρακτηρισμός. Χαράχτηκε μέσα μου. Κι από τότε ένα νέο κριτήριο λειτουργεί στις αξιολογήσεις μου για τους ανθρώπους: η συμπεριφορά και η στάση τους σε «ασήμαντα» πεδία της καθημερινότητας. Αυτά που συνήθως τα προσπερνάμε ή δεν τα παρατηρούμε, γιατί δεν μας απασχόλησαν ποτέ οι εκφάνσεις της «μεταξωτής συμπεριφοράς»… Βέβαια οι άνθρωποι δεν συγκροτούν ως χαρακτήρες ένα συμπαγές όλον, αλλά ένα αντιφατικό σύνθεμα, στο οποίο συνυπάρχουν «μεταξωτά» στοιχεία και ακάνθινες απολήξεις. Γι’ αυτό και είναι κάπως παρακινδυνευμένα τα άμεσα και οριστικά συμπεράσματα για το «είναι» των ανθρώπων… Παρ’ όλα αυτά, προσωπικά, διακινδυνεύω την εξαγωγή συμπερασμάτων παρατηρώντας μικρές «ασήμαντες» κινήσεις στις παρέες, στον εργασιακό χώρο και στο «δάσος» του καθεμέρα, όταν συγχρωτίζομαι με αγνώστους. Και συνήθως δεν πέφτω έξω. Διότι τα γνωρίσματα αυτά αποκαλύπτουν πειστικά τον εσωτερικό κόσμο του άλλου. Τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό… Φερ’ ειπείν, «σκλαβώνομαι» από εκείνους που δεν ορμάνε να πιάσουν την καλύτερη θέση στο τραπέζι μιας ταβέρνας. Θεωρώ την κίνηση αυτή απότοκο καταγωγικής ευγένειας και γενναιοδωρίας, η οποία αδιαφορεί για το ιδιωφελές και συμφέρον. Αντίθετα, οι άνθρωποι που σπεύδουν φουριόζοι για μια καλή θέση καταχωρίζονται μέσα μου σαν αρπακτικά. Και – τό ’χω παρατηρήσει – έτσι συμπεριφέρονται, σαν αρπακτικά, και σε άλλα ζωτικά και κρίσιμα πεδία… Η μεταξωτή συμπεριφορά δεν παραπέμπει απαραιτήτως – η κυρίως – στο σαβουάρ βίβρ και στους «καλούς τρόπους» εν γένει. Τέμνεται σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά δεν αποτελεί αποτύπωμα διδαχθείσης μεθόδου για το φέρεσθαι. Εδώ, το «μετάξι» είναι αυτοφυές ή προϊόν δουλεμένου χαρακτήρα. Είναι ο τρόπος που ο άλλος βλέπει τους συνανθρώπους του. Είναι η θέαση του κόσμου χωρίς τα εγωιστικά γυαλιά του προσωπικού ωφελιμισμού. Είναι, ευρύτερα, η υποταγή του ατομικού συμφέροντος στη συλλογικότητα, χωρίς βέβαια η «μεταξωτή συμπεριφορά» να φτάνει σε σημείο υπονόμευσης προσωπικών δικαιωμάτων και δικαίων. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να αδικεί τον εαυτό του… Όμως, προσέξτε μια λεπτή απόχρωση: ποτέ ένας «μεταξωτός άνθρωπος» δεν νιώθει κορόιδο, όταν άλλοι τον προσπερνούν – στη σειρά μιας καντίνας η στην ιεραρχία – χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα και μεθόδους. Το «άφες αυτοίς» είναι ριζωμένο μέσα του. Αποτελεί μέρος του αξιακού του κώδικα. Ξέρει τι γίνεται στην «αγορά». Αλλά συνειδητά δεν συμμετέχει στο εξοντωτικό αυτό παιχνίδι. Απέχει χωρίς να κλαυθμηρίζει. Γιατί, εκτός από μετάξι, τέτοιοι άνθρωποι διαθέτουν και ένα σκληρό κοίτασμα, που τους επιτρέπει να είναι ταυτόχρονα στωικοί και γρανιτένιοι. Ένας από αυτούς έγινε φίλος μου – και το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι θα συμβεί αυτό. Πρώτη μέρα στη μονάδα γύρισε από τη σκοπιά και μπήκε στη σειρά για φαγητό. Ήταν τρίτος από το τέλος. Τότε ακούστηκε ο μάγειρας να λέει ότι έμειναν μονάχα δύο μερίδες. Ο Κωστής πλησίαζε, ήταν ένας από τους δύο τυχερούς. Αλλά μόλις άκουσε τον μάγειρα, έφυγε αθόρυβα παραχωρώντας τη θέση του στον επόμενο. Έτσι. Αθόρυβα, αυτοθυσιαστικά, γενναιόδωρα, χωρίς να το κάνει θέμα… Οι «μεταξωτοί άνθρωποι», λοιπόν. Που μιλούν ελάχιστα για τον εαυτό τους. Που χαίρονται με τις επιτυχίες των άλλων. Που δεν σπεύδουν χαιρέκακα να «κάνουν πλάκα», δήθεν χαριεντιζόμενοι, με εξωτερικά γνωρίσματα που πονάνε τους άλλους… Εκείνοι, που δεν σπερμολογούν διακινώντας φήμες. Εκείνοι που υπερασπίζονται σθεναρά κάποιον απόντα όταν λοιδορείται σε μια παρέα, χωρίς να είναι φίλος τους, αλλά επειδή νιώθουν ότι αδικείται… Οι μεταξωτοί άνθρωποι. Όσοι προσέχουν τι λες, και δεν είναι ωσεί παρόντες στην κουβέντα, με το μυαλό τους στο τι θα πουν οι ίδιοι για να εντυπωσιάσουν. Άνθρωποι με ανοιχτούς πόρους και πλατιά καρδιά… Υπεράνθρωποι; Όχι. Απλώς, μεταξωτοί… Φαίνονται από μακριά. Αρκεί να προσέξεις «μικρές», «ασήμαντες» κινήσεις στο φέρεσθαι των ανθρώπων… του Γιάννη Τριάντη trelogiannis.blogspot.com

Καλέ μου φίλε και καλή μου φίλη ξεκίνα από τώρα να αλλάξεις ζωή και βάλε όρο στη ζωή σου να γίνεις ευγενικός άνθρωπος. Εάν δεν την έχεις την ευγένεια μας λέει ο Κύριος, ζητήσέ την από Μένα να σου την δώσω. Και τότε, θα νιώσεις τέτοια χαρά, που δεν ξανάνιωσες ποτέ, γιατί δεν θα είσαι μόνο χαρούμενος εσεί, αλλά θα είναι χαρούμενοι και όλοι όσοι σε περιτριγυρίζουν! Γιατί, ο ευγενικός άνθρωπος δεν έχει λόγια περιττά να πει. Ο ευγενικός άνθρωπος δεν κρίνει κανέναν. Δεν συκοφαντεί κανέναν. Δεν υποτιμά κανέναν. Τα λόγια του είναι γεμάτα αγάπη! Και αν αναγκαστεί κάποια στιγμή λόγια σκληρά συμβουλευτικά να πει, αυτά τα ντύνει με τόση αγάπη και με τόση λεπτότητα, που δίνει χαρά στον άλλον, και όχι πίκρα και ταραχή. Αυτός που έχει ευγένεια, πάντα δίνει τη θέση του στους άλλους. Πάντα παίρνει την τελευταία θέση. Κι Εγώ, μας λέει ο Κύριος, που τον βλέπω την τελευταία θέση να παίρνει, τον βάζω στην πρώτη θέση της καρδιάς Μου. Άλλοι διαλέγουνε τις πρώτες θέσεις εδώ στον κόσμο. Αυτοί όμως που διαλέγουν την τελευταία, τους βάζω στην πρώτη θέση της καρδιάς Μου. Δώσε χαρά πρώτα στον Θεό σου με τρείς λέξεις γλυκές: «Συγνώμη για τα λάθη σου. Ευχαριστώ από ευγνωμοσύνη για ότι πλουσιοπάροχα σου δίνει. Και Σ΄ αγαπώ για τη λατρεία σου». Τότε μετέφερε αυτή την αγάπη στους γύρω σου, δώσε χαρά στους άλλους και θα είναι ο Θεός μαζί σου. Σκόρπισε την ειρήνη δίπλα σου και τότε θα είναι ο Θεός της ειρήνης μέσα στην καρδιά σου. Κι αν κάνεις λάθη, αμέσως να Μου λές: «Συγχώρεσε με, Πατέρα Μου», κι Εγώ θα σε συγχωρώ παιδί Μου, τόσο εύκολα, όσο συγχωρεί η μάνα το παιδί της, όταν το δει λυπημένο, όταν έλθει ταπεινωμένο και της πει: «Μαμά έκανα λάθος, συγνώμη..» Τι κάνετε τότε εσείς οι μάνες; Το δέρνετε το παιδί σας;Όχι. Το αγκαλιάζετε ακόμα πιο σφιχτά, το γεμίζετε με χάδια και φιλιά και το ευλογείτε.Έτσι κι Εγώ, ο Θεός σας, κάνω στον καθένα που έρχεται ταπεινά να μου πει:«Συγνώμη, Πατέρα μου, για τα λάθη μου. Σ’ ευχαριστώ που Με αγαπάς. Και Σε λατρεύω, γιατί είσαι ο Θεός μου και ο Βασιλιάς μου». Αυτός, που θέλει να μιμηθεί τον πράο και ησύχιο Κύριο, πρέπει να αγαπήσει την ευλογημένη σιωπή. Τότε μόνο θα μπορεί να προφέρει αδιαλείπτως το πανάγιό Του όνομα και να εργάζεται διαρκώς το θέλημά Του «ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς» του και με πόθο άγιο. Για να αποκτήσεις τη σιωπή και την ησυχία στην καρδιά σου, απόφευγε τις περιττές βιοτικές σκέψεις. Ετσι θά σωθεις και θα συγχορεύεις με Αγγέλους.Να μιλάς μόνο όταν πρόκειται να πεις κάτι ανώτερο της σιωπής.Ο πολύλογος, έστω κι αν ειναι ρήτορας, πνευματικά δέν ευδοκιμεί.Η αργολογία εκδιώκει από την καρδιά το χαροποιόν πένθος. Σιώπα και ειρήνευε. Να γνωρίζεις για ποιό σκοπό σιωπάς. π.χ. Αν με τη γλώσσα σιωπάς και με τον λογισμό σου κατακρίνεις, δεν σε ωφελεί μια τέτοια σιωπή. Ούτε πάλι ωφελεί να σιωπάς και στην καρδιά σου να βασιλεύει μελαγχολία και απόγνωση. Ενας Γέροντας, πολύ μεγάλος νηστευτής, είπε: «Εκείνη την ημέρα, που θα παραβιάσω ασκόπως την ευλογημένη σιωπή, δεν μπορώ ούτε κι αυτό τυν κανόνα της νηστείας μου να τηρήσω, καθώς πρέπει». Για τη σιωπή, που μ’ ἐρωτάς, πρέπει να ξέρεις ότι αυτή δεν έγκειται μόνο στη σιωπή της γλώσσας, αλλά προ παντός στη σιωπή των λογισμών. Αν δηλαδή σιωπά η γλώσσα σου, οι λογισμοί σου όμως κρίνουν και καταδικάζουν τους άλλους, ε! τότε αυτό δεν είναι σιωπή! Είναι γραμμένο κάπου: «Μπορεί να μιλάς όλη την ημέρα, και όμως εσωτερικά να έχεις ευλογημένη σιωπή, επειδή δηλαδή δεν θα λες εκείνα, που δεν αρμόζουν. Και μπορεί να σιωπάς όλη την ημέρα, και όμως να μην τηρείς θεάρεστα τη σιωπή, διότι ο λογισμός σου φλυαρεί και κατακρίνει». Ελεγε κάποιος: «Αν και πολλές φορές μετάνοιωσα, επειδή μίλησα, όμως ποτέ μου δέν μετάνοιωσα, επειδή σιώπησα.» Κι εγώ σε συμβουλεύω να μιλάς μόνο, όταν πρόκειται να πεις κάτι, που είναι καλύτερο της σιωπής! Οπως υπάρχει η καλή σιωπή, υπάρχει και η κακή. Οπως υπάρχει η καλή ομιλία, υπάρχει και η κακή.Καλή σιωπή είναι η ταπεινή, η εσωτερική, αυτή, που συνοδεύεται με προσευχή, και γεμίζει την ψυχή με χαρά. Κακή σιωπή είναι εκείνη, που την συνοδεύει η δειλία, η εσωτερική κατάκριση, η ολιγοπιστία, η θλίψη, η απόγνωση. Καλή ομιλία είναι εκείνη, που λέει τα σωστά και αναγκαία. Κακή ομιλία είναι η αργολογία, η ευτραπελία, η κολακεία, η υποκρισία, ο θυμός, η οργή, η αισχρολογία, η κατάκριση, η συκοφαντία και όλα τα παρόμοια. Πρέπει λοιπόν να αποκτήσουμε «νοῦν Χριστοῦ» (Α’ Κορ. β’ 16), ώστε να μπορούμε να διακρίνουμε πότε θα πρέπει να μιλήσουμε και πότε θα πρέπει να σιωπήσουμε. ekklisiaonline.gr

Το διαζύγιο είναι η τρανή απόδειξη ότι παντρεύτηκα τον άλλον για λάθος λόγους. H ανικανότητα δύο ανθρώπων να αγαπηθούν, διότι πολύ απλά δεν θέλησαν να ενώσουν τις ζωές τους αλλά ο καθένας να κρατήσει σε απόσταση τον εαυτό του από τον άλλον χωρίς να γίνουν ένα. Όταν στον γάμο βασιλεύει το «εγώ» και όχι το «εμείς» τότε αυτός ο γάμος είναι καταδικασμένος να αποτύχει. Συγκεκριμένα παντρεύτηκα τον άλλον διότι ήθελα κάτι από αυτόν και όχι τον ίδιο όπως είναι. Το αποτέλεσμα είναι αυτό το κάτι να στραβώσει οπότε δεν μπορώ πλέον να είμαστε μαζί. Αυτό συμβαίνει διότι δεν υπάρχει κοινή πορεία αλλά συναλλαγή ικανοποίησης εγωϊσμών. Πολλοί άνθρωποι θέλουν να είναι μαζί διότι ο ένας θέλει από τον άλλον να μοιραστεί ένα κομμάτι από τη ζωή του και συνήθως για λόγους ηδονής «Να περνάμε καλά!» …Όταν όμως τους πεις να γίνει ο άλλος Η ΖΩΗ ΣΟΥ τότε τρομάζουν. Τρομάζει η ευθύνη, το δόσιμο, η θυσία, διότι πρέπει κάτι να αφήσεις από τον εαυτό σου και οι περισσότεροι άνθρωποι αρνούνται να το κάνουν. Δεν παντρεύομαι για κανέναν λόγο…ούτε για να κάνω οικογένεια, παιδιά, περιουσία, καλή ζωή. Δεν ξέρω αν θα γίνει κάτι από αυτά και ούτε πρέπει να με ενδιαφέρει. Αλήθεια πόσα ζευγάρια δεν θα ήταν μαζί αν δεν έκαναν παιδιά, αν χρεοκοπούσαν, αν κάποιος πάθαινε κάποια αρρώστια. Παντρευόμαστε και θέλουμε «ροζ συννεφάκια» και χαρές…. Ξεχνάμε ότι η αγάπη δοκιμάζεται στον πόλεμο και στις πληγές. Τι αγάπη έχεις στον γάμο; Αυτό θα φανεί από τις μάχες που θα δώσεις στην πορεία αυτού του ταξιδιού. Δεν έχει σημασία αν είναι νίκη ή ήττα….Αλλά η ουσία…. Κάποιοι νόμιζαν ότι η Σταύρωση του Χριστού ήταν μια ήττα ….Όμως ήταν Δόξα διότι ακολούθησε η Ανάσταση… Μην φοβόμαστε τον πόλεμο ή τις πληγές αλλά να μιλήσουμε στον γιατρό που μπορεί να τις θεραπεύσει. Έχουμε Αρχιερέα Μέγα όπως έλεγε ο Απόστολος Παύλος οπότε δεν φοβόμαστε τίποτα. Η Ευτυχία υπάρχει εκεί που υπάρχει ο Χριστός , εκεί που δεν υπάρχει ο Χριστός η ευτυχία απουσιάζει. Στον Εκκλησιαστικό γάμο δεν παίρνει το ζευγάρι μια «αόρατη ευλογία», αλλά έρχεται στη σχέση αυτή ένα συγκεκριμένο Πρόσωπο. Αυτή η σχέση πλέον δεν είναι μια ανταλλαγή ηδονών και ικανοποιήσεων. Δεν είναι μια πορεία για να περάσουμε καλά. Είναι ένα ταξίδι με πηδαλιούχο τον Χριστό και προορισμός η Βασιλεία των Ουρανών…. Θα ταξιδέψουμε μαζί και με τον Χριστό μπροστά με οποιοδήποτε κόστος…. Με αρρώστιες, με οικονομικές δυσκολίες, με πολλά παιδιά, χωρίς παιδιά, σε πόλεμο, σε χαρές , σε λύπες…Θα ταξιδέψουμε μαζί … Επιτυχημένος γάμος δεν είναι αυτός που έχει παιδιά, εγγόνια και περιουσία. Η επιτυχία του γάμου δεν έγκειται στην κοινωνιολογική καταξίωση αλλά στην πνευματική ολοκλήρωση. Επιτυχημένος γάμος είναι όταν το ζευγάρι πάλεψε για αυτή την ένωση και η πορεία του γάμου έφτασε στην Βασιλεία. Πολλοί θα παντρευτούν στην Εκκλησία αλλά δεν θα καταλήξουν όλοι οι γάμοι στη Βασιλεία των Ουρανών. . . Ο έρωτας ωριμάζει για να γίνει ένα θεμέλιο αγάπης που θα κρατήσει το οικοδόμημα που λέγεται οικογένεια. Αυτό μόνο με την Χάρι του Θεού μπορεί να γίνει και όχι με ανθρώπινα μέσα. Δυο ξεχωριστές προσωπικότητες καλούνται να ενωθούν. Σε ένα μέγα Μυστήριο, σε ένα μέγα θαύμα. Το σάρκα μία , είναι μια πορεία ένα γίγνεσθαι μέσα στην κιβωτό της σωτηρίας με πηδαλιούχο τον Χριστό. Δυο αγάπες που πάσχουν πορεύονται με δυσκολίες, πόνους και χαρές , τα υλικά από αυτές τις αγάπες προσφέρονται στον αναμορφωτή Χριστό ώστε μέσα σε εκείνο το εργαστήρι του γάμου να γίνει η θεραπεία και τα στεφάνια του Μυστηρίου να γίνουν στεφάνια αγιότητος. Αυτό θέλει τρόπο και κόπο αλλά πάνω απ’ όλα πόθο και υπομονή ώστε η Θεία Χάρις να εργαστεί όπως χρειάζεται για να έχουμε τη μεταμόρφωση … Ένας μόνο λόγος υπάρχει για να παντρευτώ μαζί σου στην Εκκλησία: «Θέλω να ζήσω μαζί σου και να πάμε στον Χριστό ως συνοδοιπόροι. Δεν μπορώ μόνος σε χρειάζομαι για να φτάσω στον ουρανό μαζί σου , με όποιο κόστος. Δεν ξέρουμε πως θα γίνει αυτό, ας το αφήσουμε στον Χριστό. Εκείνος γνωρίζει καλύτερα. Να κάνουμε τον γάμο εργαστήρι αγιότητος, να ξεχάσουμε τον εαυτό μας , να παλέψουμε τα πάθη μας και να ενωθούμε με τον Χριστό με όποιον τρόπο. Να σταυρωθούμε ο ένας για τον άλλον, διαφορετικά αν θέλουμε απλά να ταιριάξουμε τα πάθη μας, τα θέλω μας και τις επιθυμίες μας σε ένα γάμο που θα λέγεται ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ Α.Ε. υπάρχουν τα δημαρχεία και τα δικηγορικά γραφεία.» Καλό ταξίδι…. π. Σπυρίδων Σκουτής πηγή: Ευχή