Ποια είναι τα γνωρίσματα της αληθινής αγάπης προς τον Θεό; Η αληθινή αγάπη προς τον Θεό είναι σταθερή και αταλάντευτη τόσο στην ευτυχία όσο και στη δυστυχία, τόσο στη χαρά όσο και στη θλίψη. «Τι μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού;», λέει ο απόστολος Παύλος. «Μήπως τα παθήματα, οι στενοχώριες, οι διωγμοί, η πείνα, η γύμνια, οι κίνδυνοι ή ο μαρτυρικός θάνατος;… Ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε άλλες ουράνιες δυνάμεις ούτε παρόντα ούτε μέλλοντα ούτε κάτι άλλο, είτε στον ουρανό είτε στον άδη, ούτε κανένα άλλο δημιούργημα θα μπορέσουν ποτέ να μας χωρίσουν από την αγάπη του Θεού» (Ρωμ. 8:35, 38-39). «Γιατί όταν ζούμε, ζούμε για τον Κύριο· και όταν πεθαίνουμε, πεθαίνουμε για χάρη του Κυρίου» (Ρωμ. 14:8). Όποιος αγαπάει αληθινά τον Θεό, δεν έχει την παραμικρή σχέση με τον κόσμο της αμαρτίας. «Κανείς δεν μπορεί να είναι δούλος σε δύο κυρίους,… και στον Θεό και στο μαμωνά» (Ματθ. 6:24). Όποιος αγαπάει αληθινά τον Θεό, αγωνίζεται μ’ όλες του τις δυνάμεις να εκτελεί το θέλημα Εκείνου και να ζει σύμφωνα με τις άγιες εντολές Του. Όποιος αγαπάει αληθινά τον Θεό, πρόθυμα θυσιάζει γι’ Αυτόν συγγενικούς δεσμούς, επίγεια αγαθά, ακόμα και τη ζωή του. Γιατί, καθώς είπε ο Ίδιος, «όποιος αγαπάει πατέρα ή μητέρα παραπάνω από μένα, δεν είναι άξιος για μαθητής μου. Και όποιος αγαπάει γιο ή θυγατέρα παραπάνω από μένα, δεν είναι άξιος για μαθητής μου. Και όποιος δεν παίρνει το σταυρό του και δεν με ακολουθεί, δεν είναι άξιος για μαθητής μου. Όποιος προσπαθήσει να σώσει τη ζωή του, θα τη χάσει· και όποιος χάσει τη ζωή του για μένα, θα τη σώσει» (Ματθ. 10:37-39). Όποιος αγαπάει αληθινά τον Θεό, παντοτινά Τον έχει στο νου του με άγια χαρά και ιερό πόθο, παντοτινά Τον βλέπει μπροστά του, όπως ο Δαβίδ (Ψαλμ. 15:8), παντοτινά μελετάει το νόμο Του, παντοτινά θέλει να επικοινωνεί μαζί Του με την προσευχή και τα θεία Μυστήρια. Πώς πρέπει ν’ αγαπάμε τον Θεό; Την απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα τη δίνει ο ίδιος ο Θεός τόσο στην Παλαιά όσο και στην Καινή Διαθήκη: «Να αγαπήσεις τον Κύριο, τον Θεό σου, μ’ όλη σου την καρδιά και μ’ όλη σου την ψυχή και μ’ όλη σου τη δύναμη» (Δευτ. 6:5· πρβλ. Ματθ. 22;37, Μαρκ. 12:30, Λουκ. 10:27). Αυτό σημαίνει; Να αγαπάς τον Θεό μ’ όλες τις εσωτερικές σου δυνάμεις· να Τον αγαπάς τέλεια και ολοκληρωτικά· να Τον αγαπάς έμπρακτα, τηρώντας τις εντολές Του (βλ. Ιω. 14:15)· να Τον αγαπάς παντοτινά, όχι μόνο όταν σου στέλνει ευλογίες, αλλά και όταν επιτρέπει να σε βρουν συμφορές· να Τον αγαπάς πάνω και περισσότερο απ’ όλους και όλα. Τι να κάνω για ν’ αγαπήσω τον Θεό πάνω απ’ όλους και όλα; Ποιον αγαπάς πιο πολύ σ’ αυτόν τον κόσμο; Τη μητέρα σου ή τον πατέρα σου ή τη γυναίκα σου ή τα παιδιά σου ή έναν ευεργέτη σου. Και αυτούς, βέβαια, και όλους τους ανθρώπους πρέπει να τους αγαπάς, σύμφωνα με την εντολή του Ευαγγελίου. Σκέψου, όμως, ποιος σου έδωσε και τη μητέρα και τον πατέρα και τη γυναίκα και τα παιδιά και όλα όσα έχεις; Ο Θεός. Δεν πρέπει, λοιπόν, να Τον αγαπάς περισσότερο από κάθε άνθρωπο; Μην ξεχνάς ότι όλα τα αγαπημένα σου πρόσωπα είναι δώρα του Κυρίου. Αν, πάλι, δεν έχεις πατέρα ή μητέρα, αν δεν έχεις γυναίκα και παιδιά, αν είσαι ορφανός και μόνος, είναι ακόμα πιο εύκολο για σένα να αγαπήσεις ολόψυχα τον Θεό, τον αχώριστο και πιστό Σύντροφό σου, τον μοναδικό Προστάτη και Βοηθό σου, και να λες μαζί με τον προφήτη: «Ο πατέρας μου και η μητέρα μου μ’ αφήσανε μονάχο, μα ο Κύριος με πήρε κοντά Του (και με προστατεύει)» (Ψαλμ. 26:10). (Από το βιλίο: Γέροντος Ευστρατίου (Γκολοβάνσκι), “Απαντήσεις σε ερωτήματα χριστιανών”. Ιερά Μονή Παρακλήτου. Ερωτήσεις 87, 193, 194) ekklisiaonline

Ο Άγιος Σπυρίδωνας, ο προστάτης της Κέρκυρας μα και ολάκερης της Κύπρου έχει το προσωνύμιο ”Θαυματουργός”, γιατί όμως; Όλοι οι Άγιοι δεν θαυματουργούν; Μα και βέβαια και θαυματουργούν, μα ο Άγιος Σπυρίδωνας θα λέγαμε είναι το κάτι άλλο (ας μου επιτραπεί η έκφραση) όσοι τον έχουν επικαλεστεί τάχιστα έτρεξε κοντά τους. Σε κάθε σπίτι σε κάθε οικογένεια έχουν να αναφέρουν ένα από τα θαύματα του, αλλά μεγάλα άλλα μικρά. Οι Κερκυραίοι δε, έχουν να καύχιονται για το πολύτιμο δώρο που τους έκανε ο ίδιος ο Θεός και ο Άγιος. Ποιο; Να έχουν εκεί το άφθαρτο ευωδιάζων σκήνωμά του και την αισθητή παρουσία του στο νησί τους καθώς ο καθένας τους έχει να διηγηθεί από ένα θαύμα. Ο Άγιος Σπυρίδωνας ο Θαυματουργός δεν κάνει θαύματα μόνο μετά την κοίμηση του αλλά έχει κάνει μεγάλα και τρομερά θαύματα και εν ζωή. Έχετε ακούσει για το θαύμα του Αγίου με το φίδι; Με το φίδι; Ναι με το φίδι, μα τι είχε γίνει; Μια μέρα, ένας πτωχός με μεγάλη οικογένεια χτύπησε την πόρτα της του Αγίου Σπυρίδωνα, επισκόπου Τριμυθούντος της Κύπρου. Πλησίασε τον άγιο και με δάκρυα του ζήτησε ένα δάνειο. Το ήθελε για να πληρώσει κάποιο χρέος του σ’ ένα πλούσιο, που απειλούσε να του πωλήσει το μικρό σπίτι του που του το είχε βάλει ως ενέχυρο και που να έμενε μετά με την οικογένεια του ο δύσμοιρος. Πού να βρει όμως ο άγιος ένα τόσο μεγάλο ποσό για αν τον βοηθήσει; Πόνεσε η καρδιά του Αγίου μπροστά στην θέα των δακρύων του πτωχού που σπάραζε για το μέλλον της οικογενείας του. Ο στοργικός επίσκοπος στενοχωρημένος άρχισε να βηματίζει στην αυλή έξω από την οικεία του. Ξαφνικά εκεί μπροστά του, πήρε το μάτι του ένα φίδι να σέρνεται μέσα στην πρασινάδα. Σαν αστραπή πέρασε από τον νου του το ραβδί του Ααρών, που στο παλάτι του Φαραώ τ’ αφήκε να πέσει στη γη κι έγινε φίδι. Κι αμέσως άρχιζε να ψελλίζει «Ας ήταν, Κύριε, το φίδι αυτό να γινόταν χρυσάφι για τον πτωχό αυτόν οικογενειάρχη. Ναί, Κύριε. Ας γινόταν χρυσάφι, για να βοηθηθεί το δυστυχισμένο αυτό πλάσμα σου», ξανάπε και σήκωσε το χέρι. Το φίδι σταμάτησε. Κι ο άγιος έσκυψε και το πήρε. Στο χέρι του το ερπετό της πτώσεως του ανθρώπου από τον ποθητό παράδεισο μεταμορφώθηκε κι άστραψε τώρα, έγινε χρυσό. O πτωχός γεμάτος χαρά πήρε το χρυσό φίδι κι έτρεξε και το έδωσε ως ενέχυρο στον πλούσιο δανειστή. Όταν αργότερα με τη βοήθεια του Θεού πλήρωσε το χρέος του, ο δανειστής του επέστρεψε το χρυσαφένιο ενέχυρο. Κι ο πτωχός το πήρε και με δάκρυα ευγνωμοσύνης το γύρισε στον Άγιο ευχαριστώντας με δάκρυα χαράς και ευγνωμοσύνης στα μάτια του. Ο Άγιος Σπυρίδων αφού το έλαβε στα χέρια, έστρεψε τα μάτια στον ουρανό, δόξασε τον Θεό για την άπειρη φιλανθρωπία του κι ύστερα το έριξε στη γη. Και ώ του θαύματος! Το χρυσό φίδι ζωντάνεψε κι άρχισε να σέρνεται μπροστά στα μάτια του πτωχού μες τα χόρτα έως ότου χάθηκε από τα μάτια τους. Φοβερό και ίσως δυσνόητο στον ανθρώπινο νου αλλά για τον θεό και τους Αγίους που έχουν ποτιστεί με την Χάριν του τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο τίποτε δεν αποτελεί εμπόδιο της αγάπης τους. mountathos360.com

Φοβερές καταστάσεις ταλανίζουν τον σημερινό άνθρωπο. Από τη μία η άνεση με τη διαχείριση της ύλης και της τεχνολογίας και από την άλλη πνευματική φτώχεια και άρρωστες καταστάσεις.  Κατάθλιψη, ανορεξίες, bulling, βία, τρέλα…. Όλα αυτά τα αποτελέσματα έχουν το αίτιό τους. Είναι οι αδιέξοδοι δρόμοι στους οποίους μας οδήγησε η σπασμένη πυξίδα. Σπάσαμε την πυξίδα του υπαρξιακού προσανατολισμού και αντί να απευθυνθούμε στον Κύριο απευθυνόμαστε στο είδωλο του άρρωστου εαυτού μας, με αποτέλεσμα να μην βρίσκουμε λύσεις αλλά αδιέξοδα.  Τι λύση να βρεις όταν μιλάς με τον άρρωστο εαυτό σου, και αντί να πας στον γιατρό, κάνεις τον γιατρό χωρίς γνώση ;  Ζούμε στην εποχή του ναρκισσισμού : “Βρές τη δύναμη μέσα σου , είσαι τα πάντα, αξίζεις τα πάντα, ΕΓΩ τα κατάφερα όλα, είμαι ο καλύτερος κλπ”. Πού οδηγούν όλα αυτά τα νυχτοπερπατήματα με την μύτη του εγωϊσμού ψηλά; Με βεβαιότητα στον όλεθρο.  Η λύση στα προβλήματα είναι να φτιάξουμε την εσωτερική μας πυξίδα που  οδηγεί στη σωτηρία της ψυχής,μέσα από την εκκλησία και τη σχέση με τον Χριστό και να εγκαταλείψουμε την εγωϊστική εμπιστοσύνη στον εαυτό μας.  Να απευθυνόμαστε σε Εκείνον ! Για να το κάνουμε όμως αυτό πρέπει να βγούμε από την αιχμαλωσία του ναρκισσισμού που μας κρατάει γερά. Ας σπάσουμε τα δεσμά, και ας κάνουμε την ηρωϊκή έξοδο….  Ο Χριστός μας καλεί σε σχέση… Ας πούμε το μεγάλο ΝΑΙ… Πώς όμως; Με υπακοή, με μαθητεία, με αγαπητική ορμή, σαν τον άσωτο που έχασε τον δρόμο και τώρα γύρισε. Δεν πρόκειται ποτέ να βρούμε απαντήσεις μέσα μας, εκεί βασιλεύει ακόμα το χάος, ο όνειδος και η αμαρτία σύμφωνα με τα δικαιώματα που έχουμε δώσει. Είμαστε έρμαιο των παθών.  Ας κάνουμε την έξοδο και ας πάμε στον Χριστό. Φτιάχνοντας την πυξίδα να δούμε πού είναι η ανατολή και να τρέξουμε να μας λούσει το άκτιστο φως του ήλιου της δικαιοσύνης του Κυρίου μας.  Ένα μικρό βηματάκι για την θεραπεία…..  Ας ξεκινήσουμε με εκκλησιασμό, και σιγά σιγά με την εξομολόγηση, χωρίς ντροπή, αλλά με ντομπροσύνη, να κάνουμε το διαζύγιο και πάλι γάμο, με τη χάρι του Παναγίου Πνεύματος. Στην αρχή σαν κουβέντα,, μετά θα γίνει το βαθύτερο σκάψιμο για να βρεθεί η πληγή και να προχωρήσουμε στην θεραπεία.  Μην ψάχνουμε αδιέξοδους προσανατολισμούς , η λύση υπάρχει στην ανατολή, εκεί που είναι το νοσοκομείο, η Εκκλησία ! Ας τρέξουμε συνειδητά και τότε η αμαρτία θα υποχωρήσει, το σκοτάδι θα δώσει τη θέση του στο φως. Στην εσωτερική έρημος θα αρχίσουν να φυτρώνουν οι καρποί του Παραδείσου…. Ας πάρουμε απόφαση , ας τρέξουμε σε αυτή την αγκαλιά , εκεί στην Εκκλησία είναι στο σπίτι Του, είναι το σπίτι μας . Ήρθε η ώρα να γυρίσουμε πίσω…  Καλή επιστροφή αδερφέ… imverias

Λυπήσου μας Θεέ μου, λυπήσου μας, Σε παρακαλούμε. Γιατί είμαστε αμαρτωλοί. Γιατί είμαστε απροετοίμαστοι αλλά και αδιάφοροι στον πνευματικό πόλεμο. Κερδίζουμε μία μάχη και χάνουμε δύο. Λυπήσου μας Θεέ μου. Γιατί είμαστε ανίκανοι ν’ αγαπήσουμε. Είμαστε ανίκανοι να Σου μοιάσουμε. Εσένα που μας έπλασες κατ’ εικόνα και ομοίωση, μας ονόμασες ανθρώπους, μας έφτιαξες αγωνιστές αλλά εμείς οι ανεπίδεκτοι μαθήσεως καταντήσαμε χαμερπείς και λιποτάκτες. Αρνηθήκαμε την εικόνα Σου στον καθρέφτη της ψυχής μας και φτιασιδώνουμε τη δική μας μπροστά σε καθρέφτες κομμωτηρίων, ινστιτούτων αισθητικής και γυμναστηρίων επιδιώκοντας την ομοίωση με εφήμερα και αναλώσιμα είδωλα τα οποία προσκυνούμε αντί για Σένα. Λυπήσου τα παιδιά μας που στα σχολεία μαθαίνουν για το προπατορικό αμάρτημα, αλλά στα σπίτια και μπροστά στα χαζοκούτια εκπαιδεύονται πώς να το επαναλαμβάνουν. Λυπήσου μας Θεέ μου. Εμάς που με μεγάλη ευκολία ξεχάσαμε τι σημαίνει «Τετάρτη και Παρασκευή». Στα σπίτια μας νηστεύουμε το λάδι μόνο στα καντήλια που μένουν σβηστά. Το θυμίαμα μας πέφτει βαρύ, σε αντίθεση με κάθε λογής αρρενωπά ή θηλυκά αρώματα και αποσμητικά χώρου. Αντικαταστήσαμε καθημερινές ευλαβικές συνήθειες αιώνων με τον ξενόφερτο τρόπο ζωής και τις «μόδες» που αλλάζουν κάθε τόσο προς όφελος των κερδοσκόπων. Ντρεπόμαστε να φοράμε και να κάνουμε το Σταυρό μας, ενώ άνετα κυκλοφορούμε στον κόσμο φορτωμένοι με κάθε λογής χαϊμαλιά, σύμβολα και τατουάζ που φανερώνουν τις προτιμήσεις μας – καλλιτεχνικές, αθλητικές, σεξουαλικές και άλλες. Χορεύουμε αδιάκριτα σε πίστες, παραλίες, γλέντια και «γιορτές» και δε βρίσκουμε χρόνο να μάθουμε τα πνευματικά βήματα για το χορό των Αγγέλων και των Αγίων που μας περιμένουν (λυπημένοι σε κάθε μας πτώση) για το μελλοντικό μας ουράνιο πανηγύρι. Λυπήσου μας Θεέ μου, Γιατί μας έδωσες την Αγάπη κι εμείς την κάναμε reality. Μας δίδαξες την Ανοχή και τη Συγγνώμη αλλά εμείς εξακολουθούμε να μη σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας. Αγόμεθα και φερόμεθα ως πρόβατα επί σφαγή στη λεωφόρο μιας ιδεατής πραγματικότητας, αρνούμενοι το μονοπάτι που οδηγεί στην αυλή Σου, καλέ ποιμένα. Κι ας ξέρουμε ότι Εσύ μας περιμένεις πάντοτε με την πατρική Σου αγκαλιά ανοιχτή και έτοιμη να δεχθεί το πληγωμένο από την αποστασία σώμα και πνεύμα μας. Λυπήσου μας Κύριε, λυπήσου μας και καθοδήγησε τα βήματά μας στη μετάνοια και την επιστροφή. Σε παρακαλούμε στήριξέ μας, εμάς τα παιδιά Σου στους δύσκολους καιρούς και τις δοκιμασίες που μας περιμένουν. Σε ευχαριστούμε και Σε δοξάζουμε για τη μεγάλη Σου αγάπη και φιλανθρωπία. Αμήν. theomitoros

Κάποτε στο Άγιον Όρος ήταν ένας μοναχός που διέμενε στις Καρυές. Έπινε καθημερινά και μεθούσε και γινόταν αιτία να σκανδαλίζονται οι προσκυνητές.Κάποια στιγμή πέθανε και ανακουφισμένοι κάποιοι πιστοί πήγαν στον γέροντα Παϊσιο να του πουν με ιδιαίτερη χαρά ότι επιτέλους λύθηκε αυτό το τεράστιο πρόβλημα.… Ο π. Παϊσιος τους απάντησε ότι γνώριζε για το θάνατο του μοναχού, αφού είδε ολόκληρο τάγμα αγγέλων που ήρθαν να παραλάβουν την ψυχή του.Οι προσκυνητές απόρησαν και διαμαρτυρήθηκαν και κάποιοι προσπαθούσαν να εξηγήσουν στον γέροντα Παΐσιο για ποιον ακριβώς μιλούσαν, νομίζοντας ότι δεν κατάλαβε ο γέροντας. Ο γέροντας Παΐσιος τους διηγήθηκε: “Ο συγκεκριμένος μοναχός γεννήθηκε στη Μ. Ασία, λίγο πριν την καταστροφή όταν οι Τούρκοι μάζευαν όλα τα αγόρια. Για να μην το πάρουν από τους γονείς του, αυτοί το έπαιρναν μαζί τους στο θερισμό και για να μην κλαίει, του έβαζαν λίγο ρακί στο γάλα για να κοιμάται.Ως εκ τούτου μεγαλώνοντας έγινε αλκοολικός. Κάποια στιγμή και μετά από αποτρεπτικές απαντήσεις από διάφορους γιατρούς να μην κάνει οικογένεια, ανέβηκε στο Όρος και έγινε μοναχός.Εκεί βρήκε γέροντα και του είπε ότι είναι αλκοολικός. Του είπε ο γέροντας να κάνει μετάνοιες και προσευχές κάθε βράδυ και να παρακαλεί την Παναγία να τον βοηθήσει να μειώσει κατά 1, τα ποτήρια που έπινε.Μετά ένα χρόνο κατάφερε με αγώνα και μετάνοια να κάνει τα 20 ποτήρια που έπινε, 19 ποτήρια. Ο αγώνας συνέχισε με την πάροδο των χρόνων και έφτασε τα 2-3 ποτήρια, με τα οποία όμως πάλι μεθούσε. Ο κόσμος έβλεπε χρόνια ένα αλκοολικό μοναχό που σκανδάλιζε τους προσκυνητές, ο Θεός έβλεπε ένα αγωνιστή μαχητή που με μεγάλο αγώνα ΗΛΙΑΣ   ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  26 ΙΑΝ 2012 orthodoxia.online

Γιατί η ζωή μου ολόκληρη βρίσκεται στα χέρια του Θεού.Γιατί με τη θέλησή Του υπάρχω, ζω και αναπνέω.Γιατί η προσευχή είναι επικοινωνία με τον ΘεόΜε την υπέρτατη Αγάπη, μέσα από την οποία αντλώ δύναμηΝα ατενίζω το μέλλον με αισιοδοξίαΚαι να μοιράζω φωτεινά χαμόγελα γύρω μου.Γιατί ο Θεός είναι ο φίλος μου ο αληθινόςΠου έγινε άνθρωπος και σταυρώθηκε για μένα!Και γι΄ αυτό δεν πρόκειται να με αφήσει ποτέ μόνο!Γιατί τον φίλο μου δεν τον ξεχνώ αλλά κάθε μέρα, κάθε στιγμή, θέλω να είμαι κοντά ΤουΚαι να ζω τη χαρά της κοινωνίας μαζί Του.Γιατί κοντά Του βρίσκω καταφύγιο στις τρικυμίες της ζωής στήριγμα εκεί που όλα καταρρέουνΣυμπαραστάτη στις στιγμές της μοναξιάς, αχτίδα φωτός στη μαύρη ομίχλη της απελπισίας…Γιατί όταν χρειαστώ τη βοήθειά Του, βρίσκεται πάντα δίπλα μου ακόμα και όταν νομίζω πως δεν με ακούει…Εκείνος όμως ρυθμίζει τα πάντα με τόση σοφία, για το δικό μου πνευματικό συμφέρον.Γιατί νιώθω την ανάγκη καθημερινά να Τον ευχαριστώ που με διατηρεί υγιή και με σώας τας φρέναςΠου ζω σε μια κοινωνία ελεύθερη και ειρηνική, που έχω όποιο αγαθό επιθυμήσω…Δηλαδή, για τα αυτονόητα…Γιατί ακόμα και αν ζούσα κάτω από αντίξοες συνθήκες η προσευχή θα ήταν το στήριγμά μουΟ σύνδεσμός μου με την αληθινή ΖωήΜε την πραγματική ΔικαιοσύνηΜε την ασάλευτη ΑλήθειαΜε την μόνη τροφή που μπορεί να θρέψει την καρδιά μου.Γιατί έχω το προνόμιο να γνωρίζω τον αληθινό Θεό, που αποκαλύφθηκε στους ανθρώπουςΚαι δεν είναι δημιούργημα της ανθρώπινης φαντασίας ή διανόησης.Και αυτό με κάνει να νιώθω ξεχωριστός!Γιατί είμαι πλασμένος να επιστρέφω σε ΑυτόνΤην αγάπη που τόσο απλόχερα έχει σκορπίσει στον κόσμο.Και αυτό το κάνω με τη ζωή μου ολόκληρη, αλλά πολύ περισσότερο με την προσευχή!

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένας Σοφός γέροντας δάσκαλος. Είχε βαρεθεί να ακούει τον μαθητή του να παραπονιέται συνεχώς έτσι μια μέρα αποφάσισε να τον στείλει να του φέρει λίγο αλάτι.  Όταν εκείνος γύρισε πίσω, ο δάσκαλός του είπε να ρίξει μια γερή δόση σε ένα ποτήρι και μετά να το πιεί.«Τι γεύση έχει;» ρώτησε ο δάσκαλος.«Πικρή» είπε ο μαθητής. Τότε ο δάσκαλος είπε στο νεαρό να πάρει άλλη μια χούφτα αλάτι και μετά να το ρίξει στην κοντινότερη λίμνη.  Ο μαθητής έκανε ότι του είπε.  Έπειτα ο δάσκαλος του είπε να το δοκιμάσει πίνοντας από το νερό της λίμνης και τον ξαναρώτησε τι γεύση έχει.«Γεύση φρεσκάδας» απάντησε ο μαθητής.«Το αλάτι το ένοιωσες καθόλου;» ρώτησε ο δάσκαλος.«Όχι» απάντησε ο νέος.Στο σημείο αυτό ο δάσκαλος έπιασε τα χέρια του μαθητή και του είπε:«Ο πόνος στη ζωή μας είναι σαν το καθαρό αλάτι. Η ποσότητα του πόνου παραμένει η ίδια. Όμως η ποσότητα της πίκρας που δοκιμάζουμε, εξαρτάται κάθε φορά από το δοχείο μέσα στο οποίο βάζουμε τον πόνο. Έτσι, το μόνο πράγμα που έχεις να κάνεις όταν υποφέρεις είναι να διευρύνεις την αίσθηση των πραγμάτων…Πάψε να είσαι το ποτήρι. elafosdorkas

Τελείωσα με τα πράγματα στο σπίτι του «δύσκολου πελάτη» για να μπορέσει να το κατοικήσει το Σαββατοκύριακο. Είχα αργήσει για να προλάβω την Εσπερινή Λειτουργία, έτσι αντί για εκεί, αποφάσισα να πάω στον προμηθευτικό σταθμό να πάρω πράγματα που χρειαζόμουν για το Σαββατοκύριακο. Καθώς στάθμευα το φορτηγό μου πρόσεξα – ανάμεσα στα δώδεκα ή περισσότερα άτομα που φόρτωναν τα αυτοκίνητά τους με πράγματα – μια νεαρή κοπέλλα με μωρό στην αγκαλιά της να περιφέρεται εδώ και εκεί ανάμεσα στα σταθμευμένα αυτοκίνητα. Την πέρασα για άλλο ένα πελάτη που έψαχνε για το αμάξι της. Στάθμευσα το δικό μου φορτηγό, και ακούω πίσω μου καθώς έβγαινα μια πνιγμένη φωνή: «Κύριος… Κύριος…..» Γυρνάω να δω, και είναι η κοπέλλα. Είναι λεπτή, μικροκαμωμένη, ίσως 1 και 50 σε μπόϊ, και μοιάζει να είναι δεκαπέντε ετών, αλλά το πρόσωπό της έχει όψη ταλαιπωρημένη και στραπατσαρισμένη, μιας μεγαλύτερης ηλικίας. Τα μάτια της είναι ένα ατσάλινο γαλάζιο και γυαλίζουν. Η κακοβαλμένη μάσκαρα έχει γίνει μουντζούρα. Η μύτη, το ένα φρύδι και το πάνω χείλι είναι τρυπημένα, και καθώς σκουπίζει το μάτι της με την ανάποδη του καρπού της, παρατηρώ πως έχει τατουάζ πάνω στο χέρι της, στον καρπό και πιο πάνω προς το μπράτσο. Κρατάει ένα μωρό, πιθανόν ενός έτους. Η μυτούλα του έχει μια κρούστα από ξεραμένη μύξα. Στα μπρατσάκια του είναι τυπωμένα διάφορα «παιδικά τατουάζ», από εκείνα που δίνουν τα μηχανάκια που πουλάνε τσιχλόφουσκες. Χρειαζόταν ένα μπάνιο το μικρό, αλλά δεν ήταν τόσο βρώμικο ώστε να μοιάζει εγκαταλελειμμένο. Τον σηκώνει και τον εναποθέτει πάνω στον γοφό της με το αριστερό της χέρι, καθώς σκουπίζει με το δεξί το μάτι της. «Κύριος…», μου λέει με πνιγμένη φωνή. «Σας παρακαλώ….» Σκύβω προς το μέρος της και βάζω το χέρι μου γύρω από τον ώμο της. «Ηρέμησε γλυκειά μου» της λέω. «Τι σου συμβαίνει;» «Μόλις μετακομίσαμε εδώ από την επαρχία. Αν δεν βρω 38 Ευρώ σε δέκα λεπτά, αυτοί θα πετάξουν όλα τα πράγματά μου στο πεζοδρόμιο.» «Ποιοί είναι οι ‘αυτοί’;» «Το Πανδοχείο Έξι εκεί πέρα…» μου δείχνει με το χέρι, στην απέναντι μεριά της λεωφόρου. Μίλησα λιγάκι μαζί της. Είναι μόνη, χωρίς φίλο, σύζυγο, ή οικογένεια. Την ρωτάω πώς το ταΐζει το μωρό και μου λέει με τα γραμματόσημα-δώρο των σούπερ-μάρκετ. «Και τί θα κάνεις αύριο;» «Δεν ξέρω» «Πες μου το όνομά σου» «Σίντυ» «Σε ποιο δωμάτιο μένεις στο πανδοχείο, ώστε αν βρω κάποιον να σε βοηθήσει, να μπορέσω να σε βρω…» Με κοιτάζει. Παρατηρώ ένα βλέμμα-αστραπή ενός «περπατημένου» ανθρώπου που υποψιάζεται τα πάντα. Μετά μου λέει «238». Της βάζω 40 Ευρώ στο χέρι. Αρχίζει να κλαίει. «Σας ευχαριστώ κύριε… σας ευχαριστώ… Δεν θέλω να φανώ αγενής, αλλά πρέπει να φύγω τώρα αμέσως, επειδή πετάνε έξω τα πράγματά μου.» Αρπάζει πάνω της το μωρό και φεύγει τρέχοντας προς το πανδοχείο. Εγώ γύρισα προς την άλλη κατεύθυνση και μπήκα μέσα στον προμηθευτικό σταθμό, χωρίς να κοιτάξω πίσω. Δεν θέλω να ξέρω αν όντως πήγε στο Πανδοχείο Έξι ή όχι. Δεν θέλω να ξέρω αν πλήρωσε για μία διανυκτέρευση για τον εαυτό της και το μωρό, ή αν αγόρασε μια δόση φτηνού ναρκωτικού για τον εαυτό της. Δεν θέλω να ξέρω αν έπεσα θύμα μιας ομάδας γύφτων ή αν εξαπατήθηκα από ένα κορίτσι που μάθαινε τις τεχνικές επαιτείας. Το μόνο που θέλω να μάθω σήμερα, την ημέρα που γεννήθηκε ο Θεός, είναι το τι σημαίνει να αγαπά κανείς χωρίς κυνισμό, το να αγαπά και αυτούς που σε εξαπατούν, σε απορρίπτουν και σε σκοτώνουν… το να δίνεις, χωρίς την προσδοκία της αμοιβής ή ανταπόδοσης… το να βλέπεις την εικόνα του Θεού κάτω από τις ουλές και τα σημάδια της ανθρώπινης αδυναμίας και ματαιότητας… Θέλω να ξέρω τι σημαίνει να ελπίζεις. Αν μπορώ να τα αποκτήσω όλα αυτά με σαράντα Ευρώ, τότε εγώ είμαι εκείνος που ευεργετήθηκε… Στήβεν Ρόμπινσον

Μια μέρα ένας μαθητής αποφάσισε να προκαλέσει τον δάσκαλό του. Έτσι σκέφτηκε να του στήσει μια παγίδα. Έπιασε μια πεταλούδα και την κράτησε στη χούφτα του. Όταν θα πήγαινε στο δάσκαλο θα τον ρώταγε τι είχε στο χέρι του. Κι αν ο δάσκαλος το έβρισκε, τότε θα τον ρωτούσε εάν η πεταλούδα ήταν ζωντανή ή νεκρή. Στην περίπτωση που απαντούσε ότι η πεταλούδα ήταν ζωντανή, τότε θα έσφιγγε το χέρι του και θα τη σκότωνε και το αντίστροφο. Όταν είχαν μάθημα λοιπόν, πλησίασε τον δάσκαλο, μπροστά σε όλους τους υπόλοιπους μαθητές, έτεινε το χέρι προς το μέρος του και τον ρώτησε: – «Δάσκαλε, τι έχω στο χέρι μου;» – «Την ψυχή σου έχεις παιδί μου», απάντησε ατάραχος ο δάσκαλος. Ο μαθητής προβληματίστηκε για λίγο σκεπτόμενος την απάντηση. Κατέληξε ότι ο δάσκαλος είχε δίκιο. Η πεταλούδα ήταν μια ψυχή που θα μπορούσε να είναι και δική του. Ωστόσο, συνέχισε: -«Και είναι ζωντανή η ψυχή μου δάσκαλε ή όχι;» Ο δάσκαλος τον κοίταξε με καλοσύνη στα μάτια και του είπε χαμογελαστά: – «από το χέρι σου εξαρτάται». Τίποτα δεν μπορεί να επηρεάσει την ψυχή μας παρά μόνο εάν το επιτρέψουμε εμείς οι ίδιοι!!! O Δάσκαλος της ιστοριούλας είναι ο ίδιος ο Θεός, το παιδί ένας από εμάς και η πεταλούδα η ψυχή μας. Και η ιστορία σε βάζει σε σκέψεις να πάρεις καινούριες αποφάσεις βασισμένες σε κάτι όχι επιφανειακό αλλά στο συμφέρον της ψυχής σου. Εσύ επιλέγεις, από το δικό σου χέρι εξαρτάται αν θα προχωρήσεις και θα αποτελέσεις ίσως ακόμη και παράδειγμα προς μίμηση η θα μείνεις στάσιμος. Μόνο ο Θεός μπορεί να σε γεμίσει εσωτερικά. Μόνον ο Θεός μπορεί να σε ολοκληρώσει ως άνθρωπο. Μόνο Αυτόν αν έχεις ως συνοδοιπόρο έχεις τα πάντα. Αν έχεις όλους τους άλλους εκτός από Αυτόν, τότε λυπάμαι αλλά να ξέρεις πως δεν έχεις τίποτα και θα βασανίζεσαι σε όλη σου την ζωή για να βρεις κάτι που σε γεμίζει. Όσα κι αν κάνεις, όσα κι αν αποκτήσεις αν δεν καταφέρεις να έχεις τον Θεό-Πατέρα-Δάσκαλο στην καρδιά σου τότε μόλις αποκτάς κάτι καινούριο πάλι άδειος θα αισθάνεσαι. Εσύ είσαι αυτός που δεν θες και δεν κυνηγάς αυτό που θα σε κάνει ολοκληρωμένο σαν άνθρωπο και θα είναι αυτό μέσα στο οποίο δεν θα σου λείπει τίποτα γιατί θα τα έχεις όλα, θα έχεις τον Θεό. Στο χέρι σου είναι… Στο εύχομαι !!! Ελπίζω να συναντηθούμε στην κορυφή… Πελαγία Μοναχή

Ο Γέροντας μας παρουσίαζε με απλό, παραστατικό και κατανοητό τρόπο, τα μυστικά του πνευματικού αγώνος.  Μας έλεγε… «Τί είναι χριστιανικός αγώνας; Να, η ψυχή είναι ένας κήπος χωρισμένος σε δύο μέρη. Στον μισό φυτρώνουν αγκάθια, στον άλλο μισό λουλούδια.Και έχουμε μια δεξαμενή νερού {τις δυνάμεις της ψυχής} με δύο βρύσες και δύο αυλάκια.  Η μια κατευθύνει το νερό στα αγκάθια και η άλλη στα λουλούδια. Κάθε φορά μόνο μια βρύση μπορώ να ανοίξω. Αφήνω απότιστα τα αγκάθια και μαραίνονται, ποτίζω τα λουλούδια και ανθίζουν».Ο Γέροντας δε μιλούσε για μονομερή δαιμονισμό ή αγγελισμό της ψυχής.  Την έβλεπε, όπως πράγματι είναι, επηρεασμένη και από δαίμονες και από αγγέλους.  Δεν ήθελε να βλέπει το Χριστιανό να αγωνίζεται αρνητικά, ασχολούμενον με το ξερίζωμα των αγκαθιών. Ήθελε να τον βλέπει να αγωνίζεται θετικά, ασχολούμενον με το πότισμα των λουλουδιών, αφού αυτός ο αγώνας, έχει σαν αποτέλεσμα την άνθιση των λουλουδιών – αγγελικών αρετών και ταυτόχρονα τον μαρασμό των αγκαθιών – δαιμονικών παθών. Οσίου Γέροντος Πορφυρίου agios-dimitrios.blogspot

Γιατί η ζωή μου ολόκληρη βρίσκεται στα χέρια του Θεού.Γιατί με τη θέλησή Του υπάρχω, ζω και αναπνέω.Γιατί η προσευχή είναι επικοινωνία με τον ΘεόΜε την υπέρτατη Αγάπη, μέσα από την οποία αντλώ δύναμηΝα ατενίζω το μέλλον με αισιοδοξίαΚαι να μοιράζω φωτεινά χαμόγελα γύρω μου.Γιατί ο Θεός είναι ο φίλος μου ο αληθινόςΠου έγινε άνθρωπος και σταυρώθηκε για μένα!Και γι΄ αυτό δεν πρόκειται να με αφήσει ποτέ μόνο!Γιατί τον φίλο μου δεν τον ξεχνώ αλλά κάθε μέρα, κάθε στιγμή, θέλω να είμαι κοντά ΤουΚαι να ζω τη χαρά της κοινωνίας μαζί Του.Γιατί κοντά Του βρίσκω καταφύγιο στις τρικυμίες της ζωής στήριγμα εκεί που όλα καταρρέουνΣυμπαραστάτη στις στιγμές της μοναξιάς, αχτίδα φωτός στη μαύρη ομίχλη της απελπισίας…Γιατί όταν χρειαστώ τη βοήθειά Του, βρίσκεται πάντα δίπλα μου ακόμα και όταν νομίζω πως δεν με ακούει…Εκείνος όμως ρυθμίζει τα πάντα με τόση σοφία, για το δικό μου πνευματικό συμφέρον.Γιατί νιώθω την ανάγκη καθημερινά να Τον ευχαριστώ που με διατηρεί υγιή και με σώας τας φρέναςΠου ζω σε μια κοινωνία ελεύθερη και ειρηνική, που έχω όποιο αγαθό επιθυμήσω…Δηλαδή, για τα αυτονόητα…Γιατί ακόμα και αν ζούσα κάτω από αντίξοες συνθήκες η προσευχή θα ήταν το στήριγμά μουΟ σύνδεσμός μου με την αληθινή ΖωήΜε την πραγματική ΔικαιοσύνηΜε την ασάλευτη ΑλήθειαΜε την μόνη τροφή που μπορεί να θρέψει την καρδιά μου.Γιατί έχω το προνόμιο να γνωρίζω τον αληθινό Θεό, που αποκαλύφθηκε στους ανθρώπουςΚαι δεν είναι δημιούργημα της ανθρώπινης φαντασίας ή διανόησης.Και αυτό με κάνει να νιώθω ξεχωριστός!Γιατί είμαι πλασμένος να επιστρέφω σε ΑυτόνΤην αγάπη που τόσο απλόχερα έχει σκορπίσει στον κόσμο.Και αυτό το κάνω με τη ζωή μου ολόκληρη, αλλά πολύ περισσότερο με την προσευχή!

Κάποτε ένας ναυτικός βρέθηκε ναυαγός σ’ ένα ακατοίκητο τροπικό νησί μόνος κι έρημος. Με πολλούς κόπους, χωρίς εργαλεία, εργαζόμενος μόνο με τα χέρια του, κατάφερε να φτιάξει μια ξύλινη καλύβα για να μπορέσει να προστατευτεί κατά την περίοδο των βροχών. Πράγματι είχε μόλις τελειώσει την καλύβα όταν άρχισε να βρέχει ασταμάτητα. Όμως την δεύτερη κιόλας μέρα ένας κεραυνός έκαψε την καλύβα του και την έκανε στάχτη. Ο ναυαγός, που πρώτα δόξαζε το Θεό για τη σωτηρία του, τώρα αναλύθηκε σε δάκρυα. «Γιατί Θεέ μου», άρχισε να λέει και να παραπονιέται για την καταστροφή. Κι ενώ η απελπισία πλημμύριζε την καρδιά του άκουσε από το πέλαγος το σφύριγμα ενός μεγάλου πλοίου. Σε λίγο μια βάρκα ήταν στην παραλία. «Πώς με βρήκατε σε τούτη την ερημιά;» τους ρώτησε. «Είδαμε, του είπαν, το σινιάλο του καπνού απ’ την φωτιά που άναψες»!Όταν βλέπεις τα όνειρα, τις επιδιώξεις και τα έργα σου κάποιες φορές να γίνονται στάχτη κι αποκαΐδια, μην απελπίζεσαι. Περίμενε και θα προβάλει ανέλπιστα το υπερωκεάνιο του Θεού. Γιατί στ’ αλήθεια: «Τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν» (Ρωμ. 8, 28). Και μην πεις στο τέλος ότι ήταν τυχαίο! istologio.org